Złota strategia marki. Droga do przewagi rynkowej i wyższych zysków

Jarek Szczepański

Teraz strategia jest prosta! Wspaniałe firmy i marki zwyciężają dzięki unikalnym strategiom. Strategia jest dziś w modzie. Jednak nadal uważa się ją za zawiłe i trudne zagadnienie. Czy słusznie? Okazuje się, że strategia to — wbrew pozorom — prosta sprawa. Skomplikowaną czynią ją jedynie teoretyczne rozważania. Odejdź od teorii i skup się na realiach! Oto książka specjalnie dla Ciebie. Napisana przez praktyka dla praktyków. Znajdziesz tu prostą i niezawodną metodę projektowania strategii na każdym poziomie organizacji biznesowej: dla marki, firmy i rynku. Zawartą tu wiedzę popierają dziesiątki przykładów wprost z życia. Dowiesz się z nich, jak najlepsi rozwiązywali strategiczne problemy i jak budowali swoją przewagę rynkową. Zobaczysz, jakie wskazówki i praktyczne narzędzia są przydatne w pracy menedżera. Autor książki wie, że każdy potrzebuje dobrej strategii i każdy jest w stanie ją stworzyć. Trzeba tylko poznać reguły gry, a te opisane są w niniejszym poradniku. Zacznij osiągać więcej dzięki lepszej strategii.

Złota strategia marki. Droga do przewagi rynkowej i wyższych zysków. Wydanie II poszerzone

Jarosław Szczepański

Przewaga dzięki strategii ― to prostsze, niż myślisz! Odpowiednia strategia to gwarancja sukcesu. Tę prawdę znali wielcy wodzowie i menedżerowie ― ci, którzy osiągali cele uważane za niedostępne. Dla rozwoju marki i firmy znaczenie strategii jest wręcz kluczowe, zwłaszcza dziś, w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości. Dlatego nowe wydanie książki Złota strategia marki. Droga do przewagi rynkowej i wyższych zysków zostało wzbogacone o obszerny dodatek poświęcony budowaniu przewagi konkurencyjnej w nowoczesnym, przeładowanym informacjami świecie.  W tym fachowym poradniku znajdziesz sprawdzone i niezawodne metody, dzięki którym od podstaw zaplanujesz i zbudujesz strategię marki na każdym poziomie organizacji biznesowej ― nie znajdziesz natomiast zawiłego teoretyzowania. Autor bowiem jest praktykiem i pisze dla praktyków; przytaczając dziesiątki przykładów z życia wziętych, pokazuje, że stworzenie dobrej strategii może być proste. Trzeba tylko wiedzieć, jak to robić ― a tego właśnie nauczy Cię ta książka!

Złota Wojna

Aleks Sadowski

Młoda, wojownicza księżniczka Żaneta z rodu Gryfów zostaje zaproszona do Imperialnej Rady Wojny, gdzie ma doradzać władcy Świętego Imperium. Jako jedyna zauważa, że w państwie dzieje się coś złego, co Imperator i Rada zdają się ignorować. Fala morderstw wysoko postawionych członków dworu, napady bandytów i wybuchająca wojna domowa potwierdzają jej obawy. Żaneta postanawia działać i decyduje się na własną rękę odkryć prawdę Pełna tajemnic i wartkiej akcji powieść Aleksa Sadowskiego zadowoli zarówno miłośników fantasy, jak i zagadek detektywistycznych. Aleks Sadowski, ur. 2003 zamieszkały w Pruszkowie pasjonat sztuki i rękodzieła, jubiler i projektant biżuterii, a przede wszystkim pisarz z zamiłowaniem do tematyki fantastyczno-przygodowej. Postanowił stworzyć i opisać własny, pełen magii, cudów i tajemnic, owiany nutą grozy świat i opowiedzieć ciekawą historię zamieszkujących go bohaterów.

