Królowe Kungachelli

Selma Lagerlöf

Zbiór opowiadań znakomitej szwedzkiej pisarki wybitnej reprezentantki neoromantyzmu szwedzkiego oraz realizmu przepojonego elementami fantastyki. Autorka prowadzi nas do świata, który już przeminął, opowiadając o nim w pełnych nostalgii niedużych utworach. Niech zachęcą do lektury jej własne słowa: Jeśli ktokolwiek, nasłuchawszy się opowiadań o starożytnej Kungachelli, uda się do miejscowości nad rzeką Nordre, gdzie niegdyś istniało to miasto, będzie naturalnie zdumiony. Postawi wtedy sobie pytanie, czy możliwe jest, by kościoły i zamki zniknęły jak śnieg, albo czy może rozwarła się i pochłonęła je ziemia. Za dawnych czasów znajdowało się tutaj potężne miasto, a obecnie nie widać ani ulicy, ani przystani. Niema też ruin lub pogorzeliska. Zobaczy jedynie tylko dwór, otoczony zielonością i czerwonymi spichrzami. A wokoło łąki i pola, które z roku na rok żłobi pług, nie napotykając nigdy ani murów, ani kamiennych ogrodzeń... Zbiór zawiera opowiadania: Tam, gdzie istniała wielka Kungachella, Królowa lasu, Sygryd Wszechwładna, Astryd, Margareta Zwiastunka Pokoju, Królowa z Wyspy Ragnchildu.

Wiedza tajemna

St. Radziszewski

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu. REPRINT. Okultyzm, wiedza tajemna, dla ogółu stanowi rzecz dziwną, niezrozumiałą. Uważa zajmowanie się nią za dziwactwo, zabawkę, nie zdając sobie sprawy, skąd się wzięła i dokąd dąży. Oczywiście mówimy tutaj o widocznych dla wszystkich wytworach tej wiedzy: o spirytyzmie, o literaturze dotykającej okultystycznej tematyki, o dziwacznych kierunkach wiedzy tajemnej, o niektórych jej prorokach i ich utworach, niezrozumiałych w treści, jednakże wprawiających, szczególnie młodych, czytelników w nastrój i wywołujących dreszcze. Co to za siewcy, owi okultyści, rzucający pełną garścią ziarno, którego pochodzenia dokładnie określić się nie potrafi? Jaka to gleba, która go nieświadomie pragnie i na której bujnie się rozrasta? I wreszcie: Jaki przyjdzie gospodarz, który cały ów plon zgarnie do swojego spichlerza? Obraliśmy tutaj zadanie: zaznajomienie czytelnika z treścią okultyzmu, do którego zwracają się coraz częściej umysły zwiedzione i zawiedzione w swych oczekiwaniach doktryną materialistyczną dziwne to się wydaje w kierunku wszechpotęgi materializmu i oficjalnie przynajmniej, zaniku wiary w cuda i w rzeczy nadzwyczajne. Trzeba więc koniecznie szukać klucza do objaśnienia tej zagadki No i czy rozum stanowi rzeczywiście jedyny czynnik poznania pewny i niezawodny? Przypatrzymy się więc tutaj kilku interesującym zagadnieniom, takim, jakimi na przykład są: cuda, energia oderwana od materii, widma cmentarne, halucynacje, iluzje ale tez fakirzy indyjscy, spirytyzm, magia i kabała hebrajska, bóg kabalistów, wielkie arcanum magiczne, dusza, biała magia, czarna magia, towarzystwa tajemne...

Gehenna

Helena Mniszek

Głęboko wzruszająca powieść jednej z najpoczytniejszych polskich pisarek opowiadająca o tym, jak młodziuchna, ufna i naiwna panna Andzia Tarłówna nieposiadająca bliższej rodziny niż ojczym nie jest szczęśliwa. Ojczym tak zarządza majątkiem dziewczątka, aby móc realizować swoje łotrowskie cele. Aby je w pełni osiągnąć izoluje ją także od świata. Ale nie wszystko idzie mu jak z płatka Andzia poznaje urodziwego młodzieńca i chce uwolnić się od opiekuna. Co innego jednak wywróżyła jej ponura leciwa Cyganka...

