Czyżyk na drogę. Rozmowy o przyrodzie

Piotr Brysacz, Adam Wajrak, Anna Kamińska, Stanisław Łubieński, ...

Co to znaczy: żyć w zgodzie z naturą? Żyć tak jak żyje Adam Wajrak, na skraju Puszczy Białowieskiej, by z okna domu móc podglądać żubry i chodzić codziennie na samotne puszczańskie wędrówki? Jak Anna Kamińska, pisząc po nocach bestsellerową biografię Simony Kossak, dzięki której mogła porzucić życie w mieście i wyprowadzić na wieś, by całkowicie poświęcić się pisaniu? Jak Krzysztof Czyżewski, szef Ośrodka "Pogranicze - sztuk, kultur, narodów", który mieszka nad jeziorem Hołny w Krasnogrudzie, w tym samym miejscu, do którego przyjeżdżał przed laty Czesław Miłosz, a w Sejnach, sennym miasteczku, o którym dawno Bóg zapomniał, buduje światowe centrum dialogu? Czy może jak Lechosław Herz, projektując i wytyczając setki kilometrów szlaków, między innymi po Puszczy Kampinoskiej, i pisząc przewodniki? Jak Stanisław Łubieński, warszawiak z urodzenia, liczący gatunki ptaków zamieszkujących Warszawę, czy jak Adam Robiński, także warszawiak, który przy każdej nadarzającej się okazji ucieka przed miastem, na przykład na Pulwy pod Wyszkowem, w poszukiwaniu samotności i arktycznej pustki? Na pozór przypadkowych bohaterów książki Piotra Brysacza, dziennikarzy, pisarzy, reporterów, łączy jedno: pisanie o przyrodzie. Kim są? Z jakich światów przychodzą? Dlaczego piszą o ptakach, o przyrodzie? Co ich kształtowało? Co im daje obcowanie z naturą i czego w przyrodzie szukają? Czym ona dla nich jest? Czyżyk na drogę. Rozmowy o przyrodzie to sześć niespiesznych zapisów spotkań z ludźmi, dla których przyroda stała się zarówno sposobem na życie, jak i całym życiem... Znakomitym dopełnieniem tej książki są przepiękne kolorowe fotografie autorstwa Magdy Wiśniewskiej-Krasińskiej, Adama Wajraka, Krzysztofa Czyżewskiego, Lechosława Herza, Stanisława Łubieńskiego i Adama Robińskiego.

Hajstry. Krajobraz bocznych dróg

Adam Robiński

Według przeciętnego turystycznego opisu Polska to morze, jeziora, pasek gór i kilka najciekawszych miast pomiędzy. W literackim debiucie Adam Robiński zbacza z tych utartych szlaków i wydeptuje własne ścieżki w poszukiwaniu krajobrazowej egzotyki. Wędruje przez polską Saharę, płynie największą z dzikich rzek, a godzinę jazdy od Warszawy odnajduje Arktykę. Czyni to z pokorą dawnych krajoznawców: pieszo, kajakiem, na nartach. Ale najczęściej po prostu przystaje, żeby zobaczyć więcej: ślady tych, którzy przed wiekami wytyczali pierwsze drogi i znakowali szlaki, zdziczałe sady w miejscach wyludnionych wsi, drzewa tak stare, że mogłyby być tolkienowskimi entami. W Hajstrach  niczym w niezrealizowanym dokumencie Wernera Herzoga krajobraz to nie lista miejsc, które trzeba zobaczyć, ale suma zachwytów. Rzadko tak się pisze o Polsce. A jeszcze rzadziej się taką Polskę ogląda.

Kiczery. Podróż przez Bieszczady

Adam Robiński

Bieszczady wyśniona kraina połonin i wyludnionych wsi, w których wciąż owocują jabłonie. Polska Patagonia, ziemia dziwaków, wyrzutków, utracjuszy i kowbojów. Ojczyzna stracona, ojczyzna zyskana. Kraj wilków i niedźwiedzi. Dzicz, w którą jedzie się jak głosi slogan przepracowanych rzuciwszy wszystko inne. Adam Robiński z mapą w ręce, książką Brucea Chatwina w plecaku i garścią orzechów w kieszeni przemierza pogranicze Polski, Ukrainy i Słowacji, nie mając żadnego innego celu poza byciem w drodze. Natyka się na ludzi, którzy w tutejszych dolinach zapuścili korzenie, i z każdym kolejnym miesiącem podróży uświadamia sobie, że coś tu nie gra. Bo w Bieszczadach wszystkim się coś wydaje, nie ma jednej pamięci, a pięknego kłamstwa nigdy nie wolno mylić z oszustwem.