Złote korony księcia Dardanów

Eugeniusz Paukszta

Doskonale napisana powieść przygodowa dla młodzieży napisana w starym, dobrym stylu. Jej akcja rozgrywa się w Turcji, dzięki czemu zapoznajemy się z egzotyczną kulturą i historią tego kraju, mającego, jak się okazuje, pozytywne związki z Polską i Polakami. Niezapomniany klimat, świetne pisarskie rzemiosło, wątek romansowy, archeologia. Książka bawi – ucząc. Dalsze losy głównego bohatera – Julka – Eugeniusz Paukszta opisał w książce „W cieniu hetyckiego sfinksa”. BEATA (lubimyczytac.pl): Rewelacyjna powieść przygodowa dla młodzieży. Raczej retro, zachwycałam się nią w dzieciństwie, ale nic nie straciła przez lata, przeczytałam ją ponownie z ogromną przyjemnością. Opowieść o przygodach młodego Polaka w Turcji, wykopaliska archeologiczne, poszukiwanie skarbu, tańczący derwisz, niebezpieczeństwo i pierwsza miłość. Ponadczasowa powieść. Historia polskiej osady Adampol w Turcji oraz mieszkającej tam ludności polskiej. Uczy patriotyzmu, uczy zachowania i życia, przyjaźni. Szczerze polecam. CHMURKA78 (lubimyczytac.pl): Powieść przygodowa, którą czytałam z wypiekami na twarzy w szkole podstawowej. Myślę, że w porównaniu do współczesnych powieści dla dzieci, jest zdecydowanie bardziej wartościowa. Przekazuje wiele cennych informacji o Turcji, życiu jej mieszkańców, środowisku naukowym. Wartka akcja trzyma w napięciu i na szczęście wszystko kończy się dobrze. HIVTH (lubimyczytac.pl): Przeczytałem dwukrotnie, pierwszy raz z dobrych dziesięć lat temu, w czasach fascynacji Niziurskim, Nienackim, Verne czy Bahdajem, nie mając pojęcia ani o podróżach (tym bardziej tymi po Turcji czy Bałkanach), ani o archeologii. Już wtedy powstało właśnie dzięki dwóm częściom powieści Paukszty moje wyobrażenie tego eurazjatyckiego kraju, a zarazem, w pewnym sensie, wymarzony obraz przyszłości, która, w odróżnieniu od nierealnych przedstawień w stylu Indiany Jonesa, wydawała się być osiągalna. Było w nim to obowiązkowe zderzenie kultur, zderzenie cywilizacji i dzikości, czarne dziewczęce oczy i fascynujące podłoże archeologiczno – historyczne. Drugi raz książkę skończyłem ledwie kilka dni temu, będąc w trakcie trzeciego roku studiów archeologicznych i mając dawno licencjat z geografii, samemu całkiem niedawno pracując na wykopaliskach w Turcji. Co więcej – zjeździwszy już autem nie tylko Bałkany, ale i dużą część tego wspaniałego kraju. Wrażenie w ogóle nie osłabło, wręcz przeciwnie – chociaż nigdy nie byłem w okolicach Troi, Assos czy Canakkale, po moich własnych przygodach czułem się, jakbym niemalże brał udział w całej wyprawie opisywanej przez Pauksztę i towarzyszył bohaterom aż do samego końca, ciesząc się wraz z nimi z wielkiego odkrycia. A i sporo informacji o Dardanach z pewnością może się przydać komuś zainteresowanemu historią tych obszarów. Warto od razu sięgnąć po drugą część serii (i niestety ostatnią, trzecia bowiem nigdy nie została ukończona z powodu przedwczesnej śmierci autora). Nota: cytowane powyżej opinie cytowane są we fragmentach i zostały poddane korekcie. Projekt okładki: Pola Augustynowicz.

Złote myśli kobiety. Wiersze zebrane

Maria Pawlikowska Jasnorzewska

Najpełniejszy zbiór poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej w jednym tomie. O sobie pisała: "Po prostu trudno być mną. Tyle kantów". Maria Pawlikowska-Jasnorzewska posiadała niezwykły dar opisywania nastrojów, uczuć i stanów ducha. Potrafiła lekko i ulotnie - z wrażliwością na rzeczy z pozoru nieistotne - przekazać to, co trudne do uchwycenia, niewyrażalne. Ale dopiero najpełniejsze wydanie wierszy, zbierające także odnajdywane przez ostatnie lata teksty, pokazuje kanty, paradoksy i półcienie jej poetyckiego dorobku. Jako poetka ceniona była przez wszystkich - od skamandrytów, przez Juliana Przybosia aż po Czesława Miłosza. Mijają kolejne dekady, a jej dar zachwytu i intensywności odczuwania fascynuje kolejne pokolenia. Była istotą z gorącej krwi, cienkich kości i kobiecego, kruchego ciała, które tylko pragnęło kochać. A jednak była przy tym i nimfa grecką, i najadą, i sylfidą, i piękną czarownicą, którą wciąż spotykały niezwykłe przygody. Magdalena Samozwaniec Pewne jest, że taki stan euforii, miłosnego uniesienia był jej stanem naturalnym. Potrzebowała tego, aby istnieć. I nie chodziło tylko o to, aby ktoś ją kochał. Ona sama potrzebowała kochać. [] Gdy kochała, pisała wspaniałe wiersze. Nawet wtedy, gdy ukochany ją zawodził, też pisała o miłości, tyle że o miłości rozczarowanej. Gdy brakowało kochania, usychała jak kwiat. Simona Kossak

