Władza seksu

Krzysztof Łaziński

"Temat seksu nie powinien być tematem TABU" Oto odpowiedź na wszystkie nadęte poradniki, na nudne rozprawy medyczne dotyczące fizjologii oraz na przestarzałe książki dawnych autorytetów! Krzysztof Łaziński dzieli się z czytelnikiem mądrością życiową bez wchodzenia na piedestał. Mówi jako zwykły człowiek do zwykłych ludzi i walczy z przekonaniem, że seks jest czymś wstydliwym. Jednocześnie nie sprowadza seksu do roli narzędzia reprodukcji. Stawia na pierwszym miejscu dbałość o relację i partnera. W końcu za udany seks odpowiedzialne są nie tylko popęd i atrakcyjność fizyczna. "Przestańmy wszyscy być niezadowoleni, zrzędliwi i zabierzmy się za pielęgnację siebie i swoich związków..." Całości szczególnej barwy nadają zabawne anegdoty z życia erotycznego autora oraz język, w którym roi się od łóżkowej pikanterii. Te dwa elementy tworzą wystrzałową całość - książkę, którą połykamy w jeden dzień, a później mamy ochotę wskoczyć do łóżka, żeby sprawdzić, czy autor miał rację... Oddajemy w Wasze ręce książkę obowiązkową dla miłośników seksu w każdym wieku!

Zanim zapomnę

Witold Ślusarski

Jak być reporterem lokalnej rozgłośni, wypożyczanym niekiedy przez warszawską centralę do „zadań specjalnych”, twórcą „krakowskiej szkoły reportażu radiowego”, redaktorem „Przekroju” i „Życia Literackiego”, krytykiem sztuki radiowej, eseistą, kontynuatorem tradycji kabaretu „Jama Michalika”, aktorem, autorem tekstów i piosenek kabaretowych, sztuk teatralnych, książek, urzędnikiem, redaktorem naczelnym gazety samorządowej, zwykłym obywatelem i… nie stać się celebrytą? O swojej młodości, o tym kto i co go kształtowało, o swoich zawodowych spotkaniach z wielkimi ludźmi tego świata, z osobami, które historia wpisała na stałe do swoich annałów: z papieżem, prezydentami, premierami, naukowcami i artystami, a z drugiej strony ze zwykłymi ludźmi, z którymi zetknął go los, a których wybrał on potem na bohaterów swoich reportaży, opowiada – jak sam mówi: zanim zapomni. Ani jednego słowa konfabulacji. Nie pisały o tym gazety, nie podało radio, nie pokazała telewizja ani do tej pory o tym nie plotkowano… Ale wszystko zdarzyło się naprawdę.

Zapytaj o jutro

Isabelle Margot Moulin

Czy system resocjalizacji w polskim więziennictwie spełnia swoje zadanie? Czy w środowisku pełnym agresji, strachu i gniewu można przygotować człowieka do powrotu do społeczeństwa? Anna, zwana przez współwięźniarki Mniszką, odsiaduje wyrok za zabójstwo swojego ojca. Po latach okazuje się, że kobieta została niesłusznie skazana i dzięki pomocy młodej pani adwokat trafia na wolność. Wydawałoby się, że to początek pięknej historii o nadziei i utraconej szansie, jednak życie pisze własne scenariusze. W swojej książce Zapytaj o jutro Isabelle Margot Moulin kreśli przejmujące życiorysy kobiet złamanych przez system. Zadaje ważkie pytania o funkcjonowanie opieki społecznej, która nie dość chroni młodych ludzi przed ich własnymi rodzinami i zdemoralizowanym środowiskiem. Opisuje straszny świat, w którym rodzic sprzedaje własne dziecko pedofilom, a jego klientami są wysoko postawieni urzędnicy, adwokaci – ludzie sukcesu. Co się stanie, gdy u jednego z nich na łożu śmierci do głosu dojdzie sumienie i postanowi zrehabilitować się za dawne winy? Czy kobieta, która całe życie spędziła za kratami – najpierw w domu rodzinnym, potem w więzieniu ‒ potrafi być wolna? Czy znajdzie szczęście i pozwoli sobie na planowanie przyszłości, tytułowego jutra?

