Żyd wieczny tułacz

Eugene Sue

Żyd Wieczny Tułacz (Ahaswerus, Aswerus) legendarna postać Żyda, który miał znieważyć czynnie Chrystusa idącego z krzyżem na Golgotę, za co został ukarany wieczną tułaczką po świecie. Legenda przyjmowała różne postacie. Najdawniejsza legenda odnosi się do człowieka, który nie mógł stracić życia, ponieważ zgubił śmierć. Błądzi w nieskończoność, oglądając troski i radości innych ludzi, sam skazany na wieczną kontemplację w oczekiwaniu końca świata. W 1228 roku legenda rozwinęła się dzięki relacji benedyktyna, Matthieu Pârisa, zapisanej przez niego na podstawie wypowiedzi armeńskiego biskupa przebywającego z wizytą w klasztorze. Biskup opowiedział o tym, że w czasie drogi krzyżowej odźwierny Poncjusza Piłata, Rzymianin imieniem Cartaphilus, popchnął Chrystusa i spytał go, dlaczego się zatrzymuje. Chrystus miał odpowiedzieć: Idę jak jest zapisane, niebawem odpocznę, ale ty będziesz wędrował aż do mojego powrotu. Biskup miał gościć przy swoim stole i rozmawiać z Cartaphilusem, który na chrzcie przybrał imię Józef. W XVII wieku legenda była już powszechnie znana w całej Europie. Wieczny tułacz był wówczas najczęściej żydowskim szewcem o imieniu Ahaswerus. Widziano go w Czechach, Austrii i Hiszpanii. Pojawił się wtedy anonimowy list (opublikowany po raz pierwszy w 1602 roku jako Kurtze Beschreibung und Erzehlung von einem Juden mit Namen Ahasverus) zawierający jakoby wypowiedź niemieckiego biskupa, Paula von Eitzena. Miał on w młodości spotkać Ahaswerusa w kościele w Hamburgu i rozmawiać z nim po mszy. W liście nacisk położony jest nie na czynną zniewagę Chrystusa, lecz na karę wiecznej tułaczki i nawrócenie. Doniesienia o spotkaniu z wiecznym tułaczem pojawiają się przez wieki XVII, XVIII i XIX. Dotyczą całej Europy. Ostatnim, który spotkał Ahaswerusa (w 1868 roku), miał być amerykański mormon z Salt Lake City. Popularna cały czas legenda, szczególnie żywe zainteresowanie wzbudzała w okresie romantyzmu i na początku XX wieku, a także w naszych czasach. Badanie legendy wskazuje na jej złożoność i trwałość pewnych stałych danych, co otwiera szerokie możliwości prowadzenia studiów porównawczych z zakresu socjologii religii, psychologii jednostek i społeczeństw i ich stosunku do tajemnicy czasu. (za Wikipedią).

Czterech jeźdźców Apokalipsy. Los cuatro jinetes del Apocalipsis

Vicente Blasco Ibánez

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i hiszpańskiej. Na język polski przełożyła Helena Janina Pajzderska.

Książka pamiątek

Narcyza Żmichowska

Książka opowiada o dwu środowiskach, jakby dwu światach. Jednym z nich jest środowisko rzemieślnicze, drugim zaś owe wyższe sfery szlachecko-urzędnicze. Jest w powieści i wątek patriotyczny, jest wątek miłosny. Fragment: Romualdzie, więc twoja siostra mnie kocha? wyjąknęłem stłumionym od wzruszenia głosem. Czy Maria Regina cię kocha?... Ależ doprawdy, mój Ludwiku, nie spodziewałem się wcale, że przyjdzie do tak stanowczego zapytania. Ja nic nie wiem, moja niewczesna pustota wyciągnęła ci z szlachetnego serca przyznanie tajemnicy, która mi teraz kłopotem ciąży. Na pośrednika między wami wcale się nie przydam, twoim powiernikiem być mi nie wypada, a doradcą siostry, choćbym chciał, to być nie mogę Marii Reginie powiedzieć: kochaj no tego lub owego, to chyba trzeba nie znać tej kobiety albo także powiedzieć gwiaździe jakiej: proszę cię, świeć tam, a nie tutaj... Zgadnąć też, czy kocha, póki sama uczucia jakiego nie przyzna, to zgadnąć, w którą stronę świata król orzeł poleci. Mnie nic do tego, bo w tym nic nie mogę. Wierz mi, Ludwiku, zapomnijmy obadwa słów przed chwilą wymówionych, kochajmy się trochę więcej, nie wspominając nigdy odkąd i dlaczego... Zimno w sercu mi się zrobiło, gdym tych wyrazów słuchał, jak gdybym z wysokości w głębszy dół się osunął, tak przyszłość moją, tak szczęście moje ujrzałem znów nad sobą wysoko, daleko!

