Warto mówić przepraszam

Bożena Małgorzata Żmudzka

Kotka Pola, wiewiórka Tosia i myszka Zuzia są najlepszymi przyjaciółkami. Chodzą do grupy starszaków w przedszkolu Złote Ziarno. Dobrze się rozumieją i bawią razem każdego dnia, choć mają rożne marzenia i zainteresowania. Jednak nawet najlepsi przyjaciele czasami nie są zgodni kłócą się i myślą, że ich przyjaźń się skończyła. Na szczęście istnieją sposoby rozwiązywania konfliktów. Dobrze mieć wtedy obok siebie kogoś dorosłego, kto nam pomoże, wytłumaczy, co się stało, wesprze nas i ureguluje nasze emocje. Książka Warto mówić przepraszam jest częścią serii obejmującej pięć krótkich historyjek, w których dzieci ukazywane są w różnych sytuacjach zarówno negatywnych, jak i pozytywnych. Historyjki są skierowane do przedszkolaków, ale mają inspirować również dorosłych do budowania dobrych relacji między dziećmi oraz motywowania ich do samodzielnego regulowania emocji poprzez uświadamianie sobie własnych uczuć i myśli. W przygotowaniu: Warto się dzielić Warto pomagać Warto mówić o emocjach Warto dzielić się radością Bożena Małgorzata Żmudzka (ur. 1989) ukończyła studia magisterskie na kierunku pedagogicznym o specjalności pedagogika wczesnoszkolna i przedszkolna w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Obecnie pracuje w zawodzie. To właśnie ze swojej pracy, którą uwielbia, czerpała inspirację do napisania serii książek o emocjach.

Iluzja Chaosu

Owi Wookz-Sawi

Iluzja Chaosu w refleksyjny, aczkolwiek kontrowersyjny sposób traktuje o zjawiskach, które towarzyszą nam w codziennym życiu. Życiu, w którym szczęście jest czymś nieuchwytnym i ulotnym, a piękno jest z góry narzucone i wciśnięte w szablony A może to jedynie iluzja? Może zarówno w świecie fizycznym, jak i w życiu uczuciowym człowieka ów pozorny chaos zdeterminowany jest jakimś wyższym, bezwzględnym porządkiem istnienia? Jaka jest Prawda? Czy poezja może przyczynić się do Jej odkrycia? OWI WOOKZ-SAWI urodzony w ubiegłym tysiącleciu na Dolnym Śląsku gaboński poeta i prozaik, od dziecka piszący wiersze, fraszki i opowieści głównie do szuflady. Uwielbia analizować rozmaite zjawiska zachodzące zarówno w świecie rzeczywistym, jak i w świecie emocji i uczuć. Jest zafascynowany poezją (choć nie każdą), głęboką, stoicką kontemplacją teraźniejszości i mechaniką kwantową.

Parę wierszy na raz

Johan Swenson

Ten pasjonujący zbiór gromadzi w sobie niezrównaną różnorodność tekstów: od kilkuwyrazowych haiku po rozbudowane spostrzeżenia dotyczące rzeczywistości. Podobne bogactwo dotyczy tematyki zawartych w tym zbiorze utworów znajdziemy w nim zarówno zaskakująco poruszające przemyślenia dotyczące codzienności, jak i kwestie związane z miłością czy przemijaniem. Każdy, nawet najkrótszy, z pozoru najbardziej trywialny tekst kryje w sobie błyskotliwe spostrzeżenie odnośnie człowieczeństwa czy natury wszechświata. Te ujmujące w swojej prostocie i trafności wiersze są przedstawione w czterech cyklach: Didaskalia, Pamiętnik nastrojów, Zapiski na marginesie i Metafory na koniec świata. Każdy z nich pozostawia czytelnika z nieco inną refleksją i wzbudza w nim różnorodne emocje. Niezwykle trafnym zabiegiem jest podawanie daty powstania każdego utworu, ponieważ pozwala to na zaobserwowanie zmian, jakie zachodziły w otaczającym świecie, jak i myśleniu oraz warsztacie autora.

