Epipsychidion

Percy Bysshe Shelley

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Adonais utwór angielskiego poety romantycznego Percy'ego Bysshe Shelleya, będący elegią na cześć młodo zmarłego Johna Keatsa, opublikowany w 1821. Poemat jest napisany strofą spenserowską, czyli zwrotką dziewięciowersową rymowaną ababbcbcc. Składa się z pięćdziesięciu pięciu takich strof. Na język polski utwór przełożył Jan Kasprowicz. A oto fragment z przedmowy: John Keats umarł w Rzymie, na suchoty, w dwudziestym czwartym roku życia, dnia 27 grudnia 1820 i pochowany został na romantycznym i samotnym cmentarzu protestantów tego miasta, u stóp piramidy, będącej grobem Cestiusza, w pobliżu murów i baszt, obecnie rozpadłych, a które ongi okalały Rzym starożytny. Cmentarz jest wśród otoczenia ruin miejscem otwartym, w zimie pokrytym fiołkami i stokrotkami. Można by się nieomal zakochać w Śmierci na myśl, że zwłoki nasze na tak uroczym spoczną miejscu. Duch opłakiwanej istoty, której pamięci te niegodne poświęciłem wiersze, był niemniej delikatnym i wiotkim, jak pięknym; gdzie zaś istnieje obfitość robactwa, cóż dziwnego, że robak kwiecie młode podgryzł jeszcze w zawiązku? Surowa krytyka jego Endymiona, wydrukowana w Quarterly Rewiew, wpłynęła w sposób najgwałtowniejszy na jego umysł wrażliwy, a spowodowane przez nią wstrząśnienie skończyło się tym, że pękło mu w płucach jedno z naczyń krwionośnych; szybko wywiązały się suchoty, a późniejsze ze strony krytyków sprawiedliwszych uznanie prawdziwej wielkości sił jego ducha nie zdołało uleczyć już blizny, tak lekkomyślnie zadanej. Można by słusznie powiedzieć, że nieszczęśliwi ci ludzie nie wiedzą, co czynią. Rozsiewają obelgi i plotki, nie zważając wcale, azali grot zatruty nie ugodzi w serce, stwardniałe od mnogości otrzymanych razów, albo, jak u Keatsa, z przenikliwszej stworzone materii.

Spowiedź dziecięcia wieku. La Confession d'un enfant du siecle

Alfred de Musset

"Alfred de Musset. Spowiedź dziecięcia wieku. La Confession dun enfant du sicle. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Spowiedź dziecięcia wieku (Confession dun enfant du sicle, 1836) francuska powieść romantyczna autorstwa Alfreda de Musseta, będąca swoistą kontynuacją preromantycznych powieści autobiograficznych w rodzaju Adolfa czy Obermanna. Główny bohater powieści Musseta, Oktaw, to człowiek nieprzystosowany, dręczony wewnętrznym niepokojem, który niszczy szczęście swoje i swojej ukochanej ciągłymi podejrzeniami i niezadowoleniem.Opowieść głównego bohatera Spowiedzi dziecięcia wieku przypomina dzieje miłości Musseta i George Sand, którzy nie byli dobraną parą. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Spowiedź_dziecięcia_wieku) La Confession d'un enfant du sicle, publié en 1836, est l'unique roman dans l'uvre de l'écrivain français Alfred de Musset. Il est avéré que le roman, écrit en prose, s'adresse l'écrivain George Sand, avec qui Musset eut une liaison de 1833 1835. (https://fr.wikipedia.org/wiki/La_Confession_d%27un_enfant_du_sicle_(roman)"

Bellew Kurzawa. Smoke Bellew

Jack London

Tytułowy bohater, Christopher Bellew, to młody człowiek z dobrego domu, wykształcony, mieszkaniec wielkiego miasta, pracujący w redakcji jednej z gazet. Kiedy podczas spotkania ze stryjem dowiaduje się o planowanej wyprawie na Alaskę, decyduje się wziąć w niej udział. Przez pierwsze dni podróży Christopher (Kit) odkrywa swoją słabość fizyczną oraz kompletny brak przygotowania do twardego życia pioniera i poszukiwacza złota. Wyśmiewany przez wytrawnych podróżników i niejednokrotnie poniżany przez nich postanawia jednak kontynuować swoją przygodę i dorównać starym wygom ("Wyga" - pierwotny, roboczy tytuł pierwszego wydania powieści). Dociera w końcu do Dawson na Alasce, gdzie postanawia zostać na dłużej. Już w czasie podróży, dzięki zbiegowi okoliczności uzyskuje przydomek "Zawierucha" (Kurzawa), który przywiera do niego tak mocno, że niektórzy zapominają jak ma naprawdę na imię. W czasie swojego pobytu na Alasce wplątuje się w wiele zarówno niebezpiecznych, jak i zabawnych przygód. (Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bellew_Zawierucha). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Zanoni. Opowieść o różokrzyżowcu. Piękny, wielowątkowy romans mistyczny z czasów Rewolucji Francuskiej

