Ur.

19 grudnia 1883 r. w Turynie

Zm.

9 sierpnia 1916 r. w Turynie

Najważniejsze dzieła:

zbiory wierszy La via del rifugio (Droga ucieczki), I colloqui (Rozmowy)

Guido Gozzano wychował się na lekturze dzieł Gabriela DAnnunzia i Giovanniego Pascolego, potem czerpał inspiracje z belgijskich i francuskich symbolistów, jak Maurice Maeterlinck, Georges Rodenbach i Jules Laforguea, w końcu wykształcił swoje własne poetycko-estetyczne credo i tworzył w poetyce tak zwanych zmierzchowców; choć nie wypracowali oni nigdy żadnego spójnego programu, to łączyły ich wspólne upodobania estetyczno-poetyckie i skłonność do podejmowania podobnych motywów w swojej twórczości: odżegnywali się od tradycji włoskiej liryki, obca im była kwiecista retoryka, opisywali zwyczajną codzienność, w ich wierszach dominowały poczucie niezadowolenia, nuda dnia powszedniego, monotonia mieszczańskiej egzystencji i tęsknota za tym, co bezpowrotnie utracone. Za życia Gozzano opublikował dwa zbiory wierszy: La via del rifugio (Droga ucieczki) z 1907 roku i I colloqui (Rozmowy) z roku 1911. W 1912 odbył podróż do Indii, miał bowiem nadzieję, że tamtejszy klimat pomoże w leczeniu gruźlicy. Owocem tej podróży były zapiski zatytułowane Verso la cuna del mondo (Podróż do kolebki świata). Walkę z gruźlicą poeta przegrał w wieku zaledwie 32 lat.

• autor: Marcin Wyrembelski