Raz jeszcze o niewidzialnym

Ivan Potić

Sposób konstrukcji narracji można by najtrafniej określić jako "zabiegi swobodnej, spontanicznej asocjacji" ewentualnie, "zapis automatyczny" jako daleka podstawa sposobu, w jaki nieoczekiwane i alogiczne asocjacje pojawiają się w opowiadaniach na powierzchni jego imaginacji narracyjnej. Ivan Potić znajduje się gdzieś pomiędzy dwiema skrajnościami, dadaizmem i pop-artem. Można mówić o chwiejnej równowadze tej prozy jak na przykład w jego opowiadaniu "Na trybunach", gdzie zakłócona jest chronologia. Ponadto gdzie indziej połączone zostało średniowiecze i pseudo fantastyczno-naukowa futurystyka, w którym to połączeniu ukryty jest ironiczny dyskurs o niedostatkach i zaletach tych dwóch kompletnie różnych epok i kultur (średniowieczna rodzina liczy 8 synów i trzy córki, a ich życie mija wśród dżumy, gwałtów, wojen krzyżowych i samowoli feudałów). Pośród dawnej przeszłości i infantylnie zmontowanej, niewiarygodnej przyszłości wplecione zostały przesłanki z naszych czasów: aborcja, reżim totalitarny, zewnętrzny mur sankcji, kontrola liczebności, azyl polityczny, handel białymi niewolnikami; jak i przesłanki dotyczące życia za Żelazną Kurtyną, w dawnej Europie Wschodniej (system surowych treningów i ideologicznego forsowania sportu jako priorytetu państwowego). Opowiadania Ivana Poticia stanowią syntezę trzech efektów: efektu zadziwienia i czarnego humoru, efektu krytyki socjalnej i politycznej i postmodernistycznego efektu konfekcji metatekstualnej, a zatem jest obecna opowieść o powstawaniu opowieści lub jej braku. W sposobie budowania komizmu i tzw. absurdu najwyraźniej można dostrzec opieranie się na surrealistycznym zapisie automatycznym, czy też na niekontrolowanym strumieniu różnorodnych asocjacji: średniowieczna rodzina zjada ziemniaki ze stonką ziemniaczaną, mąż z nienazwanego nigdzie wyjechał do Wenecji by odetkać kanał, spod maski rakiety wyłania się Stellan Raducioiu, sekretarz rumuńskiego związku astro-atletycznego, który w kosmosie i w historii urządza casting na nową Nadię Comaneci, martwy głuszec suszy się na oknie jako przyszłe suszone mięso lub suszony owoc. Sama segmentacja rzeczywistych przesłanek działa jak małe szokujące przypomnienie o realnych przypadkach historycznych i politycznych, ale w kontekście opowiadania, powiększa ono stopień nieoczekiwanej dziwaczności, tworząc tak zwany świat przedstawiony lub mozaikowo złożony świat z karnawałowym zatrzęsieniem. Opowiadania Poticia zachowują cierpkiego ducha faktów, które są wbudowane w opowieść jako zaskakujące asocjacje lub porównania, równocześnie dążąc do autonomii groteskowego czarnego humoru. Jednakże w przeciwieństwioe do egzystencjalnej definicji absurdu wg Camusa, u Poticia brak prymarnego metafizycznego patosu. Jego świat jest na miarę człowieka i historii ludzkości. Możnaby przeczuć, że sprawy są urządzone inaczej, aby efekty bardziej pasowały ludziom. Innymi słowy, zmiana jest możliwa, lepsze życie istnieje, jest ono kategorią rzeczywistą, ale nie istnieje tu i teraz, tak w Serbii lat 90. -tych jak i w Serbii po roku dwutysięcznym. Stąd jego pesymizm nie ma finału nihilistycznego. Jakiś rodzaj absurdu istotnie stanowi ducha świata Poticia ale jest to duch intrygi i heurystycznej kombinatoryki, z oczami otwartymi na różnorodny materiał życia, nie camusowski duch skrajności i rozpaczy, kompletnego wyobcowania człowieka ze świata i z własnego życia.   (napisano wg recenzji S. Ćiricia dla pisma "Politika")    

