Czego nie powiedział generał Kiszczak

Jan Widacki

Wyczerpujące przedstawienie wybranych działań toczących się na rodzimej scenie politycznej w ósmej dekadzie XX wieku. Autor skupia się na działaniach Czesława Kiszczaka i Mirosława Milewskiego, publikując fragmenty tzw. raportu Kiszczaka" z 1984 roku. Widacki wybiera tytuł nawiązujący do wydanej nieco wcześniej książki Generał Kiszczak mówi... prawie wszystko...", wywiadu przeprowadzonego przez Witolda Beresia i Jerzego Skoczylasa. Do publikacji Czego nie powiedział..." odnosi się natomiast książka w opracowaniu Wojciecha Sawickiego Raport Kiszczaka dla Moskwy: czyli czego nie powiedział minister Widacki".

Detektywi na tropach zagadek historii

Jan Widacki

Pasjonująca lekcja historii rzucającej nieco światła na tajemnice sprzed wieków, kompilacja powieści kryminalnej oraz książki o tematyce historycznej. Drobiazgowy i zaangażowany opis badań nad zmarłymi władcami i pisarzami obfituje w ciekawostki, które na długo pozostają w pamięci. Kryminalistycy lub medycy sądowi odkrywają dane dotyczące . królowej Jadwigi, Jana Kochanowskiego, Piotra Skargi i Fryderyka Chopina. Książka została podzielona na rozdziały, z których każdy stanowi odrębną całość poświęconą wybranej postaci lub postaciom.

Detektywi na tropach zagadek historii

Jan Widacki

Pasjonująca lekcja historii rzucającej nieco światła na tajemnice sprzed wieków, kompilacja powieści kryminalnej oraz książki o tematyce historycznej. Drobiazgowy i zaangażowany opis badań nad zmarłymi władcami i pisarzami obfituje w ciekawostki, które na długo pozostają w pamięci. Kryminalistycy lub medycy sądowi odkrywają dane dotyczące . królowej Jadwigi, Jana Kochanowskiego, Piotra Skargi i Fryderyka Chopina. Książka została podzielona na rozdziały, z których każdy stanowi odrębną całość poświęconą wybranej postaci lub postaciom.

Kniaź Jarema

Jan Widacki

Biografia Jeremiego Wiśniowieckiego, wodza, polityka, żołnierza. Jego historia zostaje drobiazgowo odtworzona z odnalezionych materiałów, pieczołowicie ze sobą konfrontowanych i zaprezentowana na tle burzliwych dziejów siedemnastowiecznej Polski. Postać kresowego magnata pojawia się tu wokół konfliktów i walk, a także trudnych stosunków łączących Polskę oraz Ukrainę. W sporze o zdolności dowódcze Wiśniowieckiego Widacki, w przeciwieństwie do Pawła Jasienicy, broni magnata, starając się łaskawym okiem spoglądać na decyzje i wybory podjęte przez niejednoznacznie ocenianego Wiśniowieckiego.

Litwo, Ojczyzno nie moja

Jan Widacki

Zbiór esejów na temat Litwy i jej mieszkańców. Autor - wieloletni Ambasador Rzeczpospolitej na Litwie - konfrontuje legendę Kresów, w której się wychował, z rzeczywistością, demaskując mity narosłe od wieków wokół stosunków polsko-litewskich i włączając w swą opowieść dziesiątki rozmów z Polakami żyjącymi na Litwie, Białorusi i Ukrainie.

Między sensem a musem - i inne rozważania

Jan Widacki

Jest czas, gdy historia musi pełnić rolę mitu, być „ku pokrzepieniu serc”. To czas niewoli. Czas, gdy naród nie ma swego niepodległego państwa. Wówczas mit jednoczy, pozwala przetrwać niewolę. Ale dla narodu żyjącego w wolnym państwie mit jest szkodliwy. Nie pozwala wyciągać wniosków z błędów przeszłości, często te błędy utrwala i, co gorsza, sakralizuje. (Jan Widacki)   Historia głęboko obecna jest w tej książce. Ale bez zacietrzewienia, bez obrazy. Raczej lekko przetkana nitką sarkazmu. Fakty, źródła, anegdoty. Konkret. Bardzo przyjaźnie czytelnikowi podane. Jak prezent. (Andrzej Celiński)   Jan Widacki, ur. 1948, profesor prawa, wiceminister spraw wewnętrznych (1990-1992), współtwórca zreorganizowanych służb policyjnych i specjalnych III RP, pierwszy ambasador RP na Litwie (1992-1996), poseł na Sejm RP (2007-2011), adwokat, publicysta. Publikował w „Przekroju”, „Gazecie Wyborczej”, „Tygodniku Powszechnym” , paryskiej „Kulturze”, „Polityce”. Stały felietonista tygodnika „Przegląd” i miesięcznika „Kraków”. Aktualnie jest profesorem Krakowskiej Akademii im. Frycza Modrzewskiego, w przeszłości profesor KUL i UJ.

Plamy na wschodzącym słońcu. Świat przestępczy we współczesnej Japonii

Jan Widacki

Publikacja dla pasjonatów Japonii, kryminalistyki i kwestii przestępczości. Podzielona na rozdziały książka dotyka . problemów związanych z terroryzmem, samobójstwem, narkomanią, alkoholizmem czy działaniami przestępczymi zorientowanymi wokół sfery płatnego seksu. Autor starannie i z zaangażowaniem opisuje przedstawiane zjawiska, porównując je jeśli dostrzega taką analogię ze strukturami wykształconymi w innych kręgach kulturowych. Jak zauważył profesor Mikołaj Melanowicz, jeden z recenzentów książki, utwór stanowi refleksję nie tylko nad przestępczością w Japonii, ale i nad światem dwudziestego stulecia.

Stulecie krakowskich detektywów. Wydanie nowe, zmienione i rozszerzone

Jan Widacki

Od czasu pierwszego wydania Stulecia krakowskich detektywów  w 1987 r. nauki sądowe znacznie się rozwinęły. Genetyka sądowa zrewolucjonizowała badanie śladów biologicznych. Dziś z innej perspektywy niż ta możliwa przed ponad trzydziestu laty patrzymy na dokonania epoki, którą nazwałem „stuleciem krakowskich detektywów”. Gdy pisałem tę książkę w latach osiemdziesiątych XX wieku, miałem zupełnie inne doświadczenia z kryminalistyką i medycyną sądową. Były to doświadczenia biegłego sądowego i nauczyciela akademickiego. Teraz do tych doświadczeń doszło ponad 25-letnie doświadczenie obrońcy w sprawach karnych. To zmienia ocenę wielu zdarzeń z epoki opisywanej w tej książce. Ale też ułatwia wyłuskanie z materiału historycznego tego, co najwartościowsze.  Jest to więc w znaczącej mierze książka nowa, choć zachowująca pewne elementy stałe, niezmienne, niezależne od doświadczenia  i dystansu, z jakiego na nie patrzymy. Dopóki  proces karny prowadzą ludzie, a nie roboty, bardziej lub mniej wyszukane i zaawansowane technologicznie narzędzia i metody wciąż mają tylko wartość pomocniczą. Nic nie zastąpi inteligencji tego, który tymi narzędziami czy metodami się posługuje. Nic nie zastąpi jego uczciwości i cywilnej odwagi.  Nikt też nie zastąpi biegłego, mającego oparcie w nauce, także tej instytucjonalnej, i nic nie zastąpi niezawisłości sędziowskiej, niezbędnej do uczciwego wyrokowania. Z „Przedmowy do obecnego wydania”   Jan Widacki