Edward Bulwer Lytton

Zanoni to znakomita opowieść o różokrzyżowcach, to piękny, wielowątkowy romans mistyczny z czasów rewolucji Francuskiej. Główny bohater Zanoni to różokrzyżowiec, który zgłębiwszy nauki tajemne, zdobył nieśmiertelność. Nie jest jednak w pełni szczęśliwy, ponieważ nie może się zakochać w żadnej dziewczynie, aby tej nieśmiertelności nie stracić. Los stawia na jego drodze cudną Violę Pisani i nie może oprzeć się miłości do tej obiecującej młodej śpiewaczki operowej z Neapolu, córki niesamowitego, obdarzonego nieomal nadludzkim talentem muzycznym i kompozytorskim Pisaniego, włoskiego skrzypka. Jego rywal to angielski dżentelmen o imieniu Glyndon, który chociaż kocha Violę, ostatecznie rezygnuje z tej miłości dla wyższego jak mu się przynajmniej wydaje celu, mianowicie po to by zgłębić okultystyczną naukę i posiąść nieśmiertelność... W powieści występują też inne osoby tajemniczy Menżur nieśmiertelny mędrzec i alchemik, są arystokraci, rabusie, filozofowie, rewolucjoniści, a wszystko to na tle włoskich pejzaży i krwawych wydarzeń Rewolucji Francuskiej... Jak się skończyła ta miłosna historia dowiesz się Czytelniku, gdy doczytasz tajemniczy romans mistyczny do końca...

Spiskowcy. Romans z czasów drugiego cesarstwa

Gilbert Augustin-Thierry

Gilbert Augustin-Thierry (1840-1915) Zadebiutował powieścią historyczną. Jego kolejne prace, zwykle skupiają się na emocjonującychch intrygach i zajmują się siłami nadprzyrodzonymi. Chociaż nie osiągnął mistrzostwa E.T.A. Hoffmanna czy E.A. Poego. Jednak dla miłośników tego gatunku w literaturze utwory tego pisarza będą bez wątpienia interesujące. Z wprowadzenia autora: Kiedyś słyszałem opowieść pewnego starego prefekta policji cesarskiej: była nią właśnie romantyczna i tajemnicza historia, którą spisuję. Ośmielam się korzystać z jego opowiadania, starannie wszakże zmieniając nazwiska osób, które występowały w tej aż nadto prawdziwej powieści. Książka, którą dziś podaję czytelnikom, jest pierwszą z szeregu studiów historycznych, w jakich pragnąłbym odmalować ludzi i opowiedzieć ich czyny z czasów drugiego cesarstwa. Być może tego się obawiam niektórzy spośród moich czytelników, z liczby wiedzących, jak czytać, poznają bohaterkę Savelli, księcia de Carpegna, hrabiego Besnarda, a szczególniej tę postać zagadkową ministra stanu... Ale zapomnienie, ten prawdziwy i wspólny całun dla nas wszystkich, od tak dawna pamięć ich okrywa! Nie istnieją już ani dla miłości, ani dla nienawiści: śmierć więc, która jest ich władczynią, może, bez żadnej dla nich szkody, oddać ich na chwilę życiu! Zresztą, sądzę, że romans historyczny ma prawo wywoływać z cieniów przeszłości postacie, które na zawsze weszły do krainy dziejów wywoływać po to, ażeby okazać bolesny obraz drugiego cesarstwa.