Św. Alojzy Gonzaga

Józef Birkenmajer

Opowieść o życiu i dziełach wybitnej postaci Kościoła katolickiego. Alojzy Gonzaga (1568-Rzymie) jeden z najmłodszych kanonizowanych jezuitów (SJ), obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa, święty Kościoła katolickiego. Pochodził z książęcej rodziny. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii (na dworze króla Filipa II). Wbrew woli rodziny wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1585 roku rozpoczął nowicjat. Zmarł, nie doczekawszy święceń, w wieku 23 lat, opiekując się chorymi w czasie panowania dżumy w Rzymie. (Za Wikipedią).

Wielki Testament. Le Grant Testament

Francois Villon

"François Villon: Wielki Testament. Le Grant Testament (1461). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Wielki testament utwór Franciszka Villona. Ukazuje uczucia człowieka żyjącego u schyłku średniowiecza. Powstał po wyjściu poety z więzienia paryskiego. Jest to pożegnanie ze światem i swoisty rachunek sumienia. Pojawia się literacki bohater, którego nie było do tej pory w literaturze. Średniowiecze nie znało bohatera przeciętnego, niczym się niewyróżniającego. W utworze odnaleźć można topos ubi sunt w powtarzającym się refrenie Ach, gdzież są niegdysieysze śniegi (fr. O sont les neiges d'antan?). Jest to sentencja, maksyma Villona. Wyraża tęsknotę za minionym czasem. W balladzie O paniach minionego czasu, która jest częścią Wielkiego testamentu, zawarta jest idea przemijania oraz niemożności powrotu - memento mori (""pamiętaj o śmierci""). Są także nawiązania do danse macabre, czyli tańca śmierci[potrzebne źródło]. Śmierć jest wszechwładna, wszechobecna, niespodziewana, okrutna. Przeważa naturalistyczne przedstawienie człowieka i śmierci. Pojawia się również motyw skatologiczny. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_testament) Le Testament est une uvre poétique majoritairement en vers octosyllabiques (quelques vers décasyllabiques sont présents comme dans la XIIme ballade dite ""des langues enuieuses"", ou ""envieuses"" ou ""venimeuses"" selon les éditions) composée en 1461 par François Villon, riche de plus d'une vingtaine de pomes relativement autonomes. C'est un fleuron de la littérature médiévale. Un extrait de ce pome a été mis en musique par Alain Souchon sur son album cause d'elle en 2011. Il s'agit du titre Je plain le temps de ma jeunesse. Un autre extrait a été mis en musique par Georges Brassens dans son album Le Vent (1953), la premire ballade du triptyque des ballades au centre de luvre, Ballade des dames du temps jadis. Le premier vers de luvre ""En l'an de mon trenstieme aage"" est communément reconnu comme une référence implicite au Roman de la rose dont le premier vers, aprs l'introduction est ""En l'an vingtieme de mon aage"". Le XVme huitain de luvre, par exemple, ajoutant une référence explicite ""Et, comme le noble Romant De la Rose..."" (http://fr.wikipedia.org/wiki/Le_Testament)"

