Historia Manon Lescaut i kawalera des Grieux

Antoine-François Prévost D'exiles

"Kawaler des Grieux, wzorowy uczeń kolegium w Amiens, zakochuje się w przypadkowo napotkanej, młodszej od siebie Manon Lescaut. Wspólnie uciekają do Paryża, gdzie przez kilka miesięcy prowadzą szczęśliwe życie. Zakochana w kawalerze dziewczyna nie jest jednak w stanie zrezygnować z luksusowego życia, na jakie nie pozwalają im posiadane fundusze. Manon zostaje wówczas kochanką generalnego poborcy podatków i zgadza się, by ten powiadomił ojca des Grieux o miejscu ich przebywania. Kawaler zostaje zmuszony do powrotu do domu. Jego ojciec kieruje go - razem z przyjacielem Tybercym - do seminarium duchownego; des Grieux przyjmuje święcenia kapłańskie i przez dwa lata zajmuje się jedynie teologią. Nieoczekiwane spotkanie z Manon... (https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_kawalera_des_Grieux_i_Manon_Lescaut). Ale to wcale nie koniec perypetii dwojga kochanków, co było dalej dowiesz się, drogi czytelniku doczytawszy tę pasjonującą książkę do końca. Zachęcamy do lektury! LHistoire du chevalier Des Grieux et de Manon Lescaut, aujourdhui plus communément appelée Manon Lescaut, est un roman-mémoires de labbé Prévost faisant partie des Mémoires et Aventures dun homme de qualité qui sest retiré du monde (7 volumes, rédigés de 1728 1731). Le livre étant jugé scandaleux deux reprises (1733 et 1735), saisi et condamné tre brlé, lauteur publie en 1753, une nouvelle édition de Manon Lescaut revue, corrigée et augmentée dun épisode important. Les qualités humaines du roman séduisirent rapidement le public et en feront la célébrité. (https://fr.wikipedia.org/wiki/Manon_Lescaut)"

Czasy saskie, Stanisław August Poniatowski

Cecylia Niewiadomska

Szkice historyczno-literackie dotyczące epoki saskiej i okresu panowania ostatniego polskiego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Zawierają opowieści: Marcin Kątski, Kurpie, Michał Morzkowski, Zmienne losy, Maria Leszczyńska, Zgoda buduje niezgoda rujnuje, Anegdota o Auguście II Mocnym, Zła czy dobra wróżba, Za króla Sasa jedz, pij, popuszczaj pasa, Wielki nauczyciel Stanisław Konarski, Ostatnia elekcja, Za wiarę i ojczyznę, Kazimierz Pułaski i kilka słów o innych, Porwanie króla, Tadeusz Rejtan, Szkół! Oświaty! Obiad czwartkowy, W Puławach.

Latawica

Michał Bałucki

Wzruszająca i jednocześnie napawająca zadumą opowieść o biednej góralskiej dziewczynie zakochanej w kimś, kto nie potrafił odwzajemnić jej uczucia. Opowieść to smutna, ale jednocześnie niezwykle pouczająca, pokazująca, że życie nie jest takie, jakie byśmy je sobie wymarzyli, a uczucie nie musi być odwzajemnione. Zachęcamy do lektury.

Robur Zdobywca. Robur le Conquérant

Jules Verne

Robur Zdobywca. Robur le Conquerant powieść Juliusza Verne w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et francaise. Bardzo popularna jednotomowa powieść Juliusza Verne'a z cyklu Niezwykłe podróże. "Robur Zdobywca" ("Robur le Conquerant") to pasjonująca powieść Juliusza Verne'a, która stanowi część cyklu "Niezwykłe podróże" i jest dostępna w wersji dwujęzycznej - polsko-francuskiej, co pozwala jednocześnie zgłębiać oba języki. Akcja powieści toczy się wokół dwóch rywalizujących ze sobą członków Weldon-Institut de Philadelphie - Uncle'a Prudenta i Philipa Evansa, którzy są zaprzysięgłymi wrogami, zajmującymi się badaniami nad aerostatyką. W trakcie burzliwej debaty na temat przyszłości balonów, do sali wkracza tajemniczy Robur, który oznajmia, że to nie balony, lecz maszyny latające będą przyszłością lotnictwa. W celu udowodnienia swoich słów, porywa Prudenta i Evansa, zabierając ich na pokład swojej elektrycznej maszyny latającej - Albatrosa, która w swojej technologii przypomina legendarnego Nautilusa. Robur rozpoczyna podróż dookoła świata, udowadniając swoim uprowadzonym towarzyszom, że maszyny napędzane elektrycznością mają o wiele większą precyzję i kontrolę niż tradycyjne balony. "Robur Zdobywca" to pełna przygód, napięcia i zaskakujących odkryć opowieść, która wciąga czytelnika w świat pionierskich badań nad lotami powietrznymi i wizji przyszłości.

