O okrucieństwie

Marian Zdziechowski

Okrucieństwo polega na umyślnym i rozmyślnym sprawianiu cierpienia istocie żywej, czującej. Okrucieństwo jest dla okrutnika rozkoszą najobrzydliwszą, jaka się da wyobrazić, a to dlatego, że rozkosz ta jest w istocie swej podłością; pastwić się bowiem możemy tylko nad istotą słabszą, bezbronną lew w klatce na łasce jest u dziecka. Nie dość tego, w okrucieństwie mamy najbardziej odrażającą formę podłości. Można tłumaczyć czyn podły, spełniony ze strachu, albo dla interesu, ale podłość dla rozkoszy pastwienia się nad tym, kto się bronić nie jest w stanie, nie może nie budzić pogardy najgłębszej w każdym, kto ma w sobie choćby podobieństwo jakieś tego, co się sumieniem nazywa. Okrucieństwo wprowadza w szał, w stan bliski obłędu, i wyraz pijany krwią znają wszystkie języki, że zaś tych pijanych krwią, albo do pijaństwa takiego wzdychających, albo przynajmniej z natury do niego usposobionych jest w każdym społeczeństwie wielu, bardzo wielu, więc pomysły, kaprysy, fantazje tych pół-wariatów są rzeczą groźną, dezorganizują organizm społeczny, są trucizną, paraliżującą wysiłki wszystkich ludzi dobrej woli, skierowane ku umniejszeniu cierpienia na ziemi. Na wysiłki te okrutnik odpowiada obelżywym śmiechem. Co tamtych oburza i przeraża, to go pociąga i cieszy; on się zacina i zatwardza w namiętności swojej, a okropnym tego następstwem jest to, że dla umysłów słabych okrutnik staje się zgubnym przykładem, fatalnym inicjatorem najpotworniejszej rozkoszy...

Wizyta kapitana Stormfielda w niebie

Mark Twain

Gdy Stormfield przemierza Niebo, dowiaduje się, że konwencjonalny obraz aniołów jako uskrzydlonych postaci w białych szatach z aureolami , harfami i liśćmi palmowymi jest tylko iluzją stworzoną na korzyść ludzi, którzy mylą język figuratywny z dokładnym opisem (skrzydła są częścią ich mundurów, a nie skrzydłami funkcjonalnymi); że wszyscy mieszkańcy Nieba wybierają swój wiek, dopasowując się w ten sposób do okresu życia, w którym byli najbardziej zadowoleni; że wszystko, czego pragnie, jest przyznawane jej poszukiwaczowi, jeśli nie narusza żadnego zakazu; że same zakazy różnią się od tych obowiązujących na Ziemi; że każdy z podobnych do Ziemi regionów Nieba obejmuje każdą ludzką istotę, która kiedykolwiek na nim żyła; że rodziny nie zawsze są razem na zawsze z powodu decyzji podjętych przez tych, którzy zmarli jako pierwsi; że białoskórzy ludzie stanowią mniejszość w Niebie; że królowie nie są królami w niebie itp.

Bajki

Jean de la Fontaine

Jean de La Fontaine (1621-1695) jeden z czołowych przedstawicieli klasycyzmu francuskiego, autor blisko 250 bajek. W młodości uczył się mało, dopiero w 22 roku życia zaczął studiować poetów klasycznych. Porzucił pracę i żonę, po czym udał się do Paryża, gdzie znalazł opiekę między innymi nadintendenta Nicolasa Fouqueta i pani Sablire, która troszczyła się o wszystkie jego potrzeby. W 1684 został członkiem Akademii Francuskiej. Sławę literacką zjednał sobie swymi Contes i Fables, których zalety nie tyle polegają na sztuce wynalazczej, ile na naturalnym i prostym wykładzie. Treść do bajek czerpał z pisarzy starożytnych, a do powiastek z nowelistów włoskich i ze starofrancuskich fabliaux. Naiwność, prawda, prostota, naturalność i żywość to przymioty, które zapewniły twórczości La Fontaine'a uznanie. (Za Wikipedią).

