Portret Doriana Graya Oscara Wildea należy do ścisłego kanonu literatury pięknej. Powieść wydana po raz pierwszy w 1890 roku, w epoce wiktoriańskiej, uważana jest za najwybitniejsze dzieło estetyzmu angielskiego. Autor pyta w niej o kwestie nurtujące ówczesną epokę, ale jakże aktualne i dzisiaj czym jest sztuka, piękno, młodość i moralność.

Utalentowany malarz, Bazyli Hallward na jednym z przyjęć poznaje Doriana Graya, nieskażonego jeszcze życiem towarzyskim wyższych sfer młodzieńca. Zafascynowany charakterem, ale przede wszystkim urodą Doriana Bazyli zaprzyjaźnia się z nim. U Bazylego poznaje Dorian jego przyjaciela, cynicznego lorda Henryka Wottona. Podziw graniczący z uwielbieniem ze strony Bazylego wyzwalają w Dorianie próżność, lord Henryk zaś uświadamia mu, iż jedyną rzeczą godną posiadania jest młodość. Tymczasem Bazyli kończy malować portret młodzieńca. Na widok swojego portretu Dorian pierwszy raz w życiu uświadamia sobie własną piękność a także to, że już niedługo przestanie się nią cieszyć.

Jakie to smutne! Będę stary, obrzydliwy i ohydny. Jednak ten obraz pozostanie zawsze młody. Nigdy nie będzie starszy niż w dzisiejszy dzień czerwcowy... Gdyby była tylko inna droga! Gdyby mogło stać się, abym ja był zawsze młody, a obraz starzał się. Za to, za to dałbym wszystko! Tak, nie ma nic na świecie, czego bym za to nie oddał! Oddałbym za to własną duszę!

Wkrótce, ze zdumieniem uświadamia sobie, że jego pragnienie się ziściło...