Pustelnia parmeńska

Stendhal

Burzliwe losy Fabrycy'ego del Dongo, który mimo że młody, piękny i bogaty, przeżywa tragiczny konflikt. Jego ojciec nie potrafi zaakceptować uwielbienia, jakim syn darzy postać Napoleona - do tego stopnia, że wyrzeka się swojego potomka. Fabrycy rekompensuje sobie brak ojcowskiego zaangażowania poprzez wikłanie się w coraz to nowe relacje romantyczne i erotyczne. Kłopoty wytrawnego uwodziciela rozpoczynają się wtedy, gdy dopada go uczucie szczerej miłości. Wymyślne intrygi, skomplikowane charakterologicznie postaci i zaskakujące zwroty akcji! Nic dziwnego, że w 1948 r. powieść została przeniesiona na srebrny ekran przez Christiana-Jaque'a.

Pustelnia parmeńska

Stendhal

Pustelnia parmeńska Od tłumacza Wydając niedawno po polsku Czerwone i czarne Stendhala, poprzedziłem tę książkę krótkim życiorysem oraz charakterystyką pisarza; nie będę tedy powtarzał tych ogólnych rysów, dodam jedynie kilka słów odnoszących się do samej Pustelni parmeńskiej. Ukazała się ona drukiem w r. 1839, jako ostatni większy utwór Stendhala, pomyślana została jednakże już w r. 1832, tuż po Czerwonym i czarnym. I w istocie czuć, iż oba utwory wyrosły z jednej epoki duchowego życia pisarza, tyle odnajdujemy w nich wspólności. Wspólność — ale raczej wewnętrzna; na pozór znajdujemy się w zupełnie innym świecie. Tam Francja, tu Włochy; tam bohaterem powieści jest ambitny plebejusz, tu spieszczony arystokrata... Mimo to twórczość Stendhala jest — przy pozorach suchego obiektywizmu — tak osobista, iż znów trzeba nam w nim samym poszukać komentarza do tej Pustelni parmeńskiej. Przypomnijmy go sobie w r. 1800, kiedy jako siedemnastoletni chłopak pierwszy raz dosiada konia, aby w ślad za krewniakiem swym, Daru, podążyć do Włoch za armią Bonapartego. Młody Beyle dostaje się do Mediolanu, a siła tych pierwszych upojeń, które znalazł na ziemi włoskiej, jako jedna z żywych głosek wspaniałego rapsodu, który się tam rozgrywał, jest taka, iż w trzydzieści lat później wspomnienie ich starczy, aby mu podyktować karty rozpoczynające Pustelnię parmeńską, jedne z najgorętszych, najbardziej świeżych, jakie kiedy wyszły spod jego pióra. [...]StendhalUr. 23 stycznia 1783 w Grenoble Zm. 23 marca 1842 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Czerwone i czarne, Lamiel, Pustelnia parmeńska, Kroniki włoskie, Pamiętnik egotysty Właśc. Marie-Henri Beyle. Powieściopisarz francuski doby romantyzmu, twórca realistycznych powieści łączących wątki psychologiczne, obyczajowe i romansowe oraz szkiców z zakresu historii sztuki i literatury. Służył w armii Napoleona I aż do odwrotu spod Moskwy; był żarliwym obrońcą pamięci Cesarza Francuzów. Serdecznie związany z Włochami i ich kulturą, napisał kilka szkiców na temat sztuki włoskiej (Historia malarstwa we Włoszech, 1817; przewodnik po Rzymie, Neapolu i Florencji), a na swym nagrobku kazał nazwać się ,,Mediolańczykiem".Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pustelnia parmeńska. La Chartreuse de Parme

