Moienzi Nzadi. U wrót Konga

Tadeusz Dębicki

W 1928 roku na belgijski parowiec Mateba zaciąga się polski marynarz, Tadeusz Dębicki. Spełnia w ten sposób swoje marzenie o podróży do Afryki Środkowej, a czytelnikom przywozi imponujący, skrzący się detalami reportaż. Dębicki jest zachwycony przyrodą, ale nie szczędzi realistycznych szczegółów: ścinający z nóg upał, smród spalonej oliwy, wyziewy węgla, mordercza praca Kongijczyków przy rozładunku cementu – obserwujemy z bliska kolonialne realia. Autor U wrót Konga zadziwia przede wszystkim otwartością. Jako jeden z nielicznych świadków swojej epoki współczuje czarnoskórym Kongijczykom: dwunastoletnim chłopcom pracującym w gorącej jak piec ładowni parowca, dźwigającym nieskończoną liczbę skrzyń dynamitu i worków cementu, karanym chłostą za upuszczenie baryłki gwoździ. Dębicki opisuje wyzysk, rabunek, niewolniczą pracę, rasizm i pychę – zjawiska, które Europa dostrzeże dopiero za kilkadziesiąt lat.

Moja droga!

Katarzyna Domańska, Magdalena Adaszewska

Każda z nas ma czasem ochotę powiedzieć coś, co nie spodoba się innym. Postąpić dokładnie na odwrót, niż tego się od nas oczekuje. Zerwać z siebie metkę dama, grzeczna dziewczyna, urocza staruszka, ona taka miła, zobacz, jaka czarująca. Świat zmieniają te kobiety, które to pojęły. Miały odwagę podnieść głowę i wyrazić swoją opinię w sprawie, o której inni woleli milczeć. Jedne głośno, inne ciszej. Ale zawsze odważnie. Dwie autorki kreślą kilkanaście portretów pań, których siła powinna być dla nas inspiracją. Znanych i tych spoza reflektorów. Kobiet, które nie dały się zaszufladkować. Oto one: Dagmara Brzezińska Urszula Dudziak Weronika Marczuk Ewa Minge s. Eliza Myk Bianka Nwolisa Katarzyna Pawlikowska Patrycja Piekutowska Aleksandra Przegalińska Milena Ratajczak Miłka Raulin Bogumiła Siedlecka-Goślicka Wanda Traczyk-Stawska

Moja Europa. Dwa eseje o Europie zwanej Środkową

Jurij Andruchowycz, Andrzej Stasiuk

Esej Środkowowschodnie rewizje Jurija Andruchowycza przełożyła Lidia Stefanowska. Kolejne wydanie słynnego polsko-ukraińskiego dwugłosu, który wpłynął na sposób opowiadania o Europie Środkowo-Wschodniej. Czułość dla obrazów rozpadu, melancholijne opisy przywiązania do tymczasowości, historie zwykłych ludzi układane przez wielką historię, zaduma nad granicami wewnątrz granic i poza nimi. To wszystko składa się na przenikliwy intelektualny atlas naszej części świata, jednocześnie pociągającej i wykrzywiającej w grymasie swoją zmienną twarz. Książka ukazała się w Niemczech, w Chorwacji, we Francji, na Ukrainie i Węgrzech, w Rumunii i Hiszpanii. Są to teksty w swoim gatunku znakomite. Odkąd razem z Oświeceniem przeminęły poematy, wykładające w eleganckich dwuwierszach sekrety budowy wszechświata albo sztuki sadzenia grochu, esej pozostał jedynym gatunkiem, który sytuuje się na pograniczu nauki i poezji, z pierwszej czerpiąc erudycję, od drugiej zaś zapożyczając odwagę nieoczekiwanych zestawień. Szkice o Mojej Europie spełniają ten warunek z naddatkiem; co więcej, jak przystało na dobre eseje, można z nich wycinać zdania godne podniesienia do rangi aforyzmu, jak choćby: Jeśli miałbym wymyślić dla Europy Środkowej jakiś herb, to w jednym z jego pól umieściłbym półmrok, a w innym pustkę. Jeśli Dwa eseje powstały na zamówienie tym lepiej; marzyłbym sobie, by ich autorzy podjęli się opracowywania kolejnych tematów, widząc już oczyma duszy biblioteczkę traktującą o tlenie, nowych środkach przekazu czy reformie oświaty. Nie byłyby to z pewnością próby w manierze Bouvarda i Pécucheta. Liczyłbym raczej na widoczny w omawianych esejach rozmach polihistorów: następców jońskich filozofów natury, renesansowych myślicieli, angielskich poetów metafizycznych, których talent pozwala na rozważanie struktury materii, poznawanie Kabały, doradzanie Księciu i smakowanie trunków. Wojciech Stanisławski