Przypadki Robinsona Cruzoe. The Life and Strange Surprizing Adventures of Robinson Crusoe, of York, Mariner

Daniel Defoe

"Przypadki Robinsona Cruzoe. The Life and Strange Surprizing Adventures of Robinson Crusoe, of York, Mariner. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Akcja rozpoczyna się w 1651 r. Książka opisuje dzieje Robinsona Crusoe, syna kupca w mieście Hull. Robinson nie chce wieść nudnego żywota jak jego ojciec, jako 17-latek ucieka z domu i płynie do Londynu. Ma pecha, gdyż pierwszy statek, którym płynie, rozbija się. Trafia na drugi okręt i tam uczy się sztuki żeglarskiej. Po pewnym czasie, chce wracać do domu, ale kapitan Smith namawia go, by popłynął z nim do Gwinei, a gdy tam dorobi się majątku, zostanie łaskawiej przyjęty przez ojca. Po śmierci kapitana Robinson pomaga wdowie po nim w prowadzeniu interesów. Jednak podczas kolejnej podróży statek zostaje napadnięty, a Robinson, wraz z innymi, wzięty do niewoli mauretańskiej. Po dwóch latach ucieka, wraz ze swym towarzyszem Ksurym i płynie do Brazylii, gdzie staje się plantatorem. Podczas wyprawy po niewolników 30 września 1659 statek się rozbija i Robinson jest jedynym ocalałym. Trafia na bezludną wyspę, gdzie, jak się okaże, spędzi następne 28 lat... (https://pl.wikipedia.org/wiki/Przypadki_Robinsona_Kruzoe) Crusoe (the family name corrupted from the German name ""Kreutznaer"") sets sail from the Queen's Dock in Hull on a sea voyage in August 1651, against the wishes of his parents, who want him to pursue a career, possibly in law. After a tumultuous journey where his ship is wrecked in a storm, his lust for the sea remains so strong that he sets out to sea again. This journey, too, ends in disaster as the ship is taken over by Salé pirates (the Salé Rovers) and Crusoe is enslaved by a Moor. Two years later, he escapes in a boat with a boy named Xury; a Captain of a Portuguese ship off the west coast of Africa rescues him. The ship is en route to Brazil. With the captain's help, Crusoe procures a plantation. Years later, Crusoe joins an expedition to bring slaves from Africa but he is shipwrecked in a storm about forty miles out to sea on an island (which he calls the Island of Despair) near the mouth of the Orinoco river on 30 September 1659. (The date was left blank in the first edition. The years added up after 1651, or, his total of years reckoned backwards from 1686 yield 1658 so the 1659 is an error. The story claims that he swam ashore on his 26th birthday.) The details of Crusoe's island were probably based on the Caribbean island of Tobago, since that island lies a short distance north of the Venezuelan coast near the mouth of the Orinoco river, in sight of Trinidad. He observes the latitude as 9 degrees and 22 minutes north. He sees penguins and seals on his island. (However, there are no seals and penguins living together in the Northern Hemisphere, only around the Galapagos Islands.) As for his arrival there, only he and three animals, the captain's dog and two cats, survive the shipwreck. Overcoming his despair, he fetches arms, tools, and other supplies from the ship before it breaks apart and sinks. He builds a fenced-in habitat near a cave which he excavates. By making marks in a wooden cross, he creates a calendar. By using tools salvaged from the ship, and some he makes himself from ""ironwood"", he hunts, grows barley and rice, dries grapes to make raisins, learns to make pottery, and raises goats. He also adopts a small parrot. He reads the Bible and becomes religious, thanking God for his fate in which nothing is missing but human society... (https://en.wikipedia.org/wiki/Robinson_Crusoe)"

