Tego nie mogę ci powiedzieć

Justyna Sznajder

Jeden moment, który zmienia wszystko Karolina to dziewczyna z dobrego domu, której świat wywrócił się do góry nogami. Odcina się od znajomych i całe dnie spędza w domu, składając origami lub grając w LOL-a. To właśnie w tej grze poznaje Kubę, chłopaka z zupełnie innego środowiska. Jego codzienność to stosujący przemoc ojciec, zastraszona matka oraz młodsze rodzeństwo, które chłopak chciałby uchronić przed złem tego świata. Gdy między Kubą a Karoliną powstaje więź wykraczająca poza przyjaźń z Internetu, postanawiają spotkać się w realu. Czy będą w stanie się w ogóle porozumieć? Czy Karolina wreszcie zdradzi Kubie swój największy sekret? Ten, który do tej pory zbywała krótkim "tego nie mogę ci powiedzieć"?

Tekturowy człowiek

Aleksander Błażejowski

Książka "Tekturowy człowiek" stanowi zakończenie trylogii Błażejowskiego i przynosi rozwiązanie wątków z Walizki P. Z. oraz Tajemnicy doktora Hiwi. Kiedy książę Strogow, czyli Andrzej Raszczyc, ujawnia baronowej Luizie swoje prawdziwe nazwisko, ta bez słowa opuszcza Warszawę i znika bez śladu. Raszczyc postanawia za wszelką cenę odnaleźć ukochaną i wyrusza jej śladem do Wiednia. Sprawę komplikuje pojawienie się pięknej Eriki, córki Luizy, która zaczyna fascynować Andrzeja. Na jego drodze staje również mroczny i zagadkowy „Tekturowy człowiek”, który prześladuje go na każdym kroku. Raszczyc będzie musiał zmierzyć się ze strasznym przeciwnikiem i przeszłością, by odnaleźć ukochaną. Nie podejrzewa nawet, że wszystko powiązane jest z dawną zbrodnią w Berlinie. Aleksander Błażejowski był popularnym dziennikarzem, prawnikiem, redaktorem krakowskiego "Gońca" i autorem kilku powieści sensacyjno-kryminalnych. W 1940 roku został aresztowany przez NKWD i rozstrzelany. Po II wojnie światowej wszystkie książki jego autorstwa trafiły na listę książek zakazanych w PRL.

Telefonował morderca

Jan Bernard

Mroczny kryminał milicyjny z kultowej serii „Ewa wzywa 07” (rok wyd. 1969, zeszyt nr 7, nakład: 100 tys. egz.). Pojawia się w nim po raz pierwszy niebanalny oficer milicji – Kapitan Stefan Bula, który swą walkę z przestępcami będzie kontynuować w kolejnych dwóch powieściach tego autora. Intryga, która wydaje się początkowo prosta (przestępcy masowo fałszują wpisy w książeczkach oszczędnościowych), stopniowo się komplikuje, przy czym jedną z głównych ról odgrywają tu tytułowe telefony. Ma też miejsce morderstwo. Rzecz świetnie, pod względem literackim, napisana, co nie powinno dziwić, bowiem Jan Bernard to pseudonim literacki Bohdana Peteckiego – autora kilkunastu kultowych powieści science fiction oraz wielu artykułów prasowych i audycji radiowych. IWONA MEJZA (KlubMOrd.com): Jeżeli ktoś ma ochotę na ciekawą lekturę to polecam. W tym tekście jest zbrodnia, jest namiętność i jest chciwość. Jest także miłość czysta i miłość zbrodnicza. Czytając zastanawiałam się jak często ludzie przekraczają granice dla pieniędzy, bo przecież wszystkie te wymienione przeze mnie uczucia spotykamy stale w życiu. Kochamy, nienawidzimy, jesteśmy zachłanni – to jest życie.  Ale czasem kochamy za bardzo, jesteśmy chciwi też za bardzo. Morderca  korzysta z telefonu kilka razy, telefon jest jego „narzędziem pracy”, za jego pomocą realizuje precyzyjny plan. Zagadkę kradzieży a potem morderstwa rozwiązuje sympatyczny kapitan milicji Stefan Bula  z pomocą sierżanta Tadeusza Środy i doktora Andrzeja Kulskiego. Ta jakże miła trójka nie daje się wywieść w pole przebiegłemu przestępcy a w zasadzie przestępcom. Kapitan czuje, że coś jest nie tak, ma intuicję, nie daje się nabierać na pozory. ANNA LEWANDOWSKA (KlubMOrd.com): Atmosfera jest tu dosyć mroczna – autor bardzo plastycznie opisuje Śląsk, brudne zaułki i walące się rudery. Pogoda też jest fatalna, chociaż to grudzień i zbliżają się święta – zamiast radosnej, świątecznej atmosfery mamy pluchę, błoto i ponure śledztwo prowadzone w ogarniających wszystko wcześnie zapadających ciemnościach. Bohaterowie są prymitywni – choć niektórzy nawet wykształceni i z pozoru inteligentni, zachowują się prostacko, ich sposób wysławiania się nie świadczy o zbyt wysokim poziomie. Nawet nazwiska też mają niezbyt ładne: Płata, Rybak, Habera, Smaczyk. A przestępcy, których w końcu dopada kapitan Bula, to zwykłe prymitywy, bez żadnych uczuć wyższych i skłonności do refleksji. Są zainteresowani wyłącznie zdobyciem kasy i forsują przeszkody bez skrupułów. Książka wznowiona w formie elektronicznej przez Wydawnictwo Estymator w ramach serii: Kryminał z myszką – Tom 21. Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji. Projekt okładki: Pola Augustynowicz.