Złote piachy

Sylwia Siedlecka

To nie jest książka o słonecznych czarnomorskich kurortach, które zwykle stają nam przed oczami, kiedy myślimy o Bułgarii. To portret kraju o znacznie surowszym obliczu, na którym piętno odcisnęło ponad trzynaście stuleci burzliwych dziejów. Sylwia Siedlecka opisuje ostatnie kilkadziesiąt lat: komunistyczną Bułgarię rządzoną twardą ręką Todora Żiwkowa, okres niełatwej transformacji oraz bułgarską teraźniejszość. Pisze o miejscach, czasach i ludziach przede wszystkim o ludziach. O jasnowidzącej Wandze, właścicielu bułgarskiego cyrku, premierze Bojku Borisowie, który karierę polityczną rozpoczynał jako ochroniarz Żiwkowa, architekcie, który zaprojektował gigantyczny, przypominający ufo monument, symbol bułgarskiego socjalizmu, o filozofce Julii Kristevej i dyskusjach na temat jej współpracy z tajnymi służbami, o mieszkańcach współczesnej Sofii. O dramatycznej historii zabliźnionej w ludzkich życiorysach, wrośniętej w architekturę, wykrzyczanej w ludowych pieśniach, wytańczonej w choro. Na taką książkę o Bułgarii czekaliśmy od lat.

Złote pocałunki

Antologia

Zbiór świetnie napisanych opowieści niezwykłych i niesamowitych. Znakomite opisy, zaskakujące zakończenia przełożył Zygmunt Niedźwiecki. Treść: Catulle Mends (1841 1909): ZWIERCIADŁO, CUDZOZIEMKI, TCHÓRZ, FATALNE ŻYCZENIE, BARONOWA DE TRFL, ZŁOTE POCAŁUNKI, Alfons Daudet (1840 1897): KOZA PANA SEGUIN, ARLEZJANKA, LATARNIA MORSKA W SANGU INAIRES, STARUSZKOWIE, ŚMIERĆ DELFINA, PAN PODPREFEKT NA WSI, ZGON SEMILLANTY, Guy de Maupassant (1850 1893): HORLA, PORTRET, Edgar Allan Poe (1809 1849): ZDRADZIECKIE SERC, MALSTROM, ZADZIWIAJĄCE ODDZIAŁYWANIE MESMERYZMU NA UMIERAJĄCEGO

Złote rymy

Pitagoras

Pitagoras był wyznawcą orfizmu, który praktykowano we wszystkich greckich koloniach: Mówi się zaś na ogół, iż Pitagoras był naśladowcą Orfeusza, jeśli chodzi o sposób mówienia i myślenia. Członkowie wspólnoty w podobny sposób oddawali cześć boską Pitagorasowi, czcząc go np. jako Apollina Pytyjskiego. Najbardziej pewnym źródłem informacji o moralności Pitagorasa mogłyby być Złote rymy, których jest co najmniej przypuszczalnym autorem, choć nie wiadomo jak wiele z tej treści pozostało takie, jak w wersji oryginalnej. Trudno odróżnić poglądy Pitagorasa od przemyśleń następców ze szkoły pitagorejskiej często przypisywanych przez nich mistrzowi. Pitagoras cenił bardzo przyjaźń, i mimo że Diogenes przypisał sentencję zupełnie innym filozofom greckim, podobno On to pierwszy powiedział, że przyjaciele powinni mieć wszystko wspólne i że przyjaciel jest [dla człowieka] drugim ja. (Za Wikipedią).