Prof. dr hab. Janusz Dunin-Horkawicz urodził się w Wilnie w 1931 roku. Całe dorosłe życie spędził w Łodzi, gdzie dotarł wraz z rodzicami w 1945 roku. Po maturze (1950) postanowił studiować polonistykę. Ten nieplanowany kierunek edukacji??? ukształtował zainteresowania przyszłego profesora na sprawy książki i komunikacji literackiej. Gdy po dwu latach pracy w Stowarzyszeniu PAX trafił na etat bibliotekarski w Uniwersytecie Łódzkim, postanowił na dobre związać się z łódzką uczelnią, jako praktyczny organizator największej w mieście książnicy i wykładowca Katedry Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej. W 1998 roku otrzymał z rąk Prezydenta RP tytuł profesora zwyczajnego.

Prof. Dunin-Horkawicz wypromował kilkanaście licencjatów w WSHE, a także ponad 100 magistrów bibliotekoznawstwa i informacji naukowej oraz 4 doktorów na Uniwersytecie Łódzkim. Jego najważniejsze publikacje dotyczą historii książki i jej form edytorskich, bibliofilstwa oraz czytelnictwa i konsumpcji wytworów drukowanych. Pełna bibliografia podmiotowa Profesora obejmuje prawie 600 pozycji, w tym 20 tytułów książek, szereg artykułów, recenzji i felietonów.

Pomysł napisania niniejszej książki prawdopodobnie narastał we mnie przez kilka lat, choć bez udziału świadomości. Liczne rozmowy, które odbyłem z Profesorem podczas pisania pod jego kierunkiem doktoratu, niekiedy wspólnych wyjazdów i podróży (m.in. do Wilna w 2003 r.) oraz wizyt w jego domu, wyrabiały we mnie przekonanie, że ten niezwykle otwarty na innych człowiek jest wybitnym uczonym, ale też czujnym obserwatorem zmieniających się czasów, kultur, ustrojów. Wreszcie pod koniec 2005 roku, po bożonarodzeniowym zebraniu łódzkich bibliofilów, nieśmiało zaproponowałem Profesorowi przeprowadzenia wywiadu-rzeki. Po pewnym czasie i namyśle, zgodził się.

Jacek Ladorucki