Tajemnica żółtego pokoju

Gaston Leroux

Leroux zadebiutował w 1903 roku powieścią w odcinkach La double vie de Théophraste Longuet (Podwójne życie Teofrasta Longuet). W 1907 roku ukazała się kolejna powieść w odcinkach Tajemnica żółtego pokoju (Le mystre de la chambre jaune), gdzie po raz pierwszy pojawił się sympatyczny reporter-detektyw Joseph Rouletabille. Jego postać z miejsca podbiła czytelników. Rok później Leroux przedstawił dalsze jego losy w kolejnych powieściach. W "tajemnicy żółtego pokoju" mamy zagadkową zbrodnię, która popełniono w zamkniętym pomieszczeniu, co zdawało sie być nader tajemnicze i absolutnie niewytłumaczalne. Jednakże dzielny i nadzwyczaj inteligentny detektyw rozwiązuje sprawę owego zabójstwa.

Trzydzieści morgów

Wincenty Kosiakiewicz

W tym niezbyt długim utworze autorstwa Kosiakiewicza (1863-1918) odnajdziemy znakomicie odmalowaną polską wieś ze schyłku XIX wieku i obraz polskiego chłopa, z wszystkimi jego cechami, których bez wątpienia można by się doszukać mimo całkowitego przeobrażenia się świata i w dzisiejszych wieśniaków. Oto fragment opowiadania oddający klimat twórczości tego zapomnianego już trochę autora: Dzień się poczynał. Naprzód ze wschodu szło świtanie i przecierać zaczynało ciemności nocne. Wtedy obudziły się ptaki w trawach śpiące i świergotać zaczęły i harmider robić jakby na jarmarku jakim. Potem poczerwieniało na wschodzie, jakby kto tam krwawej farby rozlał i pomalutku w tej czerwieni wychodzić zaczęło zza ziemi na niebo słoneczko. W Bratkowie ruch powstał. Ledwo co nieco światła wsunęło przez okno do której izby, zaraz budził się czujny gospodarz i skrzętna gospodyni podnosiła ze snu dzieci, lub parobków, lub dziewki i nie za długo w zagrodzie każdy brał się do swojej roboty. Wszystkiego tego nie widział już w owym dniu stary Tomasz, bogaty włościanin, który od dwóch miesięcy złożony ciężką chorobą, nie podnosił się z łóżka. Zmarł on w nocy prawie niespodziewanie. Choć chorował bowiem, nie myślano, aby takiego silnego chłopa tak prędko choroba na śmierć zmogła. A jednak zmogła. Leży oto na łóżku na wznak, nieruchomy, z głową zadartą do góry, z otwartymi ustami, z oczami patrzącymi sztywnie we drzwi komory. Zmienił się trochę po śmierci. Pożółkł cały i, choć nie dawno kazał się ogolić, cała broda i górna warga porosły siwymi sterczącymi, niby szczeciny, włosami....

Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa

Ks. Dr Aleksander Żychliński

Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa: W poszukiwaniu prawdziwej mądrości życia. Od zarania dziejów człowiek dąży do mądrości, zwłaszcza tej życiowej, która prowadzi do szczęścia i spełnienia. Książka "Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa" autorstwa księdza dra Aleksandra Żychlińskiego to głęboka refleksja nad tą odwieczną tęsknotą człowieka. Autor stawia fundamentalne pytanie: Czy można odnaleźć prawdziwą mądrość życiową poza Bogiem? Czy komunizm, obiecując raj na Ziemi i pełnię szczęścia bez Boga, może zaspokoić ten głód duchowy? Żychliński analizuje ideologię komunistyczną z metafizycznego punktu widzenia. Pokazuje, jak żądza władzy i egoizm prowadzą do upadku człowieka i niszczą prawdziwe wartości. Przeciwstawia to mądrości Chrystusowej, która opiera się na miłości, pokorze i służbie Bogu i bliźnim. Książka "Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa" to nie tylko krytyka komunizmu. To przede wszystkim drogowskaz ku prawdziwej mądrości życiowej. Autor ukazuje, że tylko w Bogu możemy odnaleźć prawdziwe szczęście i sens życia. Lektura tej książki skłania do refleksji nad własnym życiem i wartościami, którymi się kierujemy. Jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy szukają odpowiedzi na fundamentalne pytania o sens życia i drogę do prawdziwego szczęścia.