Antychryst. Opowieść z ostatnich dni świata

Jan Łada

Odkryj fascynujący świat filozoficznych i religijnych rozważań w książce "Antychryst" Antoniego Gnatowskiego. Apokaliptyczna podróż przez wieki, religie, estetykę i politykę ukazuje nam przemyślenia Proroka-Mesjasza. Poznaj dziewiętnastowieczny lucyferianizm, kształtujący różne systemy wierzeń i poglądów na naturę dobra i zła, które symbolizuje Lucyfer. Ta lektura wciąż jest aktualna, oferując unikalne spojrzenie na totalitaryzm, autorytaryzm, komunizm, faszyzm, kapitalizm i plutokrację. Zagłęb się w tę niełatwą, ale niezwykle wartościową lekturę.

Grzesznica

Stanisław Antoni Wotowski

Zapraszamy do poznania historii zaskakujących zwrotów akcji w powieści "Grzesznica" autorstwa Stanisława Antoniego Wotowskiego. Popularny pisarz Otocki, przyzwyczajony do uwielbienia ze strony kobiet, nie spodziewał się, że zaproszenie na wspólną kolację spotka się z tak entuzjastycznym odzewem ze strony uroczej młodej kobiety. Jednakże, mimo obiecującego początku, wieczór zaczął przybierać nudny obrót, gdy dziewczyna stała się milczącą i mało interesującą towarzyszką. Dodatkowo pojawienie się podejrzanego mężczyzny i nerwowo trzymana skórzana walizka wzbudziły niepokój u Otockiego. Mimo to postanowił zakończyć wieczór w swoim mieszkaniu. Czy ta decyzja nie będzie miała dla niego nieprzyjemnych konsekwencji? Przekonaj się, jak rozwinie się ta historia w przedwojennej scenerii w tym wciągającym kryminale autorstwa Stanisława Antoniego Wotowskiego - "Grzesznica".

Historia Attyli i jego następców aż do usadowienia się Węgrów w Europie tom I

Amédée Thierry

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu. REPRINT. Attyla (łac. Attila z goc. dosłownie Mały ojciec, Ojczulek), zwany też Biczem Bożym (ur. 406, zm. 453) władca Hunów w latach 445-453. Razem ze swoim bratem Bledą stworzył imperium, które sięgało od Danii po Bałkany i od Renu aż do Morza Kaspijskiego. Attyla urodził się w 406, jako syn Mundzuka. Razem ze swym starszym bratem Bledą odziedziczył tron po stryju Ruasie. Po objęciu władzy nad plemieniem rezydował w okolicy Tokaju w górnych Węgrzech. W roku 441 spustoszył Mezję, Ilirię i Trację. W 445 w trakcie polowania zabił swego brata Bledę, z którym dotychczas dzielił przywództwo nad Hunami, myląc go z niedźwiedziem. W 447 najechał Cesarstwo Wschodniorzymskie i zmusił cesarza Teodozjusza II do jednorazowego trybutu w wysokości 6000 funtów złota, potroił też wówczas do 2100 rzymskich funtów złota płaconą przez cesarstwo coroczną daninę. Jednym z zarzutów wobec Rzymian było zbezczeszczenie przez biskupa z Margus królewskich grobów Hunów na północ od Dunaju. Attyla chciał poślubić Honorię, siostrę cesarza Walentyniana III. Kiedy zabiegi wodza Hunów o jej rękę zostały odrzucone (450), przeprawił się przez Ren na zamieszkane przez Franków tereny Cesarstwa Zachodniorzymskiego i zburzył wiele miast frankijskich, między innymi Metz. Oblegał też Orlean, ale zachodniorzymski wódz Aecjusz Flawiusz odparł go spod miasta. Na Polach Katalaunijskich między Troyes a Metzem doszło do krwawej bitwy pomiędzy wojskami Attyli a Wizygotami, Burgundami, Frankami i Rzymianami. Hunowie zostali pokonani. Attyla cofnął się, ale w następnym roku (452) najechał północną Italię. Zburzył m.in. Akwileję, głód i panująca wśród Hunów zaraza skłoniły go jednakże do zaprzestania najazdu. W 453 Attyla zmarł z powodu krwotoku z nosa, kiedy krew zalała mu płuca, podczas gdy sam monarcha był kompletnie bezwładny z powodu nadmiernej ilości spożytego alkoholu. Zabawa Hunów odbywała się z okazji zawarcia małżeństwa Attyli z Ildico, jego ostatnią żoną. Synowie Attyli podzielili państwo między siebie, co doprowadziło do jego dezorganizacji i rozpadu. Według innych źródeł, Attyla zmarł w wyniku przepicia na własnym ślubie lub zmarł we własnym łóżku w wyniku otrucia. W 454 Gepidzi rozbili Hunów w bitwie nad rzeką Nedao. Ich resztki uszły na wschód. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Attyla)

