A z narodzeniem Jezusa było tak

Elżbieta Śnieżkowska-Bielak

Język opowieści jest bardzo prosty i omija najtrudniejsze do zrozumienia zagadnienia teologiczne oraz niektóre wydarzenia, na których przyjęcie dziecko może nie być jeszcze gotowe. Jednocześnie pozostaje bardzo wierny Ewangelii. Przedstawione historie stają się nie tylko przystępne, lecz także pasjonujące i piękne, jak pasjonujące i piękne były opowieści naszych rodziców i dziadków, które na długo, czasem na zawsze pozostały w naszej pamięci. Dodatkowe pytania i odpowiedzi ułożone zostały tak, by pozwalały dzieciom zrozumieć różnice między realiami historycznymi czasów ewangelicznych i współczesnych oraz by były znakomitym pretekstem do sprowokowania dialogu z dzieckiem na temat usłyszanych treści. Starannie przygotowane, przyjazne, plastyczne i wykonane nowoczesną kreską ilustracje mają działać na wyobraźnię i emanować ciepłem, a także przybliżać realia ewangeliczne. Całość poddano szczegółowej konsultacji teologicznej.

"A źródło wciąż bije...". NSZZ "Solidarność" w Uniwersytecie Śląskim w latach 1980-2020

Jolanta Gwioździk, Grażyna Pasterna, Ewa Żurawska

Publikacja „A źródło wciąż bije…”. NSZZ Solidarność w Uniwersytecie Śląskim w latach 1980–2020 przedstawia dzieje NSZZ „Solidarność” w uczelni, okoliczności tworzenia struktur Związku, konkretne działania podejmowane na rzecz demokratyzacji kraju i środowiska akademickiego. Ukazano w niej także mechanizmy represji stosowane wobec związkowców w okresie stanu wojennego, zwłaszcza liczne internowania. Podstawą analiz były materiały prywatne (głównie korespondencja) i dokumenty zachowane w Komisji Zakładowej, a także przekazy prasowe (w tym wywiady) i opracowania dotyczące dziejów Uniwersytetu Śląskiego. Genezę NSZZ „Solidarność” w Uniwersytecie Śląskim przedstawiono w kontekście wydarzeń krajowych. Ponadto opisano aktualną organizację Związku i jego funkcjonowanie w latach 1989–2020.

Aaron. Arcykapłan, brat Mojżesza cz.2

Francine Rivers

"Synowie Pocieszenia" tom 2 Wspaniała proza i fascynująca kreacja postaci, to rys charakterystyczny serii „Synowie Pocieszenia”. Historie pięciu mężczyzn, znanych z kart Pisma Świętego, którzy z wiarą poszukiwali Boga, żyjąc w cieniu wybranych przez Niego przywódców. Kaleb, Aaron, Jonathan, Amos, Skryba odpowiedzieli na wezwanie Boga, by służyć Mu wiernie, bez rozgłosu ani sławy. Aaron JEGO ODWAGA PRZESŁONIŁA LĘK BRATA SKŁADAŁ OFIARY PRZEBŁAGALNE ZA GRZECHY LUDU JEGO GŁOS NIÓSŁ SŁOWO BOŻE MOJŻESZ rozdzielił wody Morza Czerwonego. Lecz w jego cieniu stał człowiek, który na zawsze będzie symbolizował naszego Arcykapłana. FRANCINE RIVERS autorka ponad 20 bestsellerowych powieści m. in.: "Ostatni zjadacz grzechu", "Szofar zabrzmiał", "Purpurowa nić", "Dziecko pokuty" oraz trylogii: "Znamię lwa". Książki Francine zdobywają liczne nagrody i zaszczyty. W 2010 roku zostały uznane za najlepiej sprzedające się tytuły na liście "New York Timesa".