List Sandomierzanki do Podolanki

Franciszek Siarczyński

W roku 1784 w Warszawie ukazała się drukiem powieść pijara Michała Dymitra Krajewskiego (1746-1817), pisarza i działacza oświatowego, członka Towarzystwa Przyjaciół Nauk, nosząca tytuł Podolanka wychowana w stanie natury, życie i przypadki swe opisująca. Powieść owa była wzorowana, ocierając się nieomal o plagiat, na utworze Henri Josepha Du Laurensa (1719-1793 lub 97) Imirce, Ou La Fille de La Nature(Londres 1776). Książka cieszyła się tak wielką popularnością i zainteresowaniem czytelników, że w samym 1784 roku nie tylko rozeszło się całe pierwsze wydanie, ale były i kolejne i to aż siedem! Co było przyczyną tak wielkiej poczytności książki Krajewskiego? Wydaje się, iż przede wszystkim to, że nawiązywała ona do modnych wówczas nowatorskich filozoficznych i pedagogicznych koncepcji Jeana-Jacques'a Rousseau (1712-1778), wedle których wychowanie dziecka powinno ograniczyć się wyłącznie do tego, by miało ono niczym nie skrępowaną możność rozwoju, chronioną przed wpływami zewnętrznymi, przy odrzuceniu wszelkich celów i ideałów, które na owo wychowanie mogłyby mieć jakikolwiek wpływ. Podolanka... opowiada właśnie o takim eksperymencie wychowawczym, mającym na celu wychowanie dzieci natury.

Rzym za Nerona. Obrazy historyczne

Józef Ignacy Kraszewski

Akcja toczy się w starożytnym Rzymie, stolicy cesarstwa rzymskiego pod rządami cesarza Nerona. Tematem powieści są początki rozwijającego się chrześcijaństwa na terenie imperium. Powieść ma charakter epistolarny, będąc zbiorem fikcyjnych listów pisanych przez bohaterów tego utworu. Trzon konstrukcji stanowi dwutorowa korespondencja: młody patrycjusz rzymski Juliusz Flawiusz wymienia pisma z przyjacielem Gajuszem Makrem, pełniącym służbę wojskową w Galii, a jego przyjaciółka Sabina Marcja utrzymuje listowny kontakt z przebywającym w Grecji dawnym swym pedagogiem wyzwoleńcem Zenonem Ateńczykiem. Innymi autorami listów są postacie poboczne: Lucjusz Helwidiusz, Sofoniusz Tygellin, Celsus Anarus i Chryzyp. Treść tych pism zapoznaje się nie tylko z losami głównych bohaterów, lecz i z życiem codziennym stolicy cesarstwa. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Rzym_za_Nerona) A co było dalej, dowiesz się czytelniku po zapoznaniu się z całą treścią książki, a naprawdę warto ją przeczytać!

Kochankowie nieba Chryzant i Daria

Pedro Calderon de la Barca

Utwór Calderóna de la Barca oparty jest na żywocie świętych męczenników chrześcijańskich Chryzanta i Darii. Chryzant był jedynym synem egipskiego patrycjusza o imieniu Polemius lub Poleon, który żył za panowania Numeriana. Jego ojciec przeprowadził się z Aleksandrii do Rzymu, gdzie Chryzant odebrał staranne wykształcenie. Rozczarowany światem pogańskim, zaczął czytać Dzieje Apostolskie. Następnie został ochrzczony i wykształcony w wierze przez kapłana o imieniu Carpophorus. Jego ojciec był niezadowolony z nawrócenia Chryzanta i zaaranżował małżeństwo z Darią, rzymską kapłanką Minerwy. Chryzant zdołał jednak nawrócić żonę, a po jakimś czasie za wyznawanie zakazanej religii oboje ponieśli śmierć męczeńską.