As

Adolf Dygasiński

As to pies, a pies to przyjaciel człowieka. Oklepany frazes. Pies, towarzyszący człowiekowi od tysięcy lat i oddany człowiekowi całym sobą. Pies, kochający swojego właściciela bezwarunkową miłością, nieoczekujący niczego w zamian. Wierny i niezawodny. Lecz stosunek człowieka do psa nie jest już tak jednoznaczny. Dla niektórych jest on kimś bardzo kochanym, nieomal członkiem rodziny, dla innych to tylko przedmiot. Przedmiot, w którym nie dostrzega się uczuć, nie widzi się, że się boi, że cierpi, że tęskni za dobrym słowem, że... płacze. Porzucony, gdy stary, porzucony jak śmieć... As leżał pod pierwszą od pola stertą, zasłonięty jednak przed wiatrem całą jej masą; naprzeciwko swego legowiska miał drugą stertę, a dalej cały szereg stert, tworzących jak gdyby ulicę. Podmuchy zimnego wiatru wpadały niekiedy i do psiego gniazda, prósząc w nie wilgotnym śniegiem; tem głębiej wkopywał się wyżeł w słomę. Nagle z tej pierwszej sterty buchnęły płomienie, w okamgnieniu ogarnęły ją całą i z nadzwyczajną szybkością rzuciły most ognisty na stertę przeciwną, liżąc językami i boki stert sąsiednich. Fale dymu, zmieszanego z rozżarzoną perzyną, niespodziewanie wtargnęły do zacisza Asa...

Kordian

Juliusz Słowacki

‘Kordian’ (tytuł właściwy: ‘Kordian: Część pierwsza trylogii. Spisek koronacyjny’) – dramat romantyczny autorstwa Juliusza Słowackiego. Utwór napisany został w Genewie w 1833, ukazał się anonimowo w Paryżu w 1834 r. Kordian po raz pierwszy pojawia się w dramacie jako 15-letni młodzieniec. Bohater swój wolny czas poświęca rozważaniom nad sensem własnej egzystencji, przeżywa rozczarowania do romantycznej miłości, to wszystko prowadzi do próby samobójczej, aczkolwiek nieudanej. Następnie Kordian wyrusza w podróż do Anglii i Włoch. Podczas tej wędrówki przekonuje się, że światem rządzi pieniądz i że za pieniądze można kupić wszystko, nawet miłość. W scenie na szczycie góry Mont Blanc Kordian przechodzi metamorfozę z nieszczęśliwego kochanka w gorliwego patriotę i postanawia poświęcić się w imię ojczyzny (idea winkelriedyzmu). Postanawia zabić cara, jednak przeszkadzają mu w tym własne słabości. Dla Kordiana podróż oznacza wejście w czas dojrzewania duchowego, a spotkania z brutalną rzeczywistością sprawiają, że bohater traci złudzenia co do otaczającego go świata. Jest postacią dynamiczną, przez cały czas zmienia się, zmaga się z samym sobą. Podróż jest dla niego źródłem informacji o świecie, a przebyta droga wzbogaca go o nowe doświadczenia. (za Wikipedią).