Sylwana. Brudna gra

Marek Tarnowicz

Po kilkunastoletnim szkoleniu na Łowcę, Sylwana dołącza do Bractwa i wyrusza na gościńce, gdzie tępi bezlitośnie zbirów grabiących i zabijających ludzi. Zdobywa sławę i uznanie w całym królestwie i poza jego granicami.  W jej wspomnieniach jest ciągle żywa pamięć o ojcu, zabitym przez siepaczy pirata Ren zu Khana. Tak naprawdę to on jest jej celem. To jego chce za wszelką cenę dopaść. Ren zu Khan mimo poniesionej przed kilkunastu laty porażki, nie rezygnuje i nadal nastaje na jej życie, wciągając w to magów i wysoko postawione osoby w królestwie. Stawką jest dotarcie do legendarnych Szafirowych Ruin, zbudowanych przez Pradawnych. Starożytnych założycieli zaginionej cywilizacji.         Szukała źródła rosnącego zagrożenia. – Nieważne – odpowiedział, robiąc krok w jej stronę. – Muszę ci coś powiedzieć. – Następny krok. – Poczekaj. Coś tu… W lot zrozumiał, o co jej chodzi. – Uciekaj do swoich. Oni mnie oszukali… Przytłumione uderzenie niczym grotem bełta w beczkę zabrzmiało w jej uszach jak huk gromu. Przez jedno z jego oczu wyszedł właśnie grot. Tropiciel zrobił jeszcze jeden krok, po czym upadł na ziemię. Z różnych stron dotarł do niej tupot podkutych stalą butów. Wyciągnęła broń, szykując się do obrony. Wokół niej zaroiło się od rosłych mężczyzn. Otoczyli ją ze wszystkich stron, spod długich peleryn wyciągając miecze. Zrobiła powolny obrót, szukając pomiędzy nimi lub wśród nich słabego punktu. Otaczali ją jednak na tyle szczelnie, że miała raczej marne szanse na przejście przez ten mur bez walki. Całość uzupełniali pojedynczy strzelcy z kuszami. Jeden z nich zakładał następny pocisk. – O co chodzi? – zapytała tych stojących naprzeciw. Nie odpowiedzieli. Powstałą ciszę przerwały pojedyncze kroki. Podniosła głowę, spoglądając pomiędzy nimi. Wolno, bez zbytniego pośpiechu wszedł w ten krąg starszy mężczyzna. Patrzył na nią łagodnie. – Odnoszę wrażenie, że ty mi powiesz, o co chodzi? – zapytała, nie opuszczając mieczy. – Z rozkazu króla jesteś aresztowana. Odłóż broń – poprosił.

Tygrysica

Karolina Ciernicka

Jest to powieść obyczajowa, osadzona w czasach średniowiecznych, której głównymi bohaterami jest dwoje zakochanych w sobie młodych ludzi, zaś ich dalsze losy splatają się nierozerwalnie z epokowymi wydarzeniami tamtych, jakże burzliwych czasów, w których niejednokrotnie sami uczestniczą. Tytułowa bohaterka, nazywana przez wielu potomnych i kronikarzy właśnie "Tygrysicą", to nie kto inny, jak sama polska władczyni, Agnieszka Babenberg, żona księcia Władysława II, zwanego później Wygnańcem. Jej ród również brał udział w konfliktach, niosących za sobą diametralne zmiany ówczesnej Europy i świata. Powieść, osadzona w pierwszych wiekach po przyjęciu przez nasz kraj chrześcijaństwa, ukazuje mentalność oraz zwyczaje mieszkańców ziem polskich, rozdzielonych w późniejszym okresie na skutek wprowadzenia w życie testamentu Krzywoustego i postępującego rozbicia dzielnicowego.   Nasz kraj - zaledwie ocalony, Z mroków pogaństwa wyłoniony, Stoi u progu wielkiej próby: Swego zwycięstwa, bądź też zguby. A wkoło - zawierucha wojny! Czas to niepewny, niespokojny... Czy dwójka głównych bohaterów Wytrwa w realizacji celu? Kto im zaszkodzi, kto pomoże Na księżnej austriackiej dworze? Czy się odnajdą w tej otchłani Z pomocą "Tygrysicy-pani"?

Wdzięczność

Agnieszka Białomazur

„Wdzięczność” to opowieść o młodej dziewczynie, Lilianie Kasperczyk, narażonej na negatywne wpływy natrętnych ludzi. Bohaterka odkrywa skuteczną metodę, w jaki sposób radzić sobie z trudnymi osobami, dzięki czemu jej życie nabiera jaśniejszych barw.

AnieleNIE

Lidia Stefek

Lidia Stefek - chrześcijanka. "AnieleNie" jest zbiorem opowieści zainspirowanych Biblią. To współczesne, śmiałe  i  oryginalne wyobrażenia Autorki na temat istot niebiańskich, których istnienie w rożnych sytuacjach splata się  z losami mieszkańców Będzina. Anioły, ich natura, posłannictwo, związane z nimi historie są jedynie pretekstem, by pokazać o wiele więcej. Podróżniczka. Twórczyni bloga podróżniczo-kulturalnego "Świat to za mało". Prowadzi wykłady i prelekcje podróżnicze dla szkół, bibliotek, miejsc związanych z ogólnie pojętą turystyką i kulturą. Podstawową misją Lidii jest przybliżanie i dokumentowanie piękna świata poprzez bliskie turystyce dziedziny na przykładzie autorskich zdjęć i przeżyć przywiezionych z różnych zakątków globu. Miłośniczka Będzina. Założyła stronę promującą miasto "Będzin to za wiele", na której dostarcza informacji o atrakcjach turystycznych, wydarzeniach  w mieście oraz prezentuje relacje  z nich. Za lokalną działalność za rok 2016 otrzymała Nagrodę Prezydenta Miasta Będzina i Przewodniczącego Rady Miejskiej Będzina za szczególne osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony kultury. W 2016 r. wydała powieść "Strachy" z tłem historycznym Będzina czasów II wojny światowej.