Podziemia egipskie

Karol May

Zapraszamy na egzotyczną podróż do serca Orientu! Otwórz książkę "Podziemia egipskie" Karola Maya i wyrusz w fascynującą podróż przez tajemnicze krajobrazy Bliskiego Wschodu. Ta barwna powieść, część cyklu "W kraju Mahdiego", zabierze Cię w świat pełen niezwykłych przygód, skrywanych tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Podążaj śladami bohaterów, którzy przemierzają egzotyczne krainy, poznając różnorodnych ludzi i odkrywając zakamarki pełne zagadek. Na każdym kroku czyhają na nich ukryte sekrety, intrygi i niebezpieczeństwa. Od gwarnych ulic Kairu po bezkresne pustynne piaski, poczujesz dreszczyk emocji i zanurzysz się w porywającym świecie Orientu. W trakcie tej niezwykłej podróży bohaterowie stają w obliczu wyzwań, które testują ich siłę i determinację. Czy uda im się pokonać przeciwności losu i odnaleźć drogę do wolności? "Podziemia egipskie" to wciągająca opowieść, która przeniesie Cię na magiczne orientalne szlaki. Niebanalne wydarzenia, poruszające wątki i zaskakujące zakończenia pozostaną z Tobą na długo po lekturze.

Cudowny szafir czyli talizman szczęścia

Anna Olimpia Mostowska

Cykl: Skarby mrocznej literatury. Twórczość pierwszej polskiej autorki powieści gotyckich Anny Olimpii Mostowskiej odkryta na nowo przez wydawnictwo ARMORYKA! Zanim Ballady i romanse Adama Mickiewicza określiły początek romantyzmu w Polsce, Anna Olimpia Mostowska (ok. 1760 - ok. 1810) wzorem Ann Radcliffe angielskiej preromantycznej poetki i powieściopisarki tworzyła niesamowite historie z duchami i starymi zamkami w tle. Powieść Cudowny szafir czyli talizman szczęścia" to zwiastun romantycznej facynacji Wschodem. Miłość, zemsta i tajemnica tworzą klimat bliski wszystkim fascynatom zagadkowych historii rodem z "Księgi baśni z tysiąca i jednej nocy". Kim jest tajemniczy Abukar? Dlaczego musiał opuścić Bagdad? Co sprowadza go tu znowu? Jaką mroczną tajemnicę kryje niezwykłej piękności szafir? Odpowiedzi na te pytania kryją się w kolejnej powieści odkurzonej i odświeżonej przez Wydawnictwo ARMORYKA. Dzięki uwspółcześnieniu mocno archaicznego języka powieści i literackiemu opracowaniu historia stworzona przez Mostowską nabrała świeżości i stała się przystępna dla czytelnika XXI wieku, zachowując jednak klimat tajemniczości nadany jej przez autorkę.

Towarzysze Jehudy. Sprzysiężeni

Aleksander Dumas (ojciec)

W południowej Francji działa nielegalne, ściśle zakonspirowane stowarzyszenie Towarzysze Jehudy, które stawia sobie za cel restaurację monarchii Burbonów w kraju. Obdarzeni straceńczą odwagą młodzi ludzie pod wodzą szlachcica ukrywającego się pod pseudonimem Morgan napadają na konwoje z rządowymi pieniędzmi w celu zdobycia środków na zbrojny przewrót. Centrum ich działań stanowi opuszczony klasztor kartuzów; oni sami używają między sobą religijnej symboliki. W celu poznania zasad funkcjonowania grupy i tym samym położenia podwalin pod jej zniszczenie Napoleon Bonaparte wysyła młodego porucznika Rolanda Ludwika de Montrevela, podróżującego w towarzystwie Anglika, sir Johna Tanlaya. Tymczasem siostra Rolanda, Amelia, jest z wzajemnością zakochana w Morganie, którego zna pod imieniem Karola. (za Wikipedią). A co było dalej można się będzie dowiedzieć po przeczytaniu całej książki.

