W XXI wieku, w świecie konsumpcjonizmu, indywidualizmu i demonstrowania wszelkich wolności, coraz trudniejsza staje się współpraca. Przez wielu widziana nawet jako bariera w osiąganiu własnych celów osobistych i zawodowych. Współpraca, czyli wspólna praca, wymaga bowiem widzenia poza sobą innych osób i ich celów, wymaga zaistnienia celu wspólnego, uruchamiającego wspólne działanie. Jego podstawą są wartości osób działających. Podjęcie trudu współpracy możliwe jest dzięki wspólnym wartościom łączącym ludzi.

Dzięki wspólnym wartościom dla wspólnych celów trud współpracy z powodzeniem podjęli przed stu siedemdziesięciu laty spółdzielcy. W sensie powszechnego dziś terminu „innowacja” – spółdzielnie stały się w XIX wieku, nowością w sposobie konsumpcji i produkcji.

W literaturze z dziedziny ekonomii i zarządzania, zarówno polskiej, jak i światowej, dotyczącej spółdzielczości najczęściej opisywane są spółdzielnie rolnicze, spółdzielnie mleczarskie, banki spółdzielcze, spółdzielnie pracy i spółdzielnie socjalne. Przedsiębiorstwa spółdzielcze wymienionych branż charakteryzowane są poprzez wskazanie podstawowej różnicy w stosunku do przedsiębiorstw komercyjnych – zagadnienia zysku jako celu działalności. Charakterystyka ta wskazuje, że w przeciwieństwie do przedsiębiorstw innych podmiotów rynkowych, przedsiębiorstwa spółdzielcze nie dążą wyłącznie do maksymalizacji zysku. Realizują też inne cele, będące celami członków, którzy dla ich realizacji utworzyli przedsiębiorstwo spółdzielcze. Mogą to być takie cele, jak: bezpieczne i stabilne zatrudnienie, niezawodny odbiór wyprodukowanych towarów, pozyskanie niedrogiej i zdrowej żywności, bezpieczna lokata oszczędności i pewność otrzymania kredytu, zaspokojenie potrzeb komunalnych danej społeczności, jakość życia itp.