Nowe baśnie z 1001 nocy

Opracowała Elwira Korotyńska

Autorski wybór baśni z 1001 nocy w opracowaniu polskiej autorki wielu książek dla dzieci i młodzieży (bajek, baśni, wierszyków, powiastek i opowiadań, skrótów popularnych powieści oraz utworów dramatycznych, głównie jednoaktowych komedyjek) (za Wikipedią). Wybór zawiera następujące utwory: Ali Baba i czterdziestu zbójców. Cudowna lampa. Historja krawca i karzełka. Cudowna ryba. Czarodziejski rumak. Królowa duchów. Zyndbad Podróżnik. Druga podróż. Czwarta podróż. Piąta podróż. Szósta podróż. Podróż siódma i ostatnia. Przepowiednia starca.

Tajemnice w Religii

Ks. Józef Stanisław Adamski SJ

Czy religia chrześcijańska jest sprzeczna z rozumem? Czy tajemnice, które ją otaczają, są dowodem na jej nieprawdziwość? W swojej rozprawie "Religie chrześcijańska: światło w ciemności" autor, Ks. Józef Stanisław Adamski SJ, odpowiada na te pytania. Autor twierdzi, że religia chrześcijańska jest religią światła, która oferuje jasne dowody na swoje Boskie pochodzenie. Jednak religia ta nie ukrywa również tajemnic, które są niedostępne dla ludzkiego rozumu. Autor wyjaśnia, że tajemnice religii chrześcijańskiej są niezbędne dla naszego rozwoju duchowego. Dodają one głębi i znaczenia naszej wierze, a także pomagają nam lepiej zrozumieć Boga. Rozprawa "Religie chrześcijańska: światło w ciemności" jest obowiązkową lekturą dla każdego, kto interesuje się religią i teologią. Autor prezentuje rzetelną i przekonującą argumentację, która może zmienić sposób, w jaki postrzegamy religię chrześcijańską.

Bunt

Władysław Stanisław Reymont

Bunt jest ostatnią powieścią Reymonta, która była publikowana w prasie w roku 1922, a formie książkowej została wydana w 1924 r. Autor w formie alegorycznej, baśniowej opowiedział o buncie zwierząt, które wystąpiły przeciwko ludziom. Niestety każda rewolucja prowadzi do tragedii i śmierci niewinnych ofiar, a każda utopia narzucana społeczeństwu nigdy nie przynosi mu niczego dobrego, prócz tragedii. W tej książce Reymont zdecydowanie wystąpił przeciw utopii bolszewickiej przewidując i opisując jej skutki. Jego książka o ponad 20 lat wyprzedziła sławy pod względem literackim w porównaniu do dzieła polskiego pisarza Folwark zwierzęcy Orwella. Ponieważ przez cały okres tzw. Polski Ludowej była ona zakazana i wycofana z bibliotek poszła w zapomnienie, podobnie jak wiele innych znakomitych książek znakomitych polskich autorów. Zachęcamy do lektury!

Doskonałość chrześcijańska według pism i nauk św. Teresy

Św. Alfons Liguori

'Doskonałość chrześcijańska w świetle nauk św. Teresy'. Św. Alfons Liguori w swoim dziele ukazuje głębię duchowej doskonałości, opierając się na pismach i wskazaniach św. Teresy z Avili. Kluczowym przesłaniem książki jest dążenie do wewnętrznego oczyszczenia i całkowitego oddania się Bogu, co wymaga oderwania się od rzeczy doczesnych oraz kroczenia drogą wyrzeczenia i naśladowania Chrystusa. Autor, czerpiąc z bogactwa tradycji katolickiej, przedstawia praktyczne wskazówki dotyczące życia duchowego, zachęcając do pogłębiania relacji z Bogiem poprzez modlitwę, pokorę i codzienne podejmowanie własnego krzyża. To dzieło stanowi inspirację dla wszystkich pragnących osiągnąć świętość w codziennym życiu i pogłębić swoją wiarę w duchu nauczania wielkich mistrzów duchowości.

Lamiel

Stendhal

Lamiel należy do licznych utworów Stendhala, które nie ukazały się za jego życia. Brak powodzenia, jaki prześladował autora Pustelni parmeńskiej, trudności wydawnicze, świadomość własnej przedwczesności, wszystko to nie działało podniecająco na jego działalność literacką. Pisał wprawdzie ciągle, ale pisał dla siebie, szkicował, ale nie wykończał. Wierzył, że wobec potomności czeka go zwycięstwo, i nawet z całą ścisłością przepowiedział jego datę; ale nie miał tej pobudki, jaką daje druk, który zmusza do decyzji, przyspiesza krystalizację formy i zniewala do ostatecznego wykończenia. Taką niedokończoną powieścią jest również i Lamiel, której akcja umiejscowiona jest w początkach monarchii lipcowej, a jej główną bohaterką jest młoda dziewczyna Lamiel - harde dziecko ludu o niepodległych instynktach, wcielenie kaprysu i woli, ciekawości i znudzenia, pełna niespodzianek i kontrastów, wywierająca na wszystkich nieodparty urok, rozpraszająca jak czarami nudę wszystkich Lamiel ma wszystkie warunki aby zrobić karierę; ale nie może: broni jej tego nuda i obrzydzenie; mierzi ją tak samo mieszczański snobizm, jak wprzód arystokratyczna i bezmózga nadętość - jak pisze tłumacz Boy-Żeleński.

