Obliczenia w inżynierii bioreaktorów

Jerzy Bałdyga, Marek Henczka, Wioletta Podgórska

W skrypcie zaprezentowano metody obliczania bioreaktorów. Przyjęty sposób opisu wykorzystuje metody inżynierii chemicznej do opisu procesów biologicznych. Materiał zawarty w skrypcie obejmuje: bilanse masowe i energetyczne bioreaktorów, obliczanie bioreaktorów idealnych i nieidealnych, wymianę masy i mieszanie w bioreaktorach, powiększanie skali bioreaktorów, dynamikę bioreaktorów i opis kultur mieszanych, zastosowanie komórek i enzymów unieruchomionych, problemy komórek roślinnych i zwierzęcych w bioreaktorach, problem naprężeń ścinających itp. Skrypt przeznaczony jest dla studentów kierunków biotechnologii i inżynierii chemicznej i procesowej specjalizujących się w inżynierii bioprocesowej oraz dla studentów kierunków pokrewnych, takich jak ochrona środowiska czy chemia spożywcza. Mogą z niego korzystać pracownicy naukowo-badawczy instytutów przemysłowych, a także projektanci i konstruktorzy aparatury oraz słuchacze studiów podyplomowych.

Ochrona środowiska w przedsiębiorstwie. Zbiór najważniejszych informacji

Praca zbiorowa

Każda działalność przedsiębiorstwa wiąże się mniej lub bardziej z oddziaływaniem na środowisko naturalne, czy to w postaci emisji gazów i pyłów do powietrza z pojazdów flotowych, kotłowni zakładowej, czy to z odprowadzaniem ścieków do wód lub do ziemi, np. do rowu, czy to z wytwarzaniem odpadów komunalnych oraz produkcyjnych. Mając to na względzie warto wiedzieć pod jakie obowiązki i przepisy w zakresie ochrony środowiska podlega zakład. Pozwoli to uniknąć nieprzyjemnych konsekwencji finansowych w razie ewentualnej kontroli organów ochrony środowiska.

Oczyszczalnia ścieków jako element biogospodarki o obiegu zamkniętym

Monika Żubrowska-Sudoł

IV tom serii monografii naukowych Wydziału Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej – „CIRCULAR ECONOMY – TECHNOLOGIE”   Prezentowana monografia dokumentuje, że oczyszczalnia ścieków może być obiektem, w którym równolegle z realizacją celu polegającego na ochronie wód przed zanieczyszczeniem odzyskuje się energię oraz cenne surowce, a odpady przekształca się w produkty.   Ponieważ zasób stanowią w tym przypadku ścieki oraz biomasa odpadowa, jest to przykład biogospodarki bazującej na tzw. zasobach wtórnych, i w takim ujęciu oczyszczalnię ścieków możemy traktować jako wieloplatformową biorafinerię. Koncepcję oczyszczalni ścieków jako elementu biogospodarki cyrkularnej autorka przedstawiła w rozdziale drugim niniejszej monografii, a także w kolejnych rozdziałach prezentując doniesienia literaturowe i wyniki prac własnych odnoszące się do wybranych elementów oczyszczalni ścieków jako biorafinerii oraz podając przykład dobrej praktyki w przedmiotowym obszarze. Przedstawione w pracy rozważania wskazują na to, że oczyszczalnie ścieków posiadają duże możliwości w kontekście zmniejszenia zużycia surowców pierwotnych, ograniczenia zależności od zasobów nieodnawialnych i redukcji emisji gazów cieplarnianych, czyli trzech z pięciu celów sprecyzowanych przez Komisję Europejską w strategii dotyczącej biogospodarki.   Mogłoby się wydawać, że oczyszczalnię ścieków trudno powiązać z priorytetowym celem biogospodarki, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego. Pogląd ten staje się jednak nieaktualny, gdy pod uwagę weźmiemy, że w tego typu biorafinerii: produkowane są nawozy minerlane, mineralno-organiczne lub komponenty nawozów, które są następnie używane w rolnictwie, a także odzyskiwana jest woda, która może zostać wykorzystana do nawadniania w rolnictwie, co wpływa na ograniczenie negatywnych skutków suszy na produktywność rolną. Takie zastosowanie oczyszczonych ścieków pozwala dodatkowo na ponowne włączenie składników odżywczych (azotu, fosforu czy potasu) do naturalnych cyklów biochemicznych. Nawadniając, prowadzi się więc równocześnie nawożenie gleby, ograniczając tym samym zużycie nawozów sztucznych.   Przytoczone w monografii przykłady dokumentują również, że komunalne oczyszczalnie ścieków można wskazać jako element cyrkularnej BioWEconomy.

Opłata środowiskowa i produktowa - praktyczne problemy

Karolina Szewczyk-Cieślik

Opłata za korzystanie ze środowiska to jeden ze środków finansowo-prawnych w ochronie środowiska, który polega na płaceniu za: wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza, wydane uprawnienia do emisji, zgodnie z ustawą o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych oraz składowanie odpadów. Opłata produktowa to inaczej kara pieniężna, którą podmiot musi sam sobie naliczyć w przypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych oraz odpadów poużytkowych. Uiszczanie i wyliczanie tych opłat należy do obowiązków osób zajmujących się ochroną środowiska.