Objawienia prywatne

Praca zbiorowa

Ten, który ustanowił ów godny podziwienia porządek, zastrzega sobie tu i ówdzie pewne od niego wyjątki. Toteż nie należy zapominać o tym, że jakkolwiek Pan Bóg ustanowił Kościół widzialnym pośrednikiem między sobą i ludźmi; zastrzegł sobie przecież stosunki bezpośrednie z duszami. A nawet jeśli dobrze rzeczy zbadamy, musimy przyznać, że to widzialne społeczeństwo ludzi między sobą, jest tylko warunkiem i modyfikacją wewnętrznego i niewypowiedzianego stosunku dusz z Bogiem. W tym się objawia prawdziwe życie Kościoła, jego pierwiastek nadprzyrodzony i boski; reszta jest tylko jakby łupiną, szatą, cielesną powłoką. Prawda, że Pan Bóg w tych nawet stosunkach wewnętrznych postępuje jeszcze według zwykłego sposobu; jest to to, co nazywają zwykłą drogą Opatrzności: będąc jednakże zawsze Panem. Możemy więc być pewni, że od najpierwszych wieków miały miejsce objawienia prywatne. Wszyscy teologowie katoliccy jednomyślnie zgadzają się w tym względzie. Co większa, ciż sami autorowie, zważywszy, że te stosunki boskie miały miejsce we wszystkich czasach, wyprowadzali wniosek, że one i w naszej epoce mniej lub więcej odnawiać się winny, gdyż ramię Pańskie nie skurczyło się. Tysiące faktów autentycznych, wykazanych w procesach beatyfikacyjnych, przeszedłszy pod skalpelem najsurowszej na świecie krytyki, bo krytyki kongregacji obrzędów, dowodzą aż nadto, że cuda i w naszej epoce istnieją. Otóż źródło objawień prywatnych nie może być wyczerpanym, podobnie jak i źródła innych łask nadzwyczajnych, które Bóg przyobiecał swemu Kościołowi. Byłoby to więc bez zaprzeczenia wielkim nierozsądkiem i nagannym wybrykiem, przeczyć zupełnie i odrzucać z góry wszystkie tego rodzaju stosunki nadnaturalne.

Konstytucja ateńska inaczej Ustrój polityczny Aten

Arystoteles

Konstytucja ateńska inaczej Ustrój polityczny Aten dzieło przypisywane Arystotelesowi lub jednemu z jego uczniów, jedyna część politei w znacznej części zachowana do naszych czasów. Powstało prawdopodobnie w latach trzydziestych IV wieku p.n.e. Traktat opisuje historię polityczną Aten oraz funkcjonowanie ustroju ateńskiego w czasach współczesnych pisarzowi. Traktat został odnaleziony na papirusie P. Lond. 131 i wydany w 1891 roku przez Frederica Georgea Kenyona. (Za Wikipedią).

Słowianie Zachodni: dzieje, obyczaje, wierzenia, tom czwarty, część trzecia: Dzieje Słowiańszczyzny Północno-Zachodniej aż do wynarodowienia Słowian zaodrzańskich. Słowianie na wschód o Łaby i Solawy. Obodryty i Lutycy północno-wschodni