O świętym Tomaszu z Akwinu

Ks. Jan Bareille

Dotychczas w świętym Tomaszu widziano jeno pobożnego zakonnika albo co najwięcej głębokiego teologa, teologa spekulacji i teorii, który sobie spokojnie dogmatyzuje w celi klasztornej, a z niej nawet wyjrzeć nie raczy na świat, który przemija. Lecz głębiej wejrzawszy w czynności tego żywota, a pisma jego porównawszy z jego działalnością, łatwo rozpoznasz w nim geniusz pełen działalności i siły, który historia wieńczy chwałą i geniusz, jakiego wyglądano w tym czasie, już to, by jego zapędom niebacznym stawił dzielną zaporę, już też, żeby przeciw jego zboczeniom stawił potęgę swego trzeźwego poglądu; już wreszcie, żeby stanąwszy pośrodku swoich, zapanował nad nimi i prawy wskazał wszystkim prawdy gościniec. Dziwny to był jednak geniusz i całkiem odmienny od wielu innych.

Czarny czarownik. Relacja z wyprawy do Afryki 1926 r

Antoni Ferdynand Ossendowski

Ze stepu: Gdy w r. 1924-ym podróżowaliśmy z moją żoną po północy Afryki, potem wylądowywaliśmy także dwa razy w Senegalu i w Gwinei, a wszędzie Afryka spotykała nas z zaciekłą nienawiścią nie ludzie, lecz natura sama potężna, zdradliwa, nielitościwa. Niby nieprzebrana kaskada rozpalonego i roztopionego do białości złota, leje słońce skądś z bliska swoje zabójcze promienie, które, zda się, nie wysuszają, lecz rozkładają krew, nużą mózg, drażnią nerwy. Czarni ludzie, należący do niezliczonych ras murzyńskich, do tych wszystkich nieraz zupełnie zagadkowych szczepów, noszą w mózgu i we krwi wszelkie oznaki zatrucia gorącem światłem, jak nazywają słońce, tego swego wroga, którego za boga nigdy nie mieli. Powolni w ruchach, o ostrym, choć znękanym wzroku, z niechęcią do wysiłku, obojętni dla polepszenia swego bytu, żyjący wyłącznie dniem dzisiejszym, marzący o tym, co już od dawna minęło, niezaglądający w przyszłość, bo ona nic dobrego i nowego im przynieść nie może czarni ludzie żyją z dnia na dzień, czekając na chwilę wytchnienia, chociażby miało to być ostatnim spoczynkiem w rozpalonej ziemi, w cieniu rozpaczliwie łamiącego ręce gałęzie potwornego, pokoślawionego baobabu, podobnego do olbrzymiej kolumny, rodzącej szkaradne, ohydne w swych splotach węże, tworzące szaro-różową, nagą koronę drzewa. Nigdy prawie nie da się tu słyszeć głośnej mowy, gwałtownych ruchów, kłótni lub bójki... Tak pisał Ossendowski blisko sto lat temu. Tak wyglądała wtenczas Afryka i Afrykańczycy. Oferowana książka jest bardzo ciekawa, chociaż czyta się ją nawet i dziś z pewnym smutkiem...

Skradziony biały słoń

Mark Twain

Skradziony biały słoń to opowiadanie napisane przez Marka Twaina i opublikowane w 1882 roku przez Jamesa R. Osgooda. Jest to opowieść o tym, jak król Syjamu podarował białego słonia królowej brytyjskiej. Niestety słoń którejś nocy zniknął w New Jersey. Lokalny wydział policji robił wszystko, aby rozwiązać zagadkę, ale bez powodzenia. A jak się rzecz cała skończyła i co się stało z agentem, który owego białego słonia miał dostarczyć do Anglii dowiemy się po przeczytaniu całego opowiadania. Zachęcamy do lektury!