Z kronik ziemi halickiej. O bitwie pod Zawichostem śpiew historyczny

Jan Lam

Poetycka opowieśc o średniowiecznej bitwie pod Zawichostem jaka się odbyła między Polakami a Rusinami.

Sapho & Carpio. Boże Narodzenie. Powieść z Dzikiego Zachodu

Karol May

"Sapho and Carpio. Boże Narodzenie. Powieść z Dzikiego Zachodu" to niezwykła podróż przez Dziki Zachód, której towarzyszy nam główny bohater, znany jako Sappho, a później jako Old Shatterhand. Historia ta rozpoczyna się podczas zimowej podróży, gdy młody Ich-Erzahler i jego przyjaciel Carpio, dwaj uczniowie gimnazjum, spotykają rodzinę Hillerów w czeskim Falkenau. Wspierają ich w trudnej sytuacji, stając się ich aniołami stróżami w chwili potrzeby. Lata mijają, a losy splatają się na nowo w Ameryce, gdzie Sappho już jako słynny Old Shatterhand spotyka Frau Hiller, która teraz jest żoną myśliwego futerkowego. Jej mąż zaginął, a ona prosi Old Shatterhanda o pomoc w jego odnalezieniu. Wraz ze swoim wiernym bratem krwi, Winnetou, Old Shatterhand wyrusza w podróż w góry skaliste. Tam czekają na nich nie tylko gangsterzy, ale także stary przyjaciel Carpio, który przybył do Ameryki w poszukiwaniu szczęścia, a teraz, ciężko chory, zdaje się być w rękach łotrów. W "Sapho and Carpio" Karol May doskonale łączy elementy przygody, przyjaźni i walki o sprawiedliwość. To opowieść o odwadze, poświęceniu i solidarności w obliczu niebezpieczeństw Dzikiego Zachodu. Przygoda, emocje i tajemnice owiane mgłą nieznanej przyszłości czekają na czytelników, prowadząc ich przez labirynt przygód. Ta wyjątkowa powieść to prawdziwy klasyk literatury przygodowej, który niezmiennie fascynuje i wciąga czytelników w świat niebezpiecznych wyzwań i niezłomnego ducha.

Na kresach lasów

Wacław Sieroszewski

Powieść wybitnego chociaż dziś skazywanego na zapomnienie polskiego pisarza, tworzącego na pograniczu czterech epok: pozytywizmu, Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego oraz współczesności, zesłańca na Syberię, podróżnika, badacza, etnografa Syberii i działacza niepodległościowego. Smutna to opowieść o losach młodego polskiego zesłańca z rodziny ziemiańskiej, szlachcica mającego gorzką świadomość tak jak i Sieroszewski zresztą że nadchodzące lata i przyszłe pokolenia dostarczą tej dalekiej i srogiej ziemi nowe zastępy męczenników. Fragment pierwszego rozdziału: Dziwny widok przedstawia las podbiegunowy! Cmentarz to raczej, gdyż zaprawdę więcej tu leży pni zwalonych, niż żywych korony wznosi ku niebu. A i te ostatnie stoją niskie, cherlawe, na wpół uschłe, skrzypią żałośnie w pałąk zgięte, rzadkim liściem odziane szkielety, zdając się za najmniejszym wiatru podmuchem żebrać o zgon rychły. Na ziemi leżą kłody tu stare, zmurszałe, zgnilizną tchnące, warstwą mchów i liszai pokryte, owdzie świeże jeszcze, żywicę z ran swoich sączące leżą, rozpostarłszy szeroko gałęzie, potraciwszy w upadku kruche wierzchołki, pojedynczo lub kupami, gwałtownie z ziemi wyrwane, ze szmatami torfu i darni. Korzenie ich sterczą do góry niby konwulsyjnym konaniem wykręcone stopy nieboszczyków. Tak to pobojowisko! Tu się toczy walka zajadła, nieubłagana, między wichrami, jałowością gleby a lasem. Poległo już wielu bojowników, ale bój nie skończył się jeszcze...