Pałace na wodzie. Tropem polskich bobrów

Adam Robiński

Oto Polska B jak bóbr. Po II wojnie światowej jej mieszkańców dało się policzyć na palcach. Kiedy Aleksander Ford kręcił filmową adaptację Krzyżaków, zwierzę do słynnej sceny polowania znalazł dopiero w gdańskim rezerwacie. Ale to już przeszłość. Dziś trudno o jakiekolwiek rachuby, a największe europejskie gryzonie żyją od Bałtyku po Tatry. Historia polskiej populacji bobra w XX wieku jest opowieścią o spektakularnym powrocie gatunku jeszcze niedawno zagrożonego wymarciem. Pałace na wodzie to zapis krajoznawczego śledztwa prowadzonego w Gdańsku i Poznaniu, na Warmii, Mazurach, Suwalszczyźnie, Mazowszu oraz w Bieszczadach w poszukiwaniu historycznych korzeni kraju bobrów i źródeł jego obecnej potęgi. To również przewodnik po z pozoru niewidzialnym świecie tych zwierząt. A także zachęta do nawiązania dobrosąsiedzkich stosunków. Bo metropolie bobrów to przeciwieństwo miast ludzkich: pełne wody i bujnej zieleni, samoistnie filtrujące zanieczyszczenia, buchające gatunkową różnorodnością.

Pałace na wodzie. Tropem polskich bobrów

Adam Robiński

Oto Polska B jak bóbr. Po II wojnie światowej jej mieszkańców dało się policzyć na palcach. Kiedy Aleksander Ford kręcił filmową adaptację Krzyżaków, zwierzę do słynnej sceny polowania znalazł dopiero w gdańskim rezerwacie. Ale to już przeszłość. Dziś trudno o jakiekolwiek rachuby, a największe europejskie gryzonie żyją od Bałtyku po Tatry. Historia polskiej populacji bobra w XX wieku jest opowieścią o spektakularnym powrocie gatunku jeszcze niedawno zagrożonego wymarciem. Pałace na wodzie to zapis krajoznawczego śledztwa prowadzonego w Gdańsku i Poznaniu, na Warmii, Mazurach, Suwalszczyźnie, Mazowszu oraz w Bieszczadach w poszukiwaniu historycznych korzeni kraju bobrów i źródeł jego obecnej potęgi. To również przewodnik po z pozoru niewidzialnym świecie tych zwierząt. A także zachęta do nawiązania dobrosąsiedzkich stosunków. Bo metropolie bobrów to przeciwieństwo miast ludzkich: pełne wody i bujnej zieleni, samoistnie filtrujące zanieczyszczenia, buchające gatunkową różnorodnością.

Pismo. Magazyn Opinii 04/2025

Katarzyna Kazimierowska, Zuzanna Kowalczyk, David Sedaris, Adam Robiński, ...

W kwietniowym wydaniu "Pisma" przyglądamy się polskiemu smogowi, a konkretnie temu, jak bardzo zanieczyszczone powietrze wpływa na nasze zdrowie. Wydawałoby się, że smog w Polsce zaczyna się na jesieni, a kończy wczesną wiosną. Nie. W Polsce oddychamy zanieczyszczonym powietrzem cały rok. W wydaniu kwietniowym pytamy także o to, dlaczego od kilku miesięcy Słowacy wychodzą na ulice; rozmawiamy z Bartkiem "Fiszem" Waglewskim z okazji 25-lecia jego kariery artystycznej. Zaglądamy do Kątów Rybackich, gdzie wybrzmiewa młoda jazzowa Polska. Zapraszamy także do lektury prozy Katarzyny Szaulińskiej, Weroniki Murek, a o swojej apteczce opowiada nam David Sedaris. W najnowszym wydaniu polecamy również: reportaż Aleksandry Wareckiej o życiu po getcie warszawskim, felieton Magdaleny Bigaj o ucieczce od technofatalizmu, wiersze Julii Szychowiak, Moniki Zięby i Mohemmeda El-Kurda, fotoreportaż poświęcony historii Konkursu Chopinowskiego. Spis treści. Pismo. Magazyn Opinii. 04/2025 Bartosz Trojanowski - Tyle smogu w całym mieście [okładka] Karolina Lewestam - Rozmowy z K. Jak spadać, to z wysokiego konia Julia Szychowiak - [...] Adrian Wykrota - cykl Jaka piękna katastrofa Katarzyna Szaulińska - Jeżyca Katarzyna Kazimierowska - Bez tchu [z cyklu Soczewka Pisma] Adam Robiński rozmawia z Bartkiem "Fiszem" Waglewskim - Oaza dla dziadersa Narodowy Instytut Fryderyka Chopina - Sto lat, Fryderyku [Fotoarchiwum] Mohemmed El-Kurd - Środa Aleksandra Warecka - Oddam dziecko w dobre ręce Monika Zięba - Nie płacz Łukasz Grzesiczak - Nad Tatrami gromy dziko biją Zofia Płoska-Czartoryska o Zbigniewie Liberze - Wyjście ludzi z miasta Zuzanna Kowalczyk - Fisherman Angles [Z Pismem u...] Mateusz Roesler - Apteczka. Co w niej trzyma David Sedaris? Weronika Murek - Kobieta, która wraca do domu Magdalena Bigaj - Listy z cyfrowego roju. O nowym tabu i ucieczce od technofatalizmu Zuzanna Kowalczyk - A propos smogu