Małgośka i jej stulecie

Franciszek Szczęsny

Opowieść o pobycie Małgorzaty Stencel w obozie koncentracyjnym Stutthof to krótka, zwięzła historia, ale jakże przejmująco oddająca obozową rzeczywistość. To historia poniżenia kobiety we wszystkich aspektach jej młodego życia, to historia będąca udziałem tysięcy obozowych numerów. dr Danuta Drywa, Muzeum Stutthof Franciszek Szczęsny podjął się spisania w formie pamiętnikarskiej losów najstarszej mieszkanki Kiełpina, Małgorzaty Blok. Jest to opowieść bez patosu i kreacji, oparta na doświadczeniach życiowych tytułowej bohaterki. Małgośka i jej stulecie jest o kobiecej sile, o uporze i poszukiwaniu szczęścia. Główna bohaterka mierzy się z ogromnymi przeciwnościami losu, które pokonuje dzięki ogromnemu hartowi ducha. To nie pierwsza książka Pana Franciszka, która w tak ujmujący sposób opisuje losy niezwykłej kobiety, której nadzwyczajność objawia się w zwykłej codzienności. mgr Barbara Kąkol, Muzeum Kaszub Małgośka i jej stulecie to opowieść o niezwykłym życiu ponad stuletniej mieszkanki Kaszub. Franciszek Szczęsny spisał wspomnienia Małgorzaty Blok w formie lekko modyfikowanych wspomnień, przeplatanych miejscami wymianą myśli między swojego życia, kobieta opowiada nie tylko o osobistych przeżyciach, ale również o historii, której była naocznym świadkiem. Uwięzienie w obozie koncentracyjnym, zesłanie do przymusowych prac i trudna powojenna rzeczywistość ukazane są z perspektywy silnej, bardzo wrażliwej i głęboko wierzącej kobiety, która stawiała czoła przeciwnościom losu niemal przez całe swoje życie. Realia, które opisane są w książce, tak odległe od współczesnych, przenoszą czytelnika do zupełnie innego świata, gdzie słowo wolność nabiera prawdziwego znaczenia, stosownego do swojej rangi. Franciszek Szczęsny zadał sobie trud sprawdzenia autentyczności wydarzeń, odwiedził miejsca, w których przebywała pani Małgorzata i rozmawiał z ludźmi, którzy ją znali, bo jak słusznie twierdzi sam autor pełna historia kraju składa się z historii wszystkich jego obywateli. mgr Danuta Szulczyńska-Miłosz, Redakcja

Historia zwyczajna Kropelki kota niezwykłego / The ordinary story of Droplet an extraordinary cat

Ewa Suchecka

Książka dwujęzyczna z jednej strony czytasz po polsku, z drugiej po angielsku. Kropelka przychodzi na świat jako ostatnie z pięciorga kociąt. Malutki i mokry bardziej przypomina kroplę wody niż żywego kociaka. To staje się inspiracją dla jego kociej mamy do nadania mu takiego właśnie imienia. Po zaledwie paru tygodniach pobytu Kropelki na świecie zły człowiek wykrada go od ukochanej mamy, dając tym samym początek długiemu łańcuchowi koszmarnych doświadczeń, które spadają na kociaka jedno po drugim. Pewnie niejeden z nas dawno by się załamał. Ale nie Kropla. Nasz bohater przechodzi przez kolejne próby zwycięsko, nie żywiąc przy tym do nikogo urazy ani też nie pragnąc zemsty. Choć mały i bezbronny, ma niesamowity hart ducha, zjednując sobie tym wielu przyjaciół zarówno wśród zwierząt, jak i ludzi. Jak wiele możemy się od niego nauczyć!

