Konrad W. Tatarowski - naukowiec, dziennikarz, poeta. Portret wielokrotny

Agnieszka Barczyk-Sitkowska, Renata Nolbrzak

Bezpośrednią inspiracją do zredagowania tej książki była konferencja zorganizowana we wrześniu 2018 roku z okazji 70. rocznicy urodzin Profesora oraz jego przejścia na emeryturę. [...] Organizatorom udało się zgromadzić współpracowników, przyjaciół i znajomych Profesora. Dzięki temu konferencja miała nie tylko wymiar naukowy, lecz także nie była pozbawiona wątków osobistych - wspomnień i subiektywnych portretów kreślonych przez przyjaciół. Taka też jest nasza publikacja - wielowymiarowa, prezentująca sylwetkę jej bohatera z różnych perspektyw. Ze Wstępu Konrad Witold Talarowski - literaturoznawca, medioznawca, dziennikarz, poeta; profesor w Katedrze Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego, od października 2018 roku na emeryturze. Jest autorem monografii Literatura i pisarze w programie Rozgłośni Polskiej RWE (2005). Aksjologia i polityka w pisarstwie i działalności Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2010). Niezależna literatura i dziennikarstwo przed 1989 rokiem. Idee - ludzie - spory (2016). redaktorem książki Przeciw. Obok. Pomimo. Kultura niezależna w łodzi w latach 70. i 80. XX wieku (wraz z Agnieszką Barczyk i Renatą Nolbrzak; 2013) oraz książki poetyckiej Światło w ciemności (1993). Opublikował wiele artykułów w pismach społeczno-kulturalnych krajowych i zagranicznych. Był aktywnym uczestnikiem opozycji demokratycznej w okresie PRL - współpracował z Komitetem Obrony Robotników, kolportował w Łodzi niezależne wydawnictwa, współtworzył struktury NSU „Solidarność" na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1984-1994 pracował jako dziennikarz Rozgłośni Polskiej RWE w Monachium.

Spotkania z gatunkami filmowymi. Horror

Renata Nolbrzak, Agnieszka Barczyk, Bogumiła Fiołek-Lubczyńska

Horror lub inaczej film grozy zakłada taką konstrukcję dramaturgiczną, której zadaniem jest stopniowe wprowadzanie widza w stan lęku, który narasta. Film grozy posiada wiele odmian, co świadczy o jego popularności w historii, jak również o niegasnącym zainteresowaniu widzów i filmoznawców tym gatunkiem. Z tej różnorodności wybieramy jeden film, ponieważ jest to swoisty fenomen: „Gabinet doktora Caligari” (1919) Roberto Wiene’a. Atmosfera Republiki Weimarskiej stanowi tło, z którego wyrasta ekspresjonizm filmowy oraz rozwija się jako kierunek myślowy i prąd artystyczny. Kazimir Edschmid uważa, że ekspresjonista „przestaje widzieć”, ekspresjonista po prostu ma wizję. Gabinet doktora Caligari odzwierciedla stan duchowy całego społeczeństwa i jest odczuwalny jako zagrożenie, depresja, bunt. Dlatego historia tu opowiedziana nie jest prosta, nie da się jej ocenić jednoznacznie, nawet w wymiarze jednostkowym. Powstało w ten sposób dzieło bogate w liczne odniesienia. Ciężar gatunkowy poruszonych tutaj problemów znacznie wykracza poza zakres przedstawionych tu rozważań i może stanowić ciekawe źródło inspiracji do dalszych badań. Książka stanowi cenny wkład w badania poświęcone kinu grozy oraz poszerzenie dotychczasowej wiedzy na ten temat.