Kolor nie z tej planety

H. P. Lovecraft

Na teren wsi w Nowej Anglii spada meteoryt składający się z nieznanego na Ziemi metalu i o niespotykanych dotąd właściwościach. Jaki straszliwy wpływ na mieszkańców będzie miała tajemnicza energia, którą emanuje? Kolor nie z tej planety" to horror science fiction autorstwa amerykańskiego pisarza Howarda Phillipsa Lovecrafta, który cieszy się wielką popularnością wśród czytelników w każdym wieku. Howard Phillips Lovecraft, często określany jako H.P. Lovecraft (Providence, 20 sierpnia 1890 Providence, 15 marca 1937), był amerykańskim pisarzem, poetą, krytykiem literackim i eseistą, uznawanym za jednego z największych obok Edgara Allana Poego twórców literatury grozy i przez wielu uważanym za jednego z prekursorów angloamerykańskiego gatunku science fiction. Jego twórczość, będąca połączeniem horroru, soft science fiction, dark fantasy i low fantasy, była często określana, nawet przez niego samego, terminem weird fiction (gdzie weird oznacza dziwny), uznawanym za jedno z głównych źródeł współczesnego gatunku literackiego new weird. Był autorem licznych opowiadań, m.in. Dagon, Kolor nie z tej planety, Zew Cthulhu i Zgroza w Dunwich, oraz powieści takich jak Przypadek Charlesa Dextera Warda, W górach szaleństwa i Widmo nad Innsmouth, a także kilku opowiadań pisanych wierszem. Lovecraft nie był szczególnie ceniony przez krytykę swoich czasów. Dla przykładu, opowiadanie pt. Zew Cthulhu zostało początkowo odrzucone jako zbyt "obce", według słów Wrighta, i nie cieszyło się dobrą reputacją aż do jego śmierci. Wiele z jego dzieł było źródłem inspiracji dla artystów na całym świecie, zarówno w literaturze, jak i w filmie czy muzyce. W rzeczywistości jeden z najważniejszych badaczy Lovecrafta, S. T. Joshi, określa jego twórczość jako "niedającą się sklasyfikować kombinację fantasy i science fiction, i nie jest zaskakujące, że znacząco wpłynęła ona na późniejszy rozwój obu gatunków". W swoich opowiadaniach i esejach stworzył filozofię kosmosu, która była wynikiem jego ateizmu i nowych odkryć naukowych, a jego pomysły w wielu dziedzinach często budziły kontrowersje.

Korngold

Maciej Paterczyk

Do zniszczonej po wojnie Warszawy powoli powraca życie. Wśród ruin i zgliszczy dochodzi do serii tajemniczych zbrodni, a ludzie szepczą między sobą, że to sprawka wampira. To wielowątkowa i wielopoziomowa powieść o pojedynku wampirzycy Niny, dzięki której poznajemy całą historię, i łowcy wampirów. W tym starciu wygrywają zło i mrok. Ale dobro nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa. Przynajmniej taką mamy nadzieję... Jakub Korngold, łowca wampirów, podąża jego śladem i trafia do taniego hotelu robotniczego. Hotel, z zaminowaną piwnicą i przerwami w dostawach prądu, skrywa mroczną tajemnicę. Korngold, chcąc złapać krwiożerczą istotę, będzie musiał ją rozwiązać. Nie słyszeliście o Korngoldzie? Nic dziwnego. Komunistyczna bezpieka i Klub Wampirów zrobiły wiele, by jego imię zostało zapomniane... Po przeczytaniu tej książki dostaniecie gęsiej skórki na dźwięk krakania wron. Sprawdzicie, czy dobrze zamknęliście okna. Przyjrzycie się z niepokojem obrazom wiszącym na ścianie. I naprawdę zaczniecie się bać pająków.

Labirynt strachu. Tom 1 (#1)

