Daleko

Eliza Orzeszkowa

"Daleko" to utwór jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". "Przepyszny widok. Pośrodku, w dwóch wysokich, granitowych ścianach szklany szlak zamarzłej rzeki, z jednej jej strony długi szereg wykwintnych pałaców, z drugiej - przestrzeń rozległa, z półkręgiem ciężkich, wspaniałych gmachów. Nad rzeką i jej granitowemi ścianami biegną balustradyw złocenia zdobne, jak marzenia lekkie; pałace mają wielkie, kryształowe, niezliczone oczy i białe lub szare ściany, lecz tym ostatnim szron, który je okrywa, nadaje pozór srebrnych. Szron okrywa także z rzadka rozsiane drzewa, poręcze balustrad i szklany szlak rzeki, a puchy śniegu lekkie piętrzą się na dachach gmachów, zaściełają ulice i wznoszą się nad niemi w długie, pogłębione wały. Wszystko to pod bladym błękitem nieba migoce i płonie miryadamiiskier, bo, choć kula słoneczna zatoczyła się już nizko za wspaniałe gmachy, blask jej przecież rozrzuca po tem białem polu obfity siew brylantów. Biało tu jest, bogato, przepysznie, tak jak gdyby potężni i natchnieni czarodzieje dźwignęli nad ziemią to arcydzieło z kamieni, metalu, kryształu, śniegu i brylantowych szronów. Wobec rozlegających się dokoła i bujających ku górze obszarów, bardzo mały, wobec wypełniających te obszary blasków, bardzo biednie wyglądający, opuścił on jeden z ciężkich, wspaniałych gmachów i biegł ku mostowi, którego wdzięczne łuki spajały dwie przeciwległe strony rzeki. Nie szedł, ale biegł: wynoszony, zbyt krótki, szmatami starego futra podszyty paltot, którego rękawy gwałtownie kołysały się po obu jego bokach, z całej siły u piersi podtrzymywał. Lat miał dwadzieścia parę, pierś wązką, włosy złotawe i nizko na kark spadające, twarz pod daszkiem małej czapki mizerną i bladą, jakkolwiek mróz zaczerwienił jej koniec nosa i część zapadłych policzków. Zimno, choć nie najbardziej. Tylko dwadzieścia stopni mrozu wskazują termometry miejskie, lecz od zamarzniętej rzeki wzbijają się i lecą, jak ostrza nożów, siekące fale wiatru. Niekiedy opadają i kładą się w dole na szklanej pościeli, ale po chwili z przeraźliwym jękiem granitową kotlinę znowu opuszczają, lecą z szumem, o ściany pałacu tłuką i wszystko, co po drodze, ostrzami nożów sieką. Fale wiatru szczupłem ciałem przerzynając i mizernym paltotem otulając się coraz mocniej, wesoło zagwizdał; krótko, ale wesoło, a krótko dlatego, że napadł go chrypliwy, uporczywy kaszel. Skąd się u licha ten kaszel do niego przyczepił?" Fragment

Chłopi

Anton Czechow

  “Chłopi” to nowela Antoniego Czechowa, jednego z najsłynniejszych rosyjskich pisarzy i dramaturgów. Uznawany jest powszechnie za mistrza małych form literackich.   Nowela “Chłopi” po publikacji w 1897 została uznana za literacką sensacją roku, wywołała wielkie kontrowersje, ale z perspektywy czasu jest uważana za jedno z arcydzieł Czechowa.  

The Master Mind of Mars

Edgar Rice Burroughs

“The Master Mind of Mars“ is a novel by Edgar Rice Burroughs, an American fiction writer, who created such great characters as Tarzan and John Carter of Mars.   The Master Mind of Mars is a science fantasy novel, the sixth of the Barsoom series. It features the characters of John Carter and Carter's wife Dejah Thoris.  Full of swordplay and daring feats, the series is considered a classic example of 20th-century pulp fiction. The story is set on Mars, imagined as a dying planet with a harsh desert environment. This vision of Mars was based on the work of the astronomer Percival Lowell, whose ideas were widely popularized in the late 19th and early 20th centuries.  

Więzień Chillonu

George Gordon Byron

"Więzień Chillonu" to poemat George'a Gordona Byrona, jednego z największych angielskich poetów i dramaturgów.Znany jest przede wszystkim jako autor takich dzieł jak "Giaur" czy "Mazepa".  "Włos mój osiwiał — lecz nie wiek zgrzybiały; Ni ten grom nagłéj trwogi, przerażenia, Co przez noc jednę ludzi w starców zmienia, Taką mu białość nadały. Schylony — lecz nie prace, znoje, Podła to gnuśność zgięła postać moję, Strasznym był los mój — dźwigałem kajdany, Zostałem z ziemi, powietrza wygnany, W czarną wtrącony otchłanią! Lecz, że to było w wiary méj obronie, Chętniem do więzów moje podał dłonie, Byłbym nawet umarł za nią." Fragment.

Wesele poety

Krzysztof Kamil Baczyński

“Wesele poety” to utwór Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Poety czasów wojny, jednego z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, który zginął w czasie powstania warszawskiego.   “Wesele poety” to poemat autorstwa Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Uznawanego powszechnie za jednego z najwybitniejszych poetów czasów okupacji oraz wspaniałego przedstawiciela pokolenia Kolumbów, obok takich sław jak Gustaw Herling-Grudziński, Tadeusz Różewicz, Tadeusz Gajcy czy Józef Hen.  

Z pamiętnika

Władysław Reymont

„Z pamiętnika„ to zbiór opowiadań Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W skład tego zbioru wchodzi 9 opowiadań, w tym: Z pamiętnika, W jesienną noc, Przy robocie, Legenda wigilijna czy W głębiach.

A Clergyman\'s Daughter

George Orwell

“A Clergyman’s Daughter“ is a novel by George Orwell, an English novelist, essayist, and journalist. He is best known for the allegorical novella Animal Farm and the dystopian novel Nineteen Eighty-Four.   A Clergyman's Daughter is a 1935 novel by English author George Orwell. It tells the story of Dorothy Hare, the clergyman's daughter of the title, whose life is turned upside down when she suffers an attack of amnesia.  

Wędrowny sztukmistrz

Cyprian Kamil Norwid

“Wędrowny sztukmistrz” to poemat Cypriana Kamila Norwida, polskiego poety, prozaika i dramatopisarza. Często jest on uznawany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych. “Wędrowny sztukmistrz szedł sobie po świecie I witał kwiatki, co przy drogach rosną, I witał pracą zatrudnione kmiecie, Dzieci, co idą w las cieszyć się wiosną, Strażniki w bramach miejskie — ludzie różne Tu, tam, siedzące w oknach i podróżne. A skoro wyszedł za rodzinną bramę, Młody i całym sobą wyprzedzony, Napotkał naprzód dwie niewiasty same, Uplatające dwie z chabru korony, Jakoby wieńce z błękitnych płomieni Gwiazd, co wytrysły nad sferę zieleni, Ale nie weszły w złotą lub czerwoną, I lazurowe są, jak niebios łono.” Fragment