Jaskółczym szlakiem

Maria Rodziewiczówna

W drugiej połowie XIX wieku wiele ziemiańskich rodzin zostało rozdzielonych. Jedni zostawali w tak zwanej Kongresówce, inni szukali szczęścia za granicą. W powieści Jaskółczym szlakiem Rodziewiczówna odmalowuje losy jednej z takich rodzin w momencie odwiedzin części jej członków w dawno niewidzianej Polsce. Na tym tle rozgrywają się miłosne perypetie głównego bohatera, który przyjeżdża z Algieru między innymi po to, by w Polsce znaleźć sobie żonę. Barwna, epicka opowieść o losach polskiego ziemiaństwa pod koniec XIX wieku.

Jaskółczym szlakiem

Maria Rodziewiczówna

Przepiękna opowieść o losach polskiego ziemiaństwa pod koniec XIX wieku. Pod zaborami, a szczególnie w zaborze rosyjskim, tak zwanej Kongresówce, możliwość zrobienia kariery przez Polaka była dość ograniczona. Nic więc dziwnego, że wielu energicznych ludzi szukało szczęścia za granicą. Jednak nostalgia za Polską bywała przeogromna. Rodziewiczówna odmalowuje losy jednej z takich rozdzielonych rodzin, w momencie odwiedzin w dawno niewidzianym kraju przodków. Oczami przybyszów pokazuje nam, niczym w kalejdoskopie, złożony obraz polskiego ziemiaństwa i wsi. Na tym tle rozgrywają się miłosne perypetie głównego bohatera, który przyjeżdża z Algieru, między innymi po to, by znaleźć w Polsce żonę.

Jaskółczym szlakiem

Maria Rodziewiczówna

Zamknięta w powieść historia o losach polskiego ziemiaństwa z końca XIX wieku. W czasach zaborów, w tzw. Kongresówce, Polakom niezwykle trudno było zbudować karierę. Ci, którzy chcieli się rozwijać, zmuszeni byli odłączyć się od rodziny i szukać pracy za granicą. W "Jaskółczym szlakiem" poznajemy jedną z takich rodzin, podczas odwiedzin w dawno niewidzianej Polsce. Rodziewiczówna wykorzystuje perspektywę emigrantów do pokazania złożoności portretu polskiego ziemiaństwa i wsi. Jak zwykle w powieściach tej pisarki, społeczno-historyczne tło współgra z miłosnymi perypetiami głównego bohatera, który w Polsce szuka żony.

Jazon Bobrowski i inne nowele

Maria Rodziewiczówna

Zbiór znakomitych opowiadań Marii Rodziewiczówny, których akcja rozgrywa się na przełomie XIX i XX stulecia. Dzięki epickiemu talentowi autorki odkrywamy świat już nieistniejący, będący częścią naszej bogatej i złożonej historii. Bohaterowie opowieści są jak zawsze u Rodziewiczówny osobami z krwi i kości. Bywają dobrzy albo źli, kochają albo nienawidzą, często nie potrafiąc znaleźć swego miejsca w świecie. Zbiór zawiera utwory: Jazon Bobrowski, Pierwsza kula, Nad program, Historia o białym wole i Filantrop.

Jerychonka

Maria Rodziewiczówna

Akcja powieści rozgrywa się w środowisku cyganerii krakowskiej. Filip Osiecki, Andrzej Oryż i Magda Domontówna są malarzami. Każda z tych postaci kocha, jednak bez wzajemności ze strony obiektu uczuć. Filip jest opętany uczuciem do pięknej baronowej. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, iż jest jedynie jej zabawką. Andrzej kocha Magdę, lecz jego uczucie nie opiera się na fizyczności. Domontówna jest dla niego niczym muza. Z kolei Magda darzy uczuciem Filipa. Jej miłość ma jednak charakter platoniczny. Dziewczyna bardziej pragnie wcielić się w rolę przyjaciółki i powiernicy niż obiekt namiętności. Wszystko zmierza nieuchronnie do dramatu...

