Akademia Wenus

Tomasz Bobrowski

„Akademia Wenus” powstała niejako z potrzeby serca i ducha, jako kontynuacja „Akademii Casanovy”, przeznaczonej  dla mężczyzn.  Jest to poradnik dość nietypowy, gdyż przeznaczony dla kobiet, a napisany przez mężczyznę. Niektórzy koledzy, których wtajemniczyłem w temat, zarzucili mi nawet „zdradę męskiego stanu” i uświadamianie kobiet  w postrzeganiu kwestii podrywu i bliskości z męskiego punktu widzenia. Trudno, dla autora najważniejszy  jest efekt. Rezultat jaki powstał ocenią same czytelniczki. Bez owijania w bawełnę, mydlenia oczu, usprawiedliwiania męskich  sztuczek, które nie zawsze są miłe dla płci pięknej. E-book  zawiera 26 ćwiczeń pracy nad sobą, nad podniesieniem  wartości, samooceny, nad pokonaniem lęków, uprzedzeń i pogodzeniu się z przeszłością.  E-book jest tak skonstruowany, aby wracać do niego , za każdym razem, gdy będzie to potrzebne. Kolejność czytania rozdziałów jest również dowolna i zależy wyłącznie od Ciebie. „Akademia Wenus” powinna być Twoim sprzymierzeńcem i drogowskazem, który pomoże Ci odnaleźć nowe „ego” – silniejsze, zdecydowane, nastawione na sukces, w postaci szczęśliwej, trwałej, miłości. Będę wdzięczny za wszelkie sugestie i cenne uwagi, które pozwolą mi udoskonalić w przyszłości ten poradnik i uczynić go bardziej atrakcyjnym”. Tomasz Bobrowski RECENZJE: Zasługujesz na to, by być szczęśliwą Chciałabyś wiedzieć, na co zwrócić uwagę na pierwszej randce z facetem? Chciałabyś nauczyć się pewności siebie, otwierania się na drugiego człowieka i innych technik pracy nad sobą? Jeśli tak, to przeczytaj poradnik Tomasza Bobrowskiego „Akademia Wenus, czyli jak poderwać i okiełznać faceta”. Jest to poradnik dla kobiet „z przeszłością”, które chciałyby zmienić coś w życiu. Można śmiało powiedzieć, że napisał go ktoś, kto zgłębił naturę płci pięknej, jest świadomy niesprawiedliwych stereotypów i zmian, jakie przyniosła współczesność w relacjach damsko-męskich. Autor poradnika jest jak prawdziwa przyjaciółka, o jakiej zawsze marzyłaś. Nie kłamie, nie obiecuje łatwych rozwiązań, nie daje stuprocentowych gwarancji. Przestrzega, że wchodzenie w związek wymaga kompromisów i zmusza do zadania sobie wielu niewygodnych pytań, w tym „Dlaczego wciąż jestem sama?” Autor wydał już poradnik dla mężczyzn „Akademia Casanovy”, w którym wskazuje mężczyznom sposoby poznania kobiety marzeń. W wersji dla kobiet proponuje dwadzieścia sześć ćwiczeń pracy nad sobą, które pomogą w poszukiwaniach odpowiedniego faceta. Za pomocą prezentowanych technik uczy m.in. pokonywania bariery wstydu, formułowania własnych potrzeb, wsłuchiwania się w podpowiedzi intuicji, dostosowywania planu działania. Całość prezentowana jest prostym, przystępnym językiem, z dużą dozą luzu i poczucia humoru. Autor używa formy „ty”, dzięki czemu czytelniczka może poczuć, jakby zwracał się bezpośrednio do niej. Co ważne, mimo że autor jest mężczyzną, nie wydaje się opowiadać po którejkolwiek stronie. Emanująca z jego porad neutralność sprawia, że czytelniczka nie czuje się nabijanym w butelkę obiektem męskiej propagandy. Kto skorzysta na poradniku? Kobieta, która nie boi się trudnych pytań, jest gotowa na kompromisy, zmiany, chce uwierzyć w siebie i znaleźć wartościowego faceta. Dla kogo poradnik będzie nieodpowiedni? Dla kobiet, które wierzą, że zestaw wskazówek pomoże przezwyciężyć wszelkie kłopoty z facetami. Otóż sama wiara nie oznacza, że faktycznie potrafimy rozwiązać wszystkie problemy. Jeśli nie opanujemy podstawowych umiejętności współżycia społecznego, wiara nie zagwarantuje sukcesu. Zawsze jednak przysługuje nam prawo do dalszych poszukiwań i wyboru drogi, która okaże się dla nas najlepsza i która innym nie wyrządzi szkody. Katarzyna Kowalewska

Jak pomóc dziecku niepełnosprawnemu intelektualnie. Poradnik dla rodziców i terapeutów

