A Portrait of the Artist as a Young Man

James Joyce

James Joyce first wrote Portrait as a one-thousand page novel, full of well-developed scenes and long explanations of Stephens motives, but he decided to trim it into a short book with a new sort of style. The novel tells the story of the first twenty years of Stephen Dedalus a young Catholic boy growing up in late 19th century Ireland. As the title suggests, this is the story not just of a young man, but of a boy developing into an artist. His search for knowledge and undestanding, and the decline of his familys circumstances, lead him to revelations on the nature of art and politics. His personal renaissance makes him feel unwelcome in his own nation, and forces him to decide whether to leave and accept exile, or to stay and fight. An semi-autobiographic novel, featuring a fictionalized character as Joyces alter-ego, it traces his formative childhood years that led him ambivalently away from a vocation in the clergy and into that of literature.

Dublińczycy

James Joyce

Mieszkańcy Dublina okiem jednego z najważniejszych pisarzy XX wieku. Wydany w 1914 roku zbiór opowiadań stanowi realistyczny obraz tego, jak wyglądało życie Irlandczyków na początku XX wieku. Postacie, które pojawiają się w poszczególnych opowiadaniach cyklu czytelnicy mogą odnaleźć także w najsłynniejszym dziele Joycea Ulisessie". Dublińczycy" mogą stanowić dobre wprowadzenie w świat poetyki stworzonej przez autora. James Joyce, słynący z niezwykle trudnych w odbiorze utworów, w cyklu opowiadań nie szarżuje językiem, dzięki czemu są one łatwo przyswajalne, a przy tym utrzymują mistrzowski poziom artystyczny. Zbiór zawiera 15 opowiadań: Siostry, Spotkanie, Arabia, Ewelina, Po wyścigach, Dwaj rycerze, Pensjonat, Chmurka, Umowa Bodley&Kirwan, Wróżby, Przypadek godny ubolewania, Liść bluszczu, Matka, Łaska boża, Zmarli.

Dublińczycy

James Joyce

Piętnaście opowiadań składających się na Dublińczyków powstało w latach 1904–1907, kiedy Joyce liczył sobie lat dwadzieścia kilka. Zdumiewa wnikliwość psychologicznych obserwacji oddanych ze stylistyczną finezją; są to przecież cechy dojrzałego, wyrobionego pisarza. Realistyczne scenki z życia zwyczajnych ludzi – uczniów, panien sklepowych, drobnomieszczańskich matron, kancelistów, urzędników i obiboków wydają się nie skrywać żadnej tajemnicy, ukazując monotonną, szarą egzystencję, pozbawioną pasji, wielkich dramatów czy namiętności. A jednak poddane wnikliwej lekturze mogą odsłonić drugie dno, skrzętnie ukryte pod warstwą na pozór przeźroczystego języka. (fragment posłowia)

Dublińczycy

James Joyce

Mieszkańcy Dublina okiem jednego z najważniejszych pisarzy XX wieku. Wydany w 1914 roku zbiór opowiadań stanowi realistyczny obraz tego, jak wyglądało życie Irlandczyków na początku XX wieku. Postacie, które pojawiają się w poszczególnych opowiadaniach cyklu czytelnicy mogą odnaleźć także w najsłynniejszym dziele Joycea Ulisessie". Dublińczycy" mogą stanowić dobre wprowadzenie w świat poetyki stworzonej przez autora. James Joyce, słynący z niezwykle trudnych w odbiorze utworów, w cyklu opowiadań nie szarżuje językiem, dzięki czemu są one łatwo przyswajalne, a przy tym utrzymują mistrzowski poziom artystyczny. Zbiór zawiera 15 opowiadań: Siostry, Spotkanie, Arabia, Ewelina, Po wyścigach, Dwaj rycerze, Pensjonat, Chmurka, Umowa Bodley&Kirwan, Wróżby, Przypadek godny ubolewania, Liść bluszczu, Matka, Łaska boża, Zmarli.