Moja Legia. 23 lata za kulisami największego klubu w Polsce

Wojciech Hadaj

Ostro, prześmiewczo, subiektywnie. Kiedyś piłkarze byli dla niego nadludźmi, dzisiaj wręcz przeciwnie – są przepłacanymi przeciętniakami. Wojciech Hadaj, najbardziej kontrowersyjny spiker stadionowy w Polsce, odsłania kulisy piłkarskiego świata. „Moja Legia” to portret wielkiego klubu pisany przede wszystkim emocjami, a dopiero później chronologią zdarzeń i następujących po sobie trenerów i prezesów. To także „case study”, gdzie na przykładzie najbogatszego klubu w Polsce autor pochyla się nad stanem piłki nożnej, w Polsce i na świecie. Hadaj to bez wątpienia jedna z żywych legend klubu przy Łazienkowskiej. Człowiek, który poznał wewnętrzne życie drużyny od kuchni, a raczej szatni, jak mało kto. Zna jego najskrytsze sekrety, przemilczane historie i zamiecione pod dywan niewygodne fakty. W książce nie brakuje korytarzowych ploteczek, ekscesów i sekscesów czy wymierzanych przez autora razów bohaterom tej historii, czyli samym piłkarzom. Można dowiedzieć się, który z trenerów kazał kupić do gabinetu sejf, w którym chował swój „kosmicznie drogi” zegarek, czy też który z piłkarzy latał do Szczecina, by noc spędzić w kasynie, a kolejnego dnia stanąć na murawie przy Łazienkowskiej. Ale przede wszystkim można dowiedzieć się jaką wizję na uzdrowienie piłki nożnej ma Wojciech Hadaj. *** Wojtek Hadaj to 100% Legii i 100% Warszawy, czyli cechy dzisiaj prawie niedostępne. Jeśli choć raz byłeś przy Ł3 nie możesz nie przeczytać tej książki. - Muniek Staszczyk, muzyk, wokalista, lider T.Love Wrogowie i przyjaciele. Sukcesy i dramaty. Kozaki i leszcze. Opowieść o Legii widzianej oczami gościa, który oddał jej 23 lata swojego życia. Widział dużo i dużo wie, bo był w samym centrum wydarzeń. - Michał Żewłakow, były piłkarz, obrońca, zagrał w reprezentacji Polski 102 mecze

