Artur. Arthur

Eugene Sue

Około środka roku 1537, gazeta jednego z departamentów południowaj Francji opisała tragiczną śmierć kobiety, mężczyzny i dziecięcia. Niedokładnie objaśniona, gazeta umieściła kilka odmiennych opisów tego nieszczęsnego wypadku, kolejno przypisywanego nierozwadze, samobójstwu i zemście; lecz za wmieszaniem się potężnej rodziny, której mocno szło o przytłumienie rozgłosu o tym opłakanym wypadku, dziennik wspomniony odwołał przytoczone wydarzenia, mieniąc je być bajką, o której nie za długo zapomniano. Autor, winien był jednakże pewnym wypadkom, iż uwiadomiony został o prawdziwych szczegółach owej tragedii, która służy zarazem za wstęp i rozwiązanie tej oto książki. Osoba Artura nie jest więc urojeniem jego charakter wynalazkiem pisarza, główne wypadki jego życia są opowiedziane prostodusznie, wszystkie prawie ich szczegóły są prawdziwe z wprowadzenia autora. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et français.

Atar-Gull. Un Corsaire, Le Parisien en Mer, Voyages et Aventures sur Mer de Narcisse Gelin

Eugene Sue

Un Corsaire, Le Parisien en Mer, Voyages et Aventures sur Mer de Narcisse Gelin                                

Awanturnik. Czarcia Góra

Eugene Sue

Po trosze romantyczna, po trosze przygodowa, po trosze sensacyjna powieść, której akcja rozpoczyna się w roku 1690, autorstwa znakomitego francuskiego mistrza pióra Eugeniusza Sue twórcy powieści odcinkowej. Sławę przyniosły mu, publikowane początkowo w "Le Journal des débats", sensacyjne powieści z życia najuboższej ludności Paryża, zawierające krytykę istniejącego systemu społecznego. Pisał również powieści marynistyczne, historyczne i obyczajowe. (Za Wikipedią). A oto właśnie jedna z nich. Zachęcamy do lektury!

Czarny miesiąc

Eugene Sue

Od zachodu wieje wściekły, zimny wiatr; czarne chmury pokrywają niebo, słońce zachodzi w krwawej aureoli, rzucając bladawe światło, smutne, jak ostatnie pożegnalnie, na granitowe skały Bretanii. Ocean huczy, noc zbliża się powoli; zielone bałwany tracą swą matową przezroczystość, ciemnieją i stają się bardziej jeszcze wzburzone rozbijają się z hukiem i piana ich bieleje, w miarę, jak ciemność okrywa wody. W dali od brzegu, który bałwany obsypują pienistym śniegiem, widać lekką szalupę, ginącą w nieskończoności rozigranego morza. Niekiedy żagiel tej łupiny, miotany wichrami, schyla się, aż dotyka szczytu bałwanów, wielkich, jak góry potem z powrotem stacza się w otchłań, potem znów wyskakuje na grzbiet fali, a za chwilę znowu spada w ciemną przepaść. W miarę jak się ściemnia, wiatr huczy coraz mocniej i morze coraz burzliwiej się pieni. Wśród zapadającego zmroku można jeszcze dojrzeć dwóch ludzi w łodzi, która, nim dopłynie do brzegu, zostanie chyba, zdawałoby się, ze dwadzieścia razy pochłonięta przez burzliwe morze... Podobnie jak burza, od której opisu zaczyna się ta powieść, Eugene Sue z mocnym powiewem romantyzmu opisuje życie swoich bohaterów. Teresa, młoda i naiwna dziewczyna z burżuazji, i Ewen, bogaty baron bretoński, zbłądzą w poszukiwaniu idealnego uczucia. Nieokiełznanie ich namiętności jest miarą ich nieszczęścia. Każde wydarzenie zdaje się dawać im nadzieję, ale każda burza zapowiada cierpienie, a każde pojawienie się żeglarza Mor-Nadera przypomina klątwę Czarnego Miesiąca...

LAlouette du casque, Victoria, la mere des camps

Eugene Sue

Le roman, dont lintért est également lié ce que Sue appelle, afin de fonder sa démonstration, est basé sur un systeme didées approuvé par la Révolution française. Au cur du roman se trouve un conflit historique. Les événements ont lieu au 20eme siecle pendant la Révolution française. Ce livre est pour les amateurs dhistoire.

Le Juif errant

Eugene Sue

Juif errant la légende biblique a commencé se répandre en Europe au 13eme siecle. Il sagit dun Juif qui sest moqué de Jésus sur le chemin de la crucifixion et qui a ensuite été maudit. Cest limage dun vagabond, qui dans lhistoire pourrait tre un marchand ou un escroc.

Le Morne-au-diable ou lAventurier

Eugene Sue

Laventurier Lugarto lun des personnages démoniaques les plus colorés de Sue. Il a 22 ou 23 ans, cest un mulâtre qui a hérité dune énorme fortune et on ignore comment il a obtenu le titre de comte et son blason. Sue souligne la maturation prématurée du héros, lépuisement de sa vie. En ce sens, il est proche des personnages romantiques.

Les Mysteres de Paris

Eugene Sue

Eugene Sue parle en détail de la vie de chacun des personnages, de sorte que certains deviennent de bons amis du lecteur, pour qui vous inquiétez jusquaux dernieres pages de lhistoire. Au début du livre, le personnage principal apparaît tombé, buvant, ne causant pas de la sympathie. Ensuite, son histoire sur son enfance la rend sympathique. Ici lhérone est exposée au risque de mourir de froid, de faim ou des mains de Sychiha, menaçant de la noyer pour des bonbons mangés. Mais lhérone senfuit.