Jeszcze nie zwariowałam {chyba}

Agata Strzałka

Urodziłam się 21 września 1965 roku w Żywcu. Szczęśliwe dzieciństwo upłynęło mi na zabawach tuż za płotem znanego w całej Polsce browaru. Burzliwa młodość, liczne wędrówki w towarzystwie harcerzy, wiersze pisane do starego zeszytu i aktywna działalność w lokalnej społeczności sprawiły, że ze szczególną wrażliwością patrzyłam na życie. Potem matura, praca, miłość, małżeństwo, dzieci... Zamieszkałam w Krzyżowej – pięknej, malowniczej wsi w Beskidzie Żywieckim. Normalne życie normalnej matki-Polki. W 2013 roku, gdy po wielu perypetiach stanęłam na rozdrożu, musiałam coś ze sobą zrobić. Dzieci odchowane, męża brak, pracy brak, środków do życia brak... Cóż było robić? Wymyśliłam sobie pracę na emigracji. Tak się rozpoczął nowy etap w moim życiu. Gdy 28 grudnia 2013 roku po raz pierwszy wyjechałam do Niemiec jako opiekunka seniorów, nie sądziłam, że wszystko tak bardzo się zmieni. Na początku było mi bardzo trudno. Kłopoty językowe, rozłąka z bliskimi, problemy z opanowaniem trudnej sztuki bycia opiekunką sprawiły, że zupełnie inaczej zaczęłam postrzegać świat. Sprawy kiedyś ważne stały się dla mnie błahe. Teraz – po kilku latach – stałam się zupełnie innym człowiekiem. Z poważnej, podstarzałej matrony zmieniłam się w uśmiechniętą, pełną radości dziewczynę. Dalsi i bliżsi znajomi zaczęli podkreślać, jak bardzo jestem inna. Zawsze gdy wracam, próbuję opowiadać o swoich niezwykłych przygodach. Niestety, słuchacze nie wierzyli i pukali się tylko w czoło. „Niemożliwe” – mówili. Poskarżyłam się wtedy Lucynie – mojej serdecznej, wieloletniej przyjaciółce: – Tyle się teraz w moim życiu dzieje, a nie mam komu o tym opowiadać. Ta odpowiedziała krótko: – Opisz swoją historię. Pamiętasz? Kiedyś w szkole pisanie całkiem nieźle ci wychodziło. I tak zaczęła się moja przygoda z książką, do której lektury serdecznie zapraszam. Agata Strzałka

Rodzina

Karolina Dietrich

„Rodzina” Karoliny Dietrich to kontynuacja świetnie przyjętej wielorodzinnej sagi „Grabarz” – skomplikowanej, wielowątkowej historii polskich rodzin poszukujących swojej drogi do szczęścia Autorka ponownie zabiera nas do mrocznego Gniezna. Wartka akcja sprawia, że z niecierpliwością czekamy na to, co wydarzy się na kolejnej stronie. Poznajemy dalsze losy Kingi, młodej kosmetyczki, i Janusza, osobliwego grabarza, których związek szybko nakręca spiralę śmiertelnych konsekwencji… Bohaterowie po raz kolejny muszą zmierzyć się zeswoimi demonami. Zagubieni w sieci kłamstw, zatracają siebie, rezygnując zeswoich marzeń i zapominając o tym, co naprawdę jest dlanich najważniejsze. Czy warto walczyć o sławę, pieniądze i seks? Czy warto, w imię zachowania rodzinnego status quo, odbierać komuś prawo do wolności iwyrażania siebie? Z jakim niebezpieczeństwem tym razem będą musieli zmierzyć się bohaterowie? Kto jeszcze będzie musiał zginąć, aby prawda nie wyszła na jaw? „Rodzina” to niezwykle wciągająca powieść, w której budowane przezautorkę napięcie trzyma czytelnika aż do punktu kulminacyjnego – równie przerażającego, co wiarygodnego. To jedna z tych historii, od której nie będziesz w stanie się oderwać.