Dubliners

James Joyce

Life is full of missed opportunities and hard decisions. Sometimes its difficult to know what to actually do. Dubliners creates an image of an ever movie city, of an ever moving exchange of people who experience the reality of life. A collection of 15 short stories by James Joyce all set in Dublin and first published in 1914. They form a naturalistic depiction of Irish Middle class life in around Dublin in the early years of the 20th Century. There are two types of stories in Dubliners. The first, and by far the most effective, are those associated with despair, nihilism and death. The second type deals with more ordinary aspects of modern life, the representation of the city and social exchanges. As a collection they provide an image of dark, murky city struggling to cope with the problems associated with rapid urbanisation.

Muzyka intymna

James Joyce

Muzyka intymna to zbiór 36 wczesnych wierszy Jamesa Joycea, który zasłynął jako autor skomplikowanych, eksperymentalnych dzieł Ulissesa i Finneganów trenu. Ten cykl powstały w dobie Celtyckiego Odrodzenia miał w zamierzeniu Joycea zaproponować nowy ton poezji irlandzkiej. Poeta skupia się na początku na lirycznym wyznaniu, aby w ostatnich wierszach wprowadzić niepokojące tony, jakby w prywatne życie podmiotu lirycznego wkradała się Historia. Tomik, opublikowany w 1907 r., został doceniony przez literackie kręgi Dublina. W. B. Yeats określił wiersze przyszłego autora Ulissesa jako wybitne a jego technikę poetycką jako znacznie lepszą niż technika któregokolwiek spośród młodych dublińczyków. Jednak z czasem osiągnięcia prozatorskie Joycea przyćmiły tę poezję. Długo traktowana jako młodzieńcze wprawki, obecnie budzi wzmożone zainteresowanie krytyków, którzy opisują ją jako warsztat eksperymentu, gdzie przyszły klasyk modernizmu ćwiczył niuanse ironii. Poprzednie tłumaczenia pt. Muzyka kameralna, powstałe prawie pięćdziesiąt lat temu, upodabniały irlandzkiego autora do poetów młodopolskich. Najnowszy przekład pióra znanej, polsko-amerykańskiej badaczki Joycea, Jolanty Wawrzyckiej, opatrzony posłowiem tłumaczki, rozjaśnia i uwypukla nowatorskie momenty w tych na pozór konwencjonalnych wierszach. Także sam przekład stanowi swego rodzaju eksperyment, starając się ściśle odtworzyć metryczne cechy oryginału. Poezja jest zawsze buntem przeciw sztuczności, a w pewnym sensie buntem przeciw rzeczywistości. James Joyce [Wiersze z Muzyki intymnej są] oznaką rosnącego panowania Joycea nad językiem oraz jego głębokiej potrzeby pisania w sposób łączący ironię z lirycznością. Walton A. Litz Joyce Wawrzyckiej jest () językiem poetyckim, jakiego nikt dzisiaj nie uprawia, a zarazem wiersze te nie wywołują u współczesnego odbiorcy wrażenia obcości. To duża sztuka translatorska: stworzyć w przekładzie coś naprawdę oryginalnego, co jednocześnie brzmi naturalnie. dr hab. Adam Poprawa, krytyk literacki, Uniwersytet Wrocławski Przekład () polemiczny w stosunku do poprzedniej wersji. () Muzyka intymna, jest świeżym, ciekawym spojrzeniem na oryginał. Tłumaczka () tworzy interesujący eksperyment w zakresie przenoszenia wzorców technik poetyckich z jednego języka na drugi. dr hab. Magda Heydel, Centrum Badań Przekładoznawczych, Wydział Polonistyki UJ

