Barry. Opowiadania o psach

Andrzej Juliusz Sarwa

Pies przyjaciel człowieka. Oklepany frazes. Pies, towarzyszący człowiekowi od tysięcy lat i oddany człowiekowi całym sobą. Pies, kochający swojego właściciela bezwarunkową miłością, nieoczekujący niczego w zamian. Wierny i niezawodny Lecz stosunek człowieka do psa nie jest już tak jednoznaczny Dla niektórych jest on kimś bardzo kochanym, nieomal członkiem rodziny, lecz takie osoby znajdują się w mniejszości. Dla innych, dla większości, to tylko przedmiot I o tyle tylko ważny, o ile doraźnie przydatny To przedmiot, w którym nie dostrzega się uczuć, nie widzi się, że się boi, że cierpi, że tęskni za dobrym słowem, że płacze... Często dręczony, bo taką rozrywkę preferuje jego właściciel, głodzony, bity, dla którego jest tylko byle jaka buda, krótki łańcuch i żałosne resztki z obiadu Te trzy krótkie opowiadania napisane znakomitym językiem pokazują historie trzech psów po to, by w ludziach, być może, obudzić wrażliwość, a jednocześnie mają stanowić rodzaj w jakimś sensie wynagrodzenia tym naszym kudłatym przyjaciołom za zło, jakiego w życiu doznają Opowiadania powinny zainteresować osoby dorosłe, ale również dotrzeć do jak największej liczby młodych ludzi, kilkunastolatków, którzy jeszcze budują swoją wrażliwość

Droga na przedmieściu. Doroga na predmiestie

Andrzej Juliusz Sarwa

Zbiór opowiadań Andrzeja Juliusza Sarwy zarówno nostalgicznych, mówiących o świecie, którego już nie ma, ale także o nadchodzącym kresie każdego człowieka. . Fragmenty: Za oknem krzyk gawronów wzbijających się niezbyt liczną gromadką ku jednolicie szaremu pułapowi chmur. Brudnożółte ściany sąsiedniego bloku napiętnowane prostokątami martwych okien zasłaniają mi horyzont. Dławiący lęk, który wypełnia całe moje wnętrze zagłusza wszystko i odgłos przejeżdżających samochodów i poszczekiwanie dalekiego psa, i każde inne uczucie, które chciałoby się zagnieździć w moim mózgu. Każde Usiłuję walczyć z nim, ale od samego początku wiem, że to nie ma sensu. Walka z góry skazana jest na przegraną. Wszechobecny, wszechogarniający lęk... Nawet gdy śnię, wdziera się podstępnie do moich majaków i wyjada duszę. Kęs po kęsie. Każdej nocy.  Edycja dwujęzyczna polsko-rosyjska  

Girolamo Savonarola

Zygmunt Golian, Andrzej Juliusz Sarwa, Aleksander Fajęcki

Girolamo Savonarola, urodził się 1452 r. w Ferrarze, we Włoszech. Ojciec chciał go widzieć lekarzem i w tym celu po przygotowaniu domowym wysłał go na studia do Bolonii. Ale Savonarola już w 22 roku życia, nie dokończywszy studiów, zapalony przez czytanie pism prorockich i słowami pewnego kaznodziei, porzuca niemiły mu świat i wstępuje do Dominikanów. Z zapałem oddał się nowemu trybowi życia, zaparciem budząc ogólny podziw. W 1482 r. przybył po raz pierwszy do Florencji, ale tu na razie nie zyskał sobie sympatii. 1485 r. został stąd odwołany i przeznaczony na profesora Pisma św. do Brescii. W 1489 r. przybył powtórnie do Florencji i tu już na stałe zamieszkał w klasztorze św. Marka. Teraz dał się poznać szerszym masom ludności, jako pisarz, a zwłaszcza jako natchniony kaznodzieja, przypisujący sobie posłannictwo proroka Bożego, i zyskał od razu ogromny wpływ. To rychło zauważył ówczesny rządca Florencji, Wawrzyniec Medyceusz, znany polityk i mecenas sztuk. Ale Savonarola nie liczył się z nim zupełnie, nawet występował surowo przeciw jego rządom. W mowach swoich nie pominął i duchowieństwa. Dzięki Savonaroli utworzono nową kongregację dominikańską w Toskanii, w której pierwotna reguła miała być zachowana z całą surowością. Generałem nowej kongregacji został Savonarola. Ale, na nieszczęście, dalszej działalności Savonarola nie ograniczył do sfery kościelnej; dał się uwieść partii politycznej, przeciwnej Medyceuszom, zamienił się na przywódcę politycznego i skoro Karol VIII, król francuski zjawił się pod Florencją 1494 r., Savonarola na czele poselstwa przyjął go jako wysłańca Bożego.