Ramajana Epos indyjski

Nieznany

Ramajana (Dzieje Ramy) - epos sanskrycki, który kształtował się na przestrzeni II wiek p.n.e. - II wiek n.e. Składa się z ok. 24 tysięcy strof (dwuwierszy), pogrupowanych w 7 ksiąg (kanda). Autorstwo Ramajany przypisuje się legendarnemu wieszczowi, Walmikiemu (lecz - oczywiście - Ramajana powstała dzięki wysiłkowi wielu kompilatorów). Większość strof napisano w metrum anusztubh (tzw. śloka). Ramajana przedstawia dzieje Ramy (wcielenie boga Wisznu), jego brata Lakszmana, żony Ramy Sity (porwanej przez demona Rawanę na Cejlon) oraz ich wiernego towarzysza Hanumana. (źródło: Wikipedia)

Facino Cane

Honoré de Balzac

Krótkie opowiadanie dotyczy niewidomego starca o imieniu Marco-Facino Cane, zwanego ojcem Canet, który twierdzi, że jest potomkiem czternastowiecznego kondotiera o tym samym nazwisku. Bohater noweli zarabia grą na klarnecie. Narrator spotyka Facino Cane na pewnym weselu. Jego zainteresowanie wzbudziło pojawienie się starca, narrator rozpoczyna z nim rozmowę, a Facino Cane wspomina o Wenecji. Kiedy narrator wspomina, że chciałby odwiedzić to miastao, Facino Cane prosi o zabranie go tam. Następnie opowiada historię swojego życia Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej Version bilingue: polonaise et française.

Doświadczone sekreta smażenia konfitur i soków

Florentyna Niewiarowska, Wanda Malecka

Doświadczone sekreta smażenia konfitur i soków Opis: Oryginalna książka kucharska z roku 1880! Doświadczone sekreta smażenia konfitur i soków oraz robienia konserw, galaret, marmolad, lodów, wódek, likierów, nalewek, ratafij, najrozmaitszych konserw owocowych w spirytusie i occie, owoców suszonych w cukrze itp. Bardzo wartościowa i przydatna dla wszystkich, którzy lubią spełniać się w kuchni!

Rusini

Kajetan Abgarowicz

Kajetan Abgarowicz pseudonim Abgar Sołtan (1856-1909) polski dziennikarz, powieściopisarz i nowelista pochodzenia ormiańskiego, reprezentant gawędy szlacheckiej. Twórczość Abgarowicza mieściła się w nurcie popularnej beletrystyki romansowej i przygodowej. Wśród współczesnych mu czytelników cieszyła się powodzeniem. Abgarowicz interesował się życiem Rusinów i przyczynił się do popularności kultury huculskiej w Polsce. Niniejsza publikacja opowiada właśnie o życiu i kulturze Rusinów, a podtytuł, jaki autor nadał temu utworowi Obrazek z życia Rusinów galicyjskich, doskonale oddaje ducha i zawartość powieści.

