Księga Oera Linda. Oera Linda book

Nieznany

„Księga Oera Linda” (fryz. „Oera Linda bok”, hol. „Oera Linda boek”, ang. „Oera Linda book”, niem. „Ura-Linda-Chronik”, ros. „Ура-Линда”) to historyczne, mitologiczne i religijne teksty fryzyjskie, odkryte w XIX wieku. Dziś większość naukowców uważa, że księga ta jest mistyfikacją, ale istnieją również zwolennicy jej autentyczności. Księga zawiera idee nacjonalizmu i skrajnego europocentryzmu, dowodząc ponadto iż idealnym ustrojem społecznym jest matriarchat i rządy kobiet. Opisane są w nim dzieje Fryzów i Europy w okresie między 2194 p.n.e. a 803 n.e. Jest to drugie – po Platonie – europejskie źródło pisane, które mówi o zagładzie Atlantydy, wymieniając ten mityczny ląd z nazwy. Cornelius Over de Linden (1811-74), główny dozorca Stoczni Królewskiej w Helder, był w posiadaniu bardzo starego manuskryptu, który był dziedziczony i przechowywany w jego rodzinie od niepamiętnych czasów i nikt nie wiedział, skąd się wziął i co zawiera, ponieważ sporządzony był w nieznanym języku i piśmie. Wiadomo było tylko tyle, że zawartą w nim tradycję z pokolenia na pokolenie polecano uważnie chronić. Okazało się, że tradycja kryje się w treści dwóch listów, które otwierają manuskrypt, od Hido oera Linda, anno 1256 i od Liko oera Linda, anno 803. Do C. Over de Lindena dotarł on z polecenia jego dziadka, Den Heer Andries Over de Lindena, który mieszkał w Enkhuizen i tam 15 kwietnia 1820 roku zmarł w wieku sześćdziesięciu jeden lat. Ponieważ jego wnuk miał wtedy zaledwie dziesięć lat, manuskryptem zaopiekowała się za niego ciotka, Aafje Meylhoff, z domu Over de Linden, mieszkająca w Enkhuizen, która w kwietniu 1848 roku przekazała go późniejszemu właścicielowi. Usłyszawszy o tym, dr E. Verwijs poprosił o pozwolenie zbadania manuskryptu i natychmiast rozpoznał go jako bardzo stary tekst fryzyjski. Po zbadaniu jednak zaraz rozpoczęły się kontrowersje o których było wyżej. Jan Gerhardus Ottema (1804-79), wybitny członek Fryzjskiego Towarzystwa Historii i Kultury, opublikował holenderski przekład. Przekładu na angielski w roku 1876 dokonał William R. Sandbach. Ponad czterdzieści lat później, począwszy od 1922 roku, holenderski filolog Herman Wirth ożywił problem. Wirth w 1933 r. opublikował niemieckie tłumaczenie pt. „Die Ura Linda Chronik” i nazwał tę księgę „Biblią nordycką”. Dzieło zdobyło powszechne uznanie wśród nazistowskich naukowców. Himmler wprost się nim zauroczył i to do tego stopnia, że „Księgę Oera Linda” poczęto w tym czasie nazywać w Niemczech „Biblią Himmlera”.Po upadku nazizmu księga poszła do lamusa, dopiero w późniejszych czasach przypomniał ją anglojęzyczny pisarz Robert Scrutton w dziełach „The Other Atlantis” (1977) and „Secrets of Lost Atland” (1979). Obecnie „Księga Oera Linda” jest niezwykle ceniona i wykorzystywana przez atlantologów, okultystów, i neopogan na zachodzie Europy. Księga ta po raz pierwszy ukazuje się w języku polskim.

Księga pszczoły. Oryginalny tekst w języku syryjskim przełożony z manuskryptów znajdujących się w Londynie, Oksfordzie oraz Monachium przez sir Ernesta Alfreda Thompsona Wallis Budge'a

