Passion, Poison, and Petrifaction

George Bernard Shaw

“Passion, Poison, and Petrifaction” is a play by George Bernard Shaw, an Irish playwright who became the leading dramatist of his generation, and in 1925 was awarded the Nobel Prize in Literature.   Passion, Poison, and Petrifaction is a short play by Bernard Shaw. It is a comic mock-melodrama, written to raise funds for charity. Late at night, Phyllis, the maid, is combing the hair of her employer, Lady Magnesia FitzTollemache. Phyllis expresses foreboding and the fear that she will never see her beloved mistress again. Magnesia retires to sleep, serenaded by a heavenly choir singing "Won't You Come Home Bill Bailey". A murderous figure enters, brandishing a dagger. Before he can stab Magnesia she wakes, and recognises her husband.  

Zwierzenia Arsena Lupina

Maurice Leblanc

“Zwierzenia Arsena Lupina” to czwarta część serii książek Maurice’a Leblanca o przygodach Arsena Lupina, dżentelmena - włamywacza.   “ — Lupin, opowiedz mi coś o sobie!  — I cóż ci mogę opowiedzieć? Historję mego życia znają już wszyscy, — odparł Lupin, który drzemał, leżąc na otomanie w moim gabinecie.  — Nieprawda, nikt jej nie zna! — zaprotestowałem. — Ludzie dowiadują się czasem z listów twoich, publikowanych w dziennikach, że byłeś wmieszany w taką a taką aferę, że jakaś tajemnicza historja dzięki twej interwencji została wyświetloną. Ale jaką ty w tem wszystkiem grałeś rolę, jakie było tło całej sprawy i jej rozwiązanie, tego nikt nie wie.  — Oh, wszystko to głupstwa, nie przedstawiające żadnego zainteresowania.  — Żadnego zainteresowania, powiadasz?”   Fragment.  

Tomasz Rendalen

Bjørnstjerne Bjørnson

“Tomasz Rendalen” to powieść Bjørnstjerne Bjørnsona, norweskiego pisarza, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   “Kurt miał podówczas u siebie pewną kobietę, bardzo piękną, pochodzenia flamandzkiego, żonę żeglarza, którą zwabił do dworu i już nie oddał, tak że żeglarz musiał sam ruszyć w dalszą drogę. Kobieta owa zapałała wielką miłością do budowniczego, stawiającego wieżę, a on ją również pokochał. Kurt dręczył przez pewien czas oboje, a razu pewnego kazał rozebrać do naga i pędzić ich po całym placu targowym. Uciekli łodzią i niewiadomo, co się z nimi potem stało.”   Fragment książki “Tomasz Rendalen”  

Pieśni ofiarne

Rabindranath Tagore

“Pieśni ofiarne” to tom poezji Rabindranatha Tagore, indyjskiego poety, prozaika, filozofa, kompozytora, malarza, pedagoga, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   Rabindranath Tagore za tom poezji “Pieśni ofiarne” w 1913 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Tematem wierszy jest bezgraniczne uwielbienie Boga, któremu autor pragnie powierzyć całe swoje życie.   

The People That Time Forgot

Edgar Rice Burroughs

“The People That Time Forgot“ is a novel by Edgar Rice Burroughs, an American fiction writer, who created such great characters as Tarzan and John Carter of Mars.   The People That Time Forgot is a fantasy novel, the second of his Caspak trilogy. The trilogy includes “The Land That Time Forgot”, “The People That Time Forgot” and “Out of Time's Abyss”.  

Ojcowie i dzieci

Iwan Turgieniew

„Ojcowie i dzieci” to powieść Iwana Turgieniewa, uznawanego za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli literatury rosyjskiej oraz twórcę tak zwanego rosyjskiego realizmu krytycznego. „Ojcowie i dzieci” niesamowicie przedstawia relacje i dzieje dwóch różnych pokoleń rosyjskiej inteligencji – „zbędnych ludzi” w uosobieniu ojców oraz „nowych ludzi” jako dzieci. Zmagania bohatera powieści, Bazarowa, przedstawiają problemy rewolucjonistów, którzy chcą obalić stary porządek, nie mając pomysłu na nowy, odpowiadający im system. Na wzór postaci pokolenie rosyjskiej radykalnej inteligencji lat 60. XIX wieku określało swoje poglądy jako nihilizm.

Antologia literatury francuskiej

Tadeusz Boy-Żeleński

“Antologia literatury francuskiej“ to dzieło Tadeusza Boya-Żeleńskiego, wybitnego polskiego intelektualisty i literata.   “Zbiorek ten jest czerpany wyłącznie z moich własnych przekładów; sądzę wszakże, że, nawet w obecnej postaci, wolno było go nazwać Antologją literatury francuskiej. Prace moje, rozpoczęte przed trzynastu laty i dalekie zresztą od ukończenia, grupują się — mimo że pobudką ich były raczej doraźne me upodobania — już dziś w pewną całość: bezwiednie widać kierowała mną potrzeba stworzenia sobie możliwie pełnego obrazu tego tak bogatego i wielostronnego piśmiennictwa. Obraz ten może w przyszłości stać się dokładniejszy, szczegółowszy; ale już dziś zaznaczone są w nim główne elementy francuskiej literatury, etapy jej rozwoju, od chwili gdy wchodzi w swój okres nowożytny, aż głęboko w początek zeszłego stulecia.”   Fragment.  

Kryton

Platon

Kryton to utwór Platona, filozofa greckiego, ateńczyka, twórcy tradycji intelektualnej znanej jako platonizm.   W czasie oczekiwania na ekzekucję, wielu przyjaciół odwiedzało w więzieniu Sokratesa i namawiało go do ucieczki, która nie byłaby zbyt trudnym przedsięwzięciem. Jednym z przyjaciół Sokratesa był Kryton. Rozmowa w tej formie, jak ją przedstawił Platon, prawdopodobnie nigdy się nie odbyła. Platon postanowił jednak napisać ten fikcyjny dialog, aby przedstawić argumenty Sokratesa na rzecz odrzucenia proponowanej mu ucieczki i poddania się wyrokowi.