Książka dotyczy kilku zagadnień filozoficznych i teologicznych wyłaniających się z twórczości Juliusza Słowackiego. Autorka rozważa ważną dla poety i całego romantyzmu problematykę podmiotu, włącza Słowackiego w dyskusję między idealizmem i realizmem, emanacją i kreacją. Pokazuje podobieństwa i różnice między myślą poety a filozofią Emersona i Nietzschego. Opisuje idee teologiczne Słowackiego inspirowane teologią wschodniochrześcijańską, które ułatwiają interpretację niektórych wątków mistycznej twórczości poety.  Książka próbuje aktualizować tezę Heideggera, że poezja „wzywa do myślenia”.