Stendhal

"Pustelnia parmeńska. La Chartreuse de Parme. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française W powieści tej Stendhal opowiada dzieje Fabrycego del Dongo - młodszego syna mediolańskiego arystokraty i bogacza. Fabrycy, nie mogąc znaleźć w rodzinnym domu szczęścia i miłości ucieka z Italii i przyłącza się do armii Napoleona (wątek autobiograficzny). Bierze udział w bitwie pod Waterloo. Po powrocie przybywa do swej ukochanej ciotki Giny Sanseverina, do Parmy i decyduje się na wybór kariery duchownej. Nie przeszkadza mu to utrzymywać miłosnych stosunków z aktorką Mariettą. Zazdrosny o nią, zabija jej admiratora i musi uciekać z Parmy. Przez jakiś czas przebywa w Bolonii, a kiedy w końcu w tajemnicy wraca do miasta, zostaje zdekonspirowany i uwięziony w wieży Farnese. Tam zakochuje się w Klelii Conti, córce komendanta więzienia. Ta pomaga mu w ucieczce, ale dręczona wyrzutami sumienia ślubuje Bogu, że już nigdy więcej go nie zobaczy, po czym wychodzi za innego. Fabrycy tymczasem zostaje arcybiskupem Parmy. Po latach tłumione uczucie pomiędzy nimi wybucha na nowo, jednak aby nie złamać przysięgi kochankowie spotykają się tylko nocą. Z tego burzliwego związku przychodzi na świat syn, który wkrótce umiera etc. etc. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Pustelnia_parmeńska) Laction du roman commence Milan en 1796, par les confidences dun lieutenant français dénommé Robert, qui conte larrivée dans Milan des armées de la Révolution, menée par le jeune Bonaparte. Ces armées réveillent, dans un peuple lombard anesthésié par la tutelle autrichienne, un vieux fond héroque, et sont accueillies avec une gaieté folle par les Milanais dans leur majorité. Le marquis Del Dongo, farouche et grotesque réactionnaire, partisan de lAutriche, se voit contraint daccueillir les soldats français vainqueurs, dont le lieutenant Robert fait partie. mots couverts, le romancier suggre une idylle entre Robert et la jeune marquise Del Dongo, dont le fruit sera Fabrice. Celui-ci passe sa jeunesse dans la tourmente napoléonienne. Installé Grianta, sur le lac de Côme, avec toute sa famille, le jeune homme resserre les liens entre sa mre et sa tante, Gina Del Dongo, laquelle épouse un général italien partisan des Français, qui trouve la mort en 1814. Pendant ce temps, son pre (officiel) et son frre (demi-frre) sont espions pour le compte de labsolutisme autrichien, et triomphent quand, en 1813-1814, les armées napoléoniennes sont vaincues, et que Milan retombe sous la coupe de lempereur dAutriche etc. etc. (http://fr.wikipedia.org/wiki/La_Chartreuse_de_Parme)"

Rodzina Cenci

Stendhal

  “Rodzina Cenci” to opowiadanie Stendhala, słynnego francuskiego pisarza epoki romantyzmu oraz prekursora realizmu w literaturze.   Opowiadanie skupia się na skomplikowanych losach rodziny Cenci. Francesco Cenci, był niemoralnym człowiekiem gwałtownego temperamentu. Znęcał się nad żoną i dziećmi, a z Beatrice chciał popełnić kazirodztwo. Czterech członków rodziny Cenci uznają ostatecznie, że nie mają innego wyboru, jak tylko próbować pozbyć się Francesca, zawiązali przeciwko niemu spisek…