Aaron Rodd, Diviner

E. Phillips Oppenheim

Aaron Rodd, who was a shy and awkward being, felt unexpectedly at his ease. He was even anxious for further conversation. He had a rather long, pale face, with deep-set eyes and rugged features. He was soberly, even sombrely dressed in dismal black. He had the air of a recluse. Perhaps that was why the young lady smiled upon him with such confidence.

Ab inferis ad rostra. Przywoływanie zmarłych w retoryce rzymskiej okresu republikańskiego

Damian Pierzak

Ilekroć sprzyjały temu okoliczności danego wystąpienia publicznego, rzymski mówca tymczasowo przywracał zmarłych do życia. Zakładając maskę osoby nieżyjącej, mógł zdystansować swoją wypowiedź od własnej osoby, a jednocześnie nadać jej uroczysty i podniosły ton. Ze studiów nad strategiami retorycznymi Cycerona płynie często wniosek, że sztuka perswazji jest czymś uniwersalnym – nie zmieniły się chwyty, które stosujemy, aby kogoś przekonać, tylko czasy i obyczaje. Zagadnienie podjęte w niniejszej monografii dobrze ilustruje zwłaszcza tę dziejową przepaść. Zastanawiając się nad praktyką symbolicznego przywoływania zmarłych, uświadamiamy sobie, jak dalece idącym przemianom uległa mentalność ludzi należących do cywilizacji zachodnioeuropejskiej. Rzymskie wyobrażenia na temat duchów przepełnione są zabobonnym lękiem; magia i „nekromancja” nie należą wyłącznie do świata fikcji – związane z nimi zagrożenia i korzyści wydają się całkiem realne. Wreszcie, w jakim innym miejscu i czasie równie skuteczne okazałoby się odgrywanie na mównicy roli osoby nieżyjącej, jeśli nie tam, gdzie zmarli regularnie przemierzali ulice miasta? W trakcie procesji pogrzebowych członków elity senatorskiej aktorzy zakładali bowiem maski przodków, naśladując ich sposób zachowania i mówienia. Książka ta, choć jest monografią pewnej specyficznej figury retorycznej, nigdy nie traci z pola widzenia tych czynników kulturowych, które nie były z krasomówstwem bezpośrednio związane, ale wywierały na nie przemożny wpływ.

Abandoned

Jules Verne

The whaling schooner with an incomplete crew returns to America, after not very successful trades. On board is the owners wife with the child, their cousin Benedict, an analogue of Paganel and Jung Dick Send, fifteen turbulent years. Next comes the rescue of blacks from an abandoned flooded ship and a bloody scene of a whale hunt. This episode, although it did not greatly excite me as a child, having been forgotten, now seemed completely disgusting, especially the realization that the whalers had attacked a nursing mother with a kitten, who now also became doomed to die, but was already starving to death.

A...B...C

Eliza Orzeszkowa

"A...B...C..." to nowela jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". Nowela pod tytułem "A...B...C..." opowiada o tragediach prostych, biednych i bezradnych ludzi oraz o heroizmie i dostrzeganiu odrobiny dobra. W utworze młoda nauczycielka gromadzi wokół siebie dzieci miejskiej biedoty i uczy je czytać oraz pisać, nie wiedząc, iż prowadzenie szkoły bez zezwolenia jest przestępstwem, co później ją dogania.

A.B.C

Agata Christie

Seryjny morderca zabija ludzi w porządku alfabetycznym. Odpracował już litery "A", "B" i "C" Czy zostanie schwytany, zanim dojdzie do "Z"? Sprytny przestępca umyka wymiarowi sprawiedliwości, mimo że przed każdą zbrodnią wysyła list z informacją, gdzie i kiedy należy szukać następnej ofiary. W listach podpisuje się "A.B.C.". Czyżby zabójca cierpiał na kompleks alfabetyczny? Poirot czuje, że za tym pozornym szaleństwem musi skrywać się umysł przebiegły i metodyczny, a zostawiane wskazówki mają sprowadzić policję na błędny trop.