Tamsulosyna i solifenacyna jako forma leczenia skojarzonego pacjentów z objawami ze strony dolnych dróg moczowych - wskazania oparte na zasadach evidence-based medicine oraz praktycznych doświadczeniach

Piotr Zapała

Leczenie skojarzone tamsulosyną i solifenacyną jest jednym z częściej stosowanych skojarzeń lekowych u pacjentów z nasilonymi objawami z dolnych dróg moczowych w fazie napełniania. Objawy takie mogą mieć charakter wtórny do przeszkody podpęcherzowej, ale mogą być również patofizjologicznie niezależne od łagodnego rozrostu stercza. Duoterapia tamsulosyną i solifenacyną wydaje się leczeniem bezpiecznym, a z perspektywy klinicznej kluczowa pozostaje selekcja pacjenta, który odniesie największą korzyść z takiego leczenia.

Tatuaże. Gdy ciało staje się tłem

Zbiorowy

Interdysplinarne spojrzenie na tatuaże i fenomen ich popularności we współczesnym społeczeństwie i kulturze 

Telemedycyna. Alergologia

Adam J. Sybilski

Pandemia COVID-19 wywróciła do góry nogami całe nasze dotychczasowe życie. Dotknęła również relacji między lekarzem a pacjentami. Z dnia na dzień wprowadzono nowe zasady postępowania zmierzające do zmniejszenia kontaktu między ludźmi, w tym między chorymi a ich lekarzami. Obawa przed zakażeniem, zarówno ze strony chorych, jak i personelu medycznego, skłoniła wielu do rozwijania tej formy udzielania świadczeń medycznych. Monografia Profesora Adama Sybilskiego wypełnia lukę występującą na rynku wydawniczym w zakresie publikacji poświęconych prowadzeniu tej formy usług medycznych w dziedzinie alergologii. Jest to niezwykle cenna pozycja, unikatowa i bardzo potrzebna. Musimy jednak pamiętać - co sam autor podkreśla - że "telewizyta nie może być zastosowana w przypadku zaostrzenia objawów chorobowych, konieczności wykonania badań dodatkowych in vivo oraz ciężkich postaci alergii, szczególnie w trakcie reakcji anafilaktycznej lub tuż po niej".

Terapia skojarzona mirabegronem z tamsulosyną w leczeniu pęcherza nadaktywnego u mężczyzn z objawami z dolnych dróg moczowych

Tomasz Wiatr, Piotr Chłosta

Mężczyznom z objawami z dolnych dróg moczowych (LUTS, lower urinary tract symptoms) leczonym a-blokerami mogą towarzyszyć symptomy nadaktywnego pęcherza moczowego (OAB, overactive bladder), co wymaga dodatkowego stosowania leków antymuskarynowych. Mirabegron (agonista receptora B3-adrenergicznego) jest alternatywną terapią uzupełniającą, skuteczniejszą od placebo pod względem poprawy objawów OAB i lepiej tolerowaną. Zaobserwowano, że skojarzone leczenie tamsulosyną z mirabegronem wpływa korzystnie na średnią objętość wydalonego moczu, epizodów parć naglących w ciągu doby oraz liczbę mikcji. W przypadku tamsulosyny w skojarzeniu z placebo obserwowano wyższy ogólny odsetek zdarzeń niepożądanych zaistniałych w trakcie leczenia niż w przypadku tamsulosyny z mirabegronem. Wyniki badania PLUS ujawniają przydatność terapii mirabegronem z tamsulosyną w leczeniu mężczyzn z powodu łagodnego powiększenia gruczołu krokowego, u których wystąpiły jednocześnie objawy nadaktywności pęcherza moczowego. Badanie MATCH potwierdziło, że terapia skojarzona przez 12 tygodni u mężczyzn z symptomami LUTS i OAB ma wyższą skuteczność niż placebo i była dobrze tolerowana.