Żebrak Murzyn

Paul Féval

Znakomita powieść prawie zapomnianego dziś mistrza gatunku płaszcza i szpady, ale też i mistrza powieści przygodowej z wątkami kryminalnymi. Żebrak Murzyn to książka, której akcja intryguje i wciąga. Féval opisuje zarówno ludzi z wyższych sfer, jak i niziny społeczne nader wyraziście i prezentuje nam całą galerię postaci drugorzędnych, gangsterów, żebraków, dziewcząt złego życia, ale także drobnomieszczaństwa, pracowników, literatów Niniejsza powieść zaczyna się niby zwyczajnie, ale jednak również dość tajemniczo: W roku 1816, w połowie jesieni, dwóch młodych ludzi, paląc fajki, rozmawiało na balkonie domu, przytykającego do kościoła i położonego na placu Saint Germain de Prés. Było to w niedzielę, czwarta godzina wybiła na zegarze wieżowym. Dwaj nasi młodzieńcy oczekiwali zapewne końca nieszporów, aby przyjrzeć się damom wychodzącym z kościoła. Obydwaj byli piękni i wysokiego wzrostu Plac, na który spoglądali, był jeszcze zupełnie pusty, a na schodach do kościoła prowadzących stał o kij oparty żebrak, oczekując także na koniec nieszporów. Tym żebrakiem był Murzyn, piękny wprawdzie, i który przed 20 laty byłby doskonale wyobrażał Otella Shakspeara. Twarz, jego czarna jak heban, bardziej jeszcze odznaczającą była przy brodzie i białych jak śnieg włosach. Postawa nie ugięła się pod lat ciężarem, trzymał się prosto, z niejaką spoglądając dumą na okrywające go łachmany. W roku 1815 nie bylibyśmy wam potrzebowali opisywać go, gdyż tak jak wszyscy inni, bylibyście znali Żebraka Murzyna, proszącego o jałmużnę przy drzwiach Saint Germain des Prs...

Fanatyzm i indyferentyzm ich źródła i następstwa

Jakub Balmes

Protestantyzm po odrzuceniu powagi Kościoła znalazł się w konieczności szukania swego punktu oparcia wyłącznie w człowieku zapoznawszy charakter ducha ludzkiego i jego usposobienie, usunął pod religijnym i moralnym względem wszelkie zapory, tak że umysł człowieka musiał koniecznie rzucić się w jedną z tych dwóch ostateczności: w fanatyzm lub indyferentyzm. Dziwnym może się to wydawać, że te dwie rzeczy tak są do siebie zbliżone i że tak różne obłędy z jednej płyną przyczyny. Pomimo tego tak jest w istocie. Protestantyzm dając człowiekowi prawo rozstrzygania w kwestiach religijnych, miał tylko dwie drogi przed sobą: albo przypuścić, że każdy człowiek otrzymał bezpośrednio z nieba dar prawdy albo poddać każdą religijną prawdę pod rozbiór rozumu. Pierwsza z tych prowadzi do fanatyzmu, druga do indyferentyzmu.

O okrucieństwie

Marian Zdziechowski

Okrucieństwo polega na umyślnym i rozmyślnym sprawianiu cierpienia istocie żywej, czującej. Okrucieństwo jest dla okrutnika rozkoszą najobrzydliwszą, jaka się da wyobrazić, a to dlatego, że rozkosz ta jest w istocie swej podłością; pastwić się bowiem możemy tylko nad istotą słabszą, bezbronną lew w klatce na łasce jest u dziecka. Nie dość tego, w okrucieństwie mamy najbardziej odrażającą formę podłości. Można tłumaczyć czyn podły, spełniony ze strachu, albo dla interesu, ale podłość dla rozkoszy pastwienia się nad tym, kto się bronić nie jest w stanie, nie może nie budzić pogardy najgłębszej w każdym, kto ma w sobie choćby podobieństwo jakieś tego, co się sumieniem nazywa. Okrucieństwo wprowadza w szał, w stan bliski obłędu, i wyraz pijany krwią znają wszystkie języki, że zaś tych pijanych krwią, albo do pijaństwa takiego wzdychających, albo przynajmniej z natury do niego usposobionych jest w każdym społeczeństwie wielu, bardzo wielu, więc pomysły, kaprysy, fantazje tych pół-wariatów są rzeczą groźną, dezorganizują organizm społeczny, są trucizną, paraliżującą wysiłki wszystkich ludzi dobrej woli, skierowane ku umniejszeniu cierpienia na ziemi. Na wysiłki te okrutnik odpowiada obelżywym śmiechem. Co tamtych oburza i przeraża, to go pociąga i cieszy; on się zacina i zatwardza w namiętności swojej, a okropnym tego następstwem jest to, że dla umysłów słabych okrutnik staje się zgubnym przykładem, fatalnym inicjatorem najpotworniejszej rozkoszy...

