TDD z wykorzystaniem C# 7. Programowanie sterowane testami

John Callaway, Clayton Hunt

Coraz więcej profesjonalnych środowisk produkcyjnych opiera się na oprogramowaniu. Ewentualne błędy w pracy kodu mogą prowadzić do poważnych konsekwencji - dlatego od rozwiązań informatycznych wymaga się solidności i poprawności. Równocześnie oczekuje się wydajnego działania, skalowalności i podatności na modyfikacje, a także możliwości łatwego utrzymania kodu. Aplikacje utworzone zgodnie z paradygmatem TDD są w większym stopniu testowalne i zapewniają wysoki poziom poprawnej, stabilnej pracy. Sprawia to, że coraz więcej zespołów programistycznych skłania się ku TDD, mimo że zautomatyzowane testowanie bywa czasochłonne, pracochłonne i dość trudne w implementacji. To książka przeznaczona dla tych, którzy chcą dogłębnie zrozumieć istotę TDD. Omówiono tu wszystkie aspekty TDD, włączając w to podstawy, dzięki którym średnio zaawansowany programista komfortowo rozpocznie budowę aplikacji zgodnie z tym paradygmatem. Przedstawiono zasady definiowania i testowania granic, a także pojęcie abstrahowania kodu zewnętrznego. W książce pojawiają się też - wprowadzane stopniowo - bardziej zaawansowane koncepcje, takie jak szpiedzy, imitacje i fałszywki. Pokazano w niej, w jaki sposób za pomocą TDD można przekształcić wymagania i historie użytkownika w funkcjonującą aplikację. Sporo miejsca poświęcono pisaniu różnych rodzajów testów, również integracyjnych. Poszczególne koncepcje zostały zilustrowane praktycznymi fragmentami kodu napisanego w C# i JavaScripcie. W tej książce między innymi: koncepcje programowania sterowanego testami i przygotowanie środowiska do pracy różne podejścia do budowania aplikacji i sterowania testami poprawa elastyczności aplikacji i jej podatności na przyszłe modyfikacje TDD w warunkach zmieniających się wymagań rozwiązywanie problemów z kodem zastanym TDD: tak pracują najlepsi programiści!

Te chwile

Herbjrg Wassmo

W najnowszej książce Herbjrg Wassmo zostajemy wciągnięci w fascynującą historię, która toczy się przez wiele lat, a właściwie przez całe życie. Podróż jest długa i trudna od dziewczynki, która dorastała w biedzie w Vesterlen, do pisarki u szczytu sławy, należącej do artystycznej elity kraju. Podobnie jak Tora i Dina we wcześniejszych powieściach Wassmo, tak i tutaj powoli wyłania się przed nami postać głównej bohaterki. Wrażliwej i nieskończenie silnej. Serce i ból. Te chwile to z jednej strony fascynujący utwór o dorastaniu i rozwoju, z drugiej zaś ujawnienie drastycznej prawdy o głównej bohaterce, o byłym mężu, matce i ojcu, o mężczyznach, z którymi łączyły ją relacje uczuciowe, a których czytelnik może łatwo zidentyfikować. Doskonale napisana, wyważona, bezwzględnie szczera książka. [...] Dialogi dźwięczą, a postacie w pozornie nieznaczących, ale intensywnych scenach niosą opowieść dalej. Guri Hjeltnes, VG  Wrażliwość to nie kwestia zewnętrznego kształtu, jaki pisarka nadaje swojemu dziełu i samej sobie, to potężna wewnętrzna siła, wydobywająca kolejne zdania z przemyślanej i odczutej głębi. Te zdania nie przemknęły tylko przez głowę Herbjrg Wassmo, zanim zostały przeniesione na papier; one przeniknęły całe jej ciało. [...] Wassmo nie daje nam wykładu. Życie nie zostaje ocenione ani wyjaśnione. Zostaje opowiedziane. To jest właśnie talent pisarski Herbjrg Wassmo. Atle Christensen, Aftenposten "Właśnie  dla  takich  powieści  nauczyłam  się  czytać.  Dla  tej  niesamowitej przyjemności poznawania świetnie skonstruowanych historii, oczekiwania co przyniesie  kolejna  strona,  poczucia  dziwnego  smutku,  gdy  książka  się kończy." Beata Kęczkowska,  "Wysokie Obcasy Extra" Herbjrg Wassmo wybitna norweska pisarka urodzona w 1942 roku w Vesterlen. Zadebiutowała w 1976 zbiorem wierszy Skrzydlaty zespół, ale zasłynęła jako autorka znakomitych powieści, w tym dwóch trylogii poświęconych dwóm bohaterkom: Torze i Dinie. Wielokrotnie nagradzana, otrzymała między innymi prestiżową nagrodę literacką Rady Nordyckiej, Nagrodę Krytyków, Nagrodę Księgarzy oraz Nagrodę im. Amalie Skram. Najbardziej znanym jej dziełem jest Księga Diny, która została zekranizowana w 2002 roku. 