Pismo. Magazyn Opinii 04/2025

Katarzyna Kazimierowska, Zuzanna Kowalczyk, David Sedaris, Adam Robiński, ...

W kwietniowym wydaniu "Pisma" przyglądamy się polskiemu smogowi, a konkretnie temu, jak bardzo zanieczyszczone powietrze wpływa na nasze zdrowie. Wydawałoby się, że smog w Polsce zaczyna się na jesieni, a kończy wczesną wiosną. Nie. W Polsce oddychamy zanieczyszczonym powietrzem cały rok. W wydaniu kwietniowym pytamy także o to, dlaczego od kilku miesięcy Słowacy wychodzą na ulice; rozmawiamy z Bartkiem "Fiszem" Waglewskim z okazji 25-lecia jego kariery artystycznej. Zaglądamy do Kątów Rybackich, gdzie wybrzmiewa młoda jazzowa Polska. Zapraszamy także do lektury prozy Katarzyny Szaulińskiej, Weroniki Murek, a o swojej apteczce opowiada nam David Sedaris. W najnowszym wydaniu polecamy również: reportaż Aleksandry Wareckiej o życiu po getcie warszawskim, felieton Magdaleny Bigaj o ucieczce od technofatalizmu, wiersze Julii Szychowiak, Moniki Zięby i Mohemmeda El-Kurda, fotoreportaż poświęcony historii Konkursu Chopinowskiego. Spis treści. Pismo. Magazyn Opinii. 04/2025 Bartosz Trojanowski - Tyle smogu w całym mieście [okładka] Karolina Lewestam - Rozmowy z K. Jak spadać, to z wysokiego konia Julia Szychowiak - [...] Katarzyna Szaulińska - Jeżyca Katarzyna Kazimierowska - Bez tchu [z cyklu Soczewka Pisma] Adam Robiński rozmawia z Bartkiem "Fiszem" Waglewskim - Oaza dla dziadersa Mohemmed El-Kurd - Środa Aleksandra Warecka - Oddam dziecko w dobre ręce Monika Zięba - Nie płacz Łukasz Grzesiczak - Nad Tatrami gromy dziko biją Zuzanna Kowalczyk - Fisherman Angles [Z Pismem u...] Mateusz Roesler - Apteczka. Co w niej trzyma David Sedaris? Weronika Murek - Kobieta, która wraca do domu Magdalena Bigaj - Listy z cyfrowego roju. O nowym tabu i ucieczce od technofatalizmu Zuzanna Kowalczyk - A propos smogu

Puszcza domowa. Co kryje Kampinos

Adam Robiński

Czym jest puszcza? Gdy człowiek słyszy to słowo, od razu stają mu przed oczami majestatyczne dęby, których korony zasłaniają niebo. Stare i grube albo martwe i gnijące. Musi być ciemno i wilgotno. Gdzieś w tle przebiegnie łoś, a nocą zawyją wilki. A to przecież zupełnie nie tak. Mówiąc o puszczy, nie można mieć na myśli tylko drzew. Bo puszcza to tak naprawdę mozaika. Na przykład boru, bagna i łąki. Mogą się w niej kryć średniowieczne grodzisko na skraju wielkiego moczaru i zgliszcza tartaku, gdzie słychać jeszcze echa wielkiej wojny. Albo most, na którym biesiadowali kiedyś mieszkańcy nieistniejącej już wsi. Czy piwnice, w których trzymali kiszonki, a w których dziś zimują gacki. Mieści się w niej też uczucie, które sto lat temu zakiełkowało pośród mokradeł między parą obiecujących naukowców. I sosnowy las, który razem zasadzili na progu europejskiej stolicy, gdy ta dopiero podnosiła się z ruin. A potem obwołali go parkiem narodowym. Tym wszystkim jest Puszcza Kampinoska, zielona siostra Warszawy.