Trylogia księżycowa

Jerzy Żuławski

Część pierwsza cyklu, której akcja toczy się na przełomie XIX i XX wieku, opisuje dramatyczną wyprawę ziemskich kosmonautów na Księżyc. Kosmonauci wśród ciągłych niebezpieczeństw przedzierają się przez pozbawioną tlenu księżycową pustynię, by w końcu po drugiej stronie srebrnego globu odnaleźć rozległy obszar porośnięty roślinnością i nadający się do życia. Kosmonauci osiedlają się tam, a ich potomkowie zasiedlają obszar. Część druga cyklu, której akcja toczy się na przełomie XXIX i XXX wieku, opisuje dalszą historię potomków kosmonautów, którzy rozmnożyli się i zasiedlili Księżyc. Niestety popadli w konflikt z księżycowymi tubylcami, Szernami, którzy podbili ich. Kiedy na Księżycu pojawia się ziemski kosmonauta, Marek, ludzie biorą go za Mesjasza-Zwycięzcę, który poprowadzi ich do walki z Szernami. Marek, wykorzystując najnowsze zdobycze techniki, pomaga mieszkańcom Księżyca w walce z wrogiem, jednak przeprowadzona przez niego próba reform ustroju i likwidacja feudalizmu, obraca przeciw niemu społeczeństwo. Część trzecia cyklu, której akcja toczy się równorzędnie z akcją Zwycięzcy, tylko że na Ziemi. Mieszkańcy planety, choć żyją w dobrobycie, nie są wolni od konfliktów. Grupa intelektualistów pragnie przejąć władzę, wykorzystując niezadowolenie robotników, którymi gardzi. Istotną funkcję pełni w powieści cudowny wynalazek przyrząd unicestwiający materię skonstruowany przez genialnego naukowca Jacka głównego bohatera powieści. Owa potężna broń użyta jako obiekt przetargu w rozgrywkach politycznych przyczynia się do reformy ustroju... Tworząc swoją wizję przyszłości Żuławski podejmuje polemikę z modernistycznymi koncepcjami naprawy świata. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Trylogia_księżycowa)

Droga do nieba

Bona Giovanni

Ze wstępu: Podjąłem się, kochany czytelniku, zaprowadzić cię do nieba, tj. do tego dobra, którego odziedziczenie sprawia, że się już niczego więcej pragnąć nie może. To jest cel, to ostateczny kres, do którego wszyscy naturalnym popędem zmierzają. Wszyscy chcą być szczęśliwi. Atoli bardzo wielu, pozostając w ślepocie, jaką grzech pierwszych rodziców sprowadził, opuszcza prawdziwe i najwyższe dobro, a oddaje się usilnie szukaniu szczęścia fałszywego i pozornego. Jedni z nich, uważając za najwyższe szczęście wolność od niedostatków i jakichkolwiek materialnych braków, uznają bogactwa za najwyższe szczęście. Inni znowu, upatrując najwyższe szczęście w potędze i znaczeniu, chcieliby albo sami rządzić, albo przynajmniej być doradcami rządców. Na koniec inni, zniżając się aż do kału, uważają zmysłowe używanie za najwyższe szczęście, mierząc jego stopień częstszym lub rzadszym dogadzaniem lubieżności i podniebieniu. Tak liche jest według nich szczęście! Toż nic dziwnego, że mozoląc się daremno i jakoby w labiryncie błądząc, im prędzej ku dobru pospieszają, tym dalej cofają się od niego; już dla tego samego nieszczęśliwi, że nie uznają swej niedoli. Kardynał Bona śpiesząc z pomocą pokazuje tę jedyna właściwą drogę. Zachęcamy do lektury!