te drugie

Marta Podgórnik

Marta Podgórnik Próby negocjacji te drugie wieczorny wstrząs dla systemu, znów bajzel w mózgu jak po fenactilu nie, on się już nie zmieni, zawsze już będzie używał półśrodków. będąc ludźmi czynu, kupmy kawałek ziemi i załóżmy farmę. tylko nie kopmy sobie więcej pod nogami, kalecząc... Marta Podgórnik ur. 1979 Najważniejsze dzieła: Próby negocjacji (1996), Rezydencja surykatek (2011), Zawsze (2015) Poetka, krytyczka literacka, redaktorka związana z wydawnictwem Biuro Literackie. W Tekstyliach, czyli książce omawiającej na bieżąco młodą literaturę w 2002 roku, jej styl nazwano lirycznym ekshibicjonizmem. Dalsze tomiki udowodniły, że to tylko część prawdy. W swoich wierszach Podgórnik łączy wyrafinowanie formalne, grę z popkulturą i tradycyjnie pojęte wyrażanie siebie (to jest pisanie o własnych dramatach uczuciowych). Podobna mieszanka jest jednak niemożliwa do zrealizowania, jako że stylizacje i biegłość techniczna zakładają dystans z definicji uniemożliwiający mówienie wprost. Wobec tego poezji Marty Podgórnik nie opuszcza napięcie między lirycznym wyznaniem a jego ironicznym pastiszem. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Te i inne miejsca

K. S. Rutkowski

Główny bohater, a zarazem narrator opowiadania, spotyka na ulicy dziewczynkę. Dziecko usiłuje sprzedać przechodniom zniszczone zabawki. Mężczyzna kupuje wszystkie, a następnie opowiada żonie o osobliwym spotkaniu. Niebawem znów dostrzegają dziewczynkę, dowiadują się, że wraz z matką jest maltretowana przez ojca. Bohater-narrator, wspominając własne tragiczne dzieciństwo, postanawia pomóc dziecku.

Te małe seksowne cyferki. Jak rozwinąć biznes przy użyciu danych, które już mamy

Paul Brown, Dimitri Maex

Czy możesz sobie wyobrazić, że jesteś w stanie zidentyfikować klientów przynoszących największe zyski, wypracować lepszą strategię komunikowania się z nimi i zainspirować ich, aby kupowali więcej? A więc, naprawdę możesz to zrobić. A najlepsze jest to, że możesz to osiągnąć używając danych, które już masz. Wszystko, co robimy, tworzy dane. Za każdym razem, gdy ktoś ogląda coś w sieci, szuka w Google lub nawet przegląda sieć w swoim telefonie, tworzona jest kolejna cząstka danych, które mogą pomóc nam zrozumieć i przewidzieć zachowanie konsumentów. Rewolucja w analizowaniu danych właśnie się toczy i metody oraz narzędzia radzące sobie z tym „potopem danych” stają się coraz prostsze i mniej kosztowne, a jednocześnie bardziej precyzyjne, niż kiedykolwiek wcześniej.  Dimitri Maex, Managing Director globalnej agencji reklamowej OgilvyOne New York i mózg praktyki analitycznej stosowanej w agencji pokazuje, jak możemy przekształcić swoje dane – te małe seksowne cyferki, które mogą zapewnić więcej zysków naszemu biznesowi – w skuteczne strategie prawdziwego wzrostu. W jasnym, przejrzystym stylu wyjaśnia, jak: • Ustalić, którzy klienci mają największy potencjał zwiększenia wartości, po których można spodziewać się większych zakupów, a którzy nie są warci targetowania. • Alokować zasoby marketingowe w najlepszy możliwy sposób. • Przewidzieć, jakich produktów lub usług klienci będą potrzebować w przyszłości. • Zoptymalizować swoją obecność w sieci, aby uzyskać największy zwrot z wyszukiwania. Lektura obowiązkowa dla marketerów starających się uzyskać najwyższy zwrot z inwestycji, właścicieli małych firm pragnących rosnąć szybciej lub kreatywnych twórców pragnących poznać reakcję na swoje działania – i nie tylko.

Teaching with Google Classroom. Save time and stay organized while delivering online and in-person classes - Second Edition

Michael Zhang

Google Classroom is designed to help you manage and deliver online and in-person courses in an interactive manner. Using Google Classroom saves time organizing and communicating information to students and parents. This updated second edition of Teaching with Google Classroom covers the modern features of Google Classroom that meet the current needs of online teaching.The book is written from the high-school perspective but is applicable to teachers and educators of all age groups. If you’re new to Google Classroom or an experienced user who wants to explore more advanced methods with Google Classroom, this book is for you.With hands-on tutorials, projects, and self-assessment questions, you’ll learn how to create classes, add students to those classes, send announcements, and assign classwork. The book also demonstrates how to start an online discussion with your students. Later, you’ll discover how you can involve parents by inviting them to receive guardian emails and sharing Google Calendar with a URL. This will help them to view assignment deadlines and other important information. The book goes step by step through all the features available and examples of how best to use them to manage your classroom.By the end of this book, you’ll be able to do more with Google Classroom, managing your online or in-person school classes effectively.

Teaching with Google Classroom. To provide a step-by-step guide to setup and use Google Classroom

Michael Zhang

Google Classroom helps teachers bring their work online. According to Google Trends, it’s already bigger than Moodle after barely a year in the wild. This book is a complete start-to-finish guide for teachers using Google Classroom for the first time. It explains what Google Classroom is, what it can do, how to set it up, and how to use it to enhance student learning while making your life as a teacher easier. It shows you how to place resources and activities online, gather assignments, and develop group and individual activities. It’s not just a manual, you’ll also discover inspiring, easy ways to put Google Classroom to work for you and your class.

Teaching with iPad How-To. Use your iPad creatively for everyday teaching tasks in schools and universities with this book and

Sumit Kataria, Shubhangi Harsha

The iPad is a great teaching tool. It is an amazing eReader for accessing textbooks and journals. It is also great for multimedia content like videos, audio, presentations, and 3D animations. Most importantly Apple's app ecosystem makes it very powerful. You can find apps for almost any teaching task in app store and use them instantly.You will start with simple tasks like creating presentations and visualizations. Soon you will be making interactive books and resources as well as teaching practical lessons such as music and art! Teaching with iPad How-to starts with the most basic task of planning your lessons. As you go through the book you will learn how to 'carry' your textbooks on Little Books, create your own resources and finally publish your courseware.Be it organizing your notes, creating charts and presentations, or just recording attendance, this book will help you do all these tasks very efficiently on your iPad. In this book, you will also learn to create and distribute timetables, create your own textbooks and make your classes interesting and full of information by using the iPad's 3D and subject-specific resources.You will learn to make your teaching job interesting and engaging for your students by using iPad as your teaching and organizing tool.