Telemaniak

Jacek Dąbała

Takiej powieści jeszcze nie było! Demonstracja prawdziwie słowiańskiej duszy. Czy to płacz a może śmiech? Niepohamowana fantazja autora wprawia w osłupienie i dezorientację. Główny bohater kreowany na stereotypowego wiejskiego głupka zachwyca się światem, który widzi w telewizji. Zaczyna go nieudolnie naśladować, a smaczku dodaje fakt, że ma do czynienia z rzeczywistością sprzed 1989 roku. Aż chce się zawołać za Gogolem: z samych siebie się śmiejecie"!

Telepata

Adrian Ksycki

Debiutujący w Czarnej Owcy Adrian Ksycki zaprasza do brutalnego i pełnego tajemnic Poznania. Z placu zabaw w Poznaniu bez śladu znika mała dziewczynka. Policja próbuje ustalić, czy dziecko zostało porwane, ale niespodziewanie dowody doprowadzają śledczych do morderstwa sprzed lat. W tym czasie w mieście dochodzi do kolejnego zaginięcia. Bezsilna policja postanawia zaangażować w sprawę znanego jasnowidza. Jego pomoc może być jedyną szansą na rozwiązanie tajemniczej zbrodni sprzed lat i uratowanie zaginionych dzieci. Audiobook w interpretacji Kamila Prubana. Adrian Ksycki autor powieści kryminalnych i thrillerów. Absolwent Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Z wykształcenia filolog angielski i metodyk. Pisał dla magazynu The Teacher. Przygodę z pisaniem rozpoczął od debiutanckiej powieści Przysięga Pięciu, która ukazała się w 2020 roku.