Jerychonka

Maria Rodziewiczówna

Malarka Magda Domontowna po latach spędzonych na studiach we Francji i Włoszech wraca do Krakowa. Tam spotyka Filipa, również malarza, przyjaciela sprzed lat. Obecnie mężczyzna jest bez pamięci owładnięty uczuciem do pięknej baronowej i zdaje się nie dostrzegać, że w jej oczach jest tylko pionkiem, nic nieznaczącą zabawką. Magda stara się pomóc Filipowi odzyskać zdrowe zmysły. Jednak wygląda na to, że jej działania skazane są na porażkę...

Jerychonka

Maria Rodziewiczówna

Po studiach w Paryżu i we Włoszech wraca do Krakowa malarka Magda Domontówna. W Krakowie zjawia się również Filip, zdolny malarz, niegdyś bardzo bliski jej przyjaciel, dziś opętany uczuciem do pięknej baronowej. Magda otacza opieką artystę zakochanego bez pamięci w wykorzystującej go zamężnej arystokratce. Ale ona też ma przecież uczucia. Czy talent i pasja malarska mogą uratować od katastroficznych decyzji życiowych? Tytułowa jerychonka to roślina - róża jerychońska, która symbolizuje odrodzenie, wytrwałość i nadzieję. Motyw ten staje się metaforą losów bohaterów powieści, którzy zmagają się z trudnościami, ale odnajdują w sobie siłę do odnowy i zmian.

Joan VIII, 112

Maria Rodziewiczówna

Stróż Gedras napotyka przy drodze ciężarną kobietę i zabiera ją do domu. Podczas porodu kobieta umiera i zostawia mu w opiece dziecko, które ten chce wychować. Nie jest mu jednak łatwo żyć z nim wśród ludzi, ponieważ dziecko jest okryte hańbą.

Kamienie. Ciotka. Wpisany do heroldii

Maria Rodziewiczówna

Zbiór nowel znanej polskiej pisarki schyłku XIX wieku i okresu międzywojennego, zawierający utwory: Kamienie, Ciotka, Wpisany do heroldii.

Kądziel

Maria Rodziewiczówna

Podczas gdy w Polsce coraz głośniejsze stają się postulaty emancypacji kobiet, samotna matka Taida Skarszewska stara się pogodzić zarządzanie majątkiem z wychowywaniem dwóch synów. Według niej należy pogodzić bycie gospodynią z niezależnością.

Kądziel

Maria Rodziewiczówna

Maria Rodziewiczówna, być może nieświadomie, samą siebie obsadzała często jako główną bohaterkę snutej opowieści. Zawsze był to silny charakter, kobieta ciężko pracująca, dobrze zdająca sobie sprawę, jak niewdzięcznie świat traktuje jej płeć. Pisarka zdecydowanie wyprzedzała w myśleniu o kobietach własną epokę, bo i sama tę epokę wyprzedzała działaniem i myśleniem. Nie była przy tym wcale pobłażliwa dla kobiet, widziała ich wady, ale potrafiła dostrzec zalety. Wyraźnie zmagała się ze zjawiskiem emancypacji, chyba nieco zazdroszcząc młodym kobietom, że potrafią wywalczyć więcej, niż było to możliwe za czasów jej młodości. Z drugiej strony lekceważyła te, które biernie odgrywały role, w jakich widział je świat. W Kądzieli poznamy całą galerię postaci kobiecych. Pani Taida samodzielnie zarządza, i to z sukcesem, majątkiem ziemskim (jak sama Rodziewiczówna), na dodatek wychowując dwóch synów. Nie sprzeciwia się obyczajom, tylko ciężko pracując, wykuwa swoją ziemską drogę. Drugą główną bohaterką jest córka jej kuzynki, Stasia, która wbrew wszystkiemu chce zostać lekarzem, odrzucając wszelkie konwenanse. A jednak właśnie te dwie kobiety okazują się bratnimi duszami. Piękna opowieść o obowiązku, miłości, przyjaźni.

