Iniekcje tropokolagenu jako kluczowy element kompleksowego leczenia urazów sportowych

Piotr Gawda

Standardowe metody leczenia urazów sportowych, takie jak ograniczenie aktywności fizycznej, farmakoterapia, fizjoterapia i zabiegi chirurgiczne, pochłaniają czas pacjentów. Dlatego poszukujemy innych metod leczenia, które nie pomijają niezbędnych, naturalnych cykli gojenia, a jedynie przyspieszają ich fazy przebiegu. Ze względu na potencjalne korzyści w przyspieszaniu procesów regeneracyjnych iniekcyjne terapie tropokolagenem stają się coraz bardziej popularną metodą będącą istotną częścią kompleksowej terapii urazów sportowych. Tropokolagen, będący prekursorem kolagenu, odgrywa kluczową rolę w regeneracji tkanki łącznej. Celem tego artykułu jest przedstawienie mechanizmów działania tropokolagenu oraz ocena jego skuteczności jako istotnej terapii uzupełniającej w optymalnym leczeniu urazów sportowych na wybranych przypadkach klinicznych. Przedstawiono dwa przypadki zastosowania tropokolagenu: u pacjenta, lat 25, trenującego biegi sprinterskie, u którego doszło do naderwania mięśnia czworogłowego, oraz u pacjentki, lat 32, trenującej amatorsko biegi długodystansowe, u której pojawiały się nawracające bóle okolicy kręgosłupa w trakcie biegu. W obu przypadkach w ramach modyfikacji terapii zastosowano iniekcje z tropokolagenu i uzyskano pożądany efekt terapeutyczny.

Postępowanie w zespole post-COVID - nicergolina jako potencjał terapeutyczny w redukcji objawów mgły mózgowej/COVID-owej

Konrad Rejdak, Aleksandra Karbowniczek, Monika Białecka, Wojciech Kozubski, ...

Wirus SARS-CoV-2 wywołujący chorobę COVID-19 (coronavirus disease 2019) stał się przyczyną pandemii, która spowodowała niespotykane dotąd globalne następstwa zdrowotne, społeczne i ekonomiczne. Na całym świecie zachorowało ponad 200 mln osób, w Polsce ok. 3 mln. Obserwacje kliniczne wskazują, że wielu chorych na COVID-19 po ostrym okresie choroby, gdy w ich organizmie nie wykrywa się już RNA wirusa, nadal zgłasza przewlekłe dolegliwości/objawy wynikające z zaburzenia funkcji różnych narządów i układów. Zjawisko utrzymywania się dolegliwości/ objawów po upływie 4 tygodni od początku infekcji SARS-CoV-2 określono mianem zespołu post-COVID. Dostępne doniesienia na temat następstw zdrowotnych COVID-19 przemawiają za tym, że zespół post-COVID jest dość częstym zjawiskiem. Większość obserwacji wskazuje, że cięższy przebieg infekcji SARS-CoV-2 (definiowany np. jako potrzeba hospitalizacji na oddziale intensywnej terapii czy potrzeba biernej i/lub czynnej wentylacji) predysponuje do wystąpienia zespołu post-COVID, w tym również zwiększa ryzyko wystąpienia objawów ze strony układu nerwowego. Symptomy te mogą występować w przebiegu fazy ostrej, podostrej i przewlekłej COVID-19, co zasadniczo określa się jako zespόł neuro-COVID. Zajęty może zostać zarówno ośrodkowy, jak i obwodowy układ nerwowy. W pierwszym przypadku objawia się to najczęściej incydentami naczyniowymi, chorobami zapalnymi mózgu i zaburzeniami funkcji poznawczych pod postacią tzw. mgły COVID-owej, w drugim - najczęściej zaburzeniami węchu i smaku oraz różnopostaciową neuropatią i miopatią. Infekcja SARS-CoV-2 może również prowadzić do zaostrzenia przewlekłych chorób neurologicznych, a także wywierać wpływ na dotychczasowe leczenie. Wszystkie te powikłania wymagają interwencji terapeutycznych. Tak jak pandemia zaskoczyła świat, tak samo wciąż są poszukiwane i na bieżąco praktykowane nowe sposoby leczenia powikłań. W przypadku powikłań neurologicznych - zwłaszcza w celu zapobieżenia incydentom naczyniowo-mózgowym oraz poprawienia funkcjonowania poznawczego w przebiegu mgły COVID-owej - celowe i skuteczne wydaje się zastosowanie nicergoliny.

Inhibitory DPP-4 - fakty i mity

Agnieszka Łebkowska

Inhibitory dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4, dipeptidyl peptidase-4), zwane gliptynami, należą do doustnych leków przeciwhiperglikemicznych, wymienianych w algorytmie leczenia cukrzycy typu 2 (T2DM, type 2 diabetes mellitus). Działają w oparciu o mechanizm inkretynowy i powodują szybkie i całkowite hamowanie enzymu DPP-4, przez co przyczyniają się do wzrostu stężenia endogennych inkretyn - glukagonopodobnego peptydu 1 oraz żołądkowego peptydu hamującego, a to w efekcie zwiększa wydzielanie insuliny, a zmniejsza glukagonu. Według aktualnych zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego dzięki bezpieczeństwu i dobrej tolerancji inhibitory DPP-4 stanowią wsparcie terapii T2DM na etapie jej intensyfikacji lub też w monoterapii w przypadku przeciwwskazań do stosowania innych grup leków przeciwhiperglikemicznych. W Polsce szeroko dostępne substancje z tej grupy to sitagliptyna i wildagliptyna. Wprowadzenie preparatów generycznych gliptyn oraz korzystne warunki refundacyjne umożliwiły szerszy dostęp do tej grupy leków.

