Bema pamięci żałobny rapsod

Cyprian Kamil Norwid

Bema pamięci żałobny-rapsod „...Iusiurandum, patri datum, usque  ad hanc diem ita servavi...”   Annibal I — Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz,  Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan? —  Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan,  Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz.  — Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie,  Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie.  Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki  Pokłaniają się z góry opuszczonemi skrzydłami,  Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki,  Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami...    [...]Cyprian Kamil NorwidUr. 24 września 1821 w Laskowie-Głuchach Zm. 23 maja 1883 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Vade-mecum (1858-1866), Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem (1851), Bema pamięci żałobny rapsod (1851), Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie (styczeń 1856), Do obywatela Johna Brown (1859), Wanda (1851), Krakus. Książę nieznany (1851), Czarne kwiaty (1856), Białe kwiaty (1856), Quidam. Przypowieść (1855-1857), Cywilizacja. Legenda (1861), Archeologia (1866), Rzecz o wolności słowa (1869), Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872), Ad leones! (1883) Polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, tworzył także prace plastyczne. Jego edukacja miała charakter niesystematyczny, można więc powiedzieć, że we wszystkich uprawianych dziedzinach sztuki był samoukiem. Będąc żarliwym miłośnikiem piękna, służył mu nie tylko jako poeta, ale także jako rysownik, akwarelista, medalier i rzeźbiarz. Zaliczany jest do grona największych polskich romantycznych poetów emigracyjnych: utrzymywał nie tylko osobiste kontakty, ale również literacką wymianę zdań z najwybitniejszymi postaciami z tego kręgu - Z. Krasińskim, A. Mickiewiczem, J. Słowackim, F. Chopinem. Jednakże charakter twórczości Norwida każe historykom literatury łączyć go z nurtem klasycyzmu i parnasizmu. W swojej twórczości stworzył i ukształtował na nowo takie środki stylistycznie jak: przemilczenie, przybliżenie, zamierzona wieloznaczność, swoiste wykorzystanie aluzji, alegorii i symbolu. Teksty Norwida nasycone są refleksją filozoficzną. Jeśli chodzi o postawę ideową, Norwid był tradycjonalistą, ale zarazem wrogiem wszystkiego, co nazywano nieoświeconym konserwatyzmem. Początkowo związany z warszawskim środowiskiem literackim (m. in. z Cyganerią Warszawską), większość swego życia spędził poza krajem. Przebywał w wielu miastach europejskich: Dreźnie, Wenecji, Florencji, Rzymie (podczas Wiosny Ludów), Berlinie, Paryżu, a w 1853 r. udał się do Stanów Zjednoczonych. Zza oceanu wrócił jednak na wieść o wojnie krymskiej (później jeszcze wielkie ożywienie poety wywołał wybuch powstania 1863r.), by zamieszkać w Londynie, a następnie ponownie w Paryżu. Tu też zmarł w nędzy, w przytułku, w Domu św. Kazimierza i został pochowany na cmentarzu w Montmorency. Żył nader skromnie, cierpiał z powodu nasilającej się stopniowo głuchoty i ślepoty, chorował na gruźlicę. Za życia zdołał niewiele ze swych utworów wydać, był twórcą niezrozumianym i niedocenianym, stał się wielkim odkryciem dopiero w okresie Młodej Polski za sprawą obszernej publikacji pism poety przygotowanej przez Z. Przesmyckiego (pseud. Miriam), redaktora Chimery w latach 1901-1907. Wielkie zasługi dla przywrócenia Norwida literaturze polskiej uczynił autor wydania krytycznego Pism wszystkich (1971-1976) J. W. Gomulicki. autor: Marta KwiatekKupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

BeMy

Elie Rosinski, Gabriela Gargaś

Historia jak sos vinaigrette, czyli wykwintna mieszanka szaleństwa, emocji, humoru, niezwykłych zwrotów akcji i francuskiego temperamentu. Wychowywałem się w dworku na francuskiej prowincji, strzelając do kur sąsiada i szwendając się z ukochanym, niesfornym psem. Kilka lat później mieszkałem z Edem Sheeranem i na wielkich stadionach supportowałem jego koncerty. Brzmi jak niesamowity zbieg okoliczności? Moje życie jest ich pełne. Nazywam się Elie Rosinski i razem z moim bratem Mattią tworzę zespół BeMy. Chcę cię zabrać w podróż do dzieciństwa straconego w szkole katolickiej, trudnego i pełnego kompleksów czasu dorastania, szalonego życia początkującego muzyka, a także do brudnego i pełnego hipokryzji świata show-biznesu. I jeszcze zapomniałem o miłości, a przecież jest ważna. Bardzo ważna. Tę opowieść tworzyła ze mną Gabriela Gargaś, której udało się ubrać w słowa długo skrywane przeze mnie emocje i tajemnice.