Moje podróże, te małe i te duże

Wojciech Borecki

Moje podróże te małe i te duże to kolejna odsłona wspomnień Wojciecha Boreckiego, autora powieści autobiograficznej zatytułowanej Małymi krokami do celu, czyli jak zostałem emigrantem (Borgis 2022). Tym razem Autor ze swadą opowiada o podróżach, które odbywał od wczesnego dzieciństwa do czasów współczesnych. Miejsca, które odwiedził, to m.in. Licheń, polskie góry, Wielka Brytania, Madera, Majorka, Włochy, Portugalia oraz Cypr. Oprócz własnych spostrzeżeń i anegdot z odwiedzanych miejsc, Wojciech Borecki przybliża również ich historię i kulturę, podaje także garść informacji praktycznych. Całość ilustrują zdjęcia z prywatnego archiwum Autora. Notatka o Autorze Wojciech Borecki przyszedł na świat w 1976 roku w Łasku. Pochodzi z robotniczej rodziny, a siebie samego określa jako skromnego "chłopaka z okolicy". Ukończył kierunek inżynierii na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, ale w wyuczonym zawodzie nie pracował dłużej niż rok. Od zawsze marzył o wielkim świecie i w końcu w 2005 roku wyemigrował do Anglii, gdzie podjął naukę języka angielskiego i ukończył z wyróżnieniem Newcastle under Lyme College, pracując jednocześnie jako kierowca ciężarówki w wielu firmach. Zadebiutował w 2022 roku powieścią autobiograficzną Małymi krokami do celu, czyli jak zostałem emigrantem. Nie lubi jednak chwalić się swoimi osiągnięciami, twierdząc, że jeszcze niczego szczególnego w życiu nie dokonał.

Moje Życie na Wolności

Donald Lowrie

Jego świadectwo stanowiło inspirację dla epoki Beaten Generation. Donald Lowrie to człowiek, który dzięki bestsellerowi Moje Życie w Więzieniu i swojej aktywnej postawie doprowadził do zaprzestania tortur i wielkiej reformy amerykańskiego więziennictwa. Jego książka to dzieło traktujące o iluzji wolności poza więziennymi murami, kreślone wrażliwością uzdolnionego człowieka, który opuścił więzienne mury zderzając się ze światem, który na złudzenia pozostawia mniej niż margines. Jego styl narracji można porównać ze stylem wybitnych przedstawicieli późniejszej Beaten Generation, zwłaszcza Jacka Kerouaca. W 1915 roku publikuje sequel: Moje Życie na Wolności, opisując życie swoje i byłych współwięźniów z nadzieją na zmianę w nieuleczalnie chorej cywilizacji amerykańskiego konsumpcjonizmu. Jego książka jest ciągle aktualna - zwłaszcza w kontekście refleksji o więziennictwie polskim i jego stanie obecnym. Pierwszy sierpnia 1911 roku! Dla ciebie ten dzień prawdopodobnie nic nie znaczy, ale dla mnie jest to dzień, którego nigdy nie zapomnę, moment wyznaczający nową epokę w moim życiu – życiu do tej pory pełnym tragicznych doświadczeń i mocnych wrażeń. Od tamtego czasu moja egzystencja jest równie barwna, o ile nie tragiczna, choć w nieco inny sposób. To właśnie tego dnia, po dziesięciu latach spędzonych za stalowymi kratami i kamiennymi murami, dziesięciu latach w pasiakach, pośród ludzkiej degradacji, zostałem warunkowo zwolniony z więzienia San Quentin. Dziś to więzienie jest domem załamanego byłego lidera politycznego z San Francisco, miejscem życia setek pogrążonych w beznadziei mężczyzn i kobiet, żywym grobem prawie dwóch tysięcy istot ludzkich, z których każda jest trybikiem w ponurym, mielącym kole ludzkiego postępu, ponieważ żaden człowiek cierpiący z powodu złamanego życia w więziennej celi nie jest mniej ważną jednostką w ewolucji ludzkości niż nadziany król życia, rolnik z motyką w ręku czy pastor. Jeszcze nigdy dotąd nie żyła, i także obecnie nie ma żadnej istoty ludzkiej, która kiedyś by nie służyła lub aktualnie nie służy swojemu ważnemu celowi w wielkim planie rzeczy. Fakt, że każda istota ludzka przychodzi na świat z ukrytymi skłonnościami, pewnymi cechami charakteru oraz dobrze zdefiniowanymi upodobaniami, zawsze był dla mnie przyczynkiem do refleksji. Wierzę, że wszelka myśl każdej istoty ludzkiej ma ogromną wartość. Żyłem z tymi wszystkimi istotami ludzkimi w San Quentin, i z dwustu tysiącami innych w więzieniach rozsianych po całym kraju, każdego dnia i o każdej godzinie od mojego uwolnienia, i prawdopodobnie będę tak już żył przez resztę mojego życia.