Czarna Orchidea. Syreni Śpiew

Marcysia Koćwin

Przed Wami druga część międzyplanetarnej sagi. Elfkę, czarownicę, hirona i Posępnego Rycerza los zmusił do połączenia sił w niesprawiedliwej grze, rzucając ich w sam środek spisków i politycznych intryg. Niemniej z każdym dniem narasta między nimi nieufność, a każde z następnych zadań w pościgu za magicznymi artefaktami wymaga poświęceń, na które nie są gotowi. Nieograniczona władza Imperatora, któremu ośmielili się przeciwstawić, kładzie się cieniem na ich życiu, czyniąc grę coraz bardziej niebezpieczną. Mam wrażenie, że ktoś nas obserwuje i porusza nami, niby pionkami na szachownicy. Dotąd żyliśmy w swoich odrębnych światach, otoczeni kopułą fałszywego bezpieczeństwa. Teraz czas zmierzyć się z brutalną rzeczywistością. W trwającej nieprzerwanie rozgrywce o władzę jesteśmy nikim, a jednak musimy żyć dalej i kontynuować szaleństwo, w które nas wplątano, próbując jednocześnie zatrzymać przed oczami kolorowy obraz naszych naiwnych marzeń. Wciągnięci w krąg brudnych intryg, nieuczciwych gier, podstępów i spiralę przemocy zaczynamy się łamać. Ukazujemy swoje prawdziwe oblicza, a nasze tajone dotychczas intencje wychodzą na jaw.

Istotą jest człowiek

Teresa Fejfer

Tomik wierszy Istotą jest człowiek składa się z trzech rozdziałów/przystanków. W Ziemi, Człowieku i Dysharmonii zamieszczone zostały poetyckie obrazy, opisy i dywagacje prosto z życia. Przystanek Ziemia mógłby być idealnym miejscem dla Człowieka na czas jego wędrówki, ale czy tak jest? A jeśli nie, to dlaczego? Przystanek Człowiek poprzez poetyckie obrazowanie zachęca do wnikliwej refleksji, a czasem spojrzenia głęboko do wnętrza istoty ludzkiej. Przystanek Dysharmonia nawiązuje do trudnych i smutnych wydarzeń, także tych dotyczących wojny w Ukrainie, będąc w zamierzeniu kulminacją zwieńczoną wielokropkiem, po którym może nastąpić cisza wypełniona czytelniczą refleksją.

Wspomnienie z przyszłości

Miłosz Olszański

W roku 2234 planeta Ziemia stanęła na skraju całkowitego wyczerpania zasobów nieodnawialnych źródeł energii. Ludzkość ogarnęła panika, a cywilizacja zaczęła chylić się ku upadkowi. Największe mocarstwa globurozpoczęły kolejny wyścig zbrojeń i współzawodnictwo wewprowadzaniu najnowszych technologii, które pomogłybyznaleźć zastępcze źródło energii w odległych zakątkach kosmosu. NASA wysyła lot załogowy w podróż międzygwiezdną na planetę Moros w celu zbadania i przetransportowania obiecującego surowca, który byłby odpowiedzią na problemy świata. Kiedy łączność z załogą zostaje zerwana, NASA organizuje grupę ratowniczą, która ma za zadanie ocalić astronautów i sprowadzić surowiec na Ziemię. Odległa o wiele lat świetlnych planeta skrywa nie tylko cenne paliwo, mogące być dla ludzkości zbawieniem, ale i mroczną przeszłość, której ekipa ratownicza będzie musiała stawić czoła.

Czekałam całe życie. Na Ciebie

Beata Piech

W tomiku Czekałam całe życie. Na Ciebie zostały zebrane poruszające wiersze o uczuciach i doświadczeniu miłości oraz samotności. Autorka stwierdziła, że opublikować te teksty to tak, jakby stanąć z nagą duszą przed tłumem ludzi. I takie wrażenie wywierają na czytelniku jej teksty. Autorka opowiada o wygasającej miłości, trudnej bliskości oraz o samotności w związku. Wiersze zawarte w Czekałam całe życie. Na Ciebie chwytają za serce, są niezwykle osobiste. Pomiędzy wierszami opowiadającymi o trudnościach, można dostrzec elementy radości i zaufania. Wśród smutku odnajdujemy pewną dającą nadzieję wytrwałość. Zachwycające są również wiersze opisujące muzykę, która podnosi na duchu i jest dla podmiotu lirycznego źródłem wytchnienia. Wiele kobiet może odnaleźć w tym tomiku swoje własne doświadczenia i przemyślenia. Jest to świetna pozycja dla samotnych osób poszukujących zrozumienia. Wiem, wybrałam bardzo nieodpowiedni moment wszyscy walczymy z wirusem. Boimy się o zdrowie swoje i swoich bliskich. Ale właśnie ten uciekający czas i kruchość życia uświadomiły mi, że każda pora jest dobra na mówienie nie tylko o miłości, przyjaźni, bliskości, radości, ale też o naszym smutku, strachu i obawie o jutro. Decyzja o opublikowaniu tych wierszy była jedną z najtrudniejszych w moim życiu. To tak, jakby stanąć z nagą duszą przed tłumem ludzi. Dziękuję wszystkim, którzy mi zaufali i opowiedzieli o własnych przeżyciach. Czy trafnie ujęłam swoje i ich uczucia? Cóż mogę powiedzieć. Kobieta żyje dla miłości. I tyle. A może aż tyle