Matka Boża Dobrej Rady. Z dodatkiem modlitw do Najświętszej Maryi Panny

Ks. Marian Nassalski

Czasy nasze nie pojmują z wielu stron rzeczy nadzmysłowych i nadprzyrodzonych: w tej dziedzinie gotowe są zawsze z odpowiedzią, chociaż ta istoty zagadnienia nie dotyka. Duch, unoszący się nad rodzajem ludzkim, nie jest Duchem Bożym, ale duchem świata. Stoją więc ludzie bezradni przed wielu pytaniami, gdyż stosunki ich i potrzeby może tylko prawdziwa mądrość ocenić i wobec napotykanych trudności skierować na właściwe tory. Innymi słowy, jeżeli pragniemy osiągnąć prawdziwą mądrość, powinniśmy wziąć udział w radzie Bożej. Gdzie zaś mamy tej rady szukać i uczyć się mądrości? Papież Leon XIII, szukając sam rady w wielu kwestiach zawiłych, przy schyłku życia swojego wskazał nam na Matkę dobrej Rady, jak bowiem wiadomo dekretem z d. 22 kwietnia 1903 wezwanie takie dołączył do Litanii loretańskiej.

Od szczytu do otchłani. Wspomnienia i szkice

Antoni Ferdynand Ossendowski

Autor snuje swoją opowieść, rozpoczynając ją w roku 1904, zanim jeszcze rozpętała się wojna rosyjsko-japońska. A potem rusza na trudną wyprawę po Mandżurii. Czy zły los go opuści, czy pogrąży w życiowej topieli? Tego dowiemy się z lektury. Autor swoją opowieść kończy na tym, jak w okresie przedrewolucyjnego wrzenia, doświadczywszy i biedy i głodu, zrządzeniem losu zajął się nie tylko pracą chemika, bo był przecież profesorem w tej dziedzinie nauki, ale i pisaniem. Mimo iż od tych wydarzeń minął ponad wiek cały, to owe wspomnienia i szkice czyta się z prawdziwą przyjemnością. Zachęcamy!

Tajemnica Tytana

Xavier de Montépin

Xavier Henri Aymon Perrin, hrabia Montépin (1823-1902) – francuski powieściopisarz. Publikował powieści w odcinkach i melodramaty. Montépin napisał w sumie ponad 100 powieści. Stylistycznie jego powieści można zaliczyć do literatury rozrywkowej nazywanej czasem także tabloidowym romansem. Cieszyły się one ogromną popularnością, zwłaszcza w latach 50. i 60. XIX wieku – wraz z dziełami Émile Gaboriau i Pierre Alexis Ponson du Terrail – i były tłumaczone na różne języki, w tym niemiecki i polski, gdzie niektóre z nich czasami można znaleźć w bibliotekach Publikowane były głównie, jako tanie wydania. Receptą na sukces jego powieści były zawiłe historie o ludziach, którzy byli na tajnej misji i incognito i mieli różne przygody. Oto fragment powieści: „Młody ośmnastoletni cieśla o włosach blond, delikatnej różowej cerze jak u kobiety, pragnął mieć ten zaszczyt umieszczenia bukietu na gmachu, i prośba jego przyjętą została przychylnie przez towarzyszów. Ucieszony puścił się ku domowi, niosąc na plecach dużą wiązkę gęsto przybraną wstążką i kwiatami; lekką nogą przeszedł pomieszczone jedna nad drugą drabinki, doszedł do poprzecznych belek, przebiegł po nich jak po schodach i począł iść z zadziwiającą pewnością po stropie dachu. Niezadowolony jednak tym pierwszym tryumfem chciał jeszcze dać dowód swojej śmiałości albo raczej lekkomyślności. Ze zręcznością małpy wdrapał się na komin. Dosięgnął aż do wierzchołka, na którym stał przez chwilę w równowadze, potem nachylił się nad przepaścią w postawie bardzo podobnej do tej, jaką artysta nadał Geniuszowi Wolności umieszczonemu na szczycie kolumny Lipcowej na placu Bastylii. Pozostali na dole towarzysze, chociaż obdarzeni silnymi nerwami, na widok szaleństwa tego osłupieli z przestrachu....”