W sidłach Sefira

Karol May

W sidłach Orientu: Wyprawa ku nieznanemu! Otwórz książkę i wyrusz w fascynującą podróż do świata pełnego tajemnic, egzotycznych krajobrazów i zapierających dech w piersiach przygód. "W sidłach Sefira" to piąty tom cyklu "W kraju Srebrnego Lwa", autorstwa Karola Maya, który przeniesie Cię wprost do magicznej atmosfery Bliskiego Wschodu. Podążaj śladami bohaterów, którzy przemierzają orientalne krainy. Spotkaj na swej drodze różnorodnych ludzi. Poczuj dreszczyk emocji i zanurz się w bogatej kulturze Orientu. Na kartach powieści czekają na Ciebie liczne wyzwania, które testują siłę i odwagę bohaterów. Czy uda im się pokonać przeciwności losu? "W sidłach Sefira" to wciągająca opowieść, która nie pozwoli Ci się oderwać od lektury. Niezwykłe przygody, poruszające wątki i zaskakujące zakończenie pozostaną z Tobą na długo po przeczytaniu ostatniej strony. Odkryj tę egzotyczną historię i daj się porwać w wir niesamowitych przygód! Jeśli szukasz: Wciągającej lektury, która przeniesie Cię do innego świata Fascynującej podróży po egzotycznych krajobrazach Bliskiego Wschodu Pełnej tajemnic i zwrotów akcji historii, która trzyma w napięciu do samego końca. "W sidłach Sefira" to książka dla Ciebie! Zamów swój egzemplarz już dziś i wyrusz w niezapomnianą podróż!

Klechdy polskie

Bolesław Leśmian

Zbiór klechd polskich znakomitego autora Bolesława Leśmiana (1877-1937) czołowego przedstawiciela literatury dwudziestolecia międzywojennego, zawierający następujące utwory: Czarny kozioł, Jan Tajemnik, Majka, Podlasiak, Wiedźma.

Menexen

Platon

Dialog Platona. Mówcami są Sokrates i Menexen. Dialog składa się głównie z długich pogrzebowej oracji, związanych z Peryklesem i wojną peloponeską. Sokrates przedstawia tutaj Menexenowi przemówienie, którego, jak twierdzi, nauczył się od Aspazji, małżonki Peryklesa i wybitnej intelektualistki z Aten. Menexen jest wyjątkowy wśród platońskich dialogów, ponieważ faktyczny dialog służy przede wszystkim jako wykład dla oracji. Duże zainteresowanie Menexenem wynika z faktu, że jest to jedno z niewielu zachowanych źródeł na temat ateńskiego obrzędu pogrzebowego.

Baśń o córce rybaka i królewnie Bałtyku

Artur Oppman

Artur Franciszek Michał Oppman, pseudonim Or-Ot (1867-1931) polski poeta okresu Młodej Polski, publicysta, varsavianista, w latach 19011905 redaktor tygodnika Wędrowiec, w latach 19181920 redaktor Tygodnika Ilustrowanego. Napisał bądź opracował wiele baśni i legend. Jedną z nich jest Baśń o córce rybaka i królewnie Bałtyku, opowiadająca o tym: Jako rybak, ojciec Zorzy, wypłynął na morze i co z tego wynikło. Jako Zorza w czasie burzy żeglowała po morzu i jako na nieznaną zawinęła wyspę. Jako się Zorza zapoznała z Babką-dzieciołapką i jako od niej wieści o ojcu zasięgnęła. Jako Zorza na dno morskie zawędrowała i przyjęcie u królewny zdołała uzyskać. Jako królewna Bałtyku uwolniła ojca Zorzy, obdarowała i do domu odprowadziła.