Terapia zakażeń jesienno-zimowych

Urszula Zielińska-Borkowska

W artykule omówiono zastosowanie antybiotyków w okresie jesienno-zimowym. Przypomniano podstawowe informacje dotyczące amoksycyliny w połączeniu z kwasem klawulanowym oraz cyprofloksacyny.

Trądzik pospolity w praktyce ambulatoryjnej

Łukasz Matusiak

Skuteczna terapia trądziku wymaga jak najwcześniejszego wprowadzenia skutecznego leczenia, odpowiednich zabiegów w gabinecie dermatologii estetycznej oraz skrupulatnego stosowania pielęgnacji domowej. W pracy zwięźle opisano praktyczne doświadczenia z leczeniem tej choroby i wskazówki postępowania.

Twoje zdrowie. Wszystkie kłamstwa, którymi cię raczą, i jak nauka pomaga się w tym połapać

prof. Didier Raoult, Sabine Casalonga

Medycyna to nie tyle ścisła nauka, co raczej pole bitwy, na którym ścierają się nauka, polityka i marketing, a często też mity i lęki, bo nie ma nic cenniejszego od zdrowia. Chwytamy się wszystkiego, by zatroszczyć się o siebie i najbliższych. Dlatego tak łatwo nas nabrać. Czy jedzenie brokułów chroni przed nowotworami, a picie mleka – przed osteoporozą? Czy osoby szczupłe żyją dłużej, a alkohol zawsze szkodzi? Jak to jest, że bagatelizujemy wpływ używek, a boimy się szczepionek i przestrzegamy przed antybiotykami? Jacy są najwięksi zabójcy ludzi w XXI wieku i dlaczego nie o wszystkich mówi się w mediach? Czym jest polityka zdrowotna i dlaczego w medycynie tak wielkim problemem są konflikty interesów? W dziedzinie troski o zdrowie bombardowani jesteśmy fałszywymi informacjami. Straszymy się chorobami, które nie są groźne, a udajemy, że nie istnieją te, które prowadzą do śmierci bardzo wielu osób. Do tego koncerny farmaceutyczne, działające nie tylko z myślą o zdrowiu, ale też prawach rynku, proponują droższe odpowiedniki znanych i skutecznych leków czy cudowne nowe substancje, których zalety nie zostały jeszcze udowodnione. Prof. Didier Raoult, słynny francuski lekarz i epidemiolog, zaprasza w podróż w poszukiwaniu zdrowego rozsądku. Pisząc w sposób przejrzysty i szczery, prowadzi przez głośne medyczne fake newsy, zagrania marketingowe i społeczne obawy. Radzi, co robić, by nie dać się przygnębić, nie poddać się obawom i pesymizmowi – i zadbać o swoje zdrowie. Książka powstała we współpracy z Sabine Casalonga, psycholożką i dziennikarką naukową. Prof. Didier Raoult to francuski lekarz, mikrobiolog i epidemiolog. Specjalizuje się w chorobach zakaźnych. Jest dyrektorem Szpitala Uniwersyteckiego oraz Centrum Badań nad Nowymi Chorobami Zakaźnymi i Tropikalnymi (URMITE) w Marsylii. Oprócz działalności naukowej i badawczej prowadzi także wykłady na Uniwersytecie w Marsylii. Jako że jest najbardziej wpływowym badaczem w swojej dziedzinie, jego publikacje należą do najczęściej cytowanych w czasopismach naukowych, a on sam przez czasopismo Nature jest zaliczany do dziesięciu najlepszych francuskich badaczy. Został wyróżniony przez francuski Narodowy Instytut Zdrowia i Badań Medycznych (INSERM) nagrodą za całokształt kariery. Od początku kryzysu koronawirusowego jest członkiem Komitetu Naukowego przy francuskim Ministerstwie Zdrowia. Już 16 marca 2020 roku poinformował o pierwszych pozytywnych testach użycia chlorochiny jako skutecznego leku na COVID-19. Działał na pierwszych liniach walk z kolejnymi współczesnymi epidemiami – m.in. SARS, cholery, tyfusu i Zika. Brał również udział w badaniach paleomikrobiologicznych – dotyczących historycznych epidemii, m.in. drugiej Czarnej Śmierci w XVII wieku oraz chorób nękających żołnierzy Napoleona. Didier Raoult ma również na koncie odkrycie kilkudziesięciu mikroorganizmów (w tym bakterie nazwane od jego nazwiska – Raoultella oraz Rickettsia raoultii). Zajmuje się nie tylko mikroorganizmami powodującymi choroby, ale również tymi, z którymi żyjemy w symbiozie. Ma także zasługi na polu walki z wirusem HIV. Didier Raoult jest także żywo zainteresowany kwestią zdrowia publicznego, profilaktyką, rozwiązaniami podejmowanymi przez administrację państwową i lokalną oraz popularyzacją nauki. Interesuje go nie tylko stan zdrowia Europejczyków; wiele energii wkłada w działania w państwach afrykańskich, wspierając kontakty między uczonymi i powstawanie nowych ośrodków medycznych i laboratoriów. Prowadzony przez Raoulta ośrodek badawczy, korzystający z najnowocześniejszych technologii i narzędzi, stanowi jedno z najważniejszych i najczęściej konsultowanych laboratoriów w Europie.  