Głucha przestrzeń

Stefan Grabiński

Głucha przestrzeń to opowiadanie znakomitego pisarza, Stefana Grabińskiego, tworzącego przed drugą wojną światową, specjalizującego się w opowieściach niesamowitych, zwanego polskim Edgarem Allanem Poe. Autor stworzył swoisty, rozpoznawalny styl literacki, oparty na zestawieniu tradycyjnej, realistycznej narracji z elementami języka poetyckiego. Charakterystyczne dla jego prozy są zapadające w pamięć fikcyjne nazwiska i nazwy miejscowości. Miejscem akcji większości opowiadań są prowincjonalne miasteczka, samotne budynki, zapomniane stacje kolejowe. Najbardziej wyraziste motywy, powracające w kolejnych utworach tego autora, to: problem tożsamości, istnienie zaburzeń rzeczywistości lub rzeczywistości równoległych, życie pozagrobowe, fascynacja zdobyczami nauki i paranaukami, nadnaturalne przyczyny obłędu, fatalny demonizm kobiet (za Wikipedią). Głucha przestrzeń jest opowiadaniem grozy, które polecamy ludziom o mocnych nerwach. I ostrzegamy, by go nie słuchać po zmroku! Kto zdecyduje się na wysłuchanie tego opowiadania, na pewno się nie zawiedzie! Mistrzostwo pióra, subtelne wprowadzanie w nastrój, zaskakujące zakończenie... Polecamy i zachęcamy!

Herezjarchowie i schizmatycy

Andrzej Sarwa

Książka stanowi niezwykle interesujący i napisany pięknym językiem zbiór szkiców z dziejów herezji i schizm rozsianych dotąd w licznych różnych publikacjach Andrzeja Sarwy.

Święty Emeryk

Łukasz Nowacki

Święty Emeryk syn węgierskiego króla Stefan Wielkiego jest niewątpliwie postacią historyczną. Jego działalność zamyka się w krótkim okresie dwóch lub trzech dekad pierwszej połowy XI wieku. Podobnie jednak jak wielu innych władców wczesnego średniowiecza stał się on bohaterem funkcjonującym w sferze baśniowych opowieści, przez pryzmat których wielcy i maluczcy ówczesnego świata postrzegali przeszłość oraz teraźniejszość. W konsekwencji mityczny heros zastąpił przynajmniej w pewnym stopniu człowieka z krwi i kości. Na kartach prezentowanej biografii autor zamierza przybliżyć oba oblicza świętego Emeryka. Ukazano w niej dzieciństwo oraz młodość księcia, a także okoliczności jego niespodziewanej śmierci. Z perspektywy polskiego czytelnika największe zainteresowanie może wzbudzić rozdział poświęcony świętokrzyskiej legendzie, która opowiada o pobycie węgierskiego królewicza w Polsce. Wiele uwagi autor poświęcił również zagadnieniu jego tytulatury dux Ruizorum et Sclavoniae. W książce przedstawiono ponadto problematykę kultu świętego Emeryka uchodzi on między innymi za patrona dziewictwa w średniowiecznej Europie (w tym na terenie naszego kraju).

Libussa albo założenie miasta Pragi

Christoph Martin Wieland

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Ze wstępu: Jako wszystkich państw Sarmackich historia początkowa jest bajeczną, niemniej też i Czechy od tego się nie wyłączają. Nie możemy przypuścić do prawdy, aby Krakus, Libussa i Przemysław, panowali na tronie czeskim; jednak historia ta, choć jest bajeczną, mogła Wilandowi posłużyć do utworzenia małego romansu. Powinnością moją jest na koniec ostrzec na początku czytelnika, że mowy Libussy, Władomira, Mieczysława i innych, chociaż są ciemne i alegoryczne; zgadzają się atoli ze sposobem mówienia w owych czasach. Dziwne pochodzenie Libussy i jej sióstr, nie może się pogodzić z prawdą ; jednak uważamy tę powieść za istotnie bajeczną, której Wiland szczęśliwy zwrot nadał. Chociaż jest stary tekst i zaraz na początku przez tłumacza zdyskredytowany, to jednakże dla miłosnika starożytności słowiańskich nie tylko cenyy, ale również interesujący. A interesujący tym bardziej, że powstał prawie 200 lat temu! Zachęcamy więc do lektury!