Wilhelm Bogusławski

Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów. Tom czwarty, część trzecia dzieła Słowianie Zachodni omawia następujące tematy: Słowianie na wschód od Łaby i Soławy. Obodryty: 1. Zarząd i władza księcia saskiego. 2. Ustanowienie hierarchii kościelnej: a) Hardy stosunek Henryka Lwa do biskupów. Nieporozumienia między arcybiskupami bremeńskim i hamburgskim. b) Biskupstwo Lubekskie. c) Biskupstwo Raceburgskie. d) Biskupstwo Szweryńskie. e) Dochody i prerogatywy biskupstw. f) Absolutyzm Henryka Lwa w zarządzie kościołem. 3. Wagry: a) Zarząd przez grafa Adolfa. Koloniści. Biskupi: Wiceli i Gerold. Książę słowiański Przybysław. Początki chrześcijaństwa. b) Koloniści. Zatargi z Holzatami o dziesięciny. Ucisk Słowian. c) Mylność podania Helmolda o kolonistach i rychłym wytępieniu Słowian. Panowie, szlachta i ludność słowiańska trzymają się w XII i XIII w. d) Słowianie w miastach. e) Wpływ kolonizacji na zmiany w kraju. Słowianie po wsiach wagrskich aż do XVI w.: f) Na wyspie Wębrze.: g) Rozwiązanie bytu narodowego: 4. Połabianie i Obodryci zachodni: a) Podziały polityczne i kościelne. b) W grafstwie Raceburgskiem. c) W grafstwie Dannenbergskiem. d) W grafstwie Szweryńskiem. e) Zmiany pod naciskiem przewagi niemieckiej. W księstwie Słowiańsko-Meklemburskim (Obodryci wschodni i Lutycy północni). a) W zależności od książąt saskich i króla duńskiego (1160-1227). Książęta. Szlachta słowiańska. Kościół. Koloniści. Zmiany w kraju z postępem kolonizacji. b) W związku Z Rzeszą Niemiecką od r. 1227. Dzielnice. Zamiar wytępienia Słowian. Rodowód dynastii meklemburskiej: Książęta. Szlachta. Miasta. Kolonizacja do połowy XIII w. Dalszy ciąg kolonizacji w drugiej połowie XIII w. Zmiany w kraju na korzyść rycerzy, miast i duchowieństwa. Poddaństwo. Rozwiązanie bytu narodowego. Lutycy północno-wschodni (Czrezpienianie, Doleńcy, Ratary, Wkrzanie, tudzież drobne plemiona nad rz. Pieną i na wyspie Uznoimskiej). 1. Zjednoczenie plemion lutyckich pod władzą książąt pomorskich. 2. Nieporozumienie między biskupami o granice na ziemiach Lutyków północno-wschodnich. Przeszkody przy ustanowieniu biskupstwa pomorskiego. A. Na ziemiach do księstwa Meklemburskiego należących. a) Czrezpienianie. b) Doleńcy. c) Ratary. B. Na ziemiach do królestwa Pruskiego należących. Na Przednim, czyli Przedodrzańskim Pomorzu. a) Przed r. Pieną. Ziemie: Dymińska, Grozwiliska, Rochowo. b) Za Pieną. Kasztelania Gostkowska, z okolicami Łosice i Międzyrzecze. Kasztelania Wolegoszczska, z okolicami: Szczytno, Leśniany, Bukowo i Wostroże. c) Na wyspie Uznoimskiej. d) W ziemi Wkrzanów.

Car Iwan IV. Wasylewicz Groźny

Aleksander Kraushar

Dzieje życia i zbrodni okrutnego cara. Któż nie słyszał o sławnym carze moskiewskim Iwanie IV. Wasylewiczu Groźnym, który, wywodząc ród swój aż od cesarza rzymskiego Augusta, pisywał się z łaski i woli Boga, w Trójcy św. sławionego, dzierżąc berło rosyjskiego carstwa, wielki gosudar, car i wielki książę Joann Wasylewicz, wszystkiej Rusi samodzierżca itd.? A ponieważ panownika takowego nie było, a nie będzie, póki świat światem, przeto nie żal kreślić tu, jakim to istnie, bieluchnym kruczkiem, był Groźny etot nastajaszczoj maładjec.

Dawna religia Słowian Mitologia słowiańska i ruska

Grigorij Andriejewicz Glinka, Andriej Siergiejewicz Kajsarow

Przedstawiamy prace dwu rosyjskich badaczy Słowiańszczyzny - Grigorij Andriejewicz Glinka i Andriej Siergiejewicz Kajsarow, pt. Dawna religia Słowian. W przekładzie Ivony Tsanew. Praca omawia takie oto zagadnienia: mitologia słowiańska i ruska, dawna religia Słowian, bogowie na wysokościach, bogowie ziemscy, bogowie podziemni, bogowie wodni, półduchy, bohaterowie, świątynia Świętowita, mitologia słowiańska i ruska, pochodzenie bogów, przedstawienie bogów, świątynie, święta, los mitologii słowiańskiej...