Team 10 East: Revisionist Architecture in Real Existing Modernism

red. Łukasz Stanek

Grupa Team 10 East nigdy nie istniała. Książka powołuje to pojęcie jako konceptualne narzędzie pozwalające przeanalizować dokonania członków architektonicznej grupy Team 10 i ich "towarzyszy podróży" - współpracowników z krajów socjalistycznych. Proponuje "rewizjonizm" w podejściu do kultury i polityki dawnych krajów socjalistycznych, stąd tytułowa formuła "rewizjonistycznej architektury w realnym modernizmie". Autorzy i autorki tekstów patrzą na nowoczesną architekturę i na procesy modernizacyjne w Europie Środkowo-Wschodniej w perspektywie porównawczej, pokazując, jak reguły rządzące architekturą i urbanistyką były zawłaszczane, krytykowane i modyfikowane po obu stronach żelaznej kurtyny. Bohaterami tej bogato ilustrowanej publikacji są m.in. polscy architekci Jerzy Sołtan i Oskar Hansena, Węgier Charles Polónyi, a także architekci z dawnej Czechosłowacji i Jugosławii. The recent proliferation of research and contributions regarding post-war architecture in Eastern Europe now includes a valuable collective study entitled "Team 10 East: Revisionist Architecture in Real Existing Modernism", edited by Łukasz Stanek. This book underlines how the architectural context in Eastern bloc countries at a time when various forms of socialism were being defined and developed is still a largely unexplored subject, and one that is full of surprises. The volume brings together studies on four diverse political and cultural environments - Polish, Czechoslovak, Hungarian and Yugoslavian - and examines the figures, designs, creations and debates which, in the wake of the explosion of critique and methodological innovation carried out in the West by the architects of Team 10, attempts to redefine the themes and methods of architectural design and urban planning in their respective countries. This is an intriguing subject that in many cases validates [its] theoretical and design approaches - such as in the studies on Oskar Hansen and Charles Polónyi - and yet also reaches some unpredictable conclusions. However, the idea that we can speak of a movement, a Team 10 East identity, is a risky one, a contrived notion noted by the editor in the introduction. - Luka Skansi, "Abitare" - [A]s Stanek puts it in his introduction with Dirk van den Heuvel: 'Rather than being a retroactive manifesto, Team 10 East is a generative conceptual tool that grasps at an understanding of what was shared by these fellow travelers of Team 10.' This understanding comes from five long essays interspersed with seven shorter ones in the handsome book whose size reminds me of a Readers Digest - with nicer paper, design and illustrations. - John Hill, "A Daily Dose of Architecture blogspot", 15 września 2014 - Opens up a new, nuanced perspective onto the established narrative of the transition from CIAM to Team 10. - Niloufar Tajeri, "derive: Zeitschrift fUr Stadtforschung", no. 58 - Excellent research. - Agata Pyzik, "Icon"

Team Foundation Server 2015 Customization. Take your expertise to the next level by unraveling various techniques to customize TFS 2015

Gordon Beeming

Teatr

Stanisław Ignacy Witkiewicz

"Teatr" Stanisława Ignacego Witkiewicza to prawdopodobnie jego najistotniejsze dzieło teoretyczne. Znajduje się tutaj zarówno słynny "Wstęp do Teorji czystej formy w teatrze" jak i przemyślenia dotyczące twórczości reżyserów i aktorów oraz opis walki Witkacego o czystą formę w Teatrze. Znajdziemy tu również dodatek "O naszym futuryźmie". Teoria czystej formy spotkała się w dwudziestoleciu międzywojennym z wieloma krytycznymi ocenami, stała się też przedmiotem licznych polemik. W teorii estetyki polskiej jest jedną z najważniejszych koncepcji XX wieku. "Teatr" to szósta część kolekcji dzieł Witkacego udostępnionych przez wydawnictwo Avia Artis. Zachęcamy do zapoznania się z innymi naszymi propozycjami. Kolekcja dzieł Witkacego: "Szewcy" "Kurka Wodna" "Pożegnanie jesieni" "Nienasycenie" "Narkotyki" "Teatr"

Teatr arabski. Źródła, historia, poszukiwania

Hatif Janabi

Studium o teatrze i dramacie arabskim od początków po czasy współczesne. Praca stanowi owoc wieloletnich badań autora, znanego również z wydanych u nas tomików wierszy, i uwzględnia różne aspekty problematyki, która do tej pory nie doczekała się tak wnikliwej analizy ani w Polsce, ani na Zachodzie.