Mebeweryna w leczeniu zespołu jelita nadwrażliwego - skuteczność i bezpieczeństwo terapii

Anita Gąsiorowska

Zespół jelita nadwrażliwego jest przewlekłym, często nawracającym i bardzo rozpowszechnionym zaburzeniem interakcji mózg-jelito. W praktyce klinicznej zespół jelita nadwrażliwego charakteryzuje się przewlekłymi bólami brzucha i zaburzeniami rytmu wypróżnień. Mebeweryna jest muskulotropowym środkiem rozkurczowym o bezpośrednim działaniu na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, który łagodzi skurczowe bóle brzucha, nie zaburzając prawidłowej motoryki jelit. W artykule przedstawiono aktualne dane oceniające skuteczność i bezpieczeństwo stosowania mebeweryny w zespole jelita nadwrażliwego na podstawie systematycznego przeglądu literatury opublikowanego w 2022 r.

Psychiatria w medycynie Dialogi interdyscyplinarne Tom 1

Joanna Rymaszewska, Dominika Dudek

Dostajecie, Drodzy Czytelnicy, niebywale praktyczną pozycję, pozwalającą zrozumieć problemy psychiatryczne w praktyce szeregu specjalności lekarskich. Za wyjątkowo atrakcyjną należy uznać formułę niniejszej książki pod redakcją prof. Joanny Rymaszewskiej i prof. Dominiki Dudek, uznanych autorytetów w dziedzinie psychiatrii. Rozmowy obu Autorek z eksperymentami reprezentującymi wiele innych dziedzin medycyny o problemach psychiatrycznych, z jakimi mają do czynienia w swojej praktyce klinicznej, dla mnie, internisty-kardiologa, były bardzo interesujące i wciągające. każdego lekarza, który na co dzień styka się z problemami psychiatrycznymi u swoich pacjentów - bez względu na specjalność - aby w wolnej chwili sięgnął po tę niezwykle ciekawą pozycję.

Sitagliptyna i jej miejsce we współczesnym leczeniu cukrzycy typu 2

Grzegorz Dzida

Inhibitory DPP-4 są lekami doustnymi stosowanymi w terapii cukrzycy typu 2. Poprawiają wyrównanie cukrzycy, zmniejszając odsetek HbA1c bez ryzyka hipoglikemii i przyrostu masy ciała. Są bardzo dobrze tolerowane i wykazują długotrwałą skuteczność. Sitagliptyna jest najpowszechniej stosowanym lekiem z tej klasy i wykazała bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe w badaniu TECOS.

Glicyna - aminokwas endogenny o właściwościach plejotropowych

Magdalena Rudnicka

Glicyna jest aminokwasem endogennym zaangażowanym w wiele procesów fizjologicznych. Badania wykazały jej działanie przeciwzapalne, immunomodulujące i cytoprotekcyjne, co próbuje się wykorzystywać w praktyce klinicznej. Mechanizm działania nie został dokładnie poznany, ale wiele efektów glicyny wynika z hamowania procesów zależnych od jonów wapnia. Suplementacja tym aminokwasem może się okazać korzystna w przebiegu takich chorób, jak: zespół metaboliczny, nieswoiste zapalenie jelit czy mukowiscydoza. Dołączenie glicyny do kwasu acetylosalicylowego podawanego doustnie w ramach terapii przeciwpłytkowej znacząco poprawia tolerancję preparatu. Efekt plejotropowy, który wywiera na organizm ludzki, może w przyszłości przyczynić się do szerszego wykorzystania glicyny w lecznictwie.

Olanzapina i amisulpryd - praktyczne korzyści z ich stosowania

W artykule przedstawiono olanzapinę i amisulpryd jako dwie substancje od wielu lat stosowane z powodzeniem w praktyce psychiatrycznej. Opisano mechanizm działania olanzapiny w OUN, a także przedstawiono analizę szerokich zastosowań klinicznych tego leku w dużym zakresie dawek terapeutycznych. Po omówieniu wskazań i przeciwwskazań oraz możliwych działań niepożądanych skupiono się na postaciach doustnych i domięśniowych olanzapiny, a następnie szerzej omówiono postać ulegającą szybkiemu rozpadowi w jamie ustnej. W praktycznych wnioskach przedstawiono profil pacjentów, u których warto rozważyć stosowanie olanzapiny w toku leczenia różnych zaburzeń psychicznych. Drugą część opracowania poświęcono amisulprydowi. Opis mechanizmu działania, wskazań i przeciwwskazań rozszerzono o omówienie postępowania w przypadku hiperprolaktynemii polekowej. Ponadto wymieniono potencjalne sytuacje kliniczne, w których pacjenci mogą odnieść korzyści ze stosowania terapii amisulprydem. Efekty kliniczne terapii złożonej z olanzapiny i amisulprydu stosowanych jednocześnie są obiecujące, lecz wymagane są dalsze pogłębione analizy tego zagadnienia.