Ostatni z Nieczujów. Murdelio, tom 4 cyklu powieści

Zygmunt Kaczkowski

Ostatni z Nieczujów cykl historycznych powieści i opowiadań autorstwa Zygmunta Kaczkowskiego, których akcja toczy się na przełomie XVIII i XIX wieku. Cykl był publikowany w latach 1851-1858. Głównym bohaterem jest pan Marcin Nieczuja, ostatni z rodu Nieczujów. Akcja większości utworów cyklu toczy się w środowisku szlachty galicyjskiej, na ziemi sanockiej. Ich lektura pogłębia wiedzę o obyczajowości tamtejszej szlachty pod koniec XVIII wieku. Głównym bohaterem utworów oraz narratorem większości z nich jest szlachcic Marcin Nieczuja, nazywający siebie ostatnim ze "starożytnego" rodu Nieczujów. Ów sędziwy już człowiek wspomina czasy swojej młodości, która przypadła na burzliwe lata rozbiorów, konfederacji barskiej i wojen napoleońskich. Bohater, który brał udział w większości z tych wydarzeń opisuje je z perspektywy czasu. Oprócz wydarzeń historycznych wiele miejsca zajmują też wydarzenia lokalne, takie jak sejmiki, spory, zajazdy, jakie zajmowały szlachecką społeczność w Galicji. Teraz z perspektywy czasu z sentymentem wspomina czasy przed rozbiorami jako szczęśliwe, kiedy panował sarmacki styl życia, a główną rolę odgrywała warstwa szlachecka, odznaczająca się umiłowaniem tradycji i troską o jej przechowanie, przywiązaniem do zasad religijnych i etosu rycerskiego oraz żarliwie patriotycznym duchem. Marcin Nieczuja boleje nad tragedią ojczyzny, swojego rodu oraz warstwy szlacheckiej. Cały cykl napisany w formie gawędy szlacheckiej. Poszczególne utwory posiadają jednak dodatkowo cechy romansu przygodowego, powieści historycznej, a nawet powieści gotyckiej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Ostatni_z_Nieczujów)

Dziewica z Jeziora

Walter Scott

Odkryj urzekający narracyjny poemat autorstwa Waltera Scotta, zatytułowany "Dziewica z Jeziora", znany również jako "Pani Jeziora". Opublikowane po raz pierwszy w 1810 roku, dzieło to składa się z sześciu pieśni, z których każda opisuje wydarzenia jednego dnia, wciągając czytelnika w fascynujący świat pełen przygód i tajemnic. Kim była Pani Jeziora? Pani Jeziora to postać głęboko zakorzeniona w mitologii celtyckiej. W literaturze jest znana jako magiczna postać, często związana z legendami arturiańskimi. Jest tajemniczą opiekunką jeziora, która odgrywa kluczową rolę w wielu mitach, często jako przewodniczka i obrończyni. Jej mistyczna aura i moc czynią ją jedną z najbardziej fascynujących postaci w literaturze średniowiecznej. W swoim poemacie Walter Scott przenosi nas w baśniowy świat, gdzie legendarne postacie i epickie wydarzenia splatają się w niezapomnianą opowieść. "Dziewica z Jeziora" to nie tylko arcydzieło literatury, ale także wspaniała podróż do świata pełnego magii i mitów.

Pensjonarki

Waleria Marrene-Morzkowska

Trzy opowiadania z życia pensjonarek: Z pamiętników pensjonarki, Pieszczocha i Wypracowanie. Autorka przenosi nas w czasy młodości i mimo, iż opowiada o innej epoce, podobieństwa do współczesności, do tego co sami przeżywaliśmy będąc uczniami, są ogromne. Czyta się te książeczkę z nostalgią, a może niejednemu z czytelników trakcie lektury łezka się w oku zakręci? Zbiorek naprawdę godny polecenia. Każdy go przeczyta z prawdziwą przyjemnością wspominając własne szkolne przygody i perypetie. Polecamy!

O religii pogańskich Słowian

Antoni Miecznik

O religii pogańskich Słowian, ze stanowiska kulturalno-historycznego: Gdzież szukać świadectw [odnoszących się do wierzeń słowiańskich], na których by można polegać? Są świadectwa najpewniejsze, chociaż nie w książkach opisane. Nie ma przecież żadnych autorów, którzy by, jako naoczni świadkowie, przekazali potomności, co to się działo na ziemi w dawnych epokach. Jak warstwy geologiczne nie pokrywają się równolegle, lecz z najdawniejszych czasów sięgają jedne tu, drugie tam, do powierzchni ziemi, takie same warstwy istnieją i w świecie umysłowym, a narody, tak zwane dzikie, przedstawiają niejako skamieniałości, dające wyobrażenie jak wyglądał każdy naród, kiedy jeszcze stał na takim samym stopniu rozwoju...

