Sezonowa miłość

Gabriela Zapolska

Ponadczasowy, świetnie napisany romans. Rozum czy uczucie? Stagnacja czy odwaga? Tuśka – mężatka, żona bezbarwnego urzędnika, spędza, wraz z córką, wakacje w Zakopanem. I tam właśnie, los stawia na jej życiowej drodze młodego, pełnego werwy aktora... Powieść uwodzi interesującą, choć niespieszną, akcją, subtelnymi portretami psychologicznymi jej bohaterów oraz realistycznymi opisami podhalańskiej góralszczyzny. Przenosząc współczesnego czytelnika w inne czasy udowadnia, że ludzkie namiętności i uczucia są od wieków te same, i wciąż tak samo zajmujące. Mimo woli nasuwają się analogie do „Pani Bovary” Flauberta czy do „Pestki” Anki Kowalskiej. Czy słusznie? Oceńcie sami! Powieść ukazała się w 1904 roku, a już w roku 1918 wytwórnia filmowa Sfinks wyprodukowała (niemy) film na jej podstawie. KOMEDIANTKA (lubimyczytac.pl): Pochłonęła mnie historia tego romansu. Wspaniale napisana i bardzo intrygująca dosłownie od pierwszych stron. Niby opowiada o miłości, a jednak wielki smutek jest wszechobecny. Nieszczęśliwa kobieta, która pomimo, że dostała od życia tak wiele, ciągle nie czuje się usatysfakcjonowana. Do tego mężczyzna, lekkoduch, który w sumie dostał tak mało, a czuje się szczęśliwy i bez skrępowania sięga po wszystko na co przyjdzie mu ochota, nawet jeśli należy to do kogoś innego. Zadziwiające połączenie, które na początku wydawało mi się tak nierealnym, później stało się zupełnie naturalnym. PANI PEGAZ (lubimyczytac.pl): Ta książka się absolutnie nie zestarzała, jest po prostu sentymentalna, klimatyczna i stylowa. Gdyby zmienić realia, cała przedstawiona w niej historia byłaby i tak aktualna, takie historie zdarzają się przecież w każdej epoce. Nawet jeśli niektórych może razić jej nadmierna emocjonalność, moim zdaniem to wyszło książce na dobre, przez to wszystkie uczucia bohaterów, kolory, smaki i smaczki, wszystko w tej książce odczuwa się ze zdwojoną siłą. Cała sytuacja jest absurdalna, nieco tragikomiczna, śmieszna, da się wyczuć przez skórę, jakie będzie zakończenie całej historii. Ten język doskonale podkreśla rozdźwięk, jaki można łatwo dostrzec w Tuśce, która działa na zasadzie „chciałabym, ale boję się”. Jej marzenia, namiętności są niemożliwe do zrealizowania przez jej emocjonalny chłód, usztywnienie, ona tak naprawdę przez cały czas jest skrępowana przez swój własny, emocjonalny gorset. Jest on bardzo mocno zasznurowany i nie da się go zdjąć. Jedynym ratunkiem jest radykalne rozwiązanie – przecięcie go, ale do tego trzeba mieć dużo odwagi, której Tuśce brakuje. Nie jest ona postacią zbyt barwną, tak samo zresztą jak większość bohaterów książki. To są ludzie z krwi i kości, co jednak nie oznacza, że pała się do nich jakąś ogromną sympatią. Natomiast córka Tuśki, Pita, jest osobą która budzi współczucie – w gruncie rzeczy, to bezbronna ofiara emocjonalnego chłodu matki, na który chyba w żaden sposób nie zasłużyła.   HARVEY (biblionetka.pl): Mimo że historia nakreślona jest językiem trochę już niedzisiejszym (co ma swój urok!), a także mentalność i obyczajowość nakreślone w powieści są już nieco inne od współczesnych, to książka ta wciąga, urzeka, przenosi w czasie, a przy tym, dzięki prawdziwie nakreślonym ludzkim charakterom – pozostaje aktualna. Być może jest to historia, jakich wiele, traktuje bowiem o klasycznym „trójkącie” (ona – mężatka i ten trzeci), ale czy rzeczywiście klasycznym i jakich wiele? Myślę, że nie – każda historia miłosnego trójkąta jest jednak inna, a tam, gdzie w grę wchodzą uczucia, nie ma mowy o banalności, tym bardziej w wykonaniu Gabrieli Zapolskiej, która główny nacisk kładzie na monologi wewnętrzne bohaterów, na nakreślenie ich psychologicznych portretów i oczywiście kwestię moralności, jakże często fałszywie pojmowanej. Projekt okładki: Justyna Niedzińska