KarboLand

Agnieszka Łącka

KarboLand to zbiór dziewięciu opowiadań, w których zawarte są losy mieszkańców związanych z Wałbrzychem miastem, które po wyznaczeniu nowych granic stało się ziemią obiecaną dla kilkunastu narodowości ocalałych po drugiej wojnie światowej. Ich potomkowie szukają odpowiedzi na pytanie: kim są? Znajdują ją często w cudzych przedmiotach, pod ziemią, w bliższym i dalszym otoczeniu, także za granicą. W swojej codzienności mierzą się z piętnem braku przynależności do regionu, w który głęboko wrośli.

Zauroczenie

Artur Friedberg

Zauroczenie i inne 13 opowiadań ze Wschodu i Zachodu to zbiór niezależnych od siebie historii, będących zapisem doświadczeń autora, jak i przeżyć osób znanych mu osobiście lub tylko z kart historii. To trzynaście wyzwań, przygód, epizodów i tyleż samo głównych bohaterów. Rosyjski pieśniarz, kompozytor i aktor Aleksander Wertyński wraca pociągiem do Moskwy z miesięcznego tournée, Ben mieszkaniec Liverpoolu doświadcza zjawiska deja vu w hiszpańskiej Rondzie, Feliks inżynier rolnictwa przemierza Rosję Sowiecką w poszukiwaniu suszonych grzybów, które ma otrzymać w barterze w zamian za komputery. Wraz z nimi wędrujemy po Europie sprzed ponad pół wieku i sporo starszej, tej zachodniej, i tej sowieckiej.

O sztuce dobrego i mądrego życia. Przewodnik filozoficzny

Kazimierz Kondrat

Czy zamiast powierzać los wyłącznie przypadkowi, nie lepiej byłoby przejąć nad nim kontrolę? Jak nauczyć się wpływać na swoje życie, aby czerpać radość z codzienności? Dlaczego tak ważna jest umiejętność dostrzegania drobiazgów oraz ich wzajemnego oddziaływania? O sztuce dobrego i mądrego życia to książka dla wszystkich, którzy pragną zmian, lecz nie wierzą w swoją wewnętrzną moc. Autor zaprasza na wędrówkę w kierunku świadomego i poddanego refleksji istnienia, pozbawionego napięcia, którym przeciążony jest współczesny świat. Droga ku lepszemu wymaga wytrwałości i siły woli, lecz jest to najbardziej wartościowa podróż, w jaką możemy wyruszyć. Dlaczego więc nie postawić pierwszego kroku w kierunku szczęścia? Nie mamy przecież nic do stracenia Kazimierz Kondrat filozof, religioznawca, autor monografii naukowych: Bogactwo światopoglądów religijnych (Białystok 1999),Racjonalność i konflikt wierzeń religijnych (Wrocław 2002),Problemy pluralizmu religijnego (Kraków 2022) oraz zbioru tekstów poetyckich Cień Wajdeloty (Białystok 2011).

Wierszyki Pani Dorotki

Dorota Szewko

Zabawne wierszyki, pisane w humorystycznym klimacie skierowane zarówno do dzieci jak i ich opiekunów czy terapeutów. Zawarty w nich akcent dydaktyki, doskonale sprawdzi się w zabawie i pracy terapeutycznej. Uczą prawidłowej wymowy, niwelują niedoskonałości, umiejętnie przekazują pozytywne wartości. Autorka, pisząc w zrozumiały dla dziecka sposób, sprawia, że najmłodsi poznają i są w stanie zrozumieć świat pełen otaczających ich emocji.