Głos z tamtego świata. Zagadka jesiennej nocy

Andrzej Juliusz Sarwa

Dwie opowieści budzące dreszcz grozy, których lepiej nie czytać po zmroku. Najbardziej ujmujący w tym zbiorze opowiadań jest styl pisarski Sarwy, pięknie stylizowany w zależności od okresu, w jakim miały miejsce opisywane wydarzenia. Język autora jest bardzo dojrzały i dopracowany. Nie nadużywa kwiecistych metafor czy patetycznych opisów. Pisze pięknie i przystępnie.

Horror utajonej świątyni

Andrzej Juliusz Sarwa

Opowiadanie z dreszczykiem, którego akcja rozgrywa się tuż przed zdobyciem Sandomierza przez wojska Księstwa Warszawskiego w roku 1809 i odzyskania go z rąk Austriaków. Dwóch młodych chłopców ucieka z domu aby dostać się obozu wojsk polskich, ale nieszczęśliwie wpadają w łapy zbrodniczego czciciela Szatana, który uwięziwszy ich w podziemiach swojego domu znajdującego się na przedmieściach Sandomierza ma wobec nich pewien plan...

Horror utajonej świątyni

Andrzej Juliusz Sarwa

Opowiadanie z czasów sprzed zdobycia Sandomierza w roku 1809 przez wojska Księstwa Warszawskiego, ale nie historyczne lecz z dreszczykiem, budzące dreszcz grozy, którego lepiej nie czytać po zmroku. Najbardziej ujmujący w tym opowiadaniu jest styl pisarski Sarwy. Język autora jest bardzo dojrzały i dopracowany. Nie nadużywa kwiecistych metafor czy patetycznych opisów. Pisze pięknie i przystępnie.

Jakub i Małgorzata

Andrzej Juliusz Sarwa

Opowiadanie o miłości niespełnionej i spełnionej budzące dreszcz grozy, którego lepiej nie czytać po zmroku. Najbardziej ujmujący w tym opowiadaniu jest styl pisarski Sarwy. Język autora jest bardzo dojrzały i dopracowany. Nie nadużywa kwiecistych metafor czy patetycznych opisów. Pisze pięknie, ale przystępnie.