Teatr bliskiego kontaktu. Studia przypadków grup teatralnych

Katarzyna Kalinowska, Katarzyna Kułakowska, Ewelina Wejbert-Wąsiewicz, Emilia Zimnica-Kuzioła

Książka Teatr bliskiego kontaktu. Studia przypadków grup teatralnych wypełnia lukę na polskim rynku wydawniczym dotyczącą aktualiów rodzimego teatru niezależnego (i socjologii teatru w ogóle). Pomimo że Teatr Węgajty, Stowarzyszenie Teatralne Chorea i Teatr Szwalnia wyrastają z poniekąd już "klasycyzującego się" idiomu stworzonego przez Jerzego Grotowskiego i czerpią w sposób przemożny z kontrkulturowego etosu lat 60., stanowią wciąż aktualną i nader żywą antytezę wobec teatru mieszczańskiego i - co Autorki wykazują w sposób dobitny - twórczo wpływają na tkankę lokalnych społeczności, budując (wciąż) nową wrażliwość i wartości. Niewątpliwą zaletą tekstu jest jego komparatystyczny charakter. Autorki precyzyjnie wskazują na konfigurację cech budujących społeczną strukturę, etos i habitus poszczególnych grup, mniej lub bardziej "rezonujących" ze światem społecznym, sformalizowanych, inkluzywnych, opartych na idei "plemienności". Dr hab. Małgorzata Stępnik, prof. UMCS Każda z trzech grup teatralnych będąca przedmiotem zainteresowania Autorek została odrębnie przedstawiona i opisana przez inny zespół autorski, co spowodowało, że sposób obrazowania nie jest jednolity, opiera się̨ na odmiennych założeniach teoretycznych i posiada odmienną strukturę̨ opisu. [...] Autorki wyraźnie dopuszczają polifonię i nie chcą porównywać tego, co i tak przecież nie jest porównywalne - na takim przekonaniu opiera się̨ również swoistość wykorzystywanej przez nie metodologii badań jakościowych. W efekcie Autorki nie tylko uzyskały polifonię narracji, lecz także uchwyciły polifonię badanych zjawisk. Dr hab. Przemysław Kisiel, prof. UEK

Teatr historii lokalnych w Europie Środkowej

red. Ewa Wąchocka

Współczesne teatry — zwłaszcza w mniejszych ośrodkach — coraz częściej angażują się w życie lokalnych społeczności. W proponowanych spektaklach chętnie podejmują tematy związane z historią oraz kulturową i etniczną tożsamością miejsca, w którym działają. Twórcy teatralni poddają refleksji działanie mechanizmów pamięci, przywołują przeżycia indywidualne i zbiorowe, nieuwzględnione w ogólnodostępnej wersji historii. Zazwyczaj jest to tzw. historia lokalna, przyspieszona historia wydarzeniowa, najczęściej powiązana jednak (bo trudno przecież te nurty od siebie oddzielić) z dziejami o ponadlokalnym znaczeniu, które biegły trajektorią wojen, upadku i powstawania mocarstw, kształtowania się politycznych makrostruktur — oglądanymi z pozycji miejscowej społeczności. I jest też historia codzienna, w której czas płynął powoli, w rytmie „długiego trwania”; scena, na której rozgrywały się niezauważalnie procesy zmiany i rozwoju, rodziły się niedostrzegalne zrazu wzorce i praktyki wspólnotowe, nigdy w kronikach nie odnotowane. W rzeczywistości zdominowanej przez procesy globalizacyjne, działalność teatrów — polegająca na odkrywaniu miejscowych legend i budowaniu wspólnotowych narracji — okazuje się istotnym elementem w tworzeniu tożsamości grupy, miejsca czy regionu. W pewnym sensie wpisuje się również w odżywające ideologie narodowościowe. Twórcy teatralni nie tylko podejmują tematy związane z kulturową i etniczną tożsamością miejsca, ale również wprowadzają do teatru problematykę społeczną, ekonomiczną czy polityczną. Tym samym spektakle stają się forum dla mniejszości etnicznych i narodowych. Artyści za pośrednictwem sztuki udzielają głosu grupom marginalizowanym ze względów ekonomicznych czy społecznych. Teatr związany z miejscem zaczyna więc odgrywać istotną rolę w życiu społecznym. Tej szeroko rozumianej lokalności i związkom teatru z miejscem, w którym funkcjonuje, była poświęcona międzynarodowa konferencja naukowa „Teatr historii lokalnych w Europie Środkowej”, zorganizowana przez Zakład Teatru i Dramatu Instytutu Nauk o Kulturze i Studiów Interdyscyplinarnych Uniwersytetu Śląskiego we wrześniu 2014 r., której książka jest pokłosiem. Partnerami projektu, wspartego finansowo przez Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki, byli: Instytut Wiedzy Filmowej i Teatralnej Słowackiej Akademii Nauk, Katedra Studiów Teatralnych, Filmowych i Medialnych Uniwersytetu im. Palackiego w Ołomuńcu oraz Węgierskie Muzeum i Instytut Teatru w Budapeszcie. W rozmowie o współczesnym teatrze, który zajmuje się lokalnością, zaproponowaliśmy zagadnienia związane z teatrem jako formą manifestowania zarówno kultury mniejszości, jak i tożsamości miejsca — w opozycji do mechanizmów globalizacji; poświęcone budowaniu i odzyskiwaniu przez teatr utraconej tożsamości grupy; polityce pamięci i praktykom upamiętniającym, a także formom przywracania pamięci miejsca, ludzi i społeczności, co jednocześnie czyni z teatru archiwum alternatywne do archiwów oficjalnych, pozwalające na rewizję oficjalnej historii wpajanej w procesie edukacji. Ostatnią grupę zagadnień stanowiły zjawiska związane z zaangażowaniem teatru w działalność terapeutyczną oraz jego uwikłaniem w lokalną historię i politykę. (Fragment Wstępu).