U kogo i dlaczego warto zastosować insulinę dwuanalogową aspart + degludec?

Mariusz Dąbrowski

Ostatnie lata przyniosły istotne zmiany paradygmatu terapii cukrzycy typu 2. Po ogłoszeniu wyników pierwszych i kolejnych badań bezpieczeństwa sercowo-naczyniowego leków przeciwcukrzycowych na pierwszą linię frontu wysunęły się leki nieinsulinowe, a szczególne miejsce zajęły inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 i agoniści receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (te drugie są rekomendowane jako pierwsza terapia iniekcyjna w cukrzycy typu 2). Spowodowało to nieznaczny spadek liczby pacjentów leczonych insuliną. Niemniej należy pamiętać, że w populacji osób z cukrzycą typu 2 u wielu pacjentów wystąpi wcześniej lub później konieczność wdrożenia insulinoterapii. Zwykle jest ona inicjowana w postaci jednej iniekcji insuliny bazowej, przy czym w naszych warunkach zwykle jest to insulina NPH. Brak efektywności tej terapii wymaga dalszej intensyfikacji leczenia w postaci dołączania kolejnych iniekcji insuliny doposiłkowej. Jedną z takich opcji jest zastosowanie połączenia w jednym wstrzykiwaczu szybko działającego analogu - insuliny aspart (IAsp) oraz ultradługo działającego analogu - insuliny degludec (IDeg), z których każdy zachowuje swój profil farmakokinetyczny. Zaletą tej opcji jest mniejsza liczba iniekcji przy porównywalnej lub lepszej kontroli glikemii w porównaniu z innymi schematami terapii, a dodatkową korzyścią dla pacjenta jest mniejsza liczba hipoglikemii, szczególnie nocnych. Leczenie to umożliwia dalszą intensyfikację terapii poprzez dodanie drugiej iniekcji IDegAsp lub kolejnych iniekcji insuliny doposiłkowej. Insulina IDegAsp może być też użyta przy inicjowaniu insulinoterapii w warunkach znacznej hiperglikemii, przy zamianie terapii mieszankami insulin ludzkich bądź analogowych na jedną lub dwie iniekcje insuliny IDegAsp, a i to nie wyczerpuje pełnego spektrum jej możliwych zastosowań. Podsumowując, insulina IDegAsp jest wartościowym i bezpiecznym uzupełnieniem możliwości insulinoterapii u pacjentów z cukrzycą typu 2, ale też typu 1.