Opowieści czyśćcowe, czyli opowieści prawdziwe o objawianiu się dusz czyśćcowych

Andrzej Juliusz Sarwa

Według nauki Kościoła katolickiego, ziemskie życie człowieka jest tylko etapem na drodze ku wieczności. Nie należy zatem okazywać większego niż to oczywiście konieczne, zainteresowania dobrami materialnymi. Książka w prosty i przystępny sposób wyjaśnia czytelnikowi czym jest czyściec, jakie dusze się tam znajdują i w jaki sposób, my śmiertelnicy, możemy im jeszcze pomóc. Książka podpiera się nie tylko cytatami z Pisma Świętego, ale także przykładami z życia świętych i Doktorów Kościoła. Oto dusza jedna, w samym największym ogniu gorejąca, nagle zawołała: O jakież to szczęście mnie spotkało! A gdy ją zapytano o powód tej radości, odrzekła: Oto aniołowie mi objawili, że w tej minucie dziecko się narodziło, które zostanie kapłanem i podczas pierwszej mszy, jaką odprawi, mnie od mąk czyśćcowych wyzwoli. (fragment). Spis treści: Śmierć nie jest końcem istnienia. Sąd szczegółowy pokażą duszy jej czyny, zważą i osądzą. A kiedy umrzesz, odbierzesz swoją zapłatę. Czyściec. Czy umarli mogą objawiać się żywym? Opowieści czyśćcowe: Dbałość o duszę. Pamięć dusz o nas. Cuda miłosierdzia Bożego za przyczyną dusz czyśćcowych. Jałmużna za umarłych nie zostanie bez nagrody. O żołnierzach po śmierci o wspomożenie proszących. O zakonniku, który za niedbalstwo w modlitwie do czyśćca trafił. Wartość Najświętszej Ofiary dla dusz czyśćcowych. O mękach, jakie w czyśćcu cierpią niegodni mnisi. Godzina w czyśćcu zdaje się wiecznością. O ciężkości mąk czyśćcowych. Czyściec według św. Franciszki Rzymianki. Czyściec w opisie S. Joanny a Jesu Maria. Jako błogosławiona Siostra Joanna a Jesu Maria duszom czyśćcowym pomagała. Czyściec w objawieniach św. Brygidy Szwedzkiej. Widzenie czyśćca w objawieniach św. Brygidy. O straszliwych mękach pewnej duszy, które widziała św. Brygida. Święta S. Faustyna Kowalska widzi duszę męki cierpiącą. Prawdziwa historia o dziwnym ukazaniu się umarłego. Jak św. Krystyna pokutowała, aby ulżyć doli dusz czyśćcowych. O ciężkiej męce mnicha pewnego, który nie będąc tego godnym zapragnął zostać diakonem. Dusze zmarłych z radością przyjmują do swego grona tych, którzy ich za życia wspomagali. O pewnym żołnierzu, któremu dusze czyśćcowe życie uratowały. Dusze zmarłych modlącemu się kapłanowi Amen odpowiedziały. Jako św. Odylon wielu wiernych z rąk czartowskich uwolnił. O tym, jako łzy wylewane po umarłych szkody im przysparzają. O nieuczciwym siostrzeńcu. O karze, jaką poniósł kapłan pewien, gdy przywłaszczył sobie cudzy płaszcz. Jako jedna ofiara Mszy Świętej od piętnastu lat męki uwolniła umarłego. O dziwnym rozkazaniu św. Pachomiusza. Nie godzi się umarłych obmawiać. Jako dusze zmarłych wspomogły księcia Euzebiusza. Nepotyzm przyczyną mąk czyśćcowych. Szczery żal za grzechy nawet zbrodniarza ratuje przed piekłem. Lata cierpień w ciele, niczym są wobec jednej chwili w czyśćcu. Czyściec jako rzeka wrzącej smoły. O duszy, która się uradowała z narodzin dziecka. W myślistwie się kochający nadmiernie, ciężką mękę cierpiał. Widzenie św. Brygidy. Objawienie w Zamora. Widzenie o. Hipolita Scealvo. O zjawieniu się Anny Potockiej. Pokutujący Benedyktyn. Objawienie się hr. Łosiowej. Objawienie się Teresy Giotti. Zjawienie się Antoniego Korso. Pokutująca Francuska. Wizja św. Gertrudy. Objawienie bł. Weroniki. Zjawienie się br. Konstantyna. O niezwykłym przeżyciu księcia Lubomirskiego.

Opowieść o Halinie, córce Piotra z Krępy. Legenda sandomierska

Andrzej Juliusz Sarwa

Opowiedziana przepięknym językiem legenda o Halinie, córce kasztelana sandomierskiego Piotra z Krępy, która wychowana w duchu miłości do ojczyzny poświęciła własne życie dla ratowania Sandomierza podczas najazdu tatarskiego w 1260 r. Historia o bohaterstwie i patriotyzmie mieszkańców miasta, którzy z poświęceniem i odwagą bronili Sandomierza przed najazdami tatarskimi. Powieść historyczna dla dzieci i dorosłych. Doskonała pamiątka z pobytu w Sandomierzu. Pierwsze wydanie książki ukazało się pod tytułem: Opowieść o Halinie, córce Piotra z Krępy, drugie zaś pod tytułem: Pąsowy liść klonu. W niniejszym wydaniu przywrócono pierwotny tytuł powieści.

Porwanie mistrza Twardowskiego

Andrzej Juliusz Sarwa

Opowiadanie oparte na miejscowej sandomierskiej tradycji, wedle której sławny mistrz Twardowski został porwany przez diabła, z którym wcześniej zawarł pakt z karczmy Rzym, która znajdowała się nieopodal Sandomierza. Jako ciekawostkę można dodać informację, że w Sandomierzu właśnie znajduje się (a przynajmniej znajdowało się jeszcze przed kilkunastu laty) jedno z dwóch luster, które miały stanowić własność tego mistrza czarnej magii.