Spisek duchów 2 Zdrada Złych

Andrzej Sławski

Jest XXVI wiek. Dopięliśmy swego. My ludzie, pokonaliśmy śmierć. Najpierw nasi naukowcy dowiedli ponad wszelką wątpliwość, że życie ludzkie w formie biologicznej nie może być przedłużane bez końca. Zwłaszcza sprawności naszego biologicznego mózgu nie da się utrzymywać dłużej niż 160 lat. Nie zniechęciło to nas jednak do wysiłków dla potrzymania zjawiska naszej samoświadomości ponad ten okres. W wyniku intensywnych prac wielu pokoleń badaczy, nauczyliśmy się nieinwazyjnie skanować chemiczny obraz naszego mózgu, a następnie transponować go do zapisu cyfrowego. To był początek, zwiastujący nadchodzący sukces. Następnie w wyniku ciągle rosnących mocy obliczeniowych komputerów kwantowych, udało się napisać i uruchomić program, który odwzorowuje działanie ludzkiego mózgu. Zaczęliśmy uruchamiać w tym programie skany ludzkich umysłów po biologicznej śmierci ich właścicieli. Budziliśmy pierwsze „duchy”. Tak duchy, bo tak nazwaliśmy byty niematerialne, wykreowane w przestrzeni cybernetycznej. Obdarzyliśmy je awatarem o wyglądzie podobnym do swojej ludzkiej postaci. Środowisko zbliżone jest do ziemskiego, a awatar posiada komplet zmysłów żywego człowieka. Duch budząc się, zawiaduje wszystkimi informacjami zapisanymi w swoim ludzkim mózgu za czasów ziemskiego życia. Nadal świadomie celebruje swoje wzruszenia, uczucia i fascynacje, kontynuując je w środowisku cyberprzestrzeni. W ten sposób przechytrzyliśmy śmierć i po jej nadejściu rozpoczynamy nowe, nieśmiertelne życie w zasobach pamięci operacyjnych komputerów kwantowych. Wykreowaliśmy drugi, alternatywny świat, oczywiście zależny od tego pierwszego. Ludzie produkują i obsłu- gują wielkie serwerownie świata duchów. Nagrodą za to jest kontynuacja życia po śmierci w swoistym, doskonałym metawersum. W takim środowisku dzieją się burzliwe losy bohaterów, na razie dwóch opowiadań tej serii: Spisek Duchów i Zdrada Złych. Drugie z nich właśnie czytelniku trafia do twoich rąk. Choć opisuje odrębną historię, to również kontynuuje wątki. Dla pełnego zrozumienia treści, wskazane byłoby przeczytanie najpierw części pierwszej.

Krew sióstr. Zieleń

Krzysztof Bonk

— Saga siedmiu barw — Krew sióstr. Opowieść o tym, co zostało zrodzone z miłości, a co z nienawiści. Część piąta — Zieleń. Światło i mrok, miłość i nienawiść. Odkupienie, przebaczenie albo też unicestwienie. Co wybierzesz, to ocenię. Lecz to wszystko jest niczym, gdy wybierzesz… poświęcenie.

Jak mądrze kochać? Bajki, które uczą

Izabela Pinnell, Mateusz Pinnell

"Jak mądrze kochać? - bajki, które uczą" to zbiór opowieści ze świata zwierząt, które pokazują zarówno, dzieciom, jak i dorosłym, co jest najważniejsze w relacjach. Zobacz, jak tygrysy, jeże, rybki albo kaczuszki radzą sobie z trudnościami codziennego życia. Przenieś się do świata wypełnionego miłością, wzajemnym wsparciem i prawdziwym szczęściem. Czytajcie wspólnie te niezwykłe historie, wzmacniając Waszą relację. Bogato zdobione strony książeczki pozwolą Twojemu dziecku zagłębić się w lekturę i dadzą mu mnóstwo radości. To jednak nie wszystko. Wspólnie z moim synem Mateuszem stworzyliśmy bajeczki o zwierzęcych rodzinach tak, żeby ich czytanie nie tylko umilało czas spędzany razem, ale też wzbogacało wnętrze dziecka. Na końcu każdej z historii umieściliśmy pozytywne afirmacja, które powtarzane codziennie budują zdrowe przekonania na temat siebie samego, rodziny, miłości i relacji międzyludzkich. To właśnie zdrowe, pozytywne przekonania stanowią dla każdego człowieka podstawę szczęśliwego życia. Dzięki nim jesteśmy w stanie uporać się z każda trudnością, jaka tylko pojawi się na naszej drodze. Pozytywne przekonania trzeba jednak budować już od najmłodszych lat. Tylko wtedy będą stanowiły podstawę zdrowia psychicznego w dorosłości. Wszystkie interakcje między rodzicami i dzieckiem są ważnym źródłem budowanego przez dziecko wyobrażenia o świecie. Książeczka "Jak mądrze kochać? - bajki, które uczą" powstała po to, żeby przy okazji wieczornego czytania do snu przekazywać dziecku to, co najważniejsze: zapewnienie, że jest kochane, bezpieczne, że rodzina to dla niego niewyczerpane źródło wsparcia.