Car widmo. Powieść z czasów zasiadania a przecie nie siedzenia Władysława, syna Zygmuntowego, na tronie Rurykowym

Wiktor Gomulicki

Car widmo. Powieść z czasów zasiadania a przecie nie siedzenia Władysława, syna Zygmuntowego, na tronie Rurykowym to piękna historyczna powieść przygodowa z czasów świetności Polski, a czasów Wielkiej Smuty i niepokojów w Rosji, opowiadająca o tym jak Polacy zdobywali moskiewski Kreml, jak sandomierzanka Maryna Mniszchówna została carycą rosyjską u boku Dymitra Samozwańca, a król Władysław carem moskiewskim po pokonaniu Wasyla Szujskiego. Powieść czyta się jednym tchem przenosi nas ona w egzotyczny a niekiedy wręcz na poły baśniowy świat dawnej Rosji, w czas wojen, bitew, potyczek, dzielnych rycerzy, bojarów i kozaków, ukrytych skarbów carów i monastyrów, władzy, intryg, spisków, ale też o dzielności i szlachetności.

Cudna mieszczka

Wiktor Gomulicki

Miłosny trójkąt pomiędzy bogatą panną Basią Szeliżanką, zakochanym w niej Giano oraz Jerzym Zawiślakiem. Nie brak w nim namiętności, nutki grozy i mroku. Wszystko to rozgrywa się w XVII-wiecznej Warszawie, na tle ówczesnych obyczajów mieszczan, kupców, a nawet samego króla.

Cudna mieszczka

Wiktor Gomulicki

Zamilkli i w miejscu stanęli. Byli u wylotu ulicy Baryczkowskiej wprost targu rybnego. Przed nimi leżał placyk kwadratowy, przez pół biały od księżyca, przez pół czarny od mroku. Z dwóch stron placyku stały kamienice; w głębi ciągnął się mur wysoki, zębaty, w równych odstępach basztami półokrągłymi najeżony. Z trzech ludzi, rozmawiających po włosku, wysunął się najwyższy, któremu było na imię Giano. Wysunął się i jął niespokojnie patrzeć dokoła. (Fragment)

Czarownica

Andrzej Sarwa, Wiktor Gomulicki

Zbiór trzech opowieści, które łączy mistrzowskie połączenie wydarzeń pełnych grozy z historią Polski. Historia stanowiąca barwne tło mrocznych wydarzeń bliska jest zarówno Wiktorowi Gomulickiemu - czołowemu pisarzowi polskiego pozytywizmu, jak też Andrzejowi Sarwie - współczesnemu prozaikowi i eseiście.

Grandmuszkieter

Wiktor Gomulicki

Piękna opowieść, która łączy mistrzowskie połączenie wydarzeń pełnych grozy z historią Polski. Historia, która stanowi barwne tło mrocznych wydarzeń bliska jest Wiktorowi Gomulickiemu - czołowemu pisarzowi polskiego pozytywizmu.

Wspomnienia niebieskiego mundurka

Wiktor Gomulicki

W osiemnastu rozdziałach Wiktor Gomulicki opowiada o uczniach męskiej szkoły w XIX wieku. Poznajemy tutaj wielu chłopców z różnych środowisk o zróżnicowanych charakterach i temperamentach, jak również ich nauczycieli. Autor wspaniale opisuje przygody malców, takie jak pierwszy dzień w szkole czy picie lakieru, jak również zróżnicowanie ich osobowości i talenty temperowanie piór, kaligrafia czy robinie piłek.

Wspomnienia niebieskiego mundurka

Wiktor Gomulicki

Główny bohater książki Wspomnienia niebieskiego mundurka Witold Sprężycki jest uczniem szkoły w Pułtusku, powstałej z dawnego sławnego kolegium jezuitów. Wraz ze swoimi kolegami Dembowskim, Kucharzewskim, Kozłowskim, Wrońskim i innymi przeżywają szkolne wzloty i upadki. Każdy z chłopców to odrębna, fascynująca, często ukazana z humorem indywidualność. Sprężycki to alter ego autora, chłopiec żywy, ciekawy i wszędobylski, a zarazem skłonny do refleksji i romantycznych uniesień. Dembowski, najbliższy przyjaciel Sprężyckiego, dzieli z nim literackie fascynacje. Kucharzewski to olbrzym o niedźwiedziej sile i nieco ociężałym umyśle, niezrównany mistrz pływacki i recytator. Kozłowski vel Kozioł jest odważny i zapalczywy, nigdy nie łamie raz danego słowa. Z kolei Wroński to klasowy mikrus, wsławiony tym, że zapewnił Kucharzewskiemu promocję do następnej klasy. Równie barwnymi, pełnokrwistymi postaciami są w książce Gomulickiego nauczyciele.

Wspomnienia niebieskiego mundurka

Wiktor Gomulicki

Wiktor Teofil Gomulicki - Dzieciństwo, upamiętnione później w powieści dla młodzieży Wspomnienia niebieskiego mundurka (1906), spędził w Pułtusku. Uczęszczał tam do gimnazjum przy klasztorze Ojców Benedyktynów. Od 1864 roku mieszkał w Warszawie, gdzie ukończył gimnazjum i w roku 1866 rozpoczął studia prawnicze w Szkole Głównej. W trakcie ich trwania zadebiutował jako poeta na łamach Tygodnika Ilustrowanego. Gdy w roku 1869 uczelnia została przekształcona w uniwersytet rosyjski, Gomulicki porzucił naukę. W jego twórczości największe znaczenie mają utwory poetyckie, odznaczające się finezyjną kunsztownością formy, o urozmaiconej strofice i budowie wersyfikacyjnej. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor_Gomulicki)