Diable eliksiry

Ernst Theodor Amadeus Hoffmann

Powieść jest fikcyjną autobiografią. Urodzony w Świętej Lipce Protagonista Medard, po okresie szczęśliwego dzieciństwa, wstępuje do klasztoru. Napotyka na swojej drodze wiele spokrewnionych z nim osób, sam jednak z początku nie jest tego świadom. Dorasta za jego murami, a ponieważ podąża ścieżką powołania w sposób wzorowy, dostępuje zaszczytu sprawowania dwóch ważnych funkcji: zarządza komnatą z relikwiami, w której podług legendy spisanej przez św. Antoniego, znajdują się diable eliksiry, oraz zaczyna głosić kazania. Jego talent oratorski sprowadza go jednak na złą drogę. Pewnego razu oświadcza, że sam jest św. Antonim, wskutek czego traci przytomność i swój dar. Szybko go jednak odzyskuje, pijąc z butelek diablich eliksirów. Kiedy młoda kobieta imieniem Aurelie, łudząco przypominająca św. Rozalię, zwierza mu się z miłości do niego, Medard postanawia opuścić klasztor. Przeor, który spostrzega niepokój mnicha, wysyła go w podróż do Włoch. Podczas swej wyprawy spotyka mężczyznę, śpiącego w pobliżu przepaści i zagrożonego upadkiem w otchłań. Gdy mnich próbuje go zbudzić, ten wpada w przerażenie i spada. Przez pomyłkę wszyscy biorą Medarda za owego nieszczęśnika, dzięki czemu zostaje on przyjęty do zamku jako książę Viktorin. Tam jest uwikłany w związek z macochą Aurelii, Euphemią... (za Wikipedią) A żeby się dowiedzieć, jak się potoczyły dalsze dzieje naszego bohatera, należy przeczytać książkę. I będzie to zdecydowanie dobra i przyjemna lektura. Polecamy! Przeł. Ludwik Eminowicz

Ostatni Mohikanin

James Fenimore Cooper

Ostatni Mohikanin, to jedna z powieści przygodowo-historycznych amerykańskiego pisarza Jamesa Fenimorea Coopera. Ich akcja rozgrywa się w drugiej połowie XVIII wieku w Ameryce Północnej, wśród pionierów i Indian. Ich głównym bohaterem jest traper i myśliwy zwany Sokolim Okiem, biały człowiek wychowany przez Indian. Utwory te to romantyczny i idealistyczny obraz osiemnastowiecznych kresów Ameryki Północnej i zamieszkujących je Indian i osadników. Cechują je barwne opisy przyrody, wartka i pełna napięcia akcja, mocno zarysowane sylwetki głównych bohaterów. Książki te wysoko oceniane przez współczesnych i wciąż popularne, stanowią one żywy do dziś wzór przygodowej powieści indiańskiej. Powieści te od blisko dwustu lat są publikowane na całym świecie. Kilka z nich zostało sfilmowanych. Najpopularniejszym tomem cyklu jest wielokrotnie filmowana powieść Ostatni Mohikanin. (za Wikipedia).

Za Sasów. August II Mocny

Józef Ignacy Kraszewski

"Za Sasów. August II Mocny" Józefa Ignacego Kraszewskiego to pasjonująca powieść historyczna, osadzona w burzliwych latach panowania Augusta II Mocnego. Jest to jedna z licznych powieści saskich, które stanowią znaczący element twórczości Kraszewskiego, wynikający z jego długiego pobytu w Dreźnie. Autor, mając dostęp do archiwalnych dokumentów i na co dzień obcując z atmosferą tamtej epoki, kreśli wyjątkowo autentyczny obraz tamtego czasu. Fikcyjnym bohaterem powieści jest Zachariasz Witke, drezdeński kupiec, którego marzenie o bogactwie i sukcesie prowadzi go na dwór nowo wybranego króla Polski, Augusta Mocnego. Ambitny mieszczanin szybko wplątuje się w sieć dworskich intryg i politycznych manipulacji, stając się narzędziem w rękach królewskich doradców. Kraszewski przedstawia nie tylko walkę o wpływy i władzę na dworze saskim, ale także wewnętrzne zmagania głównego bohatera. Zachariasz, dążąc do kariery za wszelką cenę, zaczyna dostrzegać moralne koszty swoich wyborów. Jego historia to opowieść o upadku i rozczarowaniu, które prowadzą do bolesnego przewartościowania własnego życia. Powieść oferuje wnikliwą analizę politycznej gry i dylematów moralnych, które mogą rozbrzmiewać echem również w dzisiejszych czasach. "Za Sasów. August II Mocny" to doskonała lektura dla miłośników historii oraz pasjonatów literatury, która wciąga i skłania do refleksji.