Sędzia Di i chiński gwóźdź

Robert van Gulik

Sędzia Di mierzy się z próbą wyjaśnienia serii morderstw. Tym razem tytułowy bohater nie zostaje przedstawiony jako genialny i nieomylny śledczy, ale jako człowiek, który ma prawo do pomyłki oraz świadomość jej czasem niezwykle dramatycznych konsekwencji.

Sędzia Di i chiński wzór

Robert van Gulik

Tytułowy bohater zostaje gubernatorem. Szybko przychodzi mu zmierzyć się z niezwykle trudną sytuacją panującą w mieście. Wybucha powstanie ludowe, wokół panują zaraza i susza. Mimo wyjątkowo niesprzyjających warunków sędzia z zaangażowaniem bada tajemniczą sprawę śmierci służącej i zagadkę rozbitej wazy.

Sędzia Di i czerwony pawilon

Robert van Gulik

Choć nazwa Rajska Wyspa" przywodzi na myśl wyłącznie pozytywne skojarzenia, w tym właśnie miejscu sędzia Di będzie musiał zmierzyć się z następną niezwykle trudną kryminalną historią. Di poznaje zatem koleje losów okrutnej kurtyzany oraz dzieje zbrodni, która miała miejsce trzy dekady wcześniej.

Sędzia Di i nawiedzony klasztor

Robert van Gulik

Klasztor Porannych Obłoków miał być bezpiecznym schronieniem dla odbywającego podróż sędziego Di. Tymczasem mają tam miejsce niewytłumaczalne racjonalnie wydarzenia. Widmo dawnych zbrodni to jednak nie wszystko, okazuje się bowiem, że w klasztorze nadal dochodzi do morderstw. Sędzia Di rozpoczyna wnikliwe śledztwo.

Sędzia Di i parawan z laki

Robert van Gulik

Sędzia Di przybywa do okręgu Wei-ping. Żona tamtejszego sędziego pokoju została zgwałcona i zasztyletowana. Mąż ofiary nie potrafi już sprawować swoich obowiązków, nie umie także zmierzyć się z poszukiwaniem mordercy. Zadanie odnalezienia zbrodniarza musi zatem wykonać sędzia Di.

Sędzia Di i perła cesarza

Robert van Gulik

Sędzia Di znów mierzy się z kryminalną zagadką. W wiejskim dworze zostaje zamordowana młoda kobieta, a podczas smoczych regat życie traci występujący w zawodach mężczyzna. Śmierć dwojga ofiar wiąże się z niezwykłym skarbem z cesarskiego haremu, ukradzioną niegdyś perłą. Złowroga atmosfera otaczająca tajemnicze wydarzenia nie przeraża jednak zdeterminowanego sędziego.

Sędzia Di i poeci

Robert van Gulik

Trwa festiwal w Chin-hwa. Sędzia Di stara się odnaleźć zabójcę młodej kobiety. Wkrótce dochodzi do kolejnego morderstwa tym razem życie traci student. Spokój środowiska, które uważnie obserwuje sędzia Di szybko okazuje się wyłącznie pozorny.

Sędzia Di i wielki dzwon

Robert van Gulik

Tym razem sędzia Di staje przed koniecznością rozwiązania kilku kryminalnych zagadek. Wyjątkowo wymagające będzie śledztwo zorientowane na poszukiwaniu zabójcy młodej kobiety. Trop prowadzi w stronę kochanka dziewczyny, jednak wnikliwy sędzia nie jest przekonany do takiego scenariusza wydarzeń.

Sędzia Di i zjawa

Robert van Gulik

Nieopodal wąskich ulic tętniącego życiem miasteczka przy zachodniej granicy kraju sędzia Di prowadzi kolejne śledztwo. Tym razem zbrodnie miały miejsce w buddyjskim klasztorze, w którym pojawia się tajemnicza zjawa. Na tym nie koniec złowrogich wydarzeń. Kolejne łączą się z kradzieżą złota i zaginięciem młodej kobiety.