Beata Nowosielska

Żyjemy w ŚWIETLE, nie wiedząc, że nas otacza. Dopóki nie zgaśnie Grupa przyjaciół decyduje się na wspólny wyjazd do domku za miastem. Miejsce okazuje się wyjątkowo urokliwe. Otaczająca przyroda koi zmysły i pozwala się wyciszyć, a duża weranda z huśtawką dodaje siedlisku klimatu wprost idealna sceneria na beztroski letni wypoczynek. Rzeczywistość jednak szybko weryfikuje poczucie sielanki młodych ludzi: zaczynają słyszeć niepokojące dźwięki i stają się świadkami niecodziennych zjawisk. Wymarzone wakacje w jednej chwili zamieniają się w najgorszy koszmar ich życia, a dom w dziwne więzienie. Nagle ożyły wszystkie drzewa, ich gałęzie poruszane wiatrem zaczęły skrzypieć, trzeszczeć i łamać się, już nie było cicho. Zrobiło się bardzo niespokojnie. Cisza nocna została złamana. Las zamieniał się w piekło Burza powróciła i chociaż grzmoty były dalekie, to następowały po sobie coraz częściej Uznałam, że pomysł z zamkniętymi oczami nie jest chyba taki zły, nie zdążyłam go jednak zrealizować. Nastąpił kolejny bardzo długi błysk, który oświetlił las na kilka sekund. Na wprost nas, jakieś 20 30 metrów dalej, na drzewach wisieli ludzie - zakapturzeni mnisi, było ich co najmniej kilkunastu. Wisieli na grubych linach Zaczęliśmy krzyczeć Chcieliśmy uciec, ale nie mieliśmy dokąd Beata Nowosielska - z wykształcenia ratownik medyczny i magister fizjoterapii. Od kilku lat pracuje w Pracowni Histopatologii. Z zamiłowania pisarka od zawsze zakochana w książkach, zaczytana w literaturze horroru i thrillerach. Ciekawa świata i ludzi, kocha morze ponad życie. Zodiakalny bliźniak, więc pisze po dwie książki na raz. Labirynt Strachu to jej debiut literacki.

Labirynt strachu. Tom 2. Światło jest kapryśne (#2)

Beata Nowosielska

Złe wspomnienia? To najlepsze, co może cię tu spotkać... Rok po spędzeniu traumatycznych wakacji w siedlisku, podczas których Sara straciła kilkoro przyjaciół, w gazecie znów ukazuje się ogłoszenie o możliwości wynajmu domku pośrodku lasu. Sara, Marek i Witek decydują się sprawdzić, czy ktoś nie uległ urokowi miejsca i nie wybrał się tam na pozornie beztroski urlop. Okazuje się, że w siedlisku wciąż dzieją się rzeczy, które trudno wytłumaczyć w logiczny sposób. Kiedy przyjaciele odnajdują dziwnie zachowującego się mężczyznę, natychmiast postanawiają dowiedzieć się, co stało się z resztą jego rodziny, która zniknęła w tajemniczych okolicznościach. Gra toczy się o wysoką stawkę, jaką jest życie dziesięcioletniego Willyego, poszukiwanego przez niebezpiecznych ludzi... Czy uda się uratować członków zaginionej rodziny? Kto i dlaczego pragnie schwytać chłopca? Co tak naprawdę dzieje się w tym pełnym zagadek miejscu? Beata Nowosielska - z wykształcenia ratownik medyczny i magister fizjoterapii. Od kilku lat pracuje w Pracowni Histopatologii. Z zamiłowania pisarka od zawsze zakochana w książkach, zaczytana w literaturze horroru i thrillerach. Ciekawa świata i ludzi, kocha morze ponad życie. Zodiakalny bliźniak, więc pisze po dwie książki na raz. Labirynt Strachu to jej debiut literacki.

Lee Schubienik

Aleksandra Konefal

Czy na pewno wiesz, komu podajesz pomocną dłoń? Siedemnastoletnia Alicja, córka przedwcześnie owdowiałego barona von Tochka, zamieszkuje nawiedzaną przez duchy, gotycką rezydencje, od kilku stuleci dumnie górującą nad miasteczkiem Statton. Życie dziewczyny zamienia się w pasmo udręk, gdy ojciec decyduje się na odesłanie córki z liceum w Alton i zorganizowanie jej w domu prywatnych lekcji. Zrozpaczona dziewczyna, szukając zapomnienia w ciszy pobliskiego lasu, spotyka na swojej drodze tajemniczego mężczyznę, który... właśnie zamierza popełnić samobójstwo. Wkrótce potem Alicja zdaje sobie sprawę, że darzy niedoszłego wisielca wyjątkowo silnym uczuciem. Jednak jej nowy przyjaciel okazuje się jeszcze dziwniejszy niż okoliczności, w jakich się poznali...

Leśne ostępy

Dla paczki przyjaciół weekendowy wypad za miasto miał być okazją do wyluzowana się i ucieczki od problemów. Piwo, trawka, słońce na niebie i opuszczony, leśny ośrodek kolonijny, gdzie powoli na jaw wychodzą skrywane sekrety. Lecz nie one są zagrożeniem. Letnia sielanka zmienia się nieoczekiwanie w krwawy koszmar. To przyszło z lasu...