Mokradełko

Katarzyna Surmiak-Domańska

Wydała autobiografię, w której opisała, jak za milczącą zgodą matki przez lata była wykorzystywana przez swojego ojca. W miejscowej bibliotece ustawiła się kolejka. Chociaż autorka ukryła się pod pseudonimem, wszyscy szybko domyślili się, o kogo chodzi. Bo na książce się nie skończyło. Halszka udzielała wywiadów, występowała w telewizji i opowiadała otwarcie o tym, co robił z nią ojciec. Mokradełko to spojrzenie na Halszkę Opfer - autorkę głośnego Kato-taty - oczami osób z jej najbliższego otoczenia: męża, sąsiadek, teściowej, lekarki. Jak widzą kogoś, kto wybrał sobie pseudonim "Ofiara", ale nie zachowuje się jak na ofiarę przystało? Matka nie może wybaczyć córce, że publicznie mówi o sprawach, które dotyczą rodziny. Oświadczyła, że nie chce jej znać. Córka wybiera się w podróż do matki. Razem z nią jedzie reporterka, która staje się uczestnikiem wydarzeń.

Monidło. Życie po Kato-tacie

Halszka Opfer

Dramatyczna opowieść kobiety molestowanej w dzieciństwie. Kontynuacja bestselleru Kato-tata. Monidło to dalszy ciąg autentycznych wspomnień autorki przedstawionych w książce Kato-tata. Nie-pamiętnik. Jak wpłynęło molestowanie małej dziewczynki przez ojca i horror, jaki przeżyła w rodzinnym domu na jej dorosłe życie? Ile upokorzeń i złego traktowania od męża, teściów, rodziców i innych musiała jeszcze doznać? Historia mrocznego dzieciństwa się powtórzyła, gdyż jak twierdzi Halszka: Ofiara jest zawsze ta sama, tylko kaci się zmieniają.

Morderstwa nad Bałtykiem. Część 1. Łowcy skór (#1)

Janne Aagaard

Prawdziwa historia morderstw pacjentów przez ratowników łódzkiego pogotowia. Lata 90-te były czasem wyjątkowo trudnym dla branży pogrzebowej w Łodzi. Panowała w niej bardzo duża konkurencja. Chciwość zakładów urosła do gigantycznych rozmiarów i doprowadziła do śmierci tysięcy ludzi. Jak zdobywali ciała? Skąd otrzymywali informacje o zgonach? Jak udało im się utrzymać proceder w sekrecie przez tyle lat? True crime idealny dla fanek i fanów podcastów "Kryminatorium" i "5 nie zabijaj". Seria "Morderstwa nad Bałtykiem" powstała na podstawie podcastu duńskiej dziennikarki kryminalnej Janne Aagaard. Składa się z 6 części. Seria o makabrycznych morderstwach w krajach regionu Morza Bałtyckiego. Janne Aagaard - pisarka i dziennikarka, która stworzyła kilka z najczęściej słuchanych podcastów kryminalnych w Danii. Aagaard posiada tytuł magistra dziennikarstwa i kryminologii na Queens University.

Morderstwa nad Bałtykiem. Część 2. Morderstwo bez granic (#2)

Janne Aagaard

Prawdziwa historia seryjnego mordercy z Rosji, który by zdobyć fortunę nie cofnął się przed niczym. Dwóch studentów akademii marynarki wojennej wolny czas spędzało marząc o życiu z dala od szarej rosyjskiej rzeczywistości. Pewnego dnia zdezerterowali i uciekli do Estonii. Tam czekały na nich piękne kobiety i szybkie pieniądze. Przynajmniej taki plan miał jeden z nich... Jak młody Rosjanin przeprowadzał napady rabunkowe? W którym momencie postanowił również zabijać niewinnych świadków? True crime idealny dla fanek i fanów podcastów "Kryminatorium" i "5 nie zabijaj". Seria "Morderstwa nad Bałtykiem" powstała na podstawie podcastu duńskiej dziennikarki kryminalnej Janne Aagaard. Składa się z 6 części. Seria o makabrycznych morderstwach w krajach regionu Morza Bałtyckiego. Janne Aagaard - pisarka i dziennikarka, która stworzyła kilka z najczęściej słuchanych podcastów kryminalnych w Danii. Aagaard posiada tytuł magistra dziennikarstwa i kryminologii na Queens University.