Safo. Powieść z obyczajów paryskich

Alphonse Daudet

Fanny Legrand jest namiętną, wyrachowaną, ale zawsze uczciwą kobietą. Jest jedną z wielkich postaci kobiecych w literaturze. Nic nie może być bardziej szokujące dla Jeana Gaussina, poważnego młodego studenta z prowincji, niż bagno moralne, w którym mieszkała jego kochanka, zanim się poznali. Modelka rzeźbiarza, muza poety, Fanny Legrand widziała i robiła to wszystko w ciągu dwudziestu lat, odkąd jej pierwszy kochanek Caoudal rzucił tę dziewczynę z paryskiego rynsztoka i nazwał ją Safo. Ale wstręt nie może się równać z pożądaniem; i stopniowo, pomimo ciągłych wybuchów wściekłości i zazdrości, Jean jest w stanie żyć z haniebną przeszłością Fanny, czerpać przyjemność ze zdegradowanego życia rodzinnego, ich wspólnego życia, a nawet odczuwać dumę ze swoich nowych związków ze sławnymi mężczyźni. Pojawienie się na scenie młodej dziewczyny, która wychodzi za mąż, wydaje się oferować Jeanowi drogę ucieczki, której potrzebuje: ale nie może zmusić się, by zadać swojej starzejącej się kochance potencjalnie śmiertelny cios. Historia z jednej strony zda się pełna humoru, ale zarazem przejmująca grozą zabiera Jeana w podróż, której nigdy nie mógł przewidzieć.

Warzechowie. Dicta Varzancha

Wiesław Marek Warzecha

Prezentowana monografia nosi tytuł Warzechowie. Dicta Varzancha. Praca obejmuje szereg rozdziałów pomyślanych jako osobne eseje, częściowo w swej treści autonomiczne, częściowo zaś powiązane z innymi poprzez bazę źródłową. Każda wyodrębniona część ma własny tytuł, który znamionuje obszar tematyczny w nim poruszany. W naszym zamyśle prezentacja treści każdego eseju skupia się na osobie dominującej, występującej w jego tytule. Postaci noszące nazwisko Warzecha zostały pod własnymi imionami uszeregowane w ten sposób, aby stanowić kluczowe węzły w genealogii rodowej.

Dobra nauczka

Abgar Sołtan

Kajetan Abgarowicz pseudonim Abgar Sołtan (1856-1909) polski dziennikarz, powieściopisarz i nowelista pochodzenia ormiańskiego, reprezentant gawędy szlacheckiej. Twórczość Abgarowicza mieściła się w nurcie popularnej beletrystyki romansowej i przygodowej. Wśród współczesnych mu czytelników cieszyła się powodzeniem. Abgarowicz interesował się życiem Rusinów i przyczynił się do popularności kultury huculskiej w Polsce. Niniejsza publikacja to piękna i zarazem pouczająca opowieść o pierwszej miłości i pierwszym rozczarowaniu. A może jednak nie tak do końca? Warto przeczytać, aby się dowiedzieć. Polecamy!