Rodzina Cenci 1599

Stendhal

"Stendhal: Rodzina Cenci 1599. Les Cenci 1599. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Francesco Cenci, był człowiekiem gwałtownego temperamentu i dodatkowo bardzo niemoralnym. Znęcał się nad żoną i dziećmi, a z Beatrice chciał popełnić kazirodztwo. Został uwięziony za inne przestępstwa, ale udało mu się wywinąć i szybko został zwolniony. Beatrice próbowała wielokrotnie i bezskutecznie, poinformować władze o działaniach ojca. W końcu czterech członków rodziny Cenci rozumiejąc, że nie mają innego wyboru, jak tylko próbować pozbyć się Francesca, zawiązali przeciwko niemu spisek... Co było dalej dowiesz się czytelniku po przeczytaniu całego powiadania. Beatrice Cenci est la fille de Francesco Cenci, un aristocrate qui, en raison de son tempérament violent et d'un comportement immoral, s'était trouvé souvent confronté la justice papale. La famille Cenci a vécu Rome au Palais Cenci, construit sur les ruines d'un château fort médiéval situé dans le rione de Regola, proximité du ghetto juif de Rome. Dans ce palais avec Beatrice et son pre Francesco vivaient Lucrezia Petroni (seconde femme de Francesco), Giacomo (frre aîné de Beatrice) et Bernardo (le deuxime garçon né du mariage de Francesco et Lucrezia Petroni). Parmi leurs autres possessions figurait le château de La Rocca del Petrella Salto, un petit village prs de Rieti, au nord de Rome. Francesco Cenci, de tempérament violent et dont le comportement était immoral, avait abusé de son épouse et son fils et était sur le point de commettre l'inceste avec Beatrice. Il avait été emprisonné pour d'autres crimes, mais grâce la clémence dont les nobles bénéficiaient il avait été rapidement libéré. Beatrice avait essayé plusieurs reprises, mais en vain, d'informer les autorités sur les agissements de son pre. Quand celui-ci découvrit les accusations de sa fille son encontre, il envoya Beatrice et Lucrezia vivre dans le château de famille loin de Rome. Les quatre membres de la famille Cenci estimrent qu'ils n'avaient pas d'autre choix que d'essayer de se débarrasser de Francesco et tous ensemble organisrent un complot. (http://fr.wikipedia.org/wiki/Beatrice_Cenci)"

Vanina Vanini

Stendhal

  “Vanina Vanini” to opowiadanie Stendhala, słynnego francuskiego pisarza epoki romantyzmu oraz prekursora realizmu w literaturze. Vanina Vanini to dziewiętnastoletnia córka rzymskiego arystokraty, która odkrywa, że jej ojciec w tajemnicy zamyka jeden z pokoi w pałacu. Vanina zaciekawiona dziwnym zachowaniem ojca zaczyna swoje dochodzenie.

Wiktoria Accoramboni

Stendhal

  “Wiktoria Accoramboni” to opowiadanie Stendhala, słynnego francuskiego pisarza epoki romantyzmu oraz prekursora realizmu w literaturze.   “Wiktorja Accoramboni urodziła się z wielce szlachetnej rodziny, w Agubio w księstwie Urbino. Od dzieciństwa zwracała uwagę rzadką pięknością; ale piękność ta była najmniejszym jej urokiem. Nie brakło jej żadnej z zalet, które mogą zyskać podziw młodej dziewczynie wysokiego rodu; ale, wśród tylu przymiotów, najgodniejszy uwagi, niemal — można rzec — graniczący z cudem, był jakiś nieodparty wdzięk, od pierwszego wejrzenia jednający jej serce i wolę każdego. I tej prostoty, stanowiącej siłę jej najmniejszego słowa, nie mącił żaden cień sztuczności; od pierwszej chwili czuło się ufność do tej pani obdarzonej tak niezwykłą urodą. Ktoś, ktoby ją tylko widział, mógłby ostatecznie oprzeć się temu urzeczeniu; ale jeśli usłyszał jej głos, zwłaszcza jeśli z nią rozmawiał, niepodobna mu było obronić się działaniu tak niezwykłego czaru.”   Fragmenty z książki: Stendhal. „WIKTORIA ACCORAMBONI”

Życie Henryka Brulard

Stendhal

Autobiografia Stendhala we wspaniałym przekładzie na język polski autorstwa Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Historia losu pisarza. Szczera i intrygująca powieść będącą podróżą do słonecznej Italii.

