Przyszłość geografii. Jak polityka w kosmosie zmieni nasz świat

Tim Marshall

Satelity szpiegowskie krążące wokół Księżyca. Kosmiczne złoża metali warte więcej niż PKB większości krajów. Ludzie lądujący na Marsie w ciągu najbliższych dziesięciu lat. To nie science fiction. To astropolityka. Ludzie eksplorują kosmos, a odwieczna rywalizacja i walka o władzę trwa niezmiennie. Wkrótce przestrzeń kosmiczna będzie miała taki sam wpływ na naszą historię jak góry, rzeki i morza na naszej planecie. To nie przypadek, że prym w tym wyścigu wiodą USA, Rosja i Chiny. Następne pięćdziesiąt lat zmieni oblicze globalnej polityki. W swojej nowej książce autor bestsellerów o geopolityce Tim Marshall opowiada o tym, jak będą wyglądać kolejne etapy wyścigu kosmicznego, jaką rolę odegrają w nim największe mocarstwa oraz jak eksploracja kosmosu wpłynie na rozwój technologii, realia ekonomiczne i prowadzenie wojen. A przede wszystkim ukazuje, jakie szanse i niebezpieczeństwa kryje przestrzeń kosmiczna dla przyszłości ludzkości.

Powrót do życia

Jim B. Tucker

Doktor Jim Tucker spędził ponad dziesięć lat, badając przypadki dzieci, które twierdzą, że pamiętają swoje dawne życia. W książce Powrót do życia przedstawia relacje z pierwszej ręki ze spotkań z tymi niezwykłymi dziećmi, głównie w Ameryce, prezentując ich historie rodzinne, a także własne poszukiwania. Jego celem jest rzetelne ustalenie faktów – co mówi dziecko, jak reagują na to rodzice, czy słowa dziecka pasują do wydarzeń z życia rzeczywistych osób zmarłych i czy dziecko mogło pozyskać wiedzę na ich temat tradycyjnymi sposobami. Tucker dotarł do przypadków, które stanowią przekonujące dowody na to, że niektóre dzieci naprawdę pamiętają swoje życie z okresu, gdy były inną osobą, w innym czasie. Czytelnicy poznają chłopca, który opisuje dawne życie na małej wyspie. Gdy Tucker zabiera go na tę wyspę, znajduje szczegóły, które dokładnie pasują do jego słów. Inny chłopiec pokazuje fotografię z lat 30. XX wieku, na której rozpoznaje sam siebie. Po wielu wysiłkach zmierzających do identyfikacji mężczyzny ze zdjęcia okazało się, że liczne wspomnienia chłopca odpowiadają elementom życiorysu tego mężczyzny. Inny chłopiec wkrótce po swoich drugich urodzinach zaczyna dzielić się wspomnieniami pilota z II wojny światowej, którego udało się zidentyfikować. Prowokująca i fascynująca książka Powrót do życia to propozycja nowego spojrