Raj pierwszej miłości Fang Si-chi

Yihan Lin

Jedna z najważniejszych powieści ruchu #MeToo w Tajwanie. Poruszająca historia wykorzystanej seksualnie uczennicy dogłębnie, niekiedy boleśnie, rozważa wpływ traumy na psychikę i obrazuje patologie istniejące w tym regionie. Trzynastoletnia Fang Si-chi pochodzi z zamożnej rodziny, świetnie się uczy i spędza całe dnie z najlepszą przyjaciółką. Jej błyskotliwy umysł przyciąga uwagę pana Li powszechnie poważanego nauczyciela literatury. Za propozycją prywatnych korepetycji kryją się potworne intencje, których nie jest świadoma dziewczynka ani jej bliscy. Przemoc i uprzedmiotowienie kobiet wydają się wszechobecne na kartach powieści ujawniają się w sposobie myślenia bohaterów, systemie edukacji, a także w małżeństwie. Pisana strumieniem świadomości powieść odbiła się szerokim echem i miała realny wpływ społeczny, doprowadzając do zaostrzenia kontroli nad prywatnymi korepetytorami. Wpłynęła na to również biografia Autorki, która otwarcie mówiła o swoich zmaganiach z depresją i próbach samobójczych. Powieść została odebrana jako częściowo autobiograficzny zapis jej własnej traumy.

Niebo we śnie

Sin Chaeho

Jak więc w zaświatach ma panować pokój, skoro w świecie materialnym bez ustanku toczą się walki? pytanie to Chaeho Sin stawia w sennym traktacie Niebo we śnie; rzecz niby o siedzibie Boga, choć więcej tam wywodów na temat diabelskiego kotła pełnego smoły. Aby poznać i lepiej zrozumieć dzieło koreańskiego anarchisty i nacjonalisty, warto byłoby czytać je z podręcznikiem do historii Korei u boku. Co ciekawe mimo licznych nawiązań do mało znanej polskiemu czytelnikowi kultury, zarówno Wojna Smoków, jak i Niebo we śnie to przystępne i jasne w odbiorze dzieła, zwłaszcza gdy zauważy się w nich bardzo wyraźne podobieństwa do tego, co dzieje się we współczesnej polityce. Tylko czy polityków przestraszy fakt, że złamanie reguły lojalności wobec narodu jest () wielką przewiną, za którą trafia się do Piekła? Z Wojny Smoków płynie smutny wniosek: Dlaczegoś biedny? Boś głupi. Dlaczegoś głupi? Boś biedny gorzka to lekcja. Po lekturze Nieba we śnie nasuwa się przykra w swym obrazie alegoria władzy, bo pojemność słowa my zmienia się w zależności od czasów. Chaeho Sin snuje bajkę polityczną z morałem, w której czai się coś niebezpiecznie dystopijnego, bo nie lamentowali () nad upadkiem królestwa, a nad upadkiem siebie samych. Czyż to nie paradoks, że nikt znamienity, tylko szczur jako pierwszy dotarł do Nieba? Koreański autor prezentuje kolejne kręgi piekieł, zupełnie jak Dante. Pojawia się wizja siedmiu męczarni dla osób niewiernych krajowi i dwunastu męczarni dla tych, którzy niszczą kraj. Kto zostaje królem lub ministrem wskutek decyzji ludu, () a dba wyłącznie o swoje dobra materialne i prywatne interesy, () nie zazna ratunku, lecz nie zasługuje także na śmierć. () W ciągu jednego dnia umiera dwanaście razy i dwanaście razy powraca do życia. Czy Orwell zaglądał do pism Chaeho Sina? Mnożą się niepokojące w swym podobieństwie wątki. Niebo we śnie, podobnie jak Rok 1984, to futurystyczna dystopia o licznych podtekstach politycznych. W Niebie mieszkają silni, w Piekle zaś słabi, w dodatku sami je sobie stworzyli. Zbudowali je z własnych win. Jakie przesłanie adresuje do odbiorcy dwudziestowieczny koreański myśliciel? O co pyta? Czy zobaczysz słońce, mając zamknięte oczy?

Nie mam ochoty żyć, ale za bardzo lubię tteokbokki

Sehee Baek

Niska samoocena, popadanie w skrajności, nieumiejętność budowania zdrowych relacji to tylko niektóre kwestie, jakie zostały podjęte w tej książce. Spisane przez Sehee Baek doświadczenia z jej własnej terapii ukazują niełatwą drogę wgłąb siebie i naukę akceptacji własnych niedoskonałości. Autorka nie kryje dręczących ją obaw i emocji, przedstawia swoje przemyślenia szczerze i bez zbędnej przesady. Zapis sesji w formie dialogu między psychiatrą a narratorką przedstawiającą się jako ja pozwala utożsamić się z Sehee i szukać rozwiązań współdzielonych problemów. Nie mam ochoty żyć, ale za bardzo lubię tteokbokki to pozycja, która wzrusza, niekiedy bawi, a z pewnością ujmuje i długo nie pozwala o sobie zapomnieć.