Teatr lęków André de Lorde\'a

Tomasz Kaczmarek

Cierpiący na nerwicę lękową André de Lorde (1871–1942) napisał wiele sztuk, które jeszcze w latach 20. XX wieku przejmowały paryżan szczerym strachem. Jego utwory na stałe weszły do repertuaru teatru Grand-Guignol (1897–1962), znanego przede wszystkim dzięki mrożącym krew w żyłach widowiskom. Tryskająca krew, wydłubywanie oczu, wbijanie na pal, skalpowanie czy przebijanie nożem serca stały się typowymi składnikami nowego makabrycznego gatunku. Owa scena, która szybko zyskała międzynarodową sławę – stając się obok wieży Eiffla i katedry Notre-Dame jednym z najatrakcyjniejszych miejsc na turystycznej mapie francuskiej stolicy – wyspecjalizowała się w ukazywaniu przerażających obrazów, które miały doprowadzić widza na skraj załamania nerwowego. Na sali czuwał nawet zatrudniony lekarz gotowy udzielić pierwszej pomocy osobom o wyjątkowo słabych nerwach. Wspomnieć tu trzeba, że liczba omdleń i spazmatycznych reakcji widowni decydowała o sukcesie lub o fiasku przedstawienia. Publiczność odwiedzała ochoczo paryskie centrum potworności, w którym epatowano okrucieństwem i wyrafinowanymi torturami, aby odreagować autentyczne lęki czy dać upust swym ukrytym, często sadystycznym potrzebom. Tomasz Kaczmarek

Teatr szkolny w Drugiej Rzeczypospolitej (1918-1939)

Piotr Kotlarz

Teatr szkolny to bardzo ważne narzędzie w pracy dydaktycznej i wychowawczej szkoły, niestety dziś w naszym kraju niedoceniane. Po drugiej wojnie światowej doszło w jego pracy do pewnego regresu, co możemy zauważyć na przykład przyglądając się stronom internetowym poświęconym jego działalności w takich np. państwach jak Niemcy, Francja, czy Wielka Brytania. Widać, że na tle takiej działalności, aktywność polskich teatrów szkolnych wygląda wciąż skromnie. Między innymi i z tego powodu warto poznać pracę Piotra Kotlarza „Teatr szkolny II Rzeczypospolitej”. Autor przypomina w niej nasze osiągniecia w tej dziedzinie, ukazuje jak wszechstronna była to aktywność, jak wielkie były i są jej możliwości. To ważna pozycja, która powinna znaleźć się na półce każdego nauczyciela, a zainteresować może każdego ucznia oraz miłośników teatru.   fragment recenzji pracy doktorskiej Piotra Kotlarza, na bazie której powstałą ta książka, autorstwa prof. Janusza Deglera: Rozprawa Piotra Kotlarza to rezultat mrówczej pracy, żmudnych kwerend (przeważnie w trudno dostępnych czasopismach specjalistycznych) i dokładnego poznania wielkiej ilości publikacji oraz rozmaitych źródeł. Solidnie przedstawiony stan badań uświadamia, jak bogaty i różnorodny był to materiał. Nie ma wątpliwości, ze Autor poznał go na wylot, panuje nad nim i dzięki temu potrafi w pierwszym rozdziale dokładnie i zajmująco opowiedzieć całą historię teatru szkolnego. Wypełnia wywód datami, tytułami, nazwiskami, faktami, szczegółami, ale jednocześnie umiejętnie ukazuje ewolucję teatrów zakonnych, zmiany związane z ich repertuarem, a także pełnione funkcje edukacyjne i wychowawcze. Nie sposób wytknąć Autorowi jakichkolwiek uchybień, pomyłek czy braków. Pierwszy rozdział jego pracy to po prostu solidna synteza dziejów teatru szkolnego od średniowiecznych początków do roku 1918.

Teatr świata - świat teatru. Felietony 2016-2017

Krzysztof Orzechowski

„Od dawna czytam felietony Krzysztofa Orzechowskiego z wielką uwagą. Teraz, zebrane w jeden tom, brzmią jeszcze inaczej. Widać, że jest w nich i zapis otaczającego nas świata, i osobliwa empatia kogoś, kto widział i przeżył wiele. Pisane są na dodatek z tak niemodną dziś elegancją, którą bardzo lubię i cenię. Książka dla ludzi myślących i – wrażliwych”. Józef „Żuk” Opalski   „Felietony Krzysztofa Orzechowskiego pisane są z miłości do teatru. Autor porusza tematy bardzo różne – czy będą to np. zwyczaje świąteczne, czy los osób niepełnosprawnych – lecz zawsze rozpatruje je w aspekcie sztuki teatralnej. Czerpiąc z wieloletniego doświadczenia, stawia pytania zasadnicze, trudne, nieraz mówi ostro, ale zawsze życzliwie – z troską o dziedzinę sztuki, której poświęcił życie”. Zofia Gołubiew   „Krzysztof Orzechowski zna teatr od tylu podszewek, że każdy jego tekst odsłania kulisy jakiegoś zwykle słabo dostrzeganego problemu. Równocześnie Orzechowski nie jest fundamentalistą, teoretykiem, zwolennikiem jedynej słusznej estetyki. Reaguje spontanicznie: jeśli coś go zachwyca – to zachwyca, jeśli irytuje – to irytuje. Jego felietony to felietony praktyka, który szuka źródeł awarii i pomyłek, ale z radością wita sukcesy i udane spektakle. Książka dla tych, którzy lubią myśleć o teatrze jako o wielu zwierciadłach, w których przegląda się świat”. Maciej Wojtyszko   „Książka Krzysztofa Orzechowskiego to niezwykła wyprawa nie tylko w cenną i godną utrwalenia przeszłość teatru, ale także w jego równie ważną aktualność. To właśnie z połączenia tych dwóch czasów – minionego i dzisiejszego – rodzi się głęboki sens zapisanych tu przemyśleń”. Anna Burzyńska