Morderstwa nad Bałtykiem. Część 3. Zaginiona rodzina (#3)

Janne Aagaard

Prawdziwa historia zaginięcia spokojnej litewskiej rodziny, która wstrząsnęła całym krajem w latach 90-tych. Litewski uczeń gimnazjum Mindaugas często popadał w konflikty z rodzicami. Najczęściej chodziło o pieniądze. Chłopiec zawsze marzył o opuszczeniu miasteczka, w którym mieszkał. Pewnego dnia jego rodzice wraz z młodszą siostrą zniknęli po wycieczce na targ. Nastolatek wydawał się nie przejmować ich losem, a jego beztroskie zachowanie zaczęło budzić podejrzenia... Czy młody mężczyzna mógł stać za zaginięciem najbliższych? Jak straszliwą prawdę odkryli śledczy? True crime idealny dla fanek i fanów podcastów "Kryminatorium" i "5 nie zabijaj". Seria "Morderstwa nad Bałtykiem" powstała na podstawie podcastu duńskiej dziennikarki kryminalnej Janne Aagaard. Składa się z 6 części. Seria o makabrycznych morderstwach w krajach regionu Morza Bałtyckiego. Janne Aagaard - pisarka i dziennikarka, która stworzyła kilka z najczęściej słuchanych podcastów kryminalnych w Danii. Aagaard posiada tytuł magistra dziennikarstwa i kryminologii na Queens University.

Morderstwa nad Bałtykiem. Część 4. Doktor Śmierć (#4)

Janne Aagaard

Prawdziwa historia rosyjskiego lekarza mordercy z Sankt Petersburga, odpowiedzialnego za dziesiątki zgonów niewinnych mieszkańców. W latach 90-tych Sankt Petersburg był miastem bezprawia. Działały tam gangi i dochodziło do morderstw. Dlatego liczne zgony starszych mieszkańców nie wzbudziły na początku żadnych podejrzeń. Modus operandi cichego zabójcy był prosty. Wybierał bezbronnych, starszych ludzi, okradał ich i zabijał. Znalezienie sprawcy było bardzo trudne, bo podawał się za przedstawiciela zawodu o największym zaufaniu społecznym - lekarza. Jak udało mu się tak długo działać pod przykrywką? True crime idealny dla fanek i fanów podcastów "Kryminatorium" i "5 nie zabijaj". Seria "Morderstwa nad Bałtykiem" powstała na podstawie podcastu duńskiej dziennikarki kryminalnej Janne Aagaard. Składa się z 6 części. Seria o makabrycznych morderstwach w krajach regionu Morza Bałtyckiego. Janne Aagaard - pisarka i dziennikarka, która stworzyła kilka z najczęściej słuchanych podcastów kryminalnych w Danii. Aagaard posiada tytuł magistra dziennikarstwa i kryminologii na Queens University.

Morderstwa nad Bałtykiem. Część 5. Nielojalna żona (#5)