Nieznany

Księga pszczoły to oryginalny tekst w języku syryjskim przełożony z manuskryptów znajdujących się w Londynie, oksfordzie oraz Monachium przez sir Ernesta Alfreda Thompsona Wallis Budge'a. Księga pszczoły gromadząc niebiański nektar z kwiatów dwóch Testamentów i świętych ksiąg zawiera takie oto rozdziały: Apologia przede wszystkim; O wiecznym zamyśle Boga w odniesieniu do stworzenia świata; O stworzeniu w ciszy siedmiu natur (substancji); O ziemi, wodzie, powietrzu i ogniu; O Niebie; O Aniołach; O ciemności; O rozlewającym się (wszechokalającym) świetle; O sklepieniu niebieskim; O stworzeniu drzew i roślin oraz o stworzeniu mórz i rzek; O stworzeniu ciał niebieskich; O stworzeniu potworów morskich, ryb, ptactwa skrzydlatego oraz o gadzinach morza zamieszkujących; O stworzeniu potworów i zwierząt lądowych; O uformowaniu Adama; O stworzeniu Ewy; O Raju; O grzechu Adama; O wygnaniu Adama i Ewy z Raju; O poznaniu Ewy przez Adama; O odkryciu instrumentów do pracy z żelazem służących; O Noem i potopie; O Melchizedeku; O pokoleniach Noego i o tym, jak z trzech synów wytrysnęły siedemdziesiąt dwa rody; O kolejnych pokoleniach od Potopu, aż do dnia dzisiejszego; O budowie wieży i pomieszaniu języków; O Abrahamie; O próbie Hioba; O błogosławieństwie Izaaka; O Józefie; O Mojżeszu i dzieciach Izraela; Historia laski Mojżesza; O Jozuem, synie Nuna i krótkie napomnienie o czasach sędziów i królach dzieci Izraela; O śmierci Proroków, jak umarli i (gdzie) każdy z nich został pochowany; O pokoleniach rodu Mesjasza; O ukazaniu się anioła Jônâchîrowi (Joachimowi) i zapowiedzi narodzin Maryi; O ukazaniu się Gabriela Maryi zapowiedzi urodzenia przez nią Pana naszego; O narodzinach Pana naszego z ciała i krwi; O proroctwie Zarâdôszta dotyczącym Pana naszego; O gwieździe, która ukazała się na Wschodzie w dniu narodzin Pana naszego; O przybyciu magów z Persji; O ucieczce Pana naszego do Egiptu; O Janie Chrzcicielu i ochrzczeniu przez niego Pana naszego; O poście Pana naszego, o walce, którą stoczył z diabłem i o wielkich czynach przez niego czynionych; O wieczerzy paschalnej Pana naszego; O Męce Pana naszego; O zmartwychwstaniu Pana naszego; O wniebowstąpieniu Pana naszego; O zesłaniu Ducha Świętego na Apostołów zebranych w wieczerniku; O nauczaniu Apostołów, miejscach pobytu każdego z nich i o ich śmierci; Imiona Apostołów w porządku ważności; O sprawach pomniejszych; Imiona patriarchów ze Wschodu (katolikosów), następców Apostołów Addaja i Mârî; Imiona królów, którzy władali światem od potopu do dnia obecnego; Imiona królów medyjskich, którzy panowali w Babilonie; Lata władców egipskich; Lata cesarzy rzymskich; Królowie perscy od Shâbôra (Szapura), syna Hormizda; Lata, które przeminęły na tym świecie; O końcu czasów i przeobrażeniu królestw. Z księgi Metodego, biskupa Rzymu; O Gogu i Magogu uwięzionych na północy; O nadejściu Antychrysta, syna całkowitej zagłady; O śmierci i oddzieleniu duszy od ciała; O przyspieszeniu i powszechnym zmartwychwstaniu, końcu świata materialnego i początku nowego świata; O sposobie, w jaki ludzie powstaną w dniu zmartwychwstania; O radości sprawiedliwych, męce grzeszników i tym, w jaki sposób będą oni tam przebywali; Czy okazana zostanie łaska grzesznikom i diabelskim istotom w gehennie po tym, jak umęczą się oni, będą cierpieć i zostaną ukarani,czy też nie? jeśli zaś dostąpią oni łaski, to kiedy się to stanie?

