Dom wszystkich snów

Wojciech Gunia

Rodzimy się w nim i w nim zamykamy oczy. W jego długich, wąskich korytarzach i pustych pokojach rozgrywa się to, czego doświadczamy między jedną a drugą nicością. W nim prowadzimy walkę i w nim zostajemy pokonani. Stawiamy pytania lub poszukujemy odpowiedzi. Kto go wzniósł? Kto nas do niego sprowadził? Jest ogromy, być może większy niż świat, a my, z góry skazani na błądzenie, nigdy nie poznamy jego planów. Trzynaście historii, jedna opowieść. „Dom wszystkich snów” książka – labirynt, książka – zagadka. Gęsta, sensualna proza, nad którą unoszą się duchy Schulza i Truchanowskiego. Ale czytelne inspiracje są tu jedynie punktem wyjścia do dalszych poszukiwań, dalszej podróży w mrok rozłażącej się w szwach rzeczywistości. Te znakomite i mocno niepokojące teksty dotykają najgłębszych lęków. Wydobywają na powierzchnię świadomości to, o czym na co dzień nie chcemy myśleć. Przerażającą złożoność życia, z jego nieludzką geometrią i to, że na końcu czeka na nas bezduszna zębata machina, na którą z braku lepszych słów mówimy: śmierć. Trudno się oderwać od tych fascynujących ponurości. Paweł Matuszek, autor powieści Kamienna Ćma i Onikromos, ex redaktor naczelny „NF”, miłośnik dziwnych książek.

Dom wszystkich snów

Wojciech Gunia

Rodzimy się w nim i w nim zamykamy oczy. W jego długich, wąskich korytarzach i pustych pokojach rozgrywa się to, czego doświadczamy między jedną a drugą nicością. W nim prowadzimy walkę i w nim zostajemy pokonani. Stawiamy pytania lub poszukujemy odpowiedzi. Kto go wzniósł? Kto nas do niego sprowadził? Jest ogromy, być może większy niż świat, a my, z góry skazani na błądzenie, nigdy nie poznamy jego planów. Dom wszystkich snów. Książka-labirynt, książka-zagadka.

Miasto i rzeka

Wojciech Gunia

Przeszłość jest jak otchłań: w jej ciemności łatwo się zatracić. Zwłaszcza, kiedy trzeba ją zgłębić, by poznać tajemnicę własnej klęski, dojść skrytego w mroku źródła katastrofy... Jeden mężczyzna, niepotrafiący pogodzić się ze śmiercią dziecka. Drugi, próbujący rozwikłać zagadkę samobójstwa brata i zniknięcia ojca. Obydwaj będą musieli wejść w przeszłość i zmierzyć się z tym, co się w niej kryje: z traumą utraty sensu i absurdem przyrodzonego człowiekowi zła. Z odpowiedziami, które powodują jedynie większe cierpienie. Będą musieli poznać nawet najgłębsze odcienie tego mroku. Odwiedzić zalane wiecznym deszczem miasta i opustoszałe domy. Spotkać umarłych, którzy wracają pomiędzy żywych i żyjących, którzy umarli za życia...

Płyną

Wojciech Gunia

Przedwczesna pobudka. Jeszcze przed świtem. Chłód nie pozwala się wybudzić. Powieki odmawiają posłuszeństwa, a trzeba wstać. Ojciec decyduje, że czas jechać. Syn nie wie dokąd. Wsiadają do samochodu i ruszają. Krople deszczu spływają po szybie. Ojciec coś ukrywa. Coś, co budzi w nim strach i niepokój. Dlaczego nagle opuszczają miasto? Wydarzyło się coś złego? A może zło dopiero nadchodzi? Wkrótce Tarnowskie Góry pokryją się dymem. I już nic nie będzie jak dawniej.