Janne Aagaard

Prawdziwa historia estońskiego kanibala, który stał się postrachem mieszkańców Tallina w latach 80-tych. Pille i Andreas dorastali w konserwatywnych rodzinach baptystów w małym estońskim miasteczku. Oboje byli ofiarami przemocy fizycznej i psychicznej. Andreas wiedział, że Pille to miłość jego życia. Miłość tak wielka, że kobieta była skłonna pozwolić mężowi zabijać, gwałcić i zjadać części ciał ofiar. Pewnego dnia Pille nie wytrzymała i postanowiła donieść o wszystkim na milicję. Jakie konsekwencje czekały na Pille ze strony męża? Jak ogromne potworności odkryli śledczy? True crime idealny dla fanek i fanów podcastów "Kryminatorium" i "5 nie zabijaj". Seria "Morderstwa nad Bałtykiem" powstała na podstawie podcastu duńskiej dziennikarki kryminalnej Janne Aagaard. Składa się z 6 części. Seria o makabrycznych morderstwach w krajach regionu Morza Bałtyckiego. Janne Aagaard - pisarka i dziennikarka, która stworzyła kilka z najczęściej słuchanych podcastów kryminalnych w Danii. Aagaard posiada tytuł magistra dziennikarstwa i kryminologii na Queens University.

Morderstwa nad Bałtykiem. Część 6. Wampir z Bytomia (#6)

Janne Aagaard

Prawdziwa historia o seryjnym mordercy z linii tramwajowej nr 6 w Bytomiu, przez którego żadna kobieta ze Śląska nie mogła czuć się bezpiecznie. Wiele młodych kobiet zostało zaatakowanych siekierą w Bytomiu w latach 70-tych. Niektóre z nich przeżyły, inne nie miały tyle szczęścia. Sprawca gwałcił swoje ofiary i wystawiał nagie ciała na widok publiczny, żeby je upokorzyć. Mówił, że nienawidzi kobiet. Jak wybierał swoje ofiary? Jak argumentował swoje okrutne i nieludzkie zbrodnie? Jaki był modus operandi "wampira z Bytomia" - Joachima Knychały? True crime, który zainteresuje słuchających "Kryminatorium" i "5 nie zabijaj". Seria "Morderstwa nad Bałtykiem" powstała na podstawie podcastu duńskiej dziennikarki kryminalnej Janne Aagaard. Składa się z 6 części. Seria o makabrycznych morderstwach w krajach regionu Morza Bałtyckiego. Janne Aagaard - pisarka i dziennikarka, która stworzyła kilka z najczęściej słuchanych podcastów kryminalnych w Danii. Aagaard posiada tytuł magistra dziennikarstwa i kryminologii na Queens University.

Morderstwo Menendezów. Historia Lylea i Erika

Robert Rand

Co naprawdę wydarzyło się w domu Lylea i Erika Menendezów? Menendezowie z pozoru stanowili rodzinę idealną kochali się, byli szanowani przez otoczenie, mieszkali w luksusowej willi w Beverly Hills, opływając w dostatku. Sielanka jednak została przerwana. Bracia Lyle i Erik zastrzelili swoich rodziców. Na przesłuchaniu oznajmili, że ojciec stosował wobec nich przemoc, a także wykorzystywał ich seksualnie. Czy to, co mówili było prawdą czy też ich celem było odziedziczenie wielomilionowego spadku? Dziennikarz Robert Rand dogłębnie zbadał tę jedną z najgłośniejszych spraw kryminalnych lat 90-tych. W oparciu o wywiady z obydwoma braćmi odkrył niezwykłe szczegóły, które z pewnością zmieniłyby losy obu mężczyzn skazanych na dożywocie bez możliwości zwolnienia warunkowego. Sprawa ta stała się inspiracją dla serialu Potwory. Historia Lylea i Erika Menendezów produkcji Netflix.