Temat na pierwszą stronę

Umberto Eco

Kraj groteskowy, zdeformowany, niepotrafiący nawet godnie przyjąć swojego tragicznego losu. Takie właśnie są Włochy opisywane przez Umberto Eco w jego najnowszej powieści i taka jest rzeczywistość, która zdaje się mówić autor wykroczyła już poza wszelkie granice wyobraźni. Jednak skoro prawda przewyższa literacką fikcję, to czy warto pisać taką powieść? Paradoksalnie, odpowiedź na to pytanie znajdziemy właśnie w tej książce (La Repubblica) Pan Colonna, główny bohater powieści, to typowy człowiek bez właściwości, a mówiąc dosadniej - życiowy nieudacznik.Pięćdziesiątka na karku i żadnych znaczących dokonań na koncie. Może jednak niespodziewana propozycja, jaką składa mu pewnego dnia 1992 roku niejaki Simei, zapoczątkuje tak długo oczekiwany przełom? Przez rok Colonna ma być świadkiem przygotowań do publikacji pierwszego numeru nowego dziennika, a potem opisać je w (rzecz jasna bestsellerowej) książce. Jego relacja nie musi ściśle trzymać się faktów, jako że ów dziennik, gotowy mówić prawdę o wszystkim, w gruncie rzeczy jest blefem, mają więc one drugorzędne znaczenie. Colonna, świetnie zdając sobie sprawę z oszustwa, decyduje się wziąć udział w eksperymencie i odegrać powierzoną mu rolę. Na początek poznaje barwną i dość przypadkowo dobraną grupę dziennikarzy przyszłej gazety. Jest wśród nich inteligentna trzydziestoletnia Maia Fresia (której wejście w życie Colonny ma nieoczekiwane i całkiem miłe konsekwencje), jest wyspecjalizowany w zadawaniu głupich pytań Cambria; powiązany z tajnymi służbami Lucidi; a także Braggadocio, wzorcowy dziennikarz śledczy, nieustannie tropiący rozmaite afery i spiski. Wszyscy oni dyskutują o zawartości nowej gazety: horoskopy powinny być optymistyczne, krzyżówki łatwe, nekrologi natchnione, sformułowania jasne i nie wymagające od czytelnika zbędnego namysłu. Jednak najistotniejsze jest, jak odwracać uwagę czytelnika od spraw, które dla mocodawców pisma są niewygodne, tudzież jak kierować uwagę czytelnika - tylko poprzez sugestie, nigdy wprost - na sprawy, które są niewygodne dla wrogów tychże mocodawców. Tymczasem niezmordowany Braggadocio dopracowuje szczegóły swojego odkrycia, jest bowiem przekonany, że udało mu się połączyćw logiczną całość najmroczniejsze tajemnice najnowszej historii Włoch: domniemania, że Mussolini przeżył, a zabity został jego sobowtór; zamach stanu planowany przez księcia Borghese; terror Czerwonych Brygad; przypuszczalne zabójstwo Jana Pawła I; afery banku watykańskiego. A wszystko to pod nieustanną kontrolą tajnej prawicowej organizacji Gladio, loży masońskiej P2, mafii, CIA, Watykanu i tajnych służb. Teza Braggadocia, choć solidnie skonstruowana, wydaje się wyssana z palca. Ale tyko do czasu W najnowszej powieści Umberta Eco odnajdujemy elementy political fiction, thrillera, romansu i gorzkiej groteski. Przede wszystkim jednak jest to niepokojąca wizja współczesnego świata kształtowanego przez media, które bynajmniej nie mogą uchodzić za wolne.

Ten czas

Justyna Lesniewicz

Tymon, choć sam chodzi jeszcze do szkoły, musiał przejść przyspieszony kurs dorosłości. Po tym, jak jego mama zaszła w nieplanowaną ciążę, ojciec postanowił od nich odejść. To na Tymonie spoczęło zadbanie o ciężarną i opieka nad małą Julką. By pomóc w utrzymaniu rodziny, zatrudnił się w warsztacie wujka. Młodość rządzi się jednak swoimi prawami, więc i jego dopadły uczucia. Na zabój zakochał się w Julce, z którą zaczął spędzać dużo czasu. Między jego kumplem Maćkiem i Wiolką, koleżanką Julii także zaczęło iskrzyć. Wspólnie spotkali się na podwójnej randce u Maćka, który zorganizował używki. Niewinna impreza kończy się tragicznie, a ekipa bohaterów rozpada się bezpowrotnie. Niespodziewanie, kilka lat od feralnej nocy, tuż przed świętami Bożego Narodzenia Tymon i Aga wpadną na siebie podczas zakupów. Czy mimo przeszłości, mogą liczyć na szczęśliwe zakończenie?

Ten, do którego nie wolno się zbliżać

Karin Fossum

W ciepły wrześniowy dzień podczas niedzielnego spaceru po lesie pewne małżeństwo spotyka mężczyznę. Nieznajomy jest zdenerwowany, nie odwzajemnia ich uśmiechu i czym prędzej odchodzi. Po jakimś czasie spacerowicze dostrzegają coś między drzewami. Z przerażeniem odkrywają, że to nagie zwłoki małego chłopca.  Na miejsce zdarzenia zostaje wezwany komisarz Konrad Sejer, jednak jego dochodzenie nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Mijają tygodnie, a mężczyzny z lasu nadal nie udaje się odnaleźć. Wśród spokojnej niegdyś społeczności panuje coraz większy strach, a sytuacja pogarsza się, gdy na jaw wychodzi, że zaginął inny chłopiec i nikt nie może go znaleźć. Karin Fossum to norweska królowa zbrodni. Największą popularność przyniosła jej seria kryminałów o inspektorze Sejerze. Przetłumaczono ją na kilkanaście języków, a wybrane części otrzymały nagrodę za najlepszą powieść kryminalną w krajach skandynawskich. Autorka w swoich książkach skupia się przede wszystkim na motywacjach morderców i logice stojącej za dokonywanymi zbrodniami. Pisarka obnaża mechanizmy strachu, szaleństwa i cierpienia.