Przedziwne starodawne, zdumiewające opowieści

Andrzej Juliusz Sarwa

Dwie opowieści budzące dreszcz grozy, których lepiej nie czytać po zmroku: Historia przedziwna Antoniego de Haeckt i Przedziwna, starodawna, zdumiewająca opowieść... Najbardziej ujmujący w tych opowiadaniach jest styl pisarski Sarwy, pięknie stylizowany w zależności od okresu, w jakim miały miejsce opisywane wydarzenia. Język autora jest bardzo dojrzały i dopracowany. Nie nadużywa kwiecistych metafor czy patetycznych opisów. Pisze pięknie, ale przystępnie.

Rudzia i Maluszek. Opowiadania o pieskach

Andrzej Juliusz Sarwa

Dla większości ludzi zwierzę to przedmiot o tyle tylko ważny, o ile doraźnie przydatny... To przedmiot, w którym nie dostrzega się uczuć, nie widzi się, że się boi, że cierpi, że tęskni, że... płacze Opowiadania Rudzia i Maluszek, niezwykle osobiste i wzruszające, opowiadają o mieszkających w domu Autora psach. Odnajdujemy w jednym z nich także wspomnienie o kocie Włóczku. Czytelnika dziwić może ta tematyka u pisarza, cenionego między innymi za prace dotyczące eschatologii, autora opowiadań z dreszczykiem oraz mistrza powieści historyczno-ezoterycznej. Natomiast, jest to całkowicie oczywiste dla osób, które znają osobiście Autora, Jego rodzinę i gościnny dom. Zwierzęta, które tu mieszkały i mieszkają, zawsze były domownikami. Niektóre z nich trafiały na karty powieści i okładki zbiorów opowiadań.

Schodząc w dolinę

Andrzej Juliusz Sarwa

Bardzo osobiste i wzruszające opowiadanie o ostatnich latach i ostatnich chwilach Żony autora. Fragment opowiadania: Przez pokłady snu do mojej świadomości dotarł męski głos, o jakimś dziwnym tembrze, kilkakrotnie powtarzając to jedno zdanie: - Ona niedługo umrze, zostaniesz sam i wtedy dopiero ci pokażę! Gwałtownie usiadłem na posłaniu, przekonany, że przyśnił mi się jakiś koszmar. Ale nie, było to zbyt realne na zwykły majak. Przetarłem oczy, wystraszony rozglądając się dokoła. Zza okna wpadało słabe żółtopomarańczowe światło latarni ulicznej, rozświetlając całe pomieszczenie. W pokoju nie zobaczyłem nikogo obcego. Byłem jednak tak poruszony tym, co usłyszałem, że już się nie położyłem, ale usiadłem, starając się uspokoić. Ona niedługo umrze, zostaniesz sam i wtedy dopiero ci pokażę! - ciągle dźwięczało mi w uszach. Z akcentem na umrze i zostaniesz sam... Przez parę chwil oddychałem głęboko, żeby się uspokoić. Aż w końcu doszedłem do przekonania, że te słowa zawierające straszną przepowiednię i pogróżkę zarazem usłyszałem naprawdę. Wstrząsnął mną dreszcz...

Tuman krwawej mgły

Andrzej Juliusz Sarwa

Trzecia część cyklu powieściowego (kwadrologii) o rodzie Białeckich. Przygotowywanie gruntu pod unicestwienie odwiecznego ładu i rozpoczęcie wznoszenia gmachu nowego, postępowego świata... Magowie i szarlatani... filozofowie i okultyści... różokrzyżowcy i wolnomularze... Ludwik XV i hrabia de Saint-Germain... ofiary z dzieci, dzikie orgie arystokratów, harem młodziuchnych kochanek monarchy... lecznicze kąpiele we krwi dziecięcej... specjalista od wychowania, który pięcioro swoich dzieci oddał do przytułku... Józef Balsamo conte di Cagliostro... wizje Swedenborga... lekceważone przestrogi Nieba... zaburzenia w przyrodzie, kataklizmy i nieurodzaje... głód i tajemnicza bestia... Okropieństwa rewolucji francuskiej... gilotyna dla Ludwika XVI... rządy obłąkanych rewolucjonistów... rzeź szuanów... ludzki tłuszcz na świece i mydło, ubrania z ludzkiej skóry... gwałty i zbrodnie... bestialstwa... A potem? Potem całkowita ruina tego, co było... Groza dni schyłku znanej nam rzeczywistości... wszystko obracające się w nicość... totalne zniewolenie przybrane w maskę wolności... i chichot Szatana... i oczekiwanie na Antychrysta, owego Syn Cienistej Strony, ale nie tego cienia, który przynosi ulgę, lecz mroczy duszę... I oczekiwanie na koniec... na dzień ostatni... na dzień, w którym nadejdzie sąd, a ogień spopieli wszystko... a sąd odbędzie się nad każdym stworzeniem... Jest to kanwa trzeciej części powieści thrillera historyczno-ezoterycznego Andrzeja Juliusza Sarwy, w której poznajemy dalsze dzieje rodu Białeckich, któremu ustawicznie towarzyszy zły duch, bez wątpienia mający jakiś niezwykły plan wobec tej rodziny, rodziny, z którą spotkaliśmy się już książkach Wieszczba Krwawej Głowy i Cmentarz Świętego Medarda.