Straszny strzelec. Powieść z rękopisu Muzyka

Seweryn Goszczyński

Straszny strzelec. Powieść z rękopisu Muzyka. Fragment: W pierwszych latach mojej emigranckiej pielgrzymki po Galicji, poznałem się z pewnym młodym muzykiem. Znajomość nasza była krótka: pędzeni oba wichrem jednej-że niedoli w przeciwne strony, musieliśmy się rozstać, zaledwośmy się spotkali. Mimo to znajomość nasza nie była powierzchowna. Oprócz wspólności położenia i powołania, wiązało nas jeszcze braterstwo sztuki i braterstwo przekonań politycznych. Zeszliśmy się wiec jak dawni znajomi, a pożegnaliśmy się jak przyjaciele. Powieść, którą ogłaszam, jest drogą pamiątką tej krótkiej chwili, a razem pięknej duszy muzyka. Składa się ona z kilku zarysów od ręki życia emigranckiego i życia górali. Młody artysta, człowiek ludu sercem i przekonaniem, korzystał ze swego pobytu w stronie mało znanej reszcie Polski, pomiędzy ludem równie nieznanym, a korzystał nie pod samym względem sztuki. Nie był to tylko człowiek smyczka, nie sama muzyka gminu zajmowała jego troskliwość. Widział on ważniejsze skarby w jego głębinach i po te się zapuszczał. Przestrojony po góralsku, przebiegał góry, zamieszkiwał w najsamotniejszych chatkach, mieszał się pomiędzy juhasów, a zawsze z myślą polską. Czasami rzucił im słówko, którego dotąd nie słyszeli, rozjaśnił myśl, której dotąd nie pojmowali, odsłonił stronę życia którą dotąd obojętnie pomijali: za to też dowiedział się nie jednej rzeczy nieznanej sobie. Za tajemnicę kupował tajemnicę; a wtedy smyczek zamieniał na pióro i zamiast nut muzycznych, pisał duszę ludu. Ta praca nie była pośledniejszą od pierwszej; on sam przynajmniej przenosił ją nad pierwszą. Żałuję że tylko ten jeden nabytek został moją własnością. Nie śmiałem prosić go o więcej, jemu też skromność przeszkadzała więcej ofiarować. Dzisiaj mocno tego żałuje Nigdy już później nie spotkałem mojego muzyka; nie mogłem nawet śladu po nim schwycić. Los jego dalszy całkiem mi niewiadomy. Kto wie co się z nim stało? Może i on i wszystkie jego nabytki tak szanowne zginęły na zawsze. Miło mi że chociaż ogłoszeniem tej powieści, mogę uczcić jego pamiątkę. Co się tyczy samej powieści, zostawiając o niej sąd czytelnikom, powinienem ostrzec, naprzód: że nie znajdą w niej może tej sztuki pisarskiej, jakiej się spodziewają; a potem, że będąc jedynie wydawcą, nie biorę na siebie obowiązku rozjaśniania, cokolwiek w tym utworze wydać się może za nadto dziwne, czasem zaś niepojęte. Ogłaszam pracę cudzą bez żadnej mojej zmiany; tym bardziej nie pozwalam jej sobie tam, gdzie osoba pisarza występuje.

Zwodne światło. The Light That Failed

Rudyard Kipling

Powieść angielskiego autora Rudyarda Kiplinga. Akcja powieści obejmuje Londyn, Sudan i Port Said. Opowiada ona o życiu Dicka Heldara, ślepego artysty, oraz jego nieodwzajemnioną miłość do swojej towarzyszki zabaw z dzieciństwa, Maisie. Jest to pierwsza powieść Kiplinga, napisana w wieku 26 lat, na wpół autobiograficzna; oparty na własnej nieodwzajemnionej miłości do Florence Garrard. Powieść, choć źle przyjęta przez krytyków, przez ponad sto lat była drukowana. Został również zaadaptowany na sztukę, dwa filmy nieme i dramat. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Sępie gniazdo. Opowiadanie przygodowe z puszczy południowoamerykańskiej