Mabinogion Cztery gałęzie. The Mabinogion Four Branches of the Mabinogi

Nieznany

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Mabinogion. Cztery gałęzie Mabinogi. Przełożył Andrzej Sarwa. The Mabinogion. Four Branches of the Mabinogi. Translated by Lady Charlotte Guest Prastare celtyckie sagi (walijskie). Jest to pierwszy pełny polski przekład oryginalnego tekstu pierwszej części Mabinogionu. Mabinogion. Cztery gałęzie Mabinogi zawierający cztery opowieści to pierwsza część cyklu walijskich sag. Sagi te powstały głównie w średniowieczu (a jak sugeruje ich treść, częściowo sięgają także do tradycji epoki żelaza). Tytuł Mabinogion nadała zbiorowi jego pierwsza tłumaczka na język angielski lady Charlotte Guest w roku 1849. Znaczenie i pochodzenie walijskiego słowa mabinogi nie jest znane do dziś. Pełny cykl Mabinogionu został zapisany w dwóch średniowiecznych rękopisach znanych jako Biała Księga z Rhydderch (w języku walijskim Llyfr Gwyn Rhydderch) z roku około 1350 i Czerwona Księga z Hergest (po walijsku Llyfr Coch Hergest) datowana na lata 13821410. Oprócz tego fragmenty poszczególnych opowiadań znane są także z innych źródeł datowanych na wiek XIII. Uważa się jednak, że pierwotnie powstały między rokiem 1000 a 1110. Mabinogion oraz sagi irlandzkie dostarczają nam informacji na temat staroceltyckich bogów, wierzeń i obyczajów. The Mabinogion (Welsh pronunciation: [mabnjn]) is the title given to a collection of eleven prose stories collated from medieval Welsh manuscripts. The tales draw on pre-Christian Celtic mythology, international folktale motifs, and early medieval historical traditions. While some details may hark back to older Iron Age traditions, each of these tales is the product of a highly developed medieval Welsh narrative tradition, both oral and written. Lady Charlotte Guest in the mid 19th century was the first to publish English translations of the collection, popularising the name ""Mabinogion"" at the same time. (http://en.wikipedia.org/wiki/Mabinogion)

Niedola Nibelungów inaczej Pieśń o Nibelungach

Nieznany

"Niedola Nibelungów inaczej Pieśń o Nibelungach. Das Nibelungenlied. Edycja dwujęzyczna: polska i niemiecka. Tekst text: polski / deutsch Pieśń o Nibelungach lub Niedola Nibelungów (oba tytuły równoprawne) średniowieczny germański epos bohaterski, napisany w języku średnio-wysoko-niemieckim ok. 1200 roku przez nieznanego autora pochodzącego prawdopodobnie z okolic Pasawy, który opierał się na opowieściach zawartych w Eddach, Sadze rodu Wölsungów i Sadze o Dytryku z XIII w. (Dietrichsage). Wedle tradycyjnego poglądu był to rycerz z rodu Kürenbergów. Pod nazwą Nibelungowie (także Niflungowie) rozumie się w tekście ród karłów, których skarb zagarnął Zygfryd, a później także Burgundów, gdyż stali się posiadaczami tego złota. Etymologię słowa Nibelungowie wiąże się ze słowem Nebel (staromien. Nebul) oznaczającego mgłę. Zatem Nibelungowie to mieszkańcy krainy mgieł, co należy łączyć z Niflheimem, czyli nazwą krainy zmarłych w mitologii skandynawskiej. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Piśń_o_Nibelungach) Das Nibelungenlied ist die wichtigste hochmittelalterliche deutsche Ausformung der Nibelungensage, deren Ursprünge bis in das heroische Zeitalter der germanischen Völkerwanderung zurückreichen. Ein historischer Kern oder Anknüpfungspunkt der Sage ist die Zerschlagung des Burgunderreiches im Raum von Worms in der Spätantike (um 436) durch den römischen Heermeister Aëtius mit Hilfe hunnischer Hilfstruppen. Weitere historische Ereignisse, die hier vermutlich eine Rolle spielen, sind die Hochzeit zwischen Attila und der wahrscheinlich germanischen Fürstentochter Ildikó (453) sowie, nach Meinung mancher, auch der Streit im Hause der Merowinger zwischen Brunichild und Fredegunde. Durch die Mechanismen mündlicher Überlieferung und die dichterische Ausgestaltung des Stoffes bewahrte die Nibelungensage aber kaum noch authentische historische Erinnerungen (am ehesten Namen). Auch Pilgrim von Passau ist eine Person, die in Sage und Wirklichkeit vorkommt. Seine väterlichen Vorfahren lassen sich über die Sieghardinger bis in den Wormser Raum zurückverfolgen. (http://de.wikipedia.org/wiki/Nibelungenlied)"