Kwiat lotosu

Maria Rodziewiczówna

Rafał Radwan to elegancki i przystojny młodzieniec. Nie przywiązuje się do miejsc i ludzi. Słabszymi od siebie gardzi. Kobiet nie szanuje. Łaknie przygody i wyzwań. Na co dzień Radwan studiuje medycynę. Po wakacjach nie wraca jednak na swoją uczelnię. Straciwszy pasję do nauki, postanawia ruszyć w świat. Wyjeżdża wraz ze swoim kolegą ze studiów Adamem Lachnickim. Obaj młodzieńcy opuszczają Polskę z przeświadczeniem, że już nigdy do niej nie wrócą. Pracując, przemierzają kontynenty, poznają Azję i Amerykę, stają się prawdziwymi traperami. Po ośmiu latach Rafał sam wraca do kraju, gdzie niespodziewanie spotyka Leonkę. Niegdysiejsza gimnazjalistka wyrosła na przepiękną młodą kobietę. Została lekarzem. Oboje są całkiem innymi ludźmi niż kilkanaście lat wcześniej. Ich fascynacja tym razem wzajemna staje się ładunkiem wybuchowym tragicznych zdarzeń. Kwiat lotosu to książka, którą warto przeczytać.

Kwiat lotosu

Maria Rodziewiczówna

Przystojny, młody student medycyny, Rafał Radwan, mimo swojej eleganckiej aparycji, jest pozbawionym uczuć cynikiem. W oczach gimnazjalistki Leonki pozostaje jednak nieskazitelny. Niespodziewanie Rafał postanawia rzucić studia i wyrusza w podróż po całym świecie. Wypełnia go żądza przygód i wyzwań. Gdy po ośmiu latach tułaczki wraca do Polski, spotyka Leonkę, która wyrosła na piękną kobietę. Oboje zmienili się nie do poznania. Czy między bohaterami zawiąże się nić romansu?

Lato leśnych ludzi

Maria Rodziewiczówna

Trójka przyjaciół Rosomak, Pantera i Żuraw spędza lato w leśnej głuszy. Swój czas poświęcają pomocy zwierzętom i podziwianiu piękna krajobrazu. Doświadczonym leśnym ludziom towarzyszy młody praktykant. Jest to chłopak z miasta, który u ich boku nabiera doświadczenia i zdobywa zaszczytne miano Orlika. Lato leśnych ludzi to opis życia w głuchej puszczy jest pretekstem do ukazania piękna i siły natury. Bohaterowie doskonalą się poprzez życie w naturze i wspólną pracę.

Lato leśnych ludzi

Maria Rodziewiczówna

Pozornie nie ma dla leśnych ludzi ni miejsca, ni życia. Przystosowali się do warunków i już teraz niczym się jakoby od reszty ludzi nie różnią. Spełniają swe obowiązki powszednie, pracują wśród innych z innymi, obcują z cywilizacją, biorą udział w postępie, korzystają z wynalazków, umieją się obchodzić z pieniędzmi, mieszkają w miastach, ubierają się jak inni, bywają w teatrach. Czyżby ród i tradycja leśnych dusz zginęła? Przenigdy! Nieśmiertelny jest duch i ród ducha nieśmiertelny; tylko kto rodu tego ciekaw, z rodu tego być musi i wtedy krewniaka odnajdzie. (Fragment)

Lato leśnych ludzi

Maria Rodziewiczówna

Troje młodych ludzi – Rosomak, Pantera i Żuraw – spędza lato w leśnej głuszy. Zamieszkują w drewnianej chacie nad jeziorem. Gospodarują, uprawiają ogród, chodzą na wędrówki i pomagają zwierzętom. Żyją zgodnie z rytmem natury i jej prawami. Rodziewiczówna snuje opowieść niespiesznie, niekiedy dość napuszonym stylem, jednak szybko okazuje się, że jej przesłanie jest na wskroś nowoczesne. Widać w nim dogłębną znajomość lasu, zwierząt, tradycji wiejskich i puszczańskich. Sama Rodziewiczówna spędzała tak letnie miesiące, tylko, że jej towarzyszyły dwie inne kobiety. Tego nie odważyła się powiedzieć wprost w swojej książce.