Akropolis

Stanisław Wyspiański

„Akropolis” to dramat Stanisława Wyspiańskiego. Wydarzenia dramatu rozpoczynają się o północy, po zakończeniu nabożeństwa rezurekcyjnego w katedrze wawelskiej i trwają do świtu pierwszego dnia Wielkanocy. Dramat „Akropolis” był efektem fascynacji Wyspiańskiego Wawelem jako miejscem symbolicznym, skupiającym w sobie nie tylko istotę polskiej historii i kultury, ale też cywilizacji europejskiej, miejscem łączącym tradycje biblijne i antyczne. Akropolis nie jest dramatem we właściwym tego słowa znaczeniu, lecz poematem scenicznym o paru wątkach, zbiegających się w całość wysoce nowatorską i prekursorską.

Akropolis

Stanisław Wyspiański

Stanisław Wyspiański Akropolis Dramat w czterech aktach ISBN 978-83-288-2944-2 Rzecz dzieje się na Wawelu w Noc Wielką Zmartwychwstania AKT I Poszli i na kościele ostawili dymu powłoczną chmurę; oplotła kolumny. Pieśniarze, co śpiewali pieśni Rzymu, pokłony bijąc u ołtarza-trumny. Wonne obłoki rozpletły się w mroku, pajęczą chustą wiążąc w sieć filary. Przychodzą tutaj na ten dzień Ofiary raz tylko jeden do roku. Przychodzą jeden raz tylko do roku, Ofiarę peł... Stanisław Wyspiański Ur. 15 stycznia 1869 w Krakowie Zm. 28 listopada 1907 w Krakowie Najważniejsze dzieła: Wesele (1901); Legenda (1897), Warszawianka (1898), Lelewel (1899), Klątwa (1899), Wyzwolenie(1903), Noc Listopadowa (1903), Akropolis (1903), Powrót Odysa (1907), Sędziowie (1907) Polski dramaturg, poeta okresu Młodej Polski, malarz, grafik. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz historię sztuki, literaturę i historię na UJ. W latach 1890-1894 podróżował po Europie (Włochy, Szwajcaria, Francja, Niemcy, Praga czeska). Ożeniony z chłopką. Charakterystyczne są jego pastele impresjonistyczne pejzaże oraz portrety w duchu estetyki secesji, na których postacie obrysowane wyrazistym konturem uchwycone są w naturalnych pozach. Jest twórcą polichromii i witraży w kościele Franciszkanów w Krakowie. W nawiązujących do tradycji dramatu antycznego i szekspirowskiego dramatach symbolicznych Wyspiańskiego refleksji nad historią oraz problematyką narodową i społeczną dotyczącą Polski towarzyszy ideowa dyskusja z romantyzmem. autor: Katarzyna Jastrząb Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Andromache

Eurypides

Andromacha tragedia grecka napisana przez Eurypidesa w V wieku p.n.e. Jest to jedno z 18 jego zachowanych do dzisiaj dzieł. Fabuła koncentruje się wokół losów Andromachy po upadku Troi. Andromacha w mitologii greckiej, córka Eetiona, króla Tebe w Cylicji, żona Hektora. Miała z nim syna Astyanaksa. Po upadku Troi, stała się niewolnicą syna Achillesa Neoptolemosa. Urodziła mu 3 synów: Pergamosa, Pielosa i Molossosa. Wzbudziło to zazdrość żony Neoptolemosa, Hermiony, która zgładziła Molossosa i pozbyła się Andromachy. Historia ta stała się właśnie tematem tragedii Eurypidesa Andromacha. (Za Wikipedią).

Antoniusz i Kleopatra

William Shakespeare

Akcja utworu toczy się w Italii, a także w Egipcie, po śmierci Cezara, obejmuje okres dziesięciu lat. W dziele przedstawiony został historyczny spór pomiędzy Antoniuszem i Kleopatrą a Oktawianem Augustem. Shakespeare zachował podstawowe fakty historyczne, jednak część z nich zmodyfikował na potrzeby utworu – taki zabieg zastosował, obarczając Kleopatrę winą za porażkę w bitwie pod Akcjum, mimo że historia nie stwierdza tego jednoznacznie. (za Wikipedią)

Antoniusz i Kleopatra

William Shakespeare

Za jedno jej spojrzenie on zaryzykowałby losy całego kraju. Jedno jego wzruszenie ramion - a kształt dzisiejszej Europy wyglądałby zupełnie inaczej. Kleopatra i Antoniusz - królowa hellenistycznego Egiptu i dowódca wojsk rzymskich. To nie do pomyślenia, by w swoich działaniach mogli kierować się osobistymi uczuciami. A jednak! Namiętność, która ich owładnęła, była tak gwałtowna, że gotowi byli złożyć na jej ołtarzu wszystkie polityczne interesy. Gdyby nie fatalna bitwa pod Akcjum, być może trwaliby razem do grobowej deski... A my żylibyśmy dzisiaj w zupełnie innym świecie. Klasyczna tragedia Williama Shakespearea była wielokrotnie ekranizowana, pierwszy raz w 1972 r. przez Charltona Hestona. William Shakespeare (1564-1616) - uważany za poetę narodowego Anglii oraz reformatora teatru, zarówno jego tragedie, jak i komedie weszły do kanonu światowej literatury. Wciąż trwają spory dotyczące autorstwa poszczególnych przypisywanych mu utworów. Istnieje ponad sto wersji jego nazwiska, gdyż w czasach jego życia zasady pisowni nie były jeszcze sztywno ustalone. Był zaangażowany w życie teatralne - grywał niewielkie role w spektaklach, dbał o finanse trup teatralnych, był współwłaścicielem Globe Theatre. Do jego najsłynniejszych utworów należą sztuki "Sen nocy letniej", Romeo i Julia", "Makbet", "Hamlet", "Król Lear", "Burza". Pochowany w absydzie kolegiaty Świętej Trójcy w Stratford.