Sędzia i kat, czyli jeden dzień doktora Thümmlera

Józef Musiol

Przerażająca opowieść oparta o biografię jednego z najsłynniejszych esesmanów. Kariera Johannesa Thümmlera rozpoczęła się jeszcze przed wybuchem II wojny światowej i nabrała ekspresowego tempa. Jesienią 1944 roku oficer objął zwierzchnictwo nad gestapo, policją graniczną i strażą przemysłową na Górnym Śląsku. Pod przewodnictwem Thümmlera raz w miesiącu w Bloku 11 KL Auschwitz-Birkenau obradował sąd doraźny. Na podstawie jego wyroków życie straciły tysiące ludzi. Gdy esesmani mordowali skazanych, sędzia delektował się obiadem. Autor książki, Józef Musioł przez wiele lat pracował jako sędzia Sądu Najwyższego, obecnie pozostaje w stanie spoczynku. Jest współzałożycielem Fundacji Pamięci Ofiar Auschwitz-Birkenau, pełni także funkcję prezesa rady fundacji.

Sędziowie

Stanisław Wyspiański

„Sędziowie” to utwór dramatyczny Stanisława Wyspiańskiego, wydany w 1907 roku. Akcja dramatu oparta została na autentycznych wydarzeniach we wsi Jabłonicy, które miało miejsce w lipcu 1899. Doszło tam do zabójstwa Jewdochy Abramczuk, służącej u karczmarza Heinzla. Kobieta zginęła w wyniki postrzału. Zamordowana była w siódmym miesiącu ciąży.

Sędziwoj

Józef Bohdan Dziekoński

Józef Bohdan Dziekoński to polski prozaik okresu romantyzmu. Powieści Dziekońskiego w dużej mierze inspirowane były literaturą Hoffmanna, a skupiały się na sferze duchowych zmagań bohaterów, całkowicie oddanych poszukiwaniu prawdy absolutnej, wiecznej miłości i urzeczywistnianiu metafizycznych tęsknot. Za największe dzieło Dziekońskiego uznaje się powieść Sędziwoj. Jednak większość dzieł Dziekońskiego jest nieznana. Po śmierci autora wszystkie niepublikowane rękopisy spalono zgodnie z jego testamentem, przez co popadł w zapomnienie.

Sędziwój

Józef Bohdan Dziekoński

Michał Sędziwój - Królewski alchemik. Alchemia od zawsze rozpalała umysły ludzi - niezmierzone możliwości, jakie teoretycznie mogła dać ta nauka, interesowały nawet Królów. Jednym z najbardziej znanych alchemików Królestwa Polskiego jest Michał Sędziwój, który próbuje odkryć tajemnicę mistycznego kamienia filozoficznego, dającego nieśmiertelność...

Sędziwój Opowieść o alchemiku

Józef Bohdan Dziekoński

Opis życia i dokonań Michała Sędziwoja, polskiego alchemika żyjącego w XVI wieku. Alchemia, nauka tajemnicza, przez tyle wieków zapalająca ciekawość i namiętność ludzi, uważana z jakiego być stanowiska, otwiera niezmierzone pole wyobraźni. Granice rzeczywistości giną tu roztapiając się w cudowności, która znowu - uświęcona podaniami historycznymi - nabiera prawdy artystycznej, zadowalającej wszystkie wymagania sztuki. Zbytecznym byłoby wykazywanie, iż podobny przedmiot dla poezji romantycznej nadzwyczaj jest pociągający: z tej przyczyny każda literatura oświeceńszych ludów posiada utwory, których alchemia lub spokrewnione z nią nauki są treścią lub podstawą. Autorowi niniejszego pisemka mniej chodziło o oryginalność szczegółowych pomysłów, dlatego nie unikał już objawionych myśli, gdzie mu się nastręczały z tychże samych źródeł czerpane, ponieważ całość usnuta jest wiernie na szczupłych podaniach, jakie nam historia przekazała o rodzinnej naszej postaci tyle sławnej swego wieku, z nadaniem jednakże własnego samodzielnego dążenia pojedynczym danym. Życie Michała Sędziwoja, dziś jak przez mgłę rysujące się, przedstawia właśnie owe warunki bytu w połowie do tajemniczej nauki, w połowie do rzeczywistości należące; a jeżeli zarzucić słusznie można, iż autor nie umiał z tej poetycznej postaci korzystać, to przynajmniej sumienności rysowania wszystkich zewnętrznych szczegółów nikt zarzucić nie zdoła.