Opłaty za usługi wodne

Praca zbiorowa

Obowiązek opłaty za usługi wodne nie dotyczy wszystkich wymienionych w art. 35 ust. 3 ustawy prawo wodne (dalej PW) usług wodnych. Wprost dotyczy to poboru wód podziemnych lub wód powierzchniowych, wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz odprowadzania do wód wód opadowych lub roztopowych ujętych w systemy kanalizacji deszczowej albo systemy kanalizacji zbiorczej na terenie miast. Takie formy korzystania z wód do końca 2017 r. były zasadniczo objęte obowiązkiem naliczania i uiszczania opłat za korzystanie ze środowiska. Dowiedz się wszystkiego na temat opłat za usługi wodne.

Paliwa do silników o zapłonie samoczynnym, wyd. 2 uaktualnione / 2008

Tadeusz Kałdońsk, Kazimierz Baczewski

Opis współczesnych paliw przeznaczonych do silników o zapłonie samoczynnym, ich własności, parametrów i wymagań, a także zasad przechowywania i dystrybucji. Omówiono szczegółowo oleje napędowe, a także paliwa alternatywne, które mogą być stosowane samodzielnie lub jako domieszki do oleju napędowego, ze szczególnym uwzględnieniem olejów roślinnych i ich estrów (głównie oleju rzepakowego), a także możliwości stosowania w silnikach wysokoprężnych paliw gazowych – gazu płynnego LPG i naturalnego gazu ziemnego CNG oraz lekkich olejów opałowych i paliw lotniczych. Odbiorcy książki: pracownicy sektora przechowywania, dystrybucji i handlu paliwami oraz kontroli ich jakości, pracownicy zaplecza techniczno-obsługowego motoryzacji, a także studenci specjalizujący się w eksploatacji pojazdów mechanicznych. 

Podstawy dynamiki atmosfery

Lech Łobocki

Podręcznik adresowany jest do studentów studiów I i II stopnia kierunków leżących w dyscyplinach inżynierii środowiska i nauk o Ziemi i środowisku, doktorantów, nauczycieli akademickich i pracowników naukowych, zajmujących się meteorologią ogólną, stosowaną i dynamiczną, oceanografią fizyczną, fizyką atmosfery lub geofizyczną dynamiką płynów. Ze względu na obserwowane obecnie różnice w przygotowaniu studentów podejmujących kursy w tym obszarze, sporo miejsca znalazły w książce elementy wiedzy, wykładanej często w ramach odrębnych kursów z matematyki, termodynamiki i dynamiki płynów (rozdziały 1-4 oraz dodatki). Dzięki temu, uspójniono terminologię tych obszarów, wraz z zapisem równań i wzorów i ujednoliceniem stosowanych w nich symboli - co znacznie usprawnia odwoływanie się do wiedzy podstawowej. Zagadnienia specyficzne dla geofizycznej dynamiki płynów omówiono w kolejnych rozdziałach, obejmujących tu zarówno elementarne pojęcia dotyczące form ruchu zrównoważonego i wirowości, jak i dość szczegółowy wykład dwóch podstawowych teorii geofizycznych - teorii płytkiej wody i teorii quasi-geostroficznej, adresowany do średnio zaawansowanych czytelników - po którym następuje omówienie głównych typów niestabilności hydrodynamicznych, obserwowanych w przepływach geofizycznych. Na bazie tej wiedzy, w rozdziale 14 wyjaśniona zostaje ewolucja struktur ruchu w atmosferze - cyrkulacji ogólnej, cyklogenezy umiarkowanych szerokości geograficznej i wiatrów lokalnych. Rozdział 15 poświęcony jest dolnej troposferze - nacechowanego obecnością turbulencji obszarowi, w którym koncentruje się przebywanie i działalność człowieka, i poprzez który zachodzi wymiana masy, pędu i energii między atmosferą, a powierzchnią planety.

Podstawy geotechniki. Zadania według Eurokodu 7

Agnieszka Dąbska

Wprowadzenie w Polsce nowych norm w dziedzinie geotechniki – Eurokodu 7 oraz norm PN-EN ISO – wpłynęło na konieczność opracowania nowego skryptu obejmującego klasyfikację gruntów oraz obliczenia nośności i osiadań konstrukcji obiektów budowlanych. Przykłady zadań dotyczące klasyfikacji gruntów i ich charakterystyk, przedstawione w pierwszej części skryptu, opracowane zostały na podstawie norm: PN-EN ISO 14688-1:2006 Badania geotechniczne. Oznaczanie i klasyfikowanie gruntów. – Część 1: Oznaczanie i opis oraz PN-EN ISO 14688-2:2006 Badania geotechniczne. Oznaczanie i klasyfikowanie gruntów. – Część 2: Zasady klasyfikowania. W drugiej części skryptu przedstawiono przykłady obliczeń stanów granicznych nośności i stanu granicznego użytkowalności dla obiektów budowlanych posadawianych bezpośrednio w gruncie według zasad obowiązujących w normie PN-EN 1997-1:2008 Eurokod 7. Projektowanie geotechniczne. – Część 1: Zasady ogólne.   Niniejszy skrypt powstał z myślą o studentach Wydziałów Inżynierii Środowiska i Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej jako pomoc dydaktyczna do przedmiotów: „podstawy geologii i geotechniki”, „geotechnika I”, „geotechnika II” oraz „mechanika gruntów i fundamentowanie”. Ze skryptu mogą też korzystać studenci wydziałów budownictwa i inżynierii środowiska innych politechnik oraz wydziałów technicznych akademii rolniczych i SGGW, jak również inżynierowie specjalizujący się w projektowaniu posadowień obiektów budowlanych.