Antygona

Sofokles

Antygona tragedia Sofoklesa z roku 442 p.n.e.. Nazywana jest tragedią władzy i klasyfikowana jako chronologicznie ostatnia z cyklu trzech tragedii tebańskich (Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona) opartych na mitach o tebańskim rodzie Labdakidów. Cała tragedia rozgrywa się w ciągu 24 godzin, przed pałacem królewskim w Tebach. (Wikipedia)

Antygona

Sofokles

"Sofokles / Sophocles / Sophocle / Софокл: Antygona / Antigone / Antigonè / Антигона - Tekst – Text – Texte – Текст: Polski / Englisch / Français / Русский.  Tekst dramatu starogreckiego w czterech językach. Antygona – tragedia Sofoklesa z roku 442 p.n.e. Po śmierci Edypa, Polinik i Eteokles podzielili się władzą. Jednak wbrew umowie Eteokles po roku rządów nie przekazał tronu bratu. Polinejkes sprowadził obce wojska, aby odzyskać tron. Między braćmi rozpoczęła się walka o władzę, w której obaj zginęli. Władcą został ich wuj Kreon. Kreon uznał Polinejkesa za zdrajcę i wydał zakaz grzebania jego zwłok. Eteoklesowi zaś został wyprawiony uroczysty pogrzeb. Siostra Eteoklesa i Polinejkesa, Antygona, przeciwstawiła się rozkazowi Kreona i pochowała zwłoki Polinejkesa. Spowodowało to ciąg tragicznych wydarzeń: Antygona zostaje skazana na śmierć przez apodyktycznego władcę Teb. Na wieść o tym jego syn Hajmon, który jest narzeczonym Antygony, jak i żona Kreona, Eurydyka popełniają samobójstwo. Kreon choć władca, traci najbliższych i zostaje sam z poczuciem winy. Staje się to dla niego największą karą. Przeciwstawieniem Antygony - symbolu buntu, śmiałości i odwagi, jest w dramacie Sofoklesa jej siostra - Ismena, która jest uosobieniem łagodności i pokory. Cała tragedia rozgrywa się w ciągu 24 godzin, przed pałacem królewskim w Tebach. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Antygona_(dramat) In the beginning of the play, two brothers leading opposite sides in Thebes' civil war died fighting each other for the throne. Creon, the new ruler of Thebes, has decided that Eteocles will be honored and Polyneices will be in public shame. The rebel brother's body will not be sanctified by holy rites, and will lie unburied on the battlefield, prey for carrion animals like worms and vultures, the harshest punishment at the time. Antigone and Ismene are the sisters of the dead Polyneices and Eteocles. In the opening of the play, Antigone brings Ismene outside the palace gates late at night for a secret meeting: Antigone wants to bury Polyneices' body, in defiance of Creon's edict. Ismene refuses to help her, fearing the death penalty, but she is unable to stop Antigone from going to bury her brother herself, causing Antigone to disown her... (http://en.wikipedia.org/wiki/Antigone_(Sophocles) Antigone fait part à sa sœur Ismène de son intention de braver l'interdiction d'accomplir les rites funéraires pour leur frère Polynice - tué par son autre frère Étéocle lors d'une bataille où chaque frère veut tuer l'autre pour devenir roi de Thèbes, mais les deux meurent -, et cela sous peine d'être lapidée par le peuple thébain, car l'interdiction a été émise par le roi Créon. Tout en reconnaissant la justesse du geste, Ismène refuse de la suivre dans cette entreprise («je cède à la force, je n'ai rien à gagner à me rebeller»)... (http://fr.wikipedia.org/wiki/Antigone_(Sophocle) Полиник, брат решительной Антигоны, дочери царя Эдипа, обладающей огромной силой воли, предал родные Фивы и погиб в борьбе со своим родным братом Этеоклом, защитником родины. Царь Креонт запретил хоронить предателя и приказал отдать его тело на растерзание птицам и псам. Креонт не считается с традиционными родовыми законами, в отличие от дочери своей сестры. Но Антигона выполнила религиозный обряд погребения. За это Креонт велел замуровать Антигону в пещере. Антигона предпочла смерть повиновению царю и кончила жизнь самоубийством. После этого жених Антигоны, сын Креонта, Гемон пронзил себя кинжалом, в отчаянии от гибели сына лишила себя жизни жена Креонта Эвридика. Эти несчастья привели Креонта к признанию своего ничтожества и к смирению перед богами. (http://ru.wikipedia.org/wiki/_Антигона (Софокл)"

Antygona

Sofokles

Antygona to dramat Sofoklesa, największego obok Ajschylosa i Eurypidesa tragika starożytnej Grecji.   Antygona nazywana jest tragedią władzy i klasyfikowana jako chronologicznie ostatnia z cyklu trzech tragedii tebańskich (Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona) opartych na mitach o tebańskim rodzie Labdakidów. Utwór jest powszechnie uznawany za arcydzieło dramaturgii światowej.