Edmund Bogdanowicz

Gdybyśmy stanęli na wierzchołku Andów, które piętrzą się szczególniej stromo około równika, ujrzelibyśmy na północ od rzeki Orinoko, młodszej siostrzycy Amazonki, olbrzymią płaszczyznę, zarosłą trawą, przeplecioną krzewami, usrebrzoną na zachodzie potokami i noszącą nazwę hiszpańską llanos. Podobnie, jak pampasy na południu i prerie na północy, llanosy tworzą ogromny step, który jednak w listopadzie, po ostatnich deszczach zwrotnikowych, przemienia się w wyschłą i szarą pustynię. Lecz kiedy zielenią się jeszcze gęste trawy, na stepie pasą się nieprzejrzane stada bydła, a za niemi uwijają się przyrośli do swych koni llanerosy, pastuchy. Llanosy docierają aż do podnóża Andów, i zdają się wspinać na nie zielenią, która słabnie, szarzeje z wolna, aż wreszcie kończy się srebrną linią wieczystego śniegu. Tu z rzadka od strony Wenezueli i Kolumbii dochodzą hacjendy hiszpańskich hodowców bydła i pną się także po schodach kamiennego grzbietu, wytwarzając szczególny rodzaj ludności montanerów, górali, którzy zżyli się równie z płaszczyzną stepu, jak i ze skalistymi wzgórzami. Czy to jednak llanerowie, czy montanerowie, obaj mają często do czynienia z dzikimi plemionami Indian rozbójniczych, tzw. indios bravos, którzy przed szybko postępującą cywilizacją cofnęli się w niedostępne wąwozy górskie i wyżyny Andów. Stąd dziś jeszcze czynią oni napady na zasunięte głęboko w step llanosów fermy, a najczęściej napadają w górach. Do takich szajek rozbójniczych należą szczególniej szczątki licznego niegdyś plemiona Ajmarów, zamieszkałego w Andach i żyjącego z polowania, hodowli bydła i rozbójnictwa. W chwili, gdy rozpoczynamy nasze opowiadanie, na jednym ze schodów skalnych, w miejscowości wyżej opisanej siedziało pacholę może 16-letnie w ubiorze Aymarów i zadumane patrzyło w przestrzeń. Oczy chłopca kierowały się ku llanosom, ukrytym za wierzchołkami gór, ku srebrnej wstędze Orinoko i biegły dalej jeszcze, mgląc się jakąś mgłą rozrzewnienia...

Śpiew o czujnej duszy

Roman Jaworski

Roman Tomasz Alojzy Jaworski urodził się 21 czerwca 1883 w Klicku, Debiutował w roku 1903, utworem „Śpiew o czujnej duszy” zamieszczonym w ukazującym się w Krakowie dwutygodniku „Przyszłość”. Pierwszą książkę wydał w roku 1910 – zbiór opowiadań „Historie maniaków”. W wielu swoich utworach Jaworski nawiązuje do etosu dandysa – wytwornych zwłok, człowieka żyjącego „na wspak”. Twórczość Jaworskiego przez wiele lat uległa kompletnemu zapomnieniu, dopiero w latach 70. XX wieku zaczęły ukazywać się artykuły o nim, wznowienia jego dzieł, a także adaptacje teatralne. (za Wikipedią).

Podróże do piekieł

Bolesław Miciński

Niniejsza publikacja to esej napisany znakomitym językiem, przez poetę i filozofa. Zmarł młodo, bo licząc sobie zaledwie niewiele ponad trzydzieści lat. Literatura polska poniosła przez to wielką stratę, bowiem człowiek obdarzony tak wspaniałym umysłem mógł był pozostawić po sobie znacznie więcej nader wartościowych dzieł. Ale i te, które wyszły spod jego pióra pokazują jak pięknie, mądrze i wykwintnie zarazem można pisać o kulturze, duchowości, filozofii i religii. Podróże do piekieł to tekst znakomity, prawdziwa uczta dla ducha dlatego też zdecydowanie godny zapoznania się z nim. Polecamy!