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 4

Józef Ignacy Kraszewski

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 4 to kolejny zbiór dzieł wybitnego pisarza, Józefa Ignacego Kraszewskiego (1812-1887). Kraszewski był jednym z najbardziej płodnych twórców literatury polskiej, autorem setek powieści, które poruszały szerokie spektrum tematów - od historii po życie codzienne. Jego twórczość cechowała się doskonałym realizmem, głębokim wnikaniem w psychologię postaci oraz mistrzowskim odzwierciedlaniem polskich realiów społecznych. Tom 4 zawiera pięć różnorodnych utworów: Cześnikówny. Powieść - emocjonująca opowieść o miłości i obowiązkach w życiu szlachty. Cztery wesela. Szkic fantastyczny - pełna wyobraźni i humoru fantastyczna historia o weselnych perypetiach. Dajmon. Fantazja - intrygująca opowieść balansująca między fantazją a rzeczywistością. Djabeł. Powieść z czasów Stanisława Augusta - powieść historyczna rozgrywająca się w czasach rządów ostatniego króla Polski. Dola i niedola. Powieść historyczna - głęboko refleksyjna historia o zmiennych kolejach losu w kontekście historycznych wydarzeń. Kraszewski w swojej twórczości umiejętnie łączył fikcję z rzeczywistością, ukazując skomplikowane losy swoich bohaterów na tle ważnych wydarzeń historycznych. Ten tom to doskonała propozycja dla miłośników literatury klasycznej, poszukujących wciągających opowieści o miłości, fantazji i historii.

Pamiętniki DAntony

Aleksander Dumas (ojciec)

Sam autor tak zachęca czytelnika do przeczytania niniejszej książki: Mam tu mówić o rozbójnikach. Ciekawy czytelnik niechaj się ze mną uda do Kalabrii, niech się dostanie przez strome skały, przepaści i jary, na wysokości Apeninów, a stanąwszy na ich szczycie, zobaczy zwracając się ku południowi, po lewej stronie Kozenzę, po prawej Santo-Lucido, a przed sobą o tysiąc prawie kroków, drogę oświeconą tej chwili znaczną liczbą ognisk, w których koło tłumią się zbrojni. Ci ludzie ścigają zbójcę Żakomo, tylko co nawet mieli z jego bandą utarczkę; lecz że noc zapadła, zawiesili broń i oczekują nim dzień zaświta dla dalszej pogoni. Zwróćmy dopiero oczy ku tej pochyłości: na dość obszernym i urwistym wzgórzu, otoczonym czerwonawymi skałami, zielonymi i gałęziastymi dęby, bladą i karłowatą zaroślą rozróżnić można naprzód czterech ludzi, zajmujących się przygotowaniem wieczerzy, z których jedni rozniecają ogień, a drudzy obierają barana; za nimi kilku bawiących się w Marra; dwóch, jak dwa posągi nieruchome, stojących na straży, i bardziej można by ich wziąć za dwa odłamki skały, aniżeli za ludzi żyjących; w głębi kobietę siedzącą w milczeniu, lękającą się poruszyć, ażeby nie przebudziło się uśpione na jej łonie dziecko; na koniec trochę w ustroniu postrzegamy zbójcę, który ostatnią skibę ziemi rzucił na grób świeżo wykopany. Ten zbójca jest to Żakomo; ta kobieta, jest to jego żona; ci zaś ludzie na straży, szukający rozrywki w grze, i zajmujący się wieczerzą, składają jego bandę; a ten który spoczywa w dopiero zasypanym grobie, jest to towarzysz Żakomy Hieromimo, zabity czasu potyczki, w której porucznik Antonio tak był nierozważnym, ze się poddał nieprzyjacielowi. Dopiero, kiedyś już poznał czytelniku osoby i miejsce sceny, przystąpmy dorzeczy....

Życie Hieronima Savonaroli. Epizod z dziejów Florencji

Piotr Klemens Kantecki

Książka opowiada o życiu jednego z najbardziej znanych przeciwników zła i brudu w Kościele Zachodnim. Jeśli Savonarola nie był heretykiem, ani schizmatykiem, to kim był właściwie? Można go chyba nazwać reformatorem, co poróżniło go z papiestwem do tego stopnia, iż musiał stracić życie... Hieronim (Girolamo) Savonarola urodził się 21 września 1452 roku. Wychowaniem chłopaka, najmłodszego spośród rodzeństwa, zajął się dziadek lekarz nadworny książąt D'Este z Ferrary. Mniemał, iż jeśli zapewni wnukowi gruntowne wykształcenie i towarzyską ogładę, uczyni go tym samym szczęśliwym. Tu wszakże się pomylił. Hieronim bowiem nie był w niczym podobny do swoich rówieśników. Skryty, zamknięty w sobie, nadzwyczaj nieśmiały, pogardzający światem poeta... Gdyby go było stać na więcej odwagi, pewnie zaakceptowałby ów świat, w którym żyć mu wypadło takim, jakim był. Ale skoro go nie było stać, pozostawało jedno schronienie się w czymś wyimaginowanym, własnym i bezpiecznym.