Autor tak sobie wyobraził schyłek naszego świata, a właściwie to raczej naszych czasów: „Czarna, głucha pustynia! Ogień niebieski strawił wszelką barwę. Z trudnością mogę sobie wyobrazić zielone zbocza, białe szczyty gór, srebrzyste morze, żółte skały — zwykłe, żywe oblicze ziemi. Zali snem było tamto, czy też to, co jest obecnie? Ogień spalił nie tylko miasta, lasy — zniszczył też historię ludzkości, jej religię, naukę, sztukę — cała ziemia jest jak zwęglony trup, tylko niebo teraz takie piękne, wspaniałe, jak nigdy. Sześciopromienna kometa jest, jak biała lilia z płomienistym słupkiem; listki tej nadziemskiej lilii, która spaliła ziemię, z lekka się wyginają, jakby chyląc się pod naporem wichru unoszącego kometę w głąb nieba. Wieczorem lilia przybiera bladozłoty odcień, a dokoła niej rozsiewa się spokojny, srebrzysty blask”. Ale to dopiero początek opowieści, fascynującej, dającej do myślenia. Zapraszamy do lektury.