Tomasz Bobrowski

Dziecko to największy w życiu dar. Nic ani nikt, nie czyni rodzica bardziej wartościowym, aniżeli radosna twarz berbecia, który wesoło wymachując pulchnymi nóżkami odwzajemnia uśmiech. Pociecha grucha, gaworzy, ślini się, dokonuje ogromnego trudu, aby nawiązać bezpośredni kontakt. Po latach, gdy widzimy przy stole wyrośniętego młodzieńca, czy piękną, młodą kobietę, aż trudno uwierzyć, że jeszcze nie tak dawno to małe „stworzonko”, to była Kasia lub Krzyś. W człowieku zachodzi taka wielość i różnorodność zmian, iż nie jesteśmy w stanie większości dostrzec, gdyż tak szybko się dokonują. Największą tajemnicą jest mózg. To w nim miliony neuronów i neuroprzekaźników nieustannie wykonują morderczą pracę, aby następował progres, aby wszystkie podstawowe funkcje życiowe organizmu były podtrzymane, a także aby następowało przyswajanie nowych doświadczeń życiowych, pojęć, funkcji, umiejętności. Nie bez znaczenia jest fakt, że to praca ludzkiego mózgu zużywa ok. 80% energii, potrzebnej do pracy całego ludzkiego organizmu. Sam, jako ojciec, wiele razy zadawałem sobie pytania: „czy moje dziecko rozwija się normalnie?”, „czy zachowania, reakcje dziecka są prawidłowe?”. Ze studiów, kursów, setek odbytych szkoleń wiem, iż każde dziecko rozwija się we własnym, niepowtarzalnym rytmie. Stwierdzenia „fachowców”, którzy mówią „dziecko powinno siedzieć w 6 miesiącu życia, stać w 12, a mówić w 18 zdaniami” to zapewne teoretycy wychowania. Każde dziecko jest inne, posiada odmienne wyposażenie genetyczne, ma większe lub mniejsze napięcie mięśni, bardziej lub mniej sprawny aparat artykulacyjny, w końcu każda matka miała inną ciążę, inaczej przebiegał poród. Wydawać by się mogło, iż w dobie XXI wieku, badań prenatalnych, nowoczesnych metod medycyny liczba dzieci niepełnosprawnych powinna się obniżać. Jest jednak inaczej, mianowicie nowoczesna medycyna, sprzęt, pozwalają na przeżycie wielu dzieciom, które dawniej najprawdopodobniej zmarły by przy porodzie lub niedługo po nim. Jesteśmy w stanie, jako społeczeństwo bardziej rozwinięte, uratować dzieci, które dawniej, nie miałyby szans na przeżycie. Pojawia się pytanie: „Jaka będzie jakość życia tych uratowanych dzieci ?”, odpowiedź brzmi: „Jakość życia będzie taka, jaką zapewnimy, jako rodzice, opiekunowie, lekarze, rehabilitanci i nauczyciele.” Zależy również od tego, jakie miejsce zajmą w społeczeństwie. Jako oligofrenopedagog, od lat pracujący z dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną intelektualnie, doszedłem do wniosku, iż istnieje bardzo wiele form terapii stymulujących rozwój dzieci ze specjalnymi potrzebami intelektualnymi. Kolejne spostrzeżenie jest takie, iż rodzice tych dzieci są zostawione często samym sobie, nikt nie zastanawia się, czy ci ludzie nie czują się wypaleni 24-godzinną, ciężką pracą przy swoich dzieciach: zmienianiem pampersów, karmieniem, dźwiganiem, rehabilitowaniem itd. Nikt nie musi być wyrocznią, aby przewidzieć, iż na dłuższą metę jedna osoba prędzej czy później opadnie z sił fizycznych i psychicznych. Trzecim doświadczeniem jest fakt, iż wiele osób zajmujących się dziećmi i osobami niepełnosprawnymi to samotne kobiety. Niestety mężczyźni nie wytrzymują psychicznie i często uciekają. Zostawiają żony i dzieci, odcinają się od brutalnej rzeczywistości, kreując nowe życie gdzieś indziej.   Chciałbym, aby był to poradnik dla wszystkich, którzy stykają się w codziennym bądź zawodowym życiu, z problemem niepełnosprawności intelektualnej.   Tomasz Bobrowski (ur. 1978 r.), nauczyciel dyplomowany, terapeuta, pedagog, oligofrenopedagog, logopeda. Od ukończenia studiów w 2003 roku na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Śląskiego pracuje z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu: lekkim, umiarkowanym oraz znacznym. Publikacje autora: Postrzeganie autorytetu wychowawcy przez starszych podopiecznych w placówkach opiekuńczo-wychowawczych na terenie miast Zagłębia i okolic, [W:], Nauczyciel i Szkoła nr 3-4 GWSP Mysłowice 2005. Psychopedagogiczne oraz osobowościowe uwarunkowania środowiska pracy nauczyciela, [w:], Psychospołeczne i pedagogiczne uwarunkowania pracy, red. M. Czapka. Wyd. WSEiA Bytom 2005. Formy rewalidacji i rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym,[W:], Niepełnosprawność i Rehabilitacja nr 3/2006 IRSS Warszawa. Technologie informatyczne w rewalidacji młodzieży ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, [W:], Niepełnosprawność i Rehabilitacja nr 1/2008 IRSS Warszawa. Aspekt podmiotowości w wychowaniu oraz nauczaniu osób dorosłych, [w:], Wybrane problemy współczesnej pedagogiki społecznej, red. Z. Matulka, M. Wójcik . Mysłowice 2008. Prywatnie żonaty, ojciec czteroletniego Szymona. Zainteresowania: logopedia, psychologia osobowości i kliniczna, literatura współczesna, podróże.