Sęp

Henryk Nagiel

Warszawa, Mazowsze, lata 80 XIX wieku. W Rogowie pod Warszawą zostaje zamordowany cieszący się dużym szacunkiem wśród miejscowych ksiądz Andrzej. Podejrzenia policji szybko padają na jego podopiecznego, sierotę Stefana Polnera. Polner zostaje oskarżony o zabójstwo. Czy uda się go uratować jego przyjaciołom? Jaki w tym udział ma tajemniczy Sęp, którego nikt nie zna, ani nie widział? Czy zagadkę pomoże rozwikłać detektyw Fryga? - Twój "Sęp" jest chodzącą tajemnicą... Co za cele ma ten człowiek? Jakie namiętności nimi rządzą? Do czego dąży? Dlaczego nie zatrzymuje go w drodze najpotworniejsza zbrodnia? Oto czego sie powinniśmy dowiedzieć... Robiąc nas swymi wspólnikami, musiał przed nami uchylać rąbka swych tajemnic. Zerwijmy całą zasłonę, a w chwili, kiedy będziemy mieli klucz do zagadki, staniemy się panami jego... i jego pienię nie mam racji? Robak namyślał się przez chwilkę. - Może - odrzekł wreszcie... - I dodajmy jeszcze jedno...Ten człowiek łamie i nieraz łamał przepisy prawa ...

Sęp

Jerzy Liebert

Jerzy Liebert Kołysanka jodłowa Sęp (z Alexandra Błoka) Za kręgiem równy kreśląc krąg Nad senną łąką sęp kołuje, Przeszywa okiem bezmiar łąk. Nad synem matka popłakuje: Naści chleb jedz, pierś moją ssij, Rośnij, krzyż noś, w pokorze żyj! Stulecia mkną i wojna grzmi, Szaleje rokosz, sioła płoną A tyś t... Jerzy Liebert Ur. ur. 24 lipca 1904 w Częstochowie Zm. zm. 19 czerwca 1931 w Warszawie Najważniejsze dzieła: tomiki poezji Druga ojczyzna (1925), Gusła (1930), Kołysanka jodłowa (1932); zbiór korespondencji Listy do Agnieszki Poezja Lieberta stanowi zapis jego poszukiwań metafizycznych. Tematyka religijno-filozoficzna przejawia się już w debiutanckim wierszu Zmartwychwstanie. Modlitwa młodego poety, opublikowanym w chrześcijańskim Czynie. Związany ze środowiskiem Skamandrytów, przyjaźnił się Liebert z Jarosławem Iwaszkiewiczem, publikował w Skamandrze i Wiadomościach literackich. Ważną relacją była dla poety przyjaźń z Bronisławą Wajngold, która przyjęła chrzest jako Agnieszka, a następnie wstąpiła do zakonu franciszkanek. Za jej przyczyną Liebert znalazł się w kręgu inteligencji katolickiej, związanym z ośrodkiem zakonnym w podwarszawskich Laskach, czytał filozofów chrześcijańskich i brał udział w dyskusjach na temat tych lektur. Dziennikiem tych przeżyć są Listy do Agnieszki. Studiował polonistykę na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, ale ukończenie studiów uniemożliwiła mu gruźlica i kłopoty materialne. Dzięki wsparciu przyjaciół wyjeżdżał na kuracje do Worochty. Zmarł w Warszawie w wieku 27 lat. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Sępie gniazdo

Edmund Bogdanowicz

"Czy to jednak llanerowie, czy montanerowie, obaj mają często do czynienia z dzikimi plemionami Indian rozbójniczych, tzw. indios bravos, którzy przed szybko postępującą cywilizacją cofnęli się w niedostępne wąwozy górskie i wyżyny Andów. Stąd dziś jeszcze czynią oni napady na zasunięte głęboko w step llanosów fermy, a najczęściej napadają w górach. / Do takich szajek rozbójniczych należą szczególniej szczątki licznego niegdyś plemiona Aymarów, zamieszkałego w Andach i żyjącego z polowania, hodowli bydła i rozbójnictwa. / W chwili, gdy rozpoczynamy nasze opowiadanie, na jednym ze schodów skalnych, w miejscowości wyżej opisanej siedziało pacholę może 16-letnie w ubiorze Aymarów i zadumane patrzyło w przestrzeń." (fragment) Tagi: powieść, dla młodzieży,

