In memoriam trzech wielkich aktorów I. Wspłonął i nagle zgasł, jak knot zdmuchnięty,  Oblicza nasze powlókłszy znienacka  Błyskawicowym poblaskiem bladości.    Runął: z nim wespół padły kukły wszystkie,  Do których żył przesączył krew dyszącą;  Bezgłośnie umierały, a gdzie leżał,  Tam się walała ciżba zwłok, rzuconych  Byle jak, w dzikim tłoku: tu kolano  Opoja w władcy źrenicę wtłoczone,  Indziej Don Filip ze zmorą przywartą  Do szyi: to Kaliban. — Wszystko trupy.    Więc pojęliśmy, kto był ów umarły:  Czarodziej wielki z największych szalbierzy!  I z domów naszych zawartych wyszliśmy,  I poczęliśmy gadać, prawiąc, kim był.  Lecz któż to był w istocie, kimże nie był?  Spod jednej maski wpełzał w inną larwę,  Z zewłoku ojca przeskakiwał w syna,  Jak szaty luźne mieniając postaci. [...]

Ur. 1 lutego 1874 w Wiedniu Zm. 15 lipca 1929 w Rodaun koło Wiednia Najważniejsze dzieła: Der Tod des Tizian (Śmierć Tycjana), Erlebnis des Marschalls von Bassompierre (Przygoda marszałka von Bassompierre), Die Frau ohne Schatten (Kobieta bez cienia), Jedermann (Everyman) Austriacki pisarz, poeta i dramaturg. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej o częściowo żydowskich korzeniach. Pierwsze wiersze opublikował w wieku 16 lat. Od 1892 r. studiował prawo, a następnie języki romańskie na uniwersytecie w Wiedniu. W tym czasie wydał dramat Śmierć Tycjana, potem Szaleniec i śmierć. Napisał rozprawę na temat pisarstwa Victora Hugo, ale nie obronił jej, ponieważ postanowił poświęcić się własnej twórczości. Przeżył fascynację psychoanalizą Freuda i ideami Nietzschego. Od 1909 r. współpracował z Richardem Straussem, pisząc libretta do jego oper. W 1920 r. wraz z Maksem Reinhardtem wznowił tradycję festiwalu muzyki i teatru w Salzburgu. Zmarł w swoim domu pod Wiedniem w dniu pogrzebu swojego młodszego syna, Franza, który zginął śmiercią samobójczą kilka dni wcześniej.

Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.