Teatr węży (#1). Dwie karty

Agnieszka Hałas

Wkraczacie w świat Zmroczy przesycony magią, posępny i fascynujący. Polska fantasy doczekała się kilku znakomitych uniwersów, a świat stworzony przez Agnieszkę Hałas właśnie się do nich zalicza. Żyje, oddycha i krwawi, a my wraz z nim. Robert M. Wegner, pięciokrotny laureat Nagrody im. Janusza A. Zajdla Srebrni magowie bezlitośnie ścigają wyznawców czarnej magii, uznanej za skażoną. Demony z Otchłani przybierają ludzką postać i przenikają do świata śmiertelników... W Shan Vaola nad Zatoką Snów pojawia się na wpół obłąkany człowiek z twarzą pociętą bliznami, który pamięta jedynie urywki ze swej przeszłości. W tunelach podziemnego świata żywiołaków i chowańców, ifrytów i homunkulusów, żebraków i przestępców, stopniowo odkrywa swoje magiczne talenty. Dwie karty powieść mroczna, intrygująca, pełna plastycznych szczegółów obyczajowych, z pełnokrwistymi postaciami tworzącymi żywą, przemawiającą do wyobraźni społeczność otwierają cykl dark fantasy Teatr węży. Ten świat (...) tętni bogactwem niczym Baśnie z tysiąca i jednej nocy, zadziwia patentami rodem ze steampunku, igra z demonologią z różnych stron świata i z różnych czasów. Brune Keare zapadł mi w pamięć tak jak Kane z cyklu Wagnera, Ged z Ziemiomorza, Karenira z Grombelardu czy ten cholerny Geralt Riv. Był charakterystyczny, tajemniczy, mroczny i bezwzględny, ale też na swój sposób honorowy i uczciwy. Robert M. Wegner, pięciokrotny laureat Nagrody im. Janusza A. Zajdla, dwukrotny laureat Sfinksa, dwukrotny laureat Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego, laureat nagrody dla książki roku (fantasy) w Rosji. A że powieść ta jest początkiem większej całości tym lepiej dla czytelników, którzy jak ja lubią opowieści zarazem posępne i fascynujące, napisane z wielką wyobraźnią i subtelnym wyczuciem emocji. Anna Kańtoch, pięciokrotna laureatka Nagrody im. Janusza A. Zajdla, laureatka Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego. Powieść Agnieszki Hałas przenosi nas do niezwykłego, bogatego i starannie skonstruowanego świata. Pozwala zanurzyć się w przesyconej magią rzeczywistości. Uwagę czytelnika zwraca lekkość pióra, potoczystość narracji oraz perfekcja warsztatowa młodej autorki. Andrzej Pilipiuk, autor bestsellerowego cyklu o Jakubie Wędrowyczu, dziewięciokrotnie nominowany do Nagrody im. Janusza A. Zajdla. Gdyby ktoś zapytał mnie o dobre polskie cykle fantasy, zaraz po "Wiedźminie" Sapkowskiego na myśl przychodzi mi "Teatr węży" Agnieszki Hałas. Autorce udało się stworzyć niezwykle pełnowymiarowy i oryginalny świat, a styl i rozmach jej opowieści może konkurować z najlepszymi dokonaniami gatunku. Robert J. Szmidt, autor bestsellerowego cyklu Pola dawno zapomnianych bitew, powieści Szczury Wrocławia i książek z uniwersum Metro 2033 Keare przypomina innego antybohatera fantasy, archetyp mrocznego herosa, Kanea Nieśmiertelnego. () Jednocześnie przypomina Harryego Angela nosi w sobie sekret, którego próby rozwiązania zaczynają doprowadzać go do szaleństwa i spychać z umownego moralnego urwiska. Bartek Biedrzycki, autor trylogii postapo Kompleks 7215, Stacja: Nowy Świat i Dworzec Śródmieście.

Teatr węży (#2). Pośród cieni

Agnieszka Hałas

WKRACZACIE W ŚWIAT ZMROCZY  PRZESYCONY MAGIĄ, POSĘPNY I FASCYNUJĄCY. Polska fantasy doczekała się kilku znakomitych uniwersów, a świat stworzony przez Agnieszkę Hałas właśnie się do nich zalicza. Żyje, oddycha i krwawi, a my wraz z nim. Robert M. Wegner, pięciokrotny laureat Nagrody im. Janusza A. Zajdla Pośród cieni to drugi tom cyklu dark fantasy Teatr węży mrocznego, intrygującego, pełnego plastycznych szczegółów, z pełnokrwistymi postaciami i przemawiającą do wyobraźni społecznością. Dla Krzyczącego w Ciemności schronienie w Podziemiach przestaje być bezpiecznym azylem. Dręczą go wizje i sny. Pokazują utraconą przeszłość czy kłamią? Tymczasem w realnym świecie czyhają srebrni magowie, przed którymi nie da się uciec nawet w śmierć. W labiryncie sfer są miejsca, gdzie można się ukryć lub szukać odpowiedzi. Czy to wystarczy, aby umknąć prześladowcom? A jeśli to cienie z przeszłości stanowią największe zagrożenie? Ten świat (...) tętni bogactwem niczym Baśnie z tysiąca i jednej nocy, zadziwia patentami rodem ze steampunku, igra z demonologią z różnych stron świata i z różnych czasów. Brune Keare zapadł mi w pamięć tak jak Kane z cyklu Wagnera, Ged z Ziemiomorza, Karenira z Grombelardu czy ten cholerny Geralt Riv. Był charakterystyczny, tajemniczy, mroczny i bezwzględny, ale też na swój sposób honorowy i uczciwy. Robert M. Wegner, pięciokrotny laureat Nagrody im. Janusza A. Zajdla, dwukrotny laureat Sfinksa, dwukrotny laureat Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego, laureat nagrody dla książki roku (fantasy) w Rosji. W Pośród cieni nie brakuje niespodzianek, zwrotów akcji ani tajemnic, z których najważniejszą i zarazem najgroźniejszą jest zagadka zagubionej przeszłości głównego bohatera. A wszystko to, jak zawsze u Agnieszki Hałas, opisane pięknym językiem, w fascynującej scenerii niesamowitego miasta. <> to zdecydowanie najlepszy cykl dark fantasy, jaki zdatrzyło mi się ostatnimi laty czytać. Gorąco polecam. Anna Kańtoch, pięciokrotna laureatka Nagrody im. Janusza A. Zajdla, laureatka Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego. Gdyby ktoś zapytał mnie o dobre polskie cykle fantasy, zaraz po Wiedźminie Sapkowskiego na myśl przychodzi mi Teatr węży Agnieszki Hałas. Autorce udało się stworzyć niezwykle pełnowymiarowy i oryginalny świat, a styl i rozmach jej opowieści może konkurować z najlepszymi dokonaniami gatunku. Robert J. Szmidt, autor bestsellerowego cyklu Pola dawno zapomnianych bitew, powieści Szczury Wrocławia i książek z uniwersum Metro 2033 Keare przypomina innego antybohatera fantasy, archetyp mrocznego herosa, Kanea Nieśmiertelnego. () Jednocześnie przypomina Harryego Angela nosi w sobie sekret, a próby jego rozwiązania zaczynają doprowadzać go do szaleństwa i spychać z umownego moralnego urwiska. Bartek Biedrzycki, autor trylogii postapo Kompleks 7215, Stacja: Nowy Świat i Dworzec Śródmieście