Baśnie Andersena

Hans Christian Andersen

Zbiór 45 baśni napisanych przez duńskiego pisarza Hansa Christiana Andersena, które przełożyli: Cecylia Niewiadomska, Franciszek Mirandola i Wacław Berent. Baśnie tego autora zostały przetłumaczone na ponad 80 języków. W krainę baśni pierwsza wprowadziła Andersena babcia ze strony ojca. Andersen bywał z nią w przytułku dla chorych, gdzie zajmowała się ogrodem, i gdzie później przebywał jego chory psychicznie dziadek. Kilka motywów z opowieści babki zostało później wykorzystanych przez Andersena w jego utworach. Twórczości dla dzieci początkowo nie traktował poważnie, raczej jako zajęcie na marginesie pisarstwa dla dorosłych. Choć zastrzegał, iż jego baśnie to pudełka: dzieci oglądają opakowanie, a dorośli mają zajrzeć do wnętrza. Bardzo nie lubił, gdy jego baśnie od początku uznano za dzieła dla dzieci, bez głębszego sensu. Jednak właśnie baśnie przyniosły mu wielki rozgłos i sławę. Pierwszy ich zbiór (Eventyr fortalte for Brn (Baśnie opowiedziane dla dzieci)), został wydany w Kopenhadze w roku 1835, a kolejne tomy ukazały się w latach 1836 i 1837. Zachęcony powodzeniem pierwszej serii, pisarz wydawał kolejne aż do roku 1872. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Baśnie_Andersena). Spis treści: Anioł, Bałwan ze śniegu, Bąk i piłka, Brzydkie kaczątko, Cień, Co ojciec czyni, jest zawsze słuszne, Coś, Czerwone buciki, Odrobinka-Calineczka Dziecię elfów, Dzielny żołnierz cynowy, Dzień Sądu Ostatecznego, Dziewczyna, która podeptała chleb, Dziewczynka z zapałkami, Dzikie łabędzie, Dzwony, Historia roku, Kalosze szczęścia, Krasnoludek, Królowa Śniegu, Krzesiwo, Księżniczka na ziarnku grochu, Kwiaty Idalki, Latający kufer, Len, Listek z nieba, Mała Syrenka, Motylek, Nowe szaty Cesarza, Opowieść o matce, Pod starą wierzbą, Polny kwiatek Stokrotka, Ropucha, Rzecz całkiem pewna, Słowik, Choinka-sosenka, Stary dom, Ślimak i róża, Śpiewak spod strzechy, Świnie w lesie, Świniopas, Towarzysz podróży, U Króla Olch, Umarłe dziecko, Wszystko na swoim miejscu, Z jednego gniazda Pięć ziarenek grochu

Ada. Sceny i charaktery z życia powszedniego

Józef Ignacy Kraszewski

Powieść społeczno-obyczajowa najpłodniejszego z polskich pisarzy. Chociaż książka opowiada o czasach dawno już minionych to ani ludzie, ani ich problemy bynajmniej się nie zmieniły, dlatego naprawdę warto ją przeczytać. Tym bardziej że napisana jest pięknym językiem, którego coraz bardziej w dzisiejszej dobie nam brak. Oto początek powieści: „Po szerokim, piaszczystym, młodymi brzozami z obu stron wysadzanym gościńcu, który wśród zarośli pólkami przerzynanych się rozkłada – małym truchtem ciągnął się z wolna koczobryk bardzo porządny, czterema dobrymi i tłustymi szkapami zaprzężony. Był to piękny dzień wiosenny, powóz więc był spuszczony, a w nim widać było prosto siedzącego, zamyślonego wielce mężczyznę, który z cybuszka z bursztynem i fajki tureckiej, starannie przykrytej, dymek wysysał. Poznać w nim było łatwo, po tym czymś co po sobie zawsze służba wojskowa na człowieku zostawia, że był dawniej żołnierzem. Razem też widać w nim było, że na tych czasach, w których żył młodością jeszcze i życiem pełnym – zegar jego się zatrzymał. Strój i fizjonomia były niedzisiejsze”.