Medea

Eurypides

Medea tragedia Eurypidesa, oparta na micie o Jazonie i Medei, wystawiona po raz pierwszy w 431 roku p.n.e. Akcja skupia się na czynach Medei, barbarzynki, żony Jazona. Jej pozycja w greckim świecie staje się zagrożona, kiedy Jazon porzuca ją dla greckiej księżniczki Koryntu. Medea mści się na Jazonie, zabijając jego nową żonę oraz swoje dzieci z nim. Potem ucieka do Aten, by zacząć nowe życie.

Manicheizm i manichejskie teksty sakralne

Andrzej Sarwa

Manicheizm - Omawianą religię w najogólniejszym zarysie można scharakteryzować jako starożytną perską naukę o odwiecznej walce między siłami Światłości i Ciemności, między kosmicznymi początkami dobra i zła. Ale nie do końca, bowiem manicheizm to jednak nie tylko dualistyczna, ale również i synkretyczna religia. Wykształciła się ona w III wieku n.e. na Bliskim i Środkowym Wschodzie, na obszarze imperium sasanidzkiego2, a konkretnie na terenie Mezopotamii oraz Iranu.

Opętani

Hanns Heinz Ewers

Zbiór czterech opowiadań grozy: Ostatnia wola Stanisławy DAsp, Pająk, Śmierć barona Jezusa Maryi Friedla, Kasetka z liczmanami niemieckiego poety i pisarza Hanns Heinz Ewers (1871-1943). Znany był on głównie jako autor z gatunku grozy i horroru, bardzo popularny w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku, zyskał sławę jeszcze za życia, a niektóre jego dzieła doczekały się ówczesnych ekranizacji. W początkowym okresie działalności NSDAP H.H. Ewers był krótko jej członkiem. Jego utwory cieszyły się patronatem medialnym między innymi Goebbelsa. Pisarz nie popierał jednak antysemickich poglądów nazistów; z NSDAP poróżniły go również jego homoseksualne skłonności. Ostatecznie Ewers opuścił partię, a w 1934 roku większość jego dzieł została zakazana. (Za Wikipedią).

Cyrulik Sewilski

Pierre Beaumarchais

Cyrulik sewilski (wystawiony w 1775) oraz Wesele Figara (wystawione w 1784), nazwane były przez Napoleona rewolucją w czynie, a przez Marię Antoninę okropną sztuką. Obie komedie stały się tematami librett wielu słynnych kompozytorów, m.in. Mozarta Wesele Figara (1786) i Rossiniego Cyrulik sewilski (1816). Wesele Figara wywołało niespotykaną dotąd rewolucję w literaturze. Opowiada bowiem o starciu sługi-plebejusza z panem hrabią, co więcej sługa właśnie okazuje się tu bardziej przebiegły i zaradny. Wywraca więc Beaumarchais cały ustrój społeczny ówczesnej Europy, pośrednio inspirując przy tym lud do wielkiej rewolucji francuskiej. Historia ujęta w dwóch sztukach znalazła kontynuację w późniejszej Występnej matce (wystawionej w 1792), uważanej za utwór znacznie słabszy od poprzednich. (Za Wikipedią).

Infamia. Studium prawno-społeczne

Bronisław Łoziński

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Infamia albo bezecność. Każdy miał prawo do czci, ale kto dopuścił się czynu zagrożonego utratą honoru, tracił ją i nazywany był bezecnym, inaczej infamisem. Infamja pociągała za sobą ograniczenie w używaniu praw cywilnych i wywołanie z kraju (banicja). Tak prawo ziemskie polskie, jak prawo miejskie z Niemiec przyjęte, wyliczało kategorie rozmaitych czynów, które pociągały za sobą bezecność. Do czynów tych należało nieposłuszeństwo względem wyroków sądowych, przechowywanie złodziei, oszczerstwo po raz 4-y zapozwane itd. W pojęciach dzisiejszych wywołuje oburzenie, że do czynów bezecnych zaliczano, gdy szlachcic, osiadłszy w mieście, handlem i szynkarstwem się bawił. Oburzenie to pochodzi z prostej nieznajomości dawnych praw, urządzeń i stosunków społecznych. Szlachcic każdy z prawa i obowiązku należał do zakonu rycerskiego, na którego gotowości do obrony kraju i sprawności rycerskiej byt narodu i bezpieczeństwo Rzplita zasadzała. Stan szlachecki, jako zakon rycerski, zastępował wojsko i armię, których nie było, więc porzucenie jego szeregów miało znaczenie dzisiejszej dezercji z wojska. Już na sejmie korczyńskim za Władysława Warneńczyka naród wypowiedział, że kto by nie stawał do boju lub z innych względów od ogółu się oddzielał, takiego wszyscy mają na życiu i dobrach karać, a ma być uważany, jakoby się sam zrzekł dobrej czci i wiary. Szlachcic, który z rycerza stawał się w mieście szynkarzem lub kramarzem, uważanym być musiał przez stan rycerski za dezertera. Szynkarze np. obowiązani byli tylko do stawiania szubienic w obozach. Gdy w XVIII w. zmieniły się stosunki polityczno-społeczne, ta sama szlachta na sejmie w r. 1775 postanowiła prawo, że odtąd zajmowanie się handlem nie będzie uwłaczało czci szlacheckiej. (za: Encyklopedia staropolska Zygmunta Glogera). Niniejsza książka zawiera rozdziały: Moralne czynniki rozwoju prawa. Cenzura rzymska. Infamia. Cześć w prawie dzisiejszym. Cenzura społeczna.