Ben Gurion. Twórca współczesnego Izraela

Anita Shapira

Książka o Ben Gurionie jest nie tylko polityczną opowieścią. Poznajemy „przywódcę narodu”, ale także człowieka. Zamieszczone w książce fragmenty listów pokazują obszary, do których najtrudniej jest dotrzeć badaczowi. Prof. Anicie Szapirze to się udało. Dzięki książce dowiadujemy się nie tylko o kolejnych politycznych inicjatywach Ben Guriona, ale także o jego emocjach, smutkach, gorszych i lepszych stronach charakteru. Autorka interesująco pokazuje jak polityka stopniowo podporządkowała sobie jego życie prywatne: po ceremonii zawarcia małżeństwa, młody małżonek udał się na spotkanie partyjne, a spóźnienie usprawiedliwił… ślubem. Książka o Ben Gurionie jest także ciekawą lekcją polityki, jest opowieścią o tym jak rodzą się nowe idee i działania polityczne, jak zmieniają się, doświadczają niełatwych kompromisów czy porażek. Warto zaznaczyć w tym miejscu, że autorka książki zadbała, żeby czytelnik poznał nie tylko sposób myślenia jej bohatera, ale także jego przeciwników, ich programy, oceny sytuacji czy polityczne emocje. Ben Gurion zmarł w grudniu 1973 r., jego grób znajduje się w Sede Boker, na pustyni Negew, gdzie spędził ostatnią część życia. Warto, będąc w Izraelu, odwiedzić to miejsce. Także ono, swoją surowością, skromnością opowiada o człowieku, który podporządkował swoje życie „czemuś większemu i bardziej świętemu niż cokolwiek na świecie”. Z Przedmowy do wydania polskiego Bożeny Szaynok, Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego

Ben Hur

Lewis Wallace

Juda Ben Hur jest młodym żydowskim księciem. Na skutek zdrady przyjaciela z dzieciństwa zostaje fałszywie oskarżony o zamach na rzymskiego gubernatora. Trafia na dożywotnie galery. Wkrótce jego los ponownie się odmieni, a bohater na swej drodze spotka najsłynniejszego Galilejczyka. Jak nauczanie Jezusa Chrystusa wpłynie na życie Ben Hura? Pełna porywających zwrotów akcji historia, w której elementy powieści przygodowej splatają się z religią. Na jej motywach powstały liczne ekranizacje, z których najnowsza, w reżyserii Williama Wylera została nagrodzona 11 Oscarami.

Ben Hur. A Tale of the Christ

Lewis Wallace

A Tale of the Christ one of the popular novels written by Lewis Wallace. It is considered the most influential Christian book of the nineteenth century. The novel reflects the themes of betrayal, condemnation and redemption with a plot of revenge that leads to a story of love and compassion. It was the bestselling novel of all time.

Ben Hur. Opowiadanie historyczne z czasów Jezusa Chrystusa

Lewis Wallace

Juda Ben Hur jest bogatym żydowskim księciem, kupcem z Jerozolimy. Przyjaźni się z rzymskim żołnierzem, Messalą, którego zna od dziecka. Messala obecnie dowódca legionów rzymskich w Judei pragnie zdławić żydowską rebelię. Prosi o pomoc Ben Hura. Ten jednak odmawia udziału w bratobójczej walce. Wkrótce obok domu Ben Hura odbywa się uroczysta parada na cześć nowego namiestnika Judei. Siostra Ben Hura przypadkowo strąca dachówkę, która pechowo trafia w namiestnika. O czyn ten zostaje oskarżony Juda. Sądzi go sam Messala. Chociaż wie, że to był tylko wypadek, wysyła Judę na galery, a jego matkę i córkę do więzienia. Ben Hur poprzysięga zemstę... Jedna z największych powieści wszech czasów, pełna porywającej akcja, scen lirycznych i dramatycznych, w której wątki polityczne splatają się z miłosnymi.

Ben Hur. Opowiadanie historyczne z czasów Jezusa Chrystusa

Lewis Wallace

Ben Hur jest jedną z trzech najwspanialszych powieści historyczno-religijnych XIX wieku. Dwie pozostałe to Quo vadis i Szata. W XIX wieku była bestselerem najpierw w Stanach Zjednoczonych, a później i w Europie. Mimo, iż tłumaczono ją na język polski, nie zdobyła jednak w naszym kraju większego rozgłosu, prawdopodobnie dlatego, że żadne nawet najlepsze tłumaczenie obcego autora nie było w stanie konkurować z rodzimym sienkiewiczowskim arcydziełem, jakim jest bez wątpienia Quo vadis. Ben Hur jest książką absolutnie godną polecenia ze względu na wartką akcję, dramatyzm, wielki ładunek emocjonalny, opowiadającą o niesprawiedliwości świata. Główny bohater, młody żydowski arystokrata, został na podstawie fałszywego oskarżenia przyjaciela skazany na galery, a jego matka i siostra żywcem zamurowane w celi z trędowatymi. Jest w tej książce jeszcze jeden ważny wątek relacji człowieka z Panem Jezusem. Każdy kto przeczyta to dzieło będzie mógł sam docenić jego piękno, bogactwo i wartość.

Ben Towit

Leonid Nikołajewicz Andriejew

Tekst w dwóch wersjach językowych: polskiej i rosyjskiej. Akcja opowiadania „Ben-Tobit” rozgrywa się w Jerozolimie „w ten straszny dzień, kiedy na świecie popełniono niesprawiedliwość, a Jezusa Chrystusa ukrzyżowano wśród złodziei na Gologocie. Tego dnia od samego rana kupca jerozolimskiego Ben-Tobita bolał ząb. Ten ból zaczął się dzień wcześniej i skończył zaraz po ukrzyżowaniu – to główny, raczej nieskomplikowany wątek fabularny tej historii. Jednak na tym rdzeniu, jakim jest postrzeganie bólu przez człowieka, autor układa wydarzenia o wiele ważniejsze i oczywiście bardziej tragiczne. Stają się niejako tłem dla „cierpienia” kupca, który nie zwraca uwagi na mękę trzech osób, nad którymi „jak czarne węże wiły się bicze żołnierzy rzymskich”. Reaguje tylko na własny ból...