Miasto Piekielne

Piekło wcale nie wygląda tak, jak Wam się wydaje. Zapomnijcie o staromodnych podziemiach wypełnionych siarką, o których gdzieś przeczytaliście. Przez tysiąclecia swego istnienia, Piekło stało się tętniącym życiem Miastem, o wyniosłych wieżowcach, zatłoczonych ulicach, a zinstytucjonalizowane zło i okrucieństwo stanowi w nim status quo. Cassie zdawało się że wie o Piekle wszystko to, co powinna. Gdy po samobójczej śmierci swej bliźniaczki Lissy, przypadkiem odkrywa w swym domu przejście do Mefistopolis - Piekielnego Miasta, decyduje się wyruszyć na wyprawę w poszukiwaniu siostry. Niestety, żaden turystyczny przewodnik nie pomoże jej w podróży wśród rzesz potępieńców po infernalnych dzielnicach, zaś obecność żywej osoby w Piekle wzbudza wielkie zainteresowanie samego Lucyfera, który wysyła w pogoń za Cassie wszystkie podległe mu demony...

Nauka chodzenia

Oparty na szokującym pomyśle, psychologiczny thriller science-fiction, wprost z Korei Południowej, w mistrzowskiej interpretacji Jana Marczewskiego. Mumu to przybysz z kosmosu, który piętnaście lat wcześniej rozbił się na Ziemi. Aby przetrwać w nowym, nieprzystępnym środowisku, musi polować na przedstawicieli gatunku homo sapiens. Codziennie zmaga się z samotnością, hermetycznymi rolami społecznymi oraz... grawitacją. Mumu wsiada do metra. Chwiejnym krokiem przedziera się przez tłum w głąb wagonu. Ma opuchnięte stopy, obrzęknięte kolana, ledwo trzyma się na nogach. Godziny szczytu, brak miejsc siedzących. Kurczowo chwyta się metalowego drążka nad głową, aby przy wjeździe na następną stację impet pociągu nie zwalił go na podłogę. Choć ciężko mu ustać, nawet nie liczy na empatię współpasażerów. Wszakże jego wygląd nie przywodzi na myśl kogoś, komu utrzymywanie pionowej postawy ciała sprawiałoby fizyczny ból. Dni Mumu wypełniają schadzki z nieznajomymi, z którymi umawia się na aplikacjach randkowych. Z metodyczną precyzją doprowadza partnerów do ekstatycznego climacco, po czym w jednej, krótkiej chwili odgryza im głowy. "Nauka chodzenia" to debiutancka powieść południowokoreańskiego artysty i pisarza Dolki Mina, w której z niezwykłą świeżością opisane zostały zmagania Innego w opresyjnym systemie kulturowym. Autor tej queerowej powieści sięgnął po jaskrawy koncept, aby poprzez gatunek SF zabrać głos w dyskursie genderowych nierówności, oswajania przestrzeni oraz wykluczenia grup defaworyzowanych. [tylna strona okładki, Kwiaty Orientu] To zdecydowanie najlepsza jak dotąd książka azjatycka, jaką miałam okazję przeczytać. Te w wersji cozy, kompletnie mnie nie ruszają. Zdecydowanie bardziej ciekawi mnie jak ludzie wschodu widzą zło, jakie dostrzegają problemy społeczne. Czytając tę krótką i treściwą opowieść o kosmicie, który radzi sobie jak może na ziemi, czyli je ludzinę, zaskoczona byłam ilością problemów społecznych jakie zaznacza autor. Mężczyzna, lakonicznie acz trafnie opisuje role społeczne, stereotypy płciowe, kwestie molestowania. Jedna scena w metrze pozostanie ze mną na zawsze. Kosmita nie tylko obserwuje nasze społeczeństwo i ocenia je, swoja drogą nisko, ale także jest zaskakująco podobny do nas samych. Myślę, że możemy w nim odnaleźć, siebie, przeciętnego współczesnego człowieka. Nawet powinniśmy. Jest samotny, cierpi na brak poczucia sensu i celu, skupiony jest głównie na zdobywaniu jedzenia, zaspakajaniu potrzeb. Można by powiedzieć, ale jest potworem je ludzi! Otóż większość z nas je zwierzęta inny słabszy gatunek. Dla kosmity to my jesteśmy tym słabszym innym gatunkiem. Zakończenie również związane jest z tą myślą. Dla mnie ta książka daje do myślenia, autor w tak króciutkiej historii przekazał nam tak wiele. Jest jak Baudrilliard tyle, że napisał prostą bajkę o kosmicie! Tu nie zmagamy się z filozoficznym żargonem, ale z metaforami i przenośniami, z interpretacją. Polecam! [paja, lubimyczytac.pl] Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji. Tłumaczenie z koreańskiego: Łukasz Janik. Tekst: Kwiaty Orientu 2023. Projekt okładki: Tomasz Majewski.