Mistrzynie kamuflażu. Jak piją Polki?

Magda Omilianowicz

Piją z radości. Piją z rozpaczy. Piją, bo lubią lub same do końca nie wiedzą dlaczego. Przecież wszyscy wokół piją tak samo. Magda Omilianowicz rozmawia z kobietami, których życiem zawładnął alkohol, oraz z osobami z ich otoczenia: terapeutami i dorosłymi już dziećmi (DDA). Z tych wstrząsających wywiadów i opowieści wyłania się prawdziwy obraz Polki w szponach nałogu. Reporterka szuka odpowiedzi na to, dlaczego kobiety coraz częściej sięgają po alkohol oraz jak są postrzegane przez innych i przez same siebie. Przedstawia historie osób, których życie jest podszyte fałszywym poczuciem bezpieczeństwa, lękiem i wstydem. Jednocześnie skłania do przemyśleń: kiedy picie staje się chorobą? Gdzie leży granica między świadomym i kontrolowanym spożywaniem alkoholu a uzależnieniem? Czy to może dotyczyć także mnie lub moich bliskich? ____ Od Autorki „Tu nie ma wyjątków. Piją prawniczki, policjantki, lekarki i celebrytki. Pije się od nizin po wyżyny. Od kobiet, które odkurzają cudze mieszkania, po doktorantki. Od salowych po serialowe aktorki. Zwyczajność i pospolitość nałogu przeraża. Nie liczą się habilitacje ani platynowe karty. Tu panuje pełna demokracja, jak w każdej chorobie – bo alkoholizm jest przewleką chorobą, z czego jeszcze nie wszyscy zdają sobie sprawę. Chorobą, którą można leczyć. O ile chce się o siebie zawalczyć i podjąć leczenie.”

Wampir. Jak rodzi się zło. Epilog

Magda Omilianowicz

Uzupełnione wydanie - opatrzone wstępem Igora Brejdyganta - głośnego reportażu o „wampirze z Bytowa" - Leszku Pękalskim. W 2019 roku ten seryjny morderca, po 25 latach w więzieniu, miał trafić na wolność. Podejrzany o siedemnaście morderstw został skazany za jedno, a sam przyznał się do prawie siedemdziesięciu. W 1996 roku usłyszał wyrok. Według opinii biegłych Pękalski jest sadystą, nekrofilem i nekrosadystą. Do dziś nikt nie wie, ile zbrodni ma na swoim koncie. Autorka reportażu na podstawie rozmów z Pękalskim, jego bliskimi, biegłymi psychiatrami oraz policjantami opowiada przerażającą historię o jednym z największych zbrodniarzy powojennej Polski. Leszek Pękalski to jedna z najbardziej tajemniczych zagadek nie tylko dla kryminalistyki, ale także dla neurologii, psychiatrii, psychologii, socjologii, filozofii i pewnie dla wielu jeszcze innych dziedzin nauki. Słynne ecce homo użyte w odniesieniu do tej postaci brzmi cokolwiek absurdalnie, a może nawet przerażająco. Ze wszech miar negatywnego bohatera tej książki nie da się zrozumieć, szczególnie jeśli ma się z tyłu głowy powyższą maksymę, a obcując z jednostką, zawsze próbuje się ją przecież rozpatrywać w kategoriach ludzkich. Magda Omilianowicz, rozmawiając z Pękalskim, a potem z wieloma specjalistami z dziedzin, począwszy od kryminalistyki, a na psychiatrii skończywszy, przez cały czas ma świadomość tej niemożności, a jednak za wszelką cenę próbuje pojąć ów przerażający fenomen wymykający się naszym możliwościom poznawczym. Sądzę, że w jakimś sensie ten wysiłek w dążeniu, by zrozumieć Pękalskiego jako człowieka, stanowi jej osobistą próbę stworzenia przeciwwagi dla braku cech ludzkich w okrucieństwie jego czynów. [...] Najbardziej przerażające było stanięcie oko w oko z czymś kompletnie nieznanym i niepojętym, z czarną dziurą człowieczeństwa, z bezkresną otchłanią zła, która jednocześnie była przecież człowiekiem. Ecce homo. Ocalić wiarę w człowieka, to było chyba największe wyzwanie, przed jakim autorka stanęła, konfrontując się z Leszkiem Pękalskim. ze wstępu Igora Brejdyganta

Wampir. Jak rodzi się zło. Epilog

Magda Omilianowicz

Uzupełnione wydanie - opatrzone wstępem Igora Brejdyganta - głośnego reportażu o „wampirze z Bytowa" - Leszku Pękalskim. W 2019 roku ten seryjny morderca, po 25 latach w więzieniu, miał trafić na wolność. Podejrzany o siedemnaście morderstw został skazany za jedno, a sam przyznał się do prawie siedemdziesięciu. W 1996 roku usłyszał wyrok. Według opinii biegłych Pękalski jest sadystą, nekrofilem i nekrosadystą. Do dziś nikt nie wie, ile zbrodni ma na swoim koncie. Autorka reportażu na podstawie rozmów z Pękalskim, jego bliskimi, biegłymi psychiatrami oraz policjantami opowiada przerażającą historię o jednym z największych zbrodniarzy powojennej Polski. Leszek Pękalski to jedna z najbardziej tajemniczych zagadek nie tylko dla kryminalistyki, ale także dla neurologii, psychiatrii, psychologii, socjologii, filozofii i pewnie dla wielu jeszcze innych dziedzin nauki. Słynne ecce homo użyte w odniesieniu do tej postaci brzmi cokolwiek absurdalnie, a może nawet przerażająco. Ze wszech miar negatywnego bohatera tej książki nie da się zrozumieć, szczególnie jeśli ma się z tyłu głowy powyższą maksymę, a obcując z jednostką, zawsze próbuje się ją przecież rozpatrywać w kategoriach ludzkich. Magda Omilianowicz, rozmawiając z Pękalskim, a potem z wieloma specjalistami z dziedzin, począwszy od kryminalistyki, a na psychiatrii skończywszy, przez cały czas ma świadomość tej niemożności, a jednak za wszelką cenę próbuje pojąć ów przerażający fenomen wymykający się naszym możliwościom poznawczym. Sądzę, że w jakimś sensie ten wysiłek w dążeniu, by zrozumieć Pękalskiego jako człowieka, stanowi jej osobistą próbę stworzenia przeciwwagi dla braku cech ludzkich w okrucieństwie jego czynów. [...] Najbardziej przerażające było stanięcie oko w oko z czymś kompletnie nieznanym i niepojętym, z czarną dziurą człowieczeństwa, z bezkresną otchłanią zła, która jednocześnie była przecież człowiekiem. Ecce homo. Ocalić wiarę w człowieka, to było chyba największe wyzwanie, przed jakim autorka stanęła, konfrontując się z Leszkiem Pękalskim. ze wstępu Igora Brejdyganta