Mathilde, Mémoires dune jeune femme

Eugene Sue

Mathilde reste orpheline. Et la fille du gardien devient une tante, qui depuis lenfance a détesté sa soeur pour la beauté. Elle a maintenant un nouvel objet contre la haine, lintimidation et lhumiliation: la petite Mathilde. La fille grandit et il est temps de se marier. Le choix de la tante est tombé sur un homme supposé riche et noble, Gonthran de Lancry. La fille est tombée amoureuse et le jeune homme a longtemps été ruiné. Les amis de la mere essaient de mettre la fille en garde de la négligence, mais...

Nowele

Eugene Sue

Zbiór czterech opowiadań, zawierająca utwory: Korsarz, Daja, Podarunek i Zasadzka. Ich autorem jest Marie-Joseph Sue, pseudonim Eugne Sue (1804-1857) pisarz francuski, twórca powieści odcinkowej. Sławę przyniosły mu, publikowane początkowo w Le Journal des débats, sensacyjne powieści z życia najuboższej ludności Paryża, zawierające krytykę istniejącego systemu społecznego. (Za Wikipedią).

Paula Monti ou lHôtel Lambert

Eugene Sue

Chapitres tres courts. Pourquoi courber ton front plus bas que de coutume? Quel mal avons-nous fait, pour ne plus nous cherir? Vois, la lampe palit, latre scintille et fume; Si tu ne parles pas, le feu qui se consume, Et la lampe, et nous deux, nous allons tous mourir

Siedem grzechów głównych

Eugene Sue

Świetna powieść mająca za kanwę siedem grzechów głównych, czyli pychę, chciwość, nieczystość, zazdrość, obżarstwo i pijaństwo, gniew oraz lenistwo, którym oddają się ludzie, nie bacząc na ich skutki. Jej autorem jest Marie-Joseph Sue, pseudonim Eugne Sue (1804-1857) pisarz francuski, twórca powieści odcinkowej. Sławę przyniosły mu, publikowane początkowo w Le Journal des débats, sensacyjne powieści z życia najuboższej ludności Paryża, zawierające krytykę istniejącego systemu społecznego. (Za Wikipedią).

Tajemnice Paryża

Eugene Sue

Rudolf de Gerolstein, książę krwi, angażuje się w pomoc paryskiej biedocie, przebierając się za robotnika i udając się do najgorszych zakątków wyspy Cité. Pomoc taka jest możliwa dzięki opanowaniu przez niego argotu i metod walki wręcz. Książę jest bohaterem idealnym, całkowicie oddanym ludowi, gotowym do wszelkich poświęceń, by odkupić winy popełnione w młodości. Przy okazji poszukuje w Paryżu swojej córki, zaginionej Marii. W końcu ją rozpoznaje ją w ulicznicy Gualezie (za Wikipedią). A co było dalej dowiedzieć się będzie można po przeczytaniu całej książki. Zachęcamy do lektury!

Żyd wieczny tułacz

Eugene Sue

Żyd Wieczny Tułacz (Ahaswerus, Aswerus) legendarna postać Żyda, który miał znieważyć czynnie Chrystusa idącego z krzyżem na Golgotę, za co został ukarany wieczną tułaczką po świecie. Legenda przyjmowała różne postacie. Najdawniejsza legenda odnosi się do człowieka, który nie mógł stracić życia, ponieważ zgubił śmierć. Błądzi w nieskończoność, oglądając troski i radości innych ludzi, sam skazany na wieczną kontemplację w oczekiwaniu końca świata. W 1228 roku legenda rozwinęła się dzięki relacji benedyktyna, Matthieu Pârisa, zapisanej przez niego na podstawie wypowiedzi armeńskiego biskupa przebywającego z wizytą w klasztorze. Biskup opowiedział o tym, że w czasie drogi krzyżowej odźwierny Poncjusza Piłata, Rzymianin imieniem Cartaphilus, popchnął Chrystusa i spytał go, dlaczego się zatrzymuje. Chrystus miał odpowiedzieć: Idę jak jest zapisane, niebawem odpocznę, ale ty będziesz wędrował aż do mojego powrotu. Biskup miał gościć przy swoim stole i rozmawiać z Cartaphilusem, który na chrzcie przybrał imię Józef. W XVII wieku legenda była już powszechnie znana w całej Europie. Wieczny tułacz był wówczas najczęściej żydowskim szewcem o imieniu Ahaswerus. Widziano go w Czechach, Austrii i Hiszpanii. Pojawił się wtedy anonimowy list (opublikowany po raz pierwszy w 1602 roku jako Kurtze Beschreibung und Erzehlung von einem Juden mit Namen Ahasverus) zawierający jakoby wypowiedź niemieckiego biskupa, Paula von Eitzena. Miał on w młodości spotkać Ahaswerusa w kościele w Hamburgu i rozmawiać z nim po mszy. W liście nacisk położony jest nie na czynną zniewagę Chrystusa, lecz na karę wiecznej tułaczki i nawrócenie. Doniesienia o spotkaniu z wiecznym tułaczem pojawiają się przez wieki XVII, XVIII i XIX. Dotyczą całej Europy. Ostatnim, który spotkał Ahaswerusa (w 1868 roku), miał być amerykański mormon z Salt Lake City. Popularna cały czas legenda, szczególnie żywe zainteresowanie wzbudzała w okresie romantyzmu i na początku XX wieku, a także w naszych czasach. Badanie legendy wskazuje na jej złożoność i trwałość pewnych stałych danych, co otwiera szerokie możliwości prowadzenia studiów porównawczych z zakresu socjologii religii, psychologii jednostek i społeczeństw i ich stosunku do tajemnicy czasu. (za Wikipedią).