Sępie gniazdo. Opowiadanie przygodowe z puszczy południowoamerykańskiej

Edmund Bogdanowicz

Gdybyśmy stanęli na wierzchołku Andów, które piętrzą się szczególniej stromo około równika, ujrzelibyśmy na północ od rzeki Orinoko, młodszej siostrzycy Amazonki, olbrzymią płaszczyznę, zarosłą trawą, przeplecioną krzewami, usrebrzoną na zachodzie potokami i noszącą nazwę hiszpańską llanos. Podobnie, jak pampasy na południu i prerie na północy, llanosy tworzą ogromny step, który jednak w listopadzie, po ostatnich deszczach zwrotnikowych, przemienia się w wyschłą i szarą pustynię. Lecz kiedy zielenią się jeszcze gęste trawy, na stepie pasą się nieprzejrzane stada bydła, a za niemi uwijają się przyrośli do swych koni llanerosy, pastuchy. Llanosy docierają aż do podnóża Andów, i zdają się wspinać na nie zielenią, która słabnie, szarzeje z wolna, aż wreszcie kończy się srebrną linią wieczystego śniegu. Tu z rzadka od strony Wenezueli i Kolumbii dochodzą hacjendy hiszpańskich hodowców bydła i pną się także po schodach kamiennego grzbietu, wytwarzając szczególny rodzaj ludności montanerów, górali, którzy zżyli się równie z płaszczyzną stepu, jak i ze skalistymi wzgórzami. Czy to jednak llanerowie, czy montanerowie, obaj mają często do czynienia z dzikimi plemionami Indian rozbójniczych, tzw. indios bravos, którzy przed szybko postępującą cywilizacją cofnęli się w niedostępne wąwozy górskie i wyżyny Andów. Stąd dziś jeszcze czynią oni napady na zasunięte głęboko w step llanosów fermy, a najczęściej napadają w górach. Do takich szajek rozbójniczych należą szczególniej szczątki licznego niegdyś plemiona Ajmarów, zamieszkałego w Andach i żyjącego z polowania, hodowli bydła i rozbójnictwa. W chwili, gdy rozpoczynamy nasze opowiadanie, na jednym ze schodów skalnych, w miejscowości wyżej opisanej siedziało pacholę może 16-letnie w ubiorze Aymarów i zadumane patrzyło w przestrzeń. Oczy chłopca kierowały się ku llanosom, ukrytym za wierzchołkami gór, ku srebrnej wstędze Orinoko i biegły dalej jeszcze, mgląc się jakąś mgłą rozrzewnienia...

Sępy skalne. Powieść z Dzikiego Zachodu

Karol May

Karol May powraca na swój ulubiony Dziki Zachód, aby kontynuować opowieść o Old Shatterhandzie. Po raz kolejny spotykamy legendarnego wodza indiańskiego Winnetou i jego lojalnego przyjaciela, którzy wspólnie ruszają na pomoc tym, którzy akurat ich pomocy potrzebują. Ponownie przekonujemy się też o potędze przyjaźni, dzięki której można pokonać największe trudności.

Sępy Skalne. Powieść z Dzikiego Zachodu

Karol May

Zapraszamy do fascynującej podróży przez bezkresne przestrzenie Dzikiego Zachodu w powieści "Sępy Skalne" autorstwa Karola Maya. W tej książce Old Shatterhand powraca na swoje ukochane terytorium, gotowy stawić czoła nowym wyzwaniom i niebezpieczeństwom. Kontynuując niesamowite przygody, ponownie spotyka swojego najlepszego przyjaciela, wodza indiańskiego Winnetou. Razem wyruszają na pełne niebezpieczeństw misje ratunkowe, aby przyjść z pomocą tym, którzy znaleźli się w tarapatach. Ich bohaterska postawa i odwaga są odbiciem siły prawdziwej przyjaźni, która może przetrwać nawet najtrudniejsze chwile. W "Sępach Skalnych" odnajdziesz zarówno zapierającą dech w piersiach akcję, jak i przemyślenia na temat ludzkiej natury. Karol May mistrzowsko ukazuje piękno dzikiej przyrody oraz ducha walki o sprawiedliwość. To opowieść o współczuciu, lojalności i siłach, które napędzają nas do przekraczania własnych granic. Jeśli jesteś gotowy na kolejną ekscytującą podróż w świat Dzikiego Zachodu, pełen niezwykłych postaci i niebezpieczeństw, sięgnij po "Sępy Skalne" i doświadcz prawdziwej przygody. Karol May wciągnie cię w wir emocji, akcji i niesamowitych wydarzeń, które pozostaną w twojej pamięci na zawsze.