Moskwa, której już nie ma

Michael Fleischer

Moskwa, której już nie ma (1985) Michaela Fleischera to barwna, okraszona cierpkim humorem opowieść o Moskwie połowy lat osiemdziesiątych, do której trafił stypendysta z Niemiec. Składają się na nią luźne wspomnienia sytuacji, miejsc i osób, które jednak tworzą spójny obraz rzeczywistości opartej na sprzecznościach. W tym świecie autor odnalazł “jeszcze inny świat, wiele światów”, o których nieco opowiada i przyznaje: „Stąd zresztą później po latach wziął się w mojej teorii komunikacji społecznej pomysł na koncepcję światów równoległych. Wiem, to astrofizyka wymyśliła, ale Moskwa pokazała mi, że coś takiego jest też wśród i dookoła nas”. Dykteryjki przeplatane są czarno-białymi, niekorygowanymi zdjęciami, które sugestywnie szkicują klimat opisywanego świata. *** Jest rok 1985. Przyjechałem z Bochum do Moskwy zimą pociągiem. Jechało się prawie dwa dni w przedziałach sypialnych po cztery osoby, na korytarzu palił się piecyk węglowy i konduktorka gotowała wodę na herbatę. Piło się herbatę i wyglądało przez okno. Kiedy w Brześciu podnoszono wagon po wagonie, by wymieniać koła, do przedziału wchodzili robotnicy i odkręcali zawieszenie. Potem pociąg kiedyś ruszał i jechał dalej. Za oknem nie było nic, ciągnął się płaski krajobraz, czasem pojawiało się kilka wiejskich domków i dwa miasta. Tym drugim była Moskwa. Dworzec Białoruski. Z dwiema walizami wysiadłem. Przywitała mnie pani z Akademii Nauk, oddelegowana do przyjmowania takich jak ja. Miało nie być tak, by obcokrajowcy robili coś sami, a już na pewno nie, by sami korzystali z taksówek (to tu i tak trzeba było umieć) lub przyjeżdżali do hotelu i pytali o swój pokój (to też trzeba było tu umieć), nawet wtedy, kiedy wiedzieli, jaki to hotel. To wiedziała Akademia Nauk ZSSR; nie tylko dlatego, że był to jej hotel, stąd zresztą nazwa – Hotel Akademicki. Zatem zawiozła mnie do niego młoda asystentka z Akademii, którą zaskoczył fakt, że mówię po rosyjsku. Jak dotychczas pewnie nie potrafił tego nikt, kogo odbierała. Dotarłem do pokoju. Zostałem w nim przez rok. *** Całe wieczory i noce spędzaliśmy w tym jego ogromnym, wysokim na pięć metrów pokoju, zawieszonym obrazami, dywanami na ścianach, z dwóch stron pokoju znajdowały się nigdy nieotwierane drzwi, prowadzące kiedyś do innych pokoi mieszkających tam swego czasu państwa, a dzisiaj do pokoju innych rodzin obok. Drzwi o rzeźbionych ornamentach były wysokie, a za nimi był jeszcze inny świat, świat jakichś ludzi, niemających sobie nic do powiedzenia, ale nierzadko słyszących się przez te drzwi. Ściany pokoju pokryte były farbą o niedefiniowalnym kolorze, łuszczącą się lub odpadającą tu i ówdzie, pokazując swój kolor z czasów mieszkających tu poprzedników Saszy. Po kątach leżały jakieś przedmioty, będące wspomnieniami historii ważnych dla Saszy, lub dziś już nieważnych. Czasem szło się do kuchni, by coś ugotować. Kuchnia zastawiona była sześcioma kuchenkami, na i obok których stały wielkie garnki z jedzeniem lub czymś, co kiedyś nim było, stali ludzie gotujący coś i rozmawiający ze sobą lub nie. Kuchenki były kiedyś białe, dziś jednak przybrały już inne kolory. W kilku lodówkach trzymano to, co się w lodówkach trzyma. Trzeba było tylko wiedzieć, która jest Saszy. Wrażenie robiła też (jedyna) toaleta, głównie z powodu jej kształtu. Było to pomieszczenie wielkości może 1,5 metra kwadratowego, a wysokości właśnie pięciu metrów. Więc człowiek wchodząc tam, znajdował się w dziwnej, stojącej na sztorc rurze. Mieścił się i drzwi można było zamknąć, ale wrażenie było dziwne. Co jakiś czas odzywał się dzwonek u drzwi, wtedy zawsze przerywało się rozmowę, by liczyć ilość dzwonków. Kiedy ich liczba przekraczała tę lub nie dochodziła do tej, która dotyczyła Saszy, rozmowę się kontynuowało.