Opowiadania niekoniecznie oczywiste

Anna Magosz

"Opowiadania niekoniecznie oczywiste" Anny Magosz to zbiór jedenastu niebanalnych historii. Niektóre zaskoczą, inne rozbawią, a kolejne skłonią do głębszej refleksji. Bohaterami tych opowiadań są ludzie tacy jak my, których życie stawia nagle w niecodziennych sytuacjach. Szczypta magii Autorka, znana z debiutu "A kto by nie chciał?" (Borgis 2021), opowiadań publikowanych w drugim i trzecim tomie "Opowieści naszych dni" (Borgis 2022 i 2023) oraz wydanej w 2023 roku powieści fantasy "Poza zaświaty", prezentuje Czytelnikom zbiór utworów wpisujących się w konwencję realizmu magicznego. W najnowszych opowiadaniach Anna Magosz umiejętnie łączy rzeczywistość z niezwykłością, odkrywając, że nie wszystko jest tak oczywiste, jak nam się wydaje. Do każdej historii dodaje szczyptę magii, która towarzyszy życiu każdego z nas. Niepowtarzalna kompozycja "Opowiadania niekoniecznie oczywiste" to literacka uczta dla miłośników dobrej prozy, w której każde opowiadanie to krótka, lecz intensywna podróż. Rzeczywistość przeplata się tu z magią, oba światy współistnieją ze sobą, tworząc niepowtarzalną kompozycję. Anna Magosz udowadnia, że literatura może być równie nieprzewidywalna, ale jednocześnie fascynująca jak samo życie.

Wiersze dla dzieci, dla dorosłych o miłości

Irena Ukraińska-Małolepsza

Mały tomik wierszy po brzegi wypełniony wielką miłością Miłość do natury, miłość do świata i miłość do drugiego człowieka… Taką właśnie miłością przepełniony jest ten niezwykły zbiór wierszy Ireny Ukraińskiej-Małolepszej. Niezwykły, bowiem znajdują się w nim utwory zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych, wspólnie wzywające do uszanowania tego, co najcenniejsze, a zarazem najkruchsze we współczesnych czasach: przyrody i ludzi. Wiersze dla dzieci niemal pachną stokrotkami i brzmią śpiewem ptaków, zaś utwory dla dorosłych wręcz kipią od zmysłowości i namiętności. Zagłębiając się w poezję Ireny Ukraińskiej-Małolepszej, wracamy do beztroski dzieciństwa i przypominamy sobie żar prawdziwej miłości. Wiersze te wołają do nas, abyśmy nie zapomnieli, iż w otaczającym nas świecie są wartości wymagające naszej szczególnej uwagi i troskliwej ochrony – natura i miłość do drugiego człowieka. Warto wkroczyć w ten tętniący miłością świat wierszy, namawiających nas do życia w zgodzie z naszym sercem i otaczającą nas przyrodą.

Nie jestem długonogą blondynką

Maria Kujawa-Szymonowicz

Zbiór wierszy Marii Kujawy-Szymonowicz to poezja, którą doskonale się czyta – czyta i przeżywa. Znajdziemy w niej bowiem to, co charakterystyczne dla dobrej literatury: skupienie na chwili, na drobnych, często niezauważalnych przejawach codzienności, okruchach dnia, świadczących o tym, jak niezwykłe, ważne i delikatne jednocześnie jest życie i wszystko to, co je wypełnia: szczęście, nadzieja, obecność drugiej osoby. Autorka potrafi przy tym snuć swoją opowieść bez niepotrzebnego patosu, dydaktyzmu, literackiej emfazy. Jest szczera, autentyczna, wsłuchana w to, co mówi do niej świat, człowiek i jego wrażliwe wnętrze. Jej wiersze kończą się zawsze ciekawą myślą, niebanalną puentą albo ciepłym, pełnym uroku sformułowaniem, które zostaje głęboko w naszej pamięci.