Sfera sacrum w przestrzeni miejskiej Warszawy

Mikołaj Madurowicz

Książka ta jest ważną pozycją w polskim piśmiennictwie poświęconym kwestiom miejskim. I to nie tylko ze względu na swoją interdyscyplinarność. Przedstawia bowiem nowe spojrzenie na sfery sacrum i profanum przestrzeni miejskiej, ich wymiar materialny i metafizyczny, a także czysto urbanistyczny i architektoniczny. Pozwala w sposób jasny i klarowny zdefiniować te pojęcia i znaleźć ich odpowiedniki w przestrzeni miejskiej. Daje niezwykle wnikliwy obraz tworzenia sfery sacrum w Warszawie, jej tworzenia, transformacji sfery sacrum, lecz także i jej unicestwiania. W takim ujęciu współczesna stolica Polski nabiera innego wymiaru, staje się bowiem wzorcem losów współczesnego sacrum miejskiego i to nie tylko w krajach postkomunistycznych, lecz także wysoko zurbanizowanych. Z tego też względu studium Mikołaja Madurowicza zainteresuje z pewnością nie tylko urbanistów i architektów, lecz wszystkich, którzy w praktyce zajmują się miastem z różnych punktów widzenia. Można mieć nadzieję, że stanie się także inspiracją do dalszych badań nad przestrzenią humanistyczną miasta, szczególnie zaś Warszawy, która dziś poszukuje swej tożsamości, ogromnie ważnej zarówno ze społecznego, jak i naukowego punktu widzenia.

Sfinks

Gustaw Ehrenberg

Gustaw Ehrenberg Dźwięki minionych lat Sfinks (Epigrama) Sfinksem jest i Edypem duch niespokojny człowieka Sam dla siebie zagadką, siebie samego zgaduje, Świat mu cały zagadką, którą zgaduje pół wieka. Biadaż mu, gdy na próżno spokojność serca zatruje! Szczęsny, jeśli za grobem końca zagadki doczek... Gustaw Ehrenberg Ur. 14 lutego 1818 w Warszawie Zm. 28 września 1895 w Krakowie Najważniejsze dzieła: Dźwięki minionych lat (1848), Szubienica Zawiszy, Gdy naród do boju Polski poeta, tłumacz Dantego i Shakespearea. W 1833 r. przyjechał z Warszawy do Krakowa, gdzie wstąpił do tajnego Stowarzyszenia Akademickiego. W 1836 r. dołączył do podziemnego Stowarzyszenia Ludu Polskiego. Pisał propagandowe pieśni, prowadził działalność wśród ludu, walcząc o prawa dla chłopów, prowadził tajne odczyty w Warszawie. W 1837 r. został aresztowany i oskarżony o agitację patriotyczną i radykalno-społeczną oraz o podjudzanie ludu przeciwko władzy. Został skazany na konfiskatę majątku i wywieziony do ciężkich robót na Syberię. Tam dalej dużo czytał oraz pisał wiersze. W 1858 r. wrócił do Warszawy, gdzie pracował w Bibliotece Zamojskich. W 1870 r. przeprowadził się do Krakowa. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Sfinks

Helena Mniszkówna

Powieść ta powstała w pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Choć nie jest to typowy dla twórczości Heleny Mniszkówny romans z wyższych sfer, wątek miłosny jest tu także obecny. Związani uczuciem bohaterowie różnymi drogami zmierzają ku odrodzonej Polsce, doświadczając zderzenia wielkich ideałów z prozą życia. Jest to gorzki obraz pierwszych lat wolności.