TR (Tadeusz Różewicz)

Jacek Łukasiewicz

„Kiedy spotykają się wielki poeta z wybitnym czytelnikiem, to skutki tego zawsze są zagadką. Wielki poeta Tadeusz Różewicz od dziesiątków lat fascynował jednego z najlepszych znawców i krytyków poezji w Polsce, Jacka Łukasiewicza. Po napisaniu licznych szkiców i recenzji, Profesor opublikował książkę, rodzaj prywatnej różewiczowskiej summy. I choć Różewicza nie da się podsumować, zamknąć w jakimś koncepcie, nawet bardzo pojemnym, to można go wspaniale, pomysłowo czytać.”   TR jest książką o podmiocie liryki Tadeusza Różewicza, tworzonym od tomu Niepokój (1947) aż po dzień dzisiejszy. TR to – kreacja osobowa, która ulegała przemianom i przyjmowała różne role, wśród nich: mającego „małą kamienną wyobraźnię” przedstawiciela akowskiego pokolenia; poety, który znalazł się wśród zbuntowanych form, wobec nieludzkiej, bo wyalienowanej sztuki; poetyanonima; poety-„gawędziarza”. TR – zarazem wzniosły, ironiczny, żartobliwy – jest zawsze ponad tymi rolami. Stanowi cel tej poezji i jej moralny podmiot – stojący przed najważniejszymi wyzwaniami XX wieku: poczuciem śmierci Boga, śmierci poezji, śmierci człowieka, grozy istnienia bez wiary, nadziei i miłości. Wciąż kreowany, stale potwierdzany autorskim podpisem – nie może się na to zgodzić. Historia owej niezgody jest tematem tej książki.   Jacek Łukasiewicz, urodzony w 1934 roku we Lwowie, krytyk literacki, historyk literatury, emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego. Debiutował książką krytycznoliteracką Szmaciarze i bohaterowie (1963), następnie opublikował m.in. Zagłoba w piekle (1965), Laur i ciało (1971), Republika mieszańców (1974), Z Mieczysławem Jastrunem spotkania w czasie (1982), Oko poematu (1991), Wiersze w gazetach 1945–1949 (1992), Mickiewicz (1996), Herbert (2001), Grochowiak  i obrazy (2002), Wiersze Adama Mickiewicza (2003), Ruchome cele (2003), Jeden dzień w socrealizmie i inne szkice (2006). Laureat m.in. Nagrody Polskiego Pen Clubu, Nagrody im. Kazimierza Wyki.  

Współczesne wyzwania w opiece nad osobami starszymi. Aspekty psychologiczne i medyczne

Jacek Łukasiewicz, Wiesław Kowalski

Starzenie się społeczeństwa jest powszechnym zjawiskiem współczesnego świata. Wchodzenie człowieka w okres starości nie oznacza jednak stabilizacji rozwojowej - daje potencjalne możliwości zrozumienia sensu własnego życia, poczucie spełnienia, satysfakcji i zadowolenia. Czas ten stawia jednak kolejne zadania związane z tym okresem życia, ale także łączy się z licznymi ograniczeniami i trudnościami. Wzrastające zainteresowanie problematyką starości wiąże się także z faktem systematycznego udziału osób starszych w ogólnej strukturze społecznej. Wśród rozważanych zagadnień związanych z funkcjonowaniem w społeczeństwie osób w starszym wieku jest wspomaganie ich w różnych aspektach życia. Zakres wsparcia i pomocy kierowany do ludzi w podeszłym wieku wydaje się być obecnie niewystarczający. Nie ulega wątpliwości, że wieloaspektowa pomoc powinna być obszarem nowych inicjatyw i pomysłów zarówno władz rządowych, jak i samorządowych. Aby starość człowieka była wypełniona życiem starsza osoba powinna mieć poczucie przydatności i przynależności, powinna być w nurcie życia rodzinnego i społecznego. Trzeba, zatem ludziom w wieku senioralnym dać - jak sformułował to znany myśliciel i działacz japoński Daisaku Kieda - "powód do dalszego życia". Wśród wielu problemów z jakimi borykają się osoby starsze wydaje się, że opieka zdrowotna, a szczególnie aspekty zdrowia somatycznego i psychologicznego należy uznać za szczególnie istotne. Opracowanie Współczesne wyzwania w opiece nad osobami starszymi. Aspekty psychologiczne i medyczne jest obszerną monografią powstałą, jako pokłosie XII Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej - O jakości życia osób starszych zorganizowanej w czerwcu 2024 r. w Lubelskiej Akademii WSEI. Niniejsze opracowanie obejmuje 14 artykułów przygotowanych przez autorów zajmujących się problemami opieki medycznej, a także aspektami psychologicznymi osób w wieku senioralnym. Bieżące rozwiązywanie tych problemów pozwoli postrzegać okres starości, jako czas pozytywny, przebiegający w poczuciu wsparcia i szeroko pojętego bezpieczeństwa.