Ostatnie wspomnienie.Do Laury Dawniej bez serca — dziś bez rozumu,    O biedna Lauro! — nim zginę,  Dla ciebie z głuchych pamiątek tłumu    Wianek Ofelii uwinę.  Ty go drżącymi weźmiesz rękoma,    Jak wąż ci czoło okręci...  Oto bławatki, ruta i słoma,    A to są kwiaty pamięci...    Burza żywota nad nami mija,    Przeminie — lecz głowę zegnie:  Śmiech nie pociesza — ból nie zabija,    Wkrótce i rozum odbiegnie.  Cicha spokojność nigdy nie wróci,    Zniszczenia wicher nie wionie;  Słońce nie cieszy, księżyc nie smuci,    A w nicość śmierć nie pochłonie...    Strętwiałość! — za cóż ten zimny kamień    Na serca nasze się wali?  Żesmy się niegdyś w kraju omamień    Na jednej drodze spotkali?  Że cię tak długo dźwiękami lutni    Budziłem i do snu kładłem,  A ty smutniejsza niż ludzie smutni,    Za innym biegłaś widziadłem.    I coraz wyżej w niebo lecąca,    Niknęłaś w marzeń lazurze,  I roztopiona w blasku miesiąca,    Zwiędłą rzuciłaś mi różę. [...]

Ur. 4 września 1809 r. w Krzemieńcu Zm. 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: Kordian (1834), Anhelli (1838), Balladyna (1839), Lilla Weneda (1840), Beniowski (1840-46), Sen srebrny Salomei (1844), Król-Duch (1845-49); wiersze: Grób Agamemnona (1839), Hymn o zachodzie słońca (1839), Odpowiedź na ?Psalmy przyszłości? (1848) Polski poeta okresu romantyzmu, epistolograf, dramaturg. W swoich utworach (zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją Polaków) podejmował problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, przeszłością narodu i przyczynami niewoli. Jego twórczość cechuje kunsztowność języka poetyckiego. W późniejszym, mistycznym okresie stworzył własną odmianę romant. mesjanizmu i kosmogonii (system genezyjski). Studiował prawo w Wilnie, krótko pracował w Warszawie w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu oraz w Biurze Dyplomatycznym Rządu powstańczego 1831 r. Podróżował po Szwajcarii, Włoszech, Grecji, Egipcie i Palestynie. Osiadł w Paryżu, gdzie zmarł na gruźlicę i został pochowany na cmentarzu Montmartre. W 1927 r. jego prochy złożono w katedrze na Wawelu. autor: Katarzyna Starzycka

Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.