Niedola Nibelungów inaczej Pieśń o Nibelungach czyli Das Nibelungenlied

nieznany

Pieśń o Nibelungach (niem. Nibelungenlied) lub Niedola Nibelungów (niem. Nibelunge Not) oba tytuły równoprawne - średniowieczny germański epos bohaterski, napisany w języku średnio-wysoko-niemieckim ok. 1200 roku przez nieznanego, autora pochodzącego prawdopodobnie z okolic Pasawy, który opierał się na opowieściach zawartych w Eddach, Sadze rodu Wolsungów i Sadze o Dytryku z XIII w. (Dietrichsage). Pod nazwą Nibelungowie (także Niflungowie) rozumie się w tekście ród karłów których skarb zagarnął Zygfryd, a póżniej takżę Burgundów gdyż stali się posiadaczami tego złota. Etymologię słowa Nibelungowie wiąże się ze słowem Nebel (staromien. Nebul) oznaczającego "mgłę". Zatem Nibelungowie to "mieszkańcy krainy mgieł" co należy łączyć z Niflheimem czyli nazwą krainy zmarłych mitologii skandynawskiej. (źródło: Wikipedia)

Opowieść o Sörlim

Nieznany

Opowieść o Sörlim, stanowiąca ważne źródło badań nad mitologią skandynawską, jest częścią powstałej ok. 1300 roku Sagi o Olafie Tryggvasonie, nazywanej najdłuższą bądź największą (Olafs saga Tryggvasonar en mesta). Utwór ten zalicza się do specyficznego rodzaju islandzkiej literatury, tzw. ttir (l. poj. áttr, dosłownie pokrętka liny) krótkich opowiastek wplecionych najczęściej w sagi królewskie, których zadaniem było uzupełnienie obrazu monarchy przedstawionego w sadze, podkreślenie jego pozytywnych relacji z oddanymi mu ludźmi i uwydatnienie najbardziej pożądanych cech władcy: szczodrości, mądrości, odwagi czy pobożności.

Oświęcim. Pamiętnik więźnia

Nieznany

Pamiętnik ten powielony został w bardzo niewielkiej ilości egzemplarzy. Dlatego też żaden egzemplarz nie powinien być zniszczony przez jakieś tchórzliwe ręce. Niech każdy zeszyt obiega dziesiątki i setki czytelników, niech krąży aż do zupełnego zniszczenia, pełniąc swe zadanie w służbie polskiej informacji. Przekazuj go dalej tylko ludziom całkowicie pewnym, ale zarazem takim, którzy zobowiążą się puścić pamiętnik dalej. Pamiętnik ten napisał młody chłopak, ciężko chory po zwolnieniu z Oświęcimia blisko rok temu. Impulsem do napisania go, podług świadectwa najbliższych, było przede wszystkim żarliwe powiązanie, ponad życie trwalsze, z pozostawionymi w obozie towarzyszami. W każdym dniu, po wiele razy powracał do nich myślą i zdawało mu się, że szczegółowe opisanie, utrwalenie wszystkich okoliczności obozowego męczeństwa jest obowiązkiem tego, który się wydostał, jakkolwiek nie miał żyć dłużej. Z drugiej strony uważał za konieczne przedstawić różnorodny zespół więźniów Oświęcimia prawdziwie, tak jak jest, gdyż sądził, że społeczeństwo wie o tym niewiele, często też przedstawia sobie rzeczy inaczej, niż wyglądają. Rozstając się z życiem w młodym wieku, umierał w przeświadczeniu, że inni przetrzymają, że właściwa Polakom psychiczna odporność i umiejętność koncentrowania woli zdecyduje na ogół o możliwości zniesienia srogiego męczeństwa. Wkrótce po napisaniu pamiętnika — a praca ta zajęła choremu parę miesięcy — umarł. Zdaje się, że w końcu wypisałem to wszystko, czego mi jeszcze brakło. Umieram dobrej myśli. Z wielką uciechą konstatuję teraz: nie złamali i mnie!... Bynajmniej! Ani na chwilę. Muszę umrzeć, jak Jacek, z mechanicznych powodów: ta nerka! Ale będą żyli inni, przetrwa naród, powstanie Polska! Polska, której straszne cierpienia pod butem hitlerowskim sprawiły już, że się stanie teraz bastionem, opoką, twierdzą w walce przeciw wszelkim zakusom naśladowania Niemców, przeciw wszelkiemu totalizmowi, ciemiężeniu i poniewieraniu człowieka... Powrócimy do najpiękniejszych z naszych tradycji... Będzie Polska!

Pieśń o rycerzu z łabędziem Poemat starofrancuski

Nieznany

Poemat średniowieczny, starofrancuski opowiadający dzieje Rycerza z łabędziem, który miał był przodkiem Gotfryd z Bouillon.