Wieszczba krwawej głowy

Pierwsza część cyklu powieściowego (kwadrologii) o rodzie Białeckich. Dwa wieki historii Polski i Francji, splecione z reformacją w Europie, walką o władzę i poszukiwaniem miłości. To kanwa najnowszej powieści Andrzeja Juliusza Sarwy. A co na tę kanwę jest nałożone? To i powieść historyczna i obyczajowa, przygodowa i po trosze traktat demonologiczny. Co wychodzi z tak niecodziennego połączenia? Wielowątkowy intrygujący utwór z fascynującą, chociaż mroczną akcją. Powieść to ogólnie thriller historyczno-ezoteryczny opowiedziany niezwykle bogatym językiem, zróżnicowanym ze względu na używających go bohaterów. Są tu i opisy bliskie botanice i rozprawie naukowej, jest i humor i podniosłość. Akcja toczy się wartko, dwa wieki historii bynajmniej nie nużą, a dają wrażenie przeniesienia się w epokę. Dodatkową zaletą powieści jest to, że autor, jak ma w zwyczaju, absolutnie się nimi nie przejmując, nie ulega ani modom, ani trendom literackim i pisze po swojemu, znakomitym językiem, oferując nam przepiękne opisy, nawet i zapachów, czego się w sztampowej literaturze nie spotka. Z uwagi na potrzebną do zrozumienia problematyki powieści wiedzę o świecie, podbudowaną bagażem życiowych doświadczeń, autor zamieszcza dość odważne obyczajowo opisy dworskiego życia XVI i XVII-wiecznej Francji i naturalistyczne opisy okultystycznych rytuałów, dlatego jej adresatami winni być raczej czytelnicy dorośli. Książka zdecydowanie dla wymagającego czytelnika!

Wieszczba krwawej głowy

Andrzej Juliusz Sarwa

Dwa wieki historii Polski i Francji, splecione z reformacją w Europie, walką o władzę i poszukiwaniem miłości. To kanwa najnowszej powieści Andrzeja Juliusza Sarwy. A co na tę kanwę jest nałożone? To i powieść historyczna i obyczajowa, przygodowa i po trosze traktat demonologiczny. Co wychodzi z tak niecodziennego połączenia? Wielowątkowy intrygujący utwór z fascynującą, chociaż mroczną akcją. Powieść to ogólnie thriller historyczno-ezoteryczny opowiedziany niezwykle bogatym językiem, zróżnicowanym ze względu na używających go bohaterów. Są tu i opisy bliskie botanice i rozprawie naukowej, jest i humor i podniosłość. Akcja toczy się wartko, dwa wieki historii bynajmniej nie nużą, a dają wrażenie przeniesienia się w epokę. Dodatkową zaletą powieści jest to, że autor, jak ma w zwyczaju, absolutnie się nimi nie przejmując, nie ulega ani modom, ani trendom literackim i pisze po swojemu, znakomitym językiem, oferując nam przepiękne opisy, nawet i zapachów, czego się w sztampowej literaturze nie spotka. Z uwagi na potrzebną do zrozumienia problematyki powieści wiedzę o świecie, podbudowaną bagażem życiowych doświadczeń, autor zamieszcza dość odważne obyczajowo opisy dworskiego życia XVI i XVII-wiecznej Francji i naturalistyczne opisy okultystycznych rytuałów, dlatego jej adresatami winni być raczej czytelnicy dorośli. Książka zdecydowanie dla wymagającego czytelnika!