Z papierów po nieboszczyku czwartym

Klemens Junosza

Klemens Junosza, właściwie: Klemens Szaniawski (1849-1898) powieściopisarz, nowelista i felietonista polski. Szaniawski celował przede wszystkim w małych formach prozatorskich: noweli, opowiadaniu, obrazku, szkicu. W swoich utworach chętnie portretował środowiska chłopskie, drobnoszlacheckie, ale także mieszczan i Żydów warszawskich. Niniejsza publikacja zawiera utwór Z papierów po nieboszczyku czwartym, składający się z rozdziałów: Rozdział pierwszy: o tym, skąd się wzięły papiery i kto był nieboszczyk czwarty? Rozdział drugi: zawierający w sobie cząstkę autobiografii nieboszczyka czwartego i będący zarazem wstępem do dalszego ciągu. Rozdział trzeci, z którego widać, że w braku rady poważnej, przyda się i rada pustaków. Rozdział czwarty, w którym wspomniany jest poważny myśliciel, b. p. Tobiasz Tupet i opisana przygoda, jaka się rzadko filologowi trafić może. Rozdział piąty, o tym, jak uczennica przywitała swego mistrza i jak mistrz tłumaczył uczennicy, że, ani supinum nie jest burnusem, ani gerundium rotundą. Rozdział szósty, w którym autor ma trudne zadanie, z powodu niedostatecznej biegłości w przedmiocie; w tym również rozdziale występuje Tobiasz Tupet. Rozdział siódmy, mający tę wyższość nad szóstym, że jest bliższy końca. Rozdział ósmy: Jak dziewica w bieli zdruzgotała serce filologa i jak się rozwiązała zagadka b, p. Tobiasza Tupeta. Rozdział ostatni, będący zakończeniem historii nieboszczyka czwartego.

Cyd albo Roderyk

Pierre Corneille

Cyd (fr. Le Cid) – dramat Pierre’a Corneille’a napisany na przełomie lat 1636 i 1637. Akcja utworu rozgrywa się w XI wieku w Sewilli. Syn don Diega, Rodryg, zakochany jest z wzajemnością w Chimenie, córce don Gomesa. Między obydwoma mężczyznami dochodzi jednak do sprzeczki, w czasie której Gomes uderza Diega w twarz. Ten, zbyt stary, by osobiście wyzwać go na pojedynek, prosi syna, by go zastąpił. Rodryg, mimo konfliktu wewnętrznego, zgadza się i w walce zabija ojca ukochanej. Chimena udaje się do króla Sewilli Fernanda z prośbą o ukaranie sprawcy śmierci don Gomesa, jednak daje do zrozumienia Rodrygowi, że mimo tego, co zaszło, nie potrafi go znienawidzić. Ten opuszcza miasto i odnosi wielkie zwycięstwo w walce z Maurami, zyskując przydomek Cyd (z arabskiego sayyid – „pan”). Król oznajmia Chimenie, że Rodryg zmarł z powodu odniesionych ran, na co ta mdleje, a dowiedziawszy się prawdy, żąda, by stanął on do pojedynku-sądu bożego z don Sanchem. W momencie zwycięstwa Rodryg-Cyd zdobywa tym samym prawo do jej poślubienia. Król nakazuje mu jednak, by ponownie oddalił się na wojnę i odzyskał tym samym dawną pozycję w sercu kobiety. (za Wikipedią).