W książce zostały przedstawione losy życia i sztuki Joanny Wiszniewskiej-Domańskiej. Idiomem dzieł tej łódzkiej artystki jest oryginalna formuła rysunku figuratywnego, stanowiącego kanwę jej grafik. Obrazowość tych prac oscyluje między "zakłóconą" realnością, ascetyczną, acz wyrazistą kreską a opowiadaną historią. Jej sztuka zawiera dyskretne nawiązania do surrealizmu pierwszej połowy XX wieku. Odnajdziemy w niej ślady fascynacji malarstwem Rene Magritte'a, Giorgio de Chirico, Jeana Jacques'a Folona, ale także echo obrazu Balthusa La rue (Ulica) z 1933 roku. Szacunek artystki dla twórczości wielkich mistrzów, a jednocześnie poczucie humoru i znajomość ludzkiej natury znalazły wyraz w serii kolaży, w których twarze obecnych w nich postaci "obdarowane" zostały wizerunkami arcydzieł malarstwa europejskiego.

Zaprzeczając powszechnym stereotypom o Łodzi jako mieście fabryk i kominów, Wiszniewska-Domańska życie i twórczość związała z Bałutami, którym nadała wizerunek "miasta surrealistycznego", miasta poetów i podróżnych bez paszportów ... - Papierowego miasta.

Artystka rozumie rolę sztuki jako swoiste "przeniesienie" wewnętrznych doświadczeń eksplorowanych przez pryzmat melancholii, obrazowanej w powtarzających się motywach: odległego horyzontu, odwróconego tyłem samotnego człowieka z bagażem podróżnym, porzuconych "emblematów" dzieciństwa. Jej prace wyrażają, nawiązujący do filozofii zen, zachwyt i zdumienie nad łącznością jednostki z jej habitatem. Artystka próbuje uchwycić zdarzenia, ciągi skojarzeń, myśli albo snu, które stanowią notatnik zawierający fragmenty autobiografii, obrazy powrotów do wydarzeń z przeszłości, do "sekretnej historii duszy".