Teatr węży (#3). W mocy wichru

Agnieszka Hałas

WKRACZACIE W ŚWIAT ZMROCZY PRZESYCONY MAGIĄ, POSĘPNY I FASCYNUJĄCY. Polska fantasy doczekała się kilku znakomitych uniwersów, a świat stworzony przez Agnieszkę Hałas właśnie się do nich zalicza. Żyje, oddycha i krwawi, a my wraz z nim. Robert M. Wegner, pięciokrotny laureat Nagrody im. Janusza A. Zajdla. W mocy wichru to ostatni tom fantastycznego cyklu powieściowego o świecie Zmroczy Teatr węży mrocznego, intrygującego, pełnego plastycznych szczegółów, z pełnokrwistymi postaciami i przemawiającą do wyobraźni społecznością. W świecie, gdzie czarny dar czyni cię wyklętym, każda maska i nowa tożsamość mogą zagwarantować bezpieczeństwo tylko przez krótki czas. Marshia Lavalle przez lata służyła Otchłani, a teraz musi zapłacić za to wysoką cenę. Krzyczący w Ciemności jeszcze nie wie, że przypomnieli sobie o nim wrogowie z poprzedniego życia. Anavri musi nauczyć się posługiwać darem, którego nienawidzi. A w jednym z miast nad Zatoką Snów grasuje morderca. Co łączy tragedię, jaka rozegrała się przed laty w mieście ogarniętym zarazą, z człowiekiem w stroju błazna, który zabija kobiety lekkich obyczajów? I czy można wygrać z nieubłaganą logiką mówiącą, że w życiu czarnego maga każda więź prędzej czy później musi zostać zerwana?

Teatr węży (#4). Śpiew potępionych

Agnieszka Hałas

Najnowsza odsłona świata Zmroczy - czwarty tom cyklu Teatr węży Krzyczący w Ciemności po zawarciu ugody ze srebrnymi magami wyrusza na Wyspy Śpiewu. Jego tajnej misji od początku towarzyszą kłopoty. Równowaga Zmroczy uległa zaburzeniu, a nad wszystkim wisi widmo szykującej się katastrofy. Co knują demony z Doliny Śniedzi? Melanż czarnej magii z tropikalną przygodą zaskoczy was, zahipnotyzuje i przyprawi o dreszcze. Śpiew potępionych to czwarty tom cyklu dark fantasy Teatr węży mrocznego, intrygującego, pełnego plastycznych szczegółów, z pełnokrwistymi postaciami i przemawiającą do wyobraźni społecznością. Krzyczący w Ciemności na egzotycznych wyspach w towarzystwie piratów? Czemu nie? Pomysł na zmianę scenerii okazał się strzałem w dziesiątkę, historia zyskała na oryginalności, a przy okazji nie straciła tego, z czego cykl jest już znany. Nadal więc możemy spodziewać się emocjonującej, barwnej, choć zarazem mrocznej opowieści o losach jednego z najbardziej fascynujących bohaterów polskiej literatury fantastycznej. Dawno już nic nie sprawiło mi takiej czytelniczej frajdy. - Anna Kańtoch, autorka m.in. cykli Przedksiężycowi, Nina Pankowicz i o Domenicu Jordanie. Polska fantasy doczekała się kilku znakomitych uniwersów, a świat stworzony przez Agnieszkę Hałas właśnie się do nich zalicza. Żyje, oddycha i krwawi, a my wraz z nim. Ten świat (...) tętni bogactwem niczym Baśnie z tysiąca i jednej nocy, zadziwia patentami rodem ze steampunku, igra z demonologią z różnych stron świata i z różnych czasów. Brune Keare zapadł mi w pamięć tak jak Kane z cyklu Wagnera, Ged z Ziemiomorza, Karenira z Gromberlandu czy ten cholerny Geralt Riv. Był charakterystyczny, tajemniczy, mroczny i bezwzględny, ale też na swój sposób honorowy i uczciwy. - Robert M. Wegner, pięciokrotny laureat Nagrody im. Janusza A. Zajdla, dwukrotny laureat Sfinksa, dwukrotny laureat Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego, laureat nagrody dla książki roku (fantasy) w Rosji