Dwadzieścioro czworo oczu

Sakae Tsuboi

Japonia, rok 1928. Pracę w wiejskiej szkółce rozpoczyna młoda nauczycielka, Hisako ishi. Choć spotyka się z chłodnym przyjęciem lokalnej społeczności, dzieci szybko zaczynają darzyć ją sympatią. Nawet gdy odchodzi z posady, nie traci kontaktu ze swoimi uczniami. Lata mijają, jej podopieczni dorastają, a sytuacja społeczna w Japonii znacząco się zmienia. Jak potoczyły się losy dwanaściorga dzieci, które wiosną 1928 roku rozpoczęły naukę pod skrzydłami panny ishi? Dwadzieścioro czworo oczu to opowieść o japońskiej wsi, dorastaniu w nękanym klasowymi nierównościami kraju i wchodzeniu w dorosłość w trakcie drugiej wojny światowej.

Spełniona obietnica

Tetsuji Takaoka

Jak ważne są obietnice? Podczas wykopalisk odnaleziony zostaje wisior w kształcie strzały z dedykacją nawiązujących do nieistniejących w kronikach krain Dienan oraz Kuang. Archeolog Qihe, próbując zgłębić tajemnice artefaktu, sięga po źródła, których żaden naukowiec nie wziąłby pod uwagę. Młody Zhenqi, syn cesarza Ma, zostaje wysłany do królestwa Dienan celem odprawienia rytualnego obrzędu i zapewnienia dobrobytu tamtejszej społeczności. Choć pomiędzy nim a władczynią krainy nawiązuje się nić przyjaźni, oddany swojemu zadaniu chłopiec pozostaje skupiony na swoim zadaniu. Z jakiegoś powodu nie chce też otworzyć oczu. Trzynastoletni Majiu udaje się wraz z bliskimi na Żółtą Równinę, by wziąć udział w Święcie Łuku i Wina. W trakcie rozgrywanych tam zawodów strzeleckich poznaje uroczą dziewczynę, której składa pewną obietnicę. Ma zamiar dotrzymać jej za wszelką cenę. Losy tych bohaterów splatają się w najmniej oczekiwany sposób, trzymając czytelnika w napięciu do ostatnich stron. Czy fikcja może skrywać prawdziwą historię? Spełniona obietnica to debiutancka powieść Tetsujiego Takaoki, za którą w 2019 roku otrzymał Japan Fantasy Novel Award.

Koty z Shinjuku

Durian Sukegawa

Rozrywkowa dzielnica Tokio, lata 80. XX wieku. Sfrustrowany, niepotrafiący się odnaleźć w życiu Yama trafia do knajpy z zamiarem utopienia smutków w alkoholu. Przypadkowo znaleziony lokal oraz jego stali bywalcy na zawsze odmienią jego życie. Co ukrywa cicha barmanka pracująca w knajpie? Jaką rolę w jego życiu odegrają koty odwiedzające lokal? Czy Yamie uda się spełnić marzenie o karierze scenarzysty mimo piętrzących się przeciwności? Zanurz się w tętniące życiem, rozświetlone neonami Shinjuku i odkryj jego tajemnice.

Dziennik mojego głodu

Claire Kohda

Niezwykle współczesna i refleksyjna opowieść o dojrzewaniu, relacjach rodzinnych i poszukiwaniu własnej tożsamości. Lydia, młoda wampirzyca, stoi na progu dorosłości. Musi samotnie stawić czoła światu i nauczyć się pozyskiwać pożywienie, próbując wyrwać się z mentalnych okowów, które przez całe dotychczasowe życie nakładała jej matka. Gdy Lydia rozpoczyna praktyki w galerii sztuki, zanurza się w świat zarówno fascynujący, jak i zupełnie jej obcy. Dziennik mojego głodu śledzi wewnętrzne konflikty głównej bohaterki, szukając odpowiedzi na pytania dotyczące tożsamości i wpływu wywieranego na nią przez pochodzenie, relacje rodzinne oraz sztukę. Powieść zaintryguje każdego, kto szuka historii o sile, niezależności i odkrywaniu własnej tożsamości w świecie pełnym wyzwań.

Wspomnienia podniebienia

Praca zbiorowa

Zebrane we Wspomnieniach podniebienia teksty przenoszą nas do Japonii pierwszej połowy XX wieku. Dzięki autorom i autorce poznamy realia panujące w Kraju Kwitnącej Wiśni tamtego okresu. Pochylimy się nad różnicami w gustach Japończyków i Europejczyków. Zetkniemy z ciekawymi wnioskami z podróży po świecie i degustacji lokalnych kuchni. Zasmakujemy w daniach, których próżno szukać na polskich stołach. Autorzy opowiadań to Eiji Yoshikawa, Haruo Sat, Haruo Umezaki, Hiroshi Hamamoto, Keiichi Takizawa, Kinichi Ishikawa, Masaru Aoki, Oto Mori, Sakae Tsuboi, Shintar Ry, Shinz Koizumi, Shfu Muramatsu, Ukichir Nakaya. Ten zbiór zaprasza czytelnika do udziału w fascynującej podróży w czasie i przestrzeni, pełnej ciekawostek i egzotycznych smaków. Wygląda na to, że apetyt Japończyków i ludzi z Zachodu oraz kojarzące się z nim kolory różnią się od siebie, jak głęboki błękit morza od żywej zieleni. fragment eseju Kraina mlekiem i miodem płynąca, Shintar Ry