Życie Henryka Brulard

Stendhal

Znalazłem się dziś rano, 16 października 1832, w San Pietro in Montorio, na wzgórzu Janiculum w Rzymie. Słońce świeciło wspaniale; lekkie, zaledwie wyczuwalne sirocco gnało parę błękitnych chmurek nad górą Albano; rozkoszne ciepło w powietrzu, czułem się szczęśliwy, że żyję. Rozróżniałem doskonale Frascati i Castel Gandolfo leżące o cztery mile, willę Aldobrandini, w której znajduje się cudowny fresk Judyta Dominikina. Widzę doskonale biały mur, znaczący naprawki dokonane świeżo przez księcia F[ranciszka] Borghese, tego, którego widziałem pod Wagram jako pułkownika kirasjerów w dniu, w którym panu de Noue, memu przyjacielowi, kula urwała nogę. O wiele dalej widzę skałę Palestrina i biały domek Castel San Pietro, który niegdyś był fortecą. Poniżej muru, o który się wspieram, są wielkie pomarańcze w sadzie kapucynów, potem Tyber i opactwo maltańskie; nieco dalej, po prawej, grobowiec Cecylii Metelli, Św. Paweł i piramida Cestiusza. Na wprost widzę Santa Maria Maggiore i długie linie pałacu Monte Cavallo. Cały dawny i nowy Rzym, od starożytnej via Appia z ruinami jej grobowców i wodociągów aż do wspaniałego ogrodu Pincio zbudowanego przez Francuzów, roztacza się przed oczyma. (Fragment)

Życie Henryka Brulard

Stendhal

“Życie Henryka Brulard” to powieść Stendhala, słynnego francuskiego pisarza epoki romantyzmu oraz prekursora realizmu w literaturze. “Życie Henryka Brulard” to powieść opublikowana w 1890 roku autorstwa Stendhala o charakterze autobiograficznym. Henryk Brulard to jeden z licznych pseudonimów pisarza. Akcja rozpoczyna się refleksją głównego bohatera nad życiem w obliczu zbliżających się pięćdziesiątych urodzin (w rzeczywistości Stendhal miał wtedy już 52 lata). Zastanawia się nad wzorcem życia mężczyzny, nad publiczną karierą (której również sam doświadczył), a także uwikłaniem w związki z kobietami.

Życie Henryka Brulard

Stendhal

Życie Henryka Brulard Rozdział I Znalazłem się dziś rano, 16 października 1832, w San Pietro in Montorio, na wzgórzu Janiculum w Rzymie. Słońce świeciło wspaniale; lekkie, zaledwie wyczuwalne sirocco gnało parę błękitnych chmurek nad górą Albano; rozkoszne ciepło w powietrzu, czułem się szczęśliwy, że żyję. Rozróżniałem doskonale Frascati i Castel Gandolfo leżące o cztery mile, willę Aldobrandini, w której znajduje się cudowny fresk Judyta Dominikina. [...]StendhalUr. 23 stycznia 1783 w Grenoble Zm. 23 marca 1842 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Czerwone i czarne, Lamiel, Pustelnia parmeńska, Kroniki włoskie, Pamiętnik egotysty Właśc. Marie-Henri Beyle. Powieściopisarz francuski doby romantyzmu, twórca realistycznych powieści łączących wątki psychologiczne, obyczajowe i romansowe oraz szkiców z zakresu historii sztuki i literatury. Służył w armii Napoleona I aż do odwrotu spod Moskwy; był żarliwym obrońcą pamięci Cesarza Francuzów. Serdecznie związany z Włochami i ich kulturą, napisał kilka szkiców na temat sztuki włoskiej (Historia malarstwa we Włoszech, 1817; przewodnik po Rzymie, Neapolu i Florencji), a na swym nagrobku kazał nazwać się ,,Mediolańczykiem".Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Życie Henryka Brulard. Vie de Henri Brulard

Stendhal

Niniejsza książka to rodzaj pamiętnika pisanego z nudy i dość niestarannie, którego początkowo Stendhl nie dokończył, ale później wrócił do niego, dopracował i nadał mu literacki szlif. Autor, pisząc te książkę często się gubił i pewnie właśnie dzięki temu książka ta, jak zauważył Tadeusz Boy-Żeleński ma jedyny w swoim rodzaju urok bezpośredniości, szczerości. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française