Po rozwodzie

Grazia Deledda

"Po rozwodzie" autorstwa laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, Grazii Deleddy, to porywająca powieść wydana w 1902 roku, osadzona w kontekście intensywnej debaty nad legalizacją rozwodów we Włoszech. Opowieść śledzi losy Costantina Leddy i jego żony Giovanny Ery. Niesłusznie oskarżony o zamordowanie swojego wujka, Costantino zostaje skazany na więzienie. Chociaż jest niewinny, akceptuje wyrok, chcąc chronić ukochaną żonę. Bez męża Giovanna nie jest w stanie utrzymać rodziny i decyduje się na rozwód, po czym poślubia bogatego, ale okrutnego właściciela ziemskiego. Kiedy prawdziwy sprawca zbrodni przyznaje się do winy, Costantino odzyskuje wolność. Powrót do dawnych uczuć prowadzi go do zakazanego związku z Giovanną, który staje się centralnym motywem tej emocjonującej powieści. Grazia Deledda z wyjątkowym talentem przedstawia dramatyczne wybory swoich bohaterów, ich zmagania z losem oraz moralne dylematy. "Po rozwodzie" to niezwykła historia miłości, poświęcenia i społecznych przemian, która trzyma w napięciu do ostatniej strony.

W szponach wroga

Kurt Matull, Matthias Blank

90 część serii powieści kryminalnych noszących wspólny nadtytuł: Lord Lister - tajemniczy nieznajomy. Lord (Eward) Lister to postać fikcyjnego londyńskiego złodzieja-dżentelmena, kradnącego oszustom, łotrom i aferzystom ich nieuczciwie zdobyte majątki, a także detektywa-amatora broniącego uciśnionych, krzywdzonych, niewinnych, biednych i wydziedziczonym przez los, która po raz pierwszy pojawiła się w niemieckim czasopiśmie popularnym zatytułowanym Lord Lister, genannt Raffles, der Meisterdieb i opublikowanym w 1908, autorstwa Kurta Matulla i Theo Blakensee. Po wydaniu kilku początkowych numerów serię kontynuowano, pt. Lord Lister, znany jako Raffles, Wielki Nieznajomy, który był tytułem pierwszej powieści. Seria stała się bardzo popularna nie tylko w Niemczech (ukazało się tam 110 cotygodniowych wydań, a ostatnie wydanie cyklu zakończyło się w 1910); została przetłumaczona na wiele języków, i wydawana w wielu krajach na całym świecie. W Polsce od początku listopada 1937 do końca września 1939 wydawano serię 16-stostronicowych zeszytów pt. Tygodnik Przygód Sensacyjnych. Lord Lister. Tajemniczy Nieznajomy Każdy numer zawierał jedną mini-powieść cyklu, która stanowiło oddzielną całość.

Biesy

Antoni Ferdynand Ossendowski

Autor w mistrzowski sposób ukazuje świat dziwny, a zarazem przerażający, społeczeństwo i osoby przełomu XIX i XX wieku, zasnutych jakby mgłą tajemnicy coraz mocniej panoszącego się zła z jednej strony udającego jakiś niewyobrażalny wręcz postęp, z drugiej zaś wciąż mocno tkwiącego w potwornym zabobonie tego, co zdawać by się mogło, powinno już dawno przeminąć. Klimat powieści oddają już pierwsze akapity Biesów: Petersburg topił się w pomroce. Żółta, zimna mgła, niby opary z dna głębokiego grobu, przelewała się poprzez granitowy parapet wybrzeża, otulała potężne szare bloki, podtrzymujące posągi dwóch sfinksów, sączyła się spoza żelaznych krat zasypanego śniegiem skweru, ze szczelin w odłupanym tynku żółtych budynków rządowych i z liści akantu, zdobiących głowice kolumn na gmachu Akademii Sztuk Pięknych. Sama ziemia nawet stwardniała, skuta mrozem, opancerzona brukiem z okrągłych kocich łbów, kurzyła się kłębami i smugami mgły, która hamowała oddech, kleiła powieki i wchłaniała bez śladu żółte plamy palących się latarń ulicznych, chociaż zegar na wieży fortecy niedawno wybił drugą po południu. Najciemniej i najzimniej jednak było w wąskich uliczkach, biegnących ku morzu. Ponad lodową jego skorupą unosiły się ciężkie, lepkie pasma oparów