Teatr węży (#5). Czerń nie zapomina

Agnieszka Hałas

Piąty tom cyklu dark fantasy Teatr węży Znów wkraczacie w świat Zmroczy przesycony magią, posępny i fascynujący. Polska fantasy doczekała się kilku znakomitych uniwersów, a świat stworzony przez Agnieszkę Hałas właśnie się do nich zalicza. Żyje, oddycha i krwawi, a my wraz z nim. - Robert M. Wegner, pięciokrotny laureat Nagrody im. Janusza A. Zajdla. Po wydarzeniach na Wyspach Śpiewu Krzyczący w Ciemności przepadł jak kamień w wodę. Poszukują go wszyscy demony Doliny Śniedzi, srebrna magini Akhania ar Vithanare, młoda wróżbitka Lorraine. Oraz żmij Feren Berilt, który ma swoje ukryte powody. Dolina Śniedzi zrobi wszystko, by zemścić się na Krzyczącym i na Akhanii za pokrzyżowanie planów na archipelagu. Tymczasem w Bel Ingre, stolicy Lossoru, dojrzewa nowa intryga Otchłani. Dolina Rdzy szykuje się do wzniecenia tam epidemii, by zdobyć dziesiątki tysięcy dusz. Kiedy sytuacja w Bel Ingre zaczyna się pogarszać, konsekwencje okazują się groźniejsze, niż ktokolwiek przypuszczał. Czy w sytuacji ogromnego zagrożenia możliwe stanie się współdziałanie między srebrem a czernią?

Teatr władzy - kreowanie wizerunku politycznego w kontekście teorii dramaturgicznej. Studium socjologiczne na przykładzie kampanii prezydenckiej 2020 roku w Polsce

Katarzyna Zambrzycka-Papuda

Kampanie polityczne są nieodzowną częścią życia społecznego współczesnego świata. Wpływają na wybory obywateli, a co za tym idzie - przyszły kształt państw. W swojej dynamice wykorzystują narzędzia socjotechniki i kreowania wizerunku. Politycy dopasowują swoje zachowania i hasła wyborcze do trendów i potrzeb społecznych. Celem poniższej książki jest scharakteryzowanie przebiegu kampanii wyborczej na urząd prezydenta w 2020 roku w ujęciu teorii socjologicznych. Analiza wykonana na potrzeby książki dostarcza cennej wiedzy na temat obecnych zabiegów wykorzystywanych w marketingu politycznym. Informacje te pozwalają lepiej zrozumieć przebieg kampanii i zachowania polityków, co jest istotne z perspektywy każdej osoby, która decyduje się oddać głos w czasie wyborów. Publikacja napisana została w ujęciu socjologicznym, a wiodącą teorią jest praca E. Goffmana pt. Człowiek w teatrze życia codziennego. Zakłada ona, że człowiek ogrywa w życiu wiele ról społecznych, do których dostosowuje swoje zachowanie, wygląd i wykorzystywane atrybuty. Każdy z nas posiada wzorce różnych zachowań, które wykorzystuje w pracy, domu, na spotkaniach z przyjaciółmi czy idąc na zakupy do sklepu. Język, mowa ciała, strój zmieniają się w zależności od tego, jakie wrażanie chcemy wywrzeć na odbiorcy. Idąc za tą teorią, politycy również odgrywają rolę, która wiąże się ze sztywno określonymi zasadami i umacniana jest przez sztaby wyborcze. Poniższa praca ma celu przedstawienie roli i zachowań polityka w ujęciu teorii interakcjonistycznych.

Teatr zaangażowany w Polsce i na świecie. Wrocławski Zeittheater

praca zbiorowa

W artystycznej Utopii każde dzieło teatralne byłoby zarzewiem buntu i wywoływałoby realną, spektakularną zmianę jak „bitwa o Hernaniego” czy zdjęcie z afisza Dejmkowskich Dziadów. Pojawiające się w tytule tomu hasło „teatr zaangażowany” odsyła automatycznie do znacznie szerszego kulturowego kontekstu – napięcia między etyką a estetyką. Pytanie o autonomię sztuki, stopień jej wyemancypowania względem przestrzeni społecznej czy szeroko rozumianej sfery politycznej padało nie raz, pomimo to ciągle powraca jako problem determinujący ogląd twórczości artystycznej. Koncepcja tomu i jego przekrojowa struktura opierają się na współczesnej dynamice zjawiska. Autorami tekstów są historycy, teoretycy i praktycy teatru, niezależni dziennikarze. Tę mnogość perspektyw pogłębia aspekt dla analizy dzieła teatralnego fundamentalny – równoczesność aktu kreacji i percepcji. W książce uwzględniona została ta podwójna optyka; spojrzenie „kreatorów” współgra z dekodowaniem przejawów zaangażowania teatru przez „odbiorców”, krytyków i badaczy.      Wydaje się oczywiste, że "teatr zaangażowany” w tym szerokim znaczeniu wykracza już dzisiaj poza sferę tradycyjnie rozumianej sztuki i teatru, znajduje szczególnie dobre warunki rozwoju w Polsce i innych krajach za sprawą wielu zwrotów (społecznego, performatywnego), co oczywiste, ale także w związku z postępującym procesem demokratyzacji społeczeństwa, wymagającym jego aktywności i oporu wobec różnych ośrodków władzy; a to testuje się najlepiej w teatrze (…), który i jako sztuka, i jako instytucja, wreszcie najogólniej jako praktyka kulturowa opiera się po prostu na współobcowaniu bliźnich.  [z recenzji dr hab. Doroty Fox]