Ich dziecko

Tadeusz Dołęga-Mostowicz

Opowieść o szorstkiej męskiej przyjaźni, o wojnie bolszewickiej, o rywalizacji o rękę pięknej kobiety... Tak zaczyna się ta powieść: Było to w owe dni, kiedy linia frontu, jak ognista wstęga gnana wiatrem, od wschodu posuwała się naprzód z nieprawdopodobną szybkością, niczym pożar w wyschniętym stepie. Zwijała się w konwulsyjnych skrętach, naprężała się jak cięciwa łuku, zrywała się i wiązała w supły, lecz wciąż biegła na zachód, pochłaniając coraz to nowe wsie, miasta, ziemie, coraz gwałtowniej, coraz chciwiej wdzierając się w Rzeczypospolitą. W Warszawie, w Sztabie Generalnym, szeleściły złowrogo szare arkusze map, chyliły się nad nimi poorane zmarszczkami czoła generałów, zaczerwienione od bezsenności oczy, liczyły gorączkowo kilometry, i godziny, transporty i oddziały, siły wroga i własne. Przez otwarte okna wlewało się upalne lato, wlewał się gorący oddech miasta, oddech szybki, nierówny, drgający podnieceniem, przerywany przejmującym krzykiem: - Do broni!... Do broni!... Drżało i rozpłomieniało się w tym okrzyku każde serce, budziły się najmniej czułe sumienia, zaczynała pulsować najzimniejsza krew, z niewiarygodną łatwością rozsypywały się w gruzy przemyślne teorie, wątpliwości, obawy, a nawet zwykły egoizm, zwykły strach. () Naród, jak wielki, potężny zwierz, ocknął się i wzbudził gniew w piersiach swoich. Polnymi drogami, pośród zielonych zbóż szli młodzi chłopcy z tobołkami na plecach, z małych cichych miasteczek, z wielkich miast, z ubogich dzielnic robotniczych i z białych pałaców, z ław szkolnych, z biur, z warsztatów i sklepów szli, napływali ochotnicy. A gdy jeden drugiego spotkał, gdy jeden drugiemu w oczy spojrzał, odnajdywał w nim swoje myśli, swoje uczucia, swoje pragnienia i nadzieje, odnajdywał brata, nawet więcej niż brata, bo samego siebie.

Wielka Schizma Wschodnia (1054)

Andrzej Sarwa

Nadeszło lato 1054 roku. W mury Konstantynopola wjechali legaci papiescy: kardynał Humbert, arcybiskup Piotr i kanclerz kurii rzymskiej Fryderyk, upoważnieni do prowadzenia rokowań z cesarzem na temat koalicji antynormańskiej. Jeśli patriarcha żywił nadzieję, iż wysłannicy papieża wyciągną rękę do zgody, to omylił się srodze. Ci bowiem potraktowali go nadzwyczaj chłodno, dając wyraźnie do zrozumienia, iż winien traktować ich jako swoich zwierzchników. Aby pognębić Greków ostatecznie, spowodowali dysputę teologiczną z mnichem Nikitą, w której Humbert, będący doskonałym teologiem, pokonał go z łatwością. Bizantyjczyk, zawstydzony porażką, musiał przyznać, iż nie miał racji, a zarzuty stawiane łacinnikom były bezpodstawne i nieprzemyślane. To, co się stało, wyczerpało cierpliwość patriarchy. Postanowił pyszałkom dać nauczkę. W tym celu wystosował do legatów zaproszenie na synod, który akurat odbywał się w stolicy, a gdy nań przybyli, wskazano im miejsce pośród niższego duchowieństwa. Takiej obelgi i poniżenia godności dostojnicy rzymscy darować nie mogli i zbojkotowali synod. Na to tylko czekał patriarcha i wykorzystał owo zdarzenie jako pretekst do zerwania wszelkich rozmów z łacinnikami... Ale nie jest to bynajmniej koniec tej historii...

Wojna i pokój

Lew Tołstoj

W pierwotnym zamyśle Tołstoja powieść miała być szkicem opisującym podłoże powstania dekabrystów. Następnie zdecydował się on ją rozszerzyć i opisać trzy newralgiczne punkty rosyjskiej historii XIX wieku: wojny napoleońskie, powstanie dekabrystów i wojnę krymską. W trakcie pisania jednak pisarz odszedł od właściwego tematu utworu i skupił się jedynie na opisie wojen napoleońskich (w których uczestniczyła większość dekabrystów). Końcowy efekt przyniósł kilka uzupełniających się wątków, będących uzasadnieniem poglądów historiozoficznych Tołstoja. Wojna i pokój to jedno z najobszerniejszych dzieł w literaturze rosyjskiej. Ogromna liczba bohaterów i wątków skutkuje obfitością znaczeń (za Wikipedią).