Pisma estetyczne

James Joyce

Przełożyli: Joanna Ugniewska, Jerzy Jarniewicz, Artur Przybysławski Wstęp: Artur Przybysławski Komentarz: Jerzy Jarniewicz Na ewentualne wątpliwości i pytanie, po co zajmować się bardzo wczesnymi tekstami Joyce’a, pośród których są nawet jego wypracowania szkolne i referaty, trafnie odpowiada Umberto Eco:   Jeśli jest prawdą, że każdy pisarz rozwija jedną myśl przez całe życie, to owa zasada wydaje się szczególnie oczywista w przypadku Joyce’a: jeszcze nie otrzymał stopnia bachelora, a już wiedział, co ma robić dalej – i ogłosił to, nawet jeśli w sposób nieformalny i raczej naiwny, w tych murach [University College w Dublinie]. Albo, jeśli państwo wolą, postanowił swój wiek dojrzały ukształtować zgodnie z tym, co potrafił przewidzieć w czasach, gdy studiował w tych aulach.   Ta opinia włoskiego pisarza, który zresztą sporo miejsca w swej uniwersyteckiej pracy poświęcił Irlandczykowi, wydaje się dostatecznym uzasadnieniem dla sięgnięcia po najwcześniejsze teksty Joyce’a, w szczególności te nieopublikowane przez niego, a więc ukazujące go nieco bardziej prywatnie w procesie kształtowania się idei, które rozkwitły później w jego dziełach. Jest to najnaturalniejsze i zapewne najłatwiejsze wprowadzenie do jego twórczości, która korzeniami tkwi w tych młodzieńczych, nierzadko surowych i nie do końca skrystalizowanych przemyśleniach, którym z pewnością niejedno można zarzucić, ale i z których można uzyskać tę samą perspektywę, z jakiej sam Joyce spoglądał w swoją literacką przyszłość.   (fragment wstępu)

Ulisses

James Joyce

Przełożył Maciej Świerkocki Posłowiem opatrzył Piotr Paziński Od premiery najważniejszego dokonania Joyce’a mija w 2022 roku sto lat. Jak przystało na arcydzieło, „Ulisses” obrósł w tym czasie wielką legendą. Mówi się o nim, że to majstersztyk literackiego modernizmu, najdoskonalsza artystycznie powieść, jaką kiedykolwiek napisano, najtrudniejsza w lekturze (i przekładzie) książka świata, księga ksiąg, zawierająca całą wiedzę ludzkości, powieść z kluczem albo powieść szyfr, kryjąca tajemne treści. Niektórzy komentatorzy twierdzą nawet, że literatura przed tym utworem i po nim to dwa odrębne światy.  „Ulissesa” ustawiono więc na piedestale i koturnach, do wtóru łatwo wpadających w ucho opinii o jego elitaryzmie, dlatego wciąż otacza go sława utworu wybitnie nieprzystępnego językowo i erudycyjnie. Owszem, niesie on i takie filozoficzno-dyskursywne cechy czy wartości, jest jednak dziełem otwartym, wielowarstwowym, które da się odbierać również jako realistyczną, tragikomiczną opowieść o zwykłym ludzkim losie, zrozumiałą pod każdą szerokością geograficzną. Lektura dublińskiej epopei to porywająca przygoda – intelektualna, choć jednocześnie ludyczna, podobna do tej, jaką okazało się jej tłumaczenie, gdyż powieść tę można czytać również dla rozkoszy czysto estetycznych i emocjonalnych, płynących z obcowania z giętkim, pasjonującym, proteuszowym Słowem, na każdej stronie ustanawiającym własny, zaskakujący, a przez to przyjemny w epistemologicznym kontakcie kosmos elementów znaczących i znaczonych.  Drugi polski przekład „Ulissesa” próbuje zwrócić uwagę i na tę jego epikurejską właściwość – w nadziei, że będzie odtąd czytany bardziej jako nadal żywa arcymistrzowska powieść, mniej zaś niczym legenda, dostępna jedynie dla wtajemniczonych.    Maciej Świerkocki

Ulysses

James Joyce

Probably one of the most complicated books ever written, the story parallels Homers The Odyssey, and touches on every theme that exists, as well as explores every literary style that exists. At times, it has extremely lude and graphic sexual content and very foul language. Taking Homers Odyssey as a structural framework, Joyce builds on it a complex narrative of Dublin characters on one day Thursday 16 June 1904. Each chapter features a different prose-style to match its theme or subject. One chapter is even written in a manner which traces the history of English prose, from the Renaissance to modern advertising jargon.This includes the famous final chapter which is an unpunctuated eighty page soliloquy of Molly Bloom as she lies in bed at night, thinking over her life and the events of the previous day. Ulysses is a cornerstone of modern English Literature written by an Irishman in Trieste, Zurich, and Paris.