Love Among the Artists

George Bernard Shaw

“Love Among the Artists” is a novel by George Bernard Shaw, an Irish playwright who became the leading dramatist of his generation, and in 1925 was awarded the Nobel Prize in Literature.   Love Among the Artists is George Bernard Shaw's novel. Shaw wrote five novels early in his career and then abandoned them to pursue politics, drama criticism, and eventually playwriting.  

Serce jak obłok

Krzysztof Kamil Baczyński

“Serce jak obłok” to utwór Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Poety czasów wojny, jednego z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, który zginął w czasie powstania warszawskiego.   “Serce jak obłok” to poemat autorstwa Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Uznawanego powszechnie za jednego z najwybitniejszych poetów czasów okupacji oraz wspaniałego przedstawiciela pokolenia Kolumbów, obok takich sław jak Gustaw Herling-Grudziński, Tadeusz Różewicz, Tadeusz Gajcy czy Józef Hen.  

Król Edyp

Sofokles

Król Edyp to dramat Sofoklesa, największego obok Ajschylosa i Eurypidesa tragika starożytnej Grecji.   Król Edyp to sztuka nazywana tragedią władzy i klasyfikowana jako chronologicznie pierwsza z cyklu trzech tragedii tebańskich (Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona) opartych na mitach o tebańskim rodzie Labdakidów. Utwór jest powszechnie uznawany za arcydzieło dramaturgii światowej.  

W puszczach Afryki

Juliusz Verne

“W puszczach Afryki” to powieść Juliusza Verne’a, uznanego za jednego z pionierów gatunku science fiction.   Powieść opowiada o przygodzie dwóch podróżników: Francuza Max'a Hubera i Amerykanina Johna Corta, ich przewodnika, Chamisa i Llangi, młodego Murzyna, którego ocalili przed niewolą. W wyniku ataku słoni zmuszeni są do podróży przez las Ubangi, ogromną nieznaną puszczę znajdującą się pośrodku Afryki.  

"Pokociło się" i "Dam nogę"

Eliza Orzeszkowa

"Pokociło się" i "Dam nogę" to dzieło jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". "Jadwiga. Mój drogi! prędzej poruszaj rękami! prędzej! prędzej! bo takim sposobem do wieczora chyba włóczkę tę zwijać będę. Witold (gderliwie i z mocno litewskim akcentem). Prędzej! prędzej! a to dopiero niewiasta, w gorącej wodzie kąpana! mnie łokieć już tak zbolał, że niech Pan Bóg broni, a ona jeszcze: prędzej! wszystko jej prędzej! czysta koronjarka z ciebie! Jadwiga (z wymówką). Wstydź się, Witoldzie! znowu wymawiasz mi, żem rodem z Korony... a tyle razy już cię prosiłam... Witold (zawstydzony). No przepraszam, przepraszam cię, kiciu! Tak mi się to jakoś niechcący wypstryknęło. Ale bo widzisz, duszeczko, to ten Zdzisław drażni mię trochę temi swemi koronjarskiemi bzikami. Odkąd przyjechał tu trejkocze a trejkocze, a to: czemu nie ubierzesz się staranniej? a to: czemu u was meble takie staroświeckie? a to: czemu zaprząg taki... Jadwiga (upuszczając umyślnie kłębek). Widziu! kłębek mój! kłębek! Witold (pośpiesznie rzucając się za kłębkiem). Oj, pokociło się! pokociło się! pokociło! (Wsuwa głowę pod kanapę; Jadwiga, śmiejąc się, popycha nogą kłębek, który zatacza się pod fotel. Witold biegnie ku fotelowi, ciężko upada na klęczki i wsuwa głowę pod fotel. Śmieją się oboje). Witold Koci się! koci się! Jezus, Panna Marya! ot i znowu pokociło się!" Fragment

Nowe prądy

Bolesław Prus

  „Nowe prądy” to utwór autorstwa Bolesława Prusa, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej literatury pozytywizmu i współtwórcy realizmu. “ Pan Anastazy Koński (ale nie z tych Końskich, tylko z innych) był ładnym blondynem i zapaleńcem, co jeszcze nie nadaje praw do tytułu bohatera, lecz obok tego miał duży zasób sił fizycznych i umysłowych, a w dodatku wytrwałość, co już znaczy bardzo wiele. Gdy się zapalił do jakiejś idei, wnet chciał ją w czyn wprowadzić; nie robił tego jednak na gorąco, ale po dojrzałym namyśle i odtąd popychał sprawę do końca, choćby się niebo i piekło przeciw niemu sprzysięgły (naturalnie — w znaczeniu przenośnem).  Znakomite przymioty takie rzadko notują się na naszej giełdzie społecznej, szczególniej obleczone w garnitur, należący do jednej i tej samej osoby. Z niemi pan Anastazy mógł był zrobić karjerę i oddać usługi bliźnim, gdyby nie dwa inne dodatki. Oto był on nazbyt pewnym siebie, inaczej — trochę zarozumiałym, jak wszyscy teoretycy — i — nieco teoretykiem, jak wszyscy ludzie wyjątkowi, przez gmin zarozumialcami nazywani.  Pan Anastazy kochał społeczeństwo i chciał pracować, a przytem dużo czytywał (niestety, artykułów wstępnych). Dowiedział się z nich, iż rzemiosła nasze są zacofane, i że je podnieść należy. Dowiedziawszy się, iż rzemiosła są zacofane, począł medytować (znowu na podstawie artykułów wstępnych), w jakiby sposób można było posunąć je naprzód.”

Beppo

George Gordon Byron

"Beppo" to utwór George'a Gordona Byrona, jednego z największych angielskich poetów i dramaturgów. Znany jest przede wszystkim jako autor takich dzieł jak "Giaur" czy "Mazepa".  Wiersz opowiada historię weneckiej damy Laury, której mąż Giuseppe (w skrócie „Beppo”) zaginął na morzu od trzech lat. Zgodnie z weneckim zwyczajem, po tym czasie, Laura bierz sobie "opiekuna" zwanego po prostu „Hrabią”. Kiedy oboje biorą udział w karnawale weneckim, jest bacznie obserwowana przez Turka, który okazuje się być jej zaginionym mężem.

Sādhanā

Rabindranath Tagore

“Sādhanā” to zbiór esejów Rabindranatha Tagore, indyjskiego poety, prozaika, filozofa, kompozytora, malarza, pedagoga, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.   “Sādhanā” to doskonały zbiór esejów Rabindranatha Tagore na temat duchowości indyjskiej. Porusza on takie tematy jak, Stosunek jednostki do wszechświata, Świadomość duszy czy Zagadnienie zła.