Pokutne życie

Remigiusz Tabisz

Przypadek, przeznaczenie czy intuicja co prowadzi nas przez życie? Remigiusz Tabisz w swoich opowiadaniach przedstawia historie ludzi, którzy wśród krętych ścieżek wojennej rzeczywistości i powojennej zawieruchy odnajdywali drogę do siebie. W najtrudniejszych czasach, gdy każdy krok mógł być ostatnim, wzajemne relacje i siła ludzkiej empatii były światłem nadziei, mimo że wokół panował mrok. Szczęście to coś więcej niż sprzyjające okoliczności to spotkanie z drugim człowiekiem i wzajemne zrozumienie. W obliczu utraty wolności dzielenie się dobrem jest nadrzędną wartością, która pomaga znieść trudną codzienność i zbudować fundamenty dla lepszej przyszłości. Zgłębianie problematyki poruszanej w książce daje autorowi satysfakcję i jest impulsem do opisywania ludzkich przeżyć. Nieobce są mu sprawy obyczajowo-polityczne obecne w polskim społeczeństwie. Patrzy na nie z pewnego dystansu (nie tylko geograficznego), co pozwala mu lepiej ująć istotę współczesnych problemów. Remigiusz Tabisz urodził się w 1939 r. we wsi Wronowy niedaleko Strzelna w woj. kujawsko-pomorskim. Część jego młodego życia związana była ze środowiskiem wiejskim. Swego czasu stał się wiernym czytelnikiem Przekroju, Radaru, Szpilek, Problemów, paryskiej Kultury Paryskiej, a także wielbicielem takich twórców, jak Ludwik Jerzy Kern, Sławomir Mrożek, Agnieszka Osiecka czy Szymon Kobyliński. Z początkiem lat 80. wyemigrował z rodziną do Szwecji, gdzie mieszka do dziś. Poza literaturą jego pasją jest genealogia i antropologia życia w powojennej Polsce. Zgłębianie tej problematyki daje mu satysfakcję i jest impulsem do opisywania ludzkich przeżyć. Nieobce są mu sprawy obyczajowo-polityczne obecne w polskim społeczeństwie. Patrzy na nie z pewnego dystansu (nie tylko geograficznego), co czasami pozwala mu lepiej ująć istotę współczesnych problemów. Autor książki Z ojca na syna. Historia rodziny Tabiszów (Wyd. Sorus, 2022).

Kronika otępienia

Piotr Figas

Nie całkiem werystyczny i nie całkiem chronologiczny, z nadzieją jednak, że uczciwy, zapis tego, co ze spraw świata, jaki nam się zdarzył, domaga się opowiedzenia. Próba ocalenia perspektywy indywidualnej pod presją doświadczeń i perspektyw wspólnotowych, a także próba penetracji narastających warstw zobojętnienia. Wyraz poczucia winy kogoś, kto obserwuje, być może bezpowrotną, utratę wrażliwości. Ostatecznie, poszukiwanie w obrazach i rytmie poezji remedium, będącego czymś więcej niż łatwą terapią.

Jako ten czas

Roman Radziusz

Pan Roman Radziusz jest człowiekiem o dużej wrażliwości i delikatności. Potrafił w tym szaleńczo biegnącym świecie zwolnić swój krok, dostrzegać tak wiele z tego, co nam w zbyt śpiesznym życiu umyka. Niemodnie cieszyć się bogactwem natury, zachwycać formami i szumem drzew, barwami i wonią kwiatów, fazami księżyca. Pielęgnuje, celebruje swoje uczucia do kobiety miłości życia. A wszystko to zamyka w kolejne wersy wierszem spisywanych odczuć, uczuć, uniesień i rozterek. Wszedł w obszar życia, a tym samym pisania o nim, podsumowującego, nostalgicznego, ale nie obojętniejącego. Poezja stała się teraz dla Pana Radziusza powiernikiem, pamiętnikiem, czymś w rodzaju tak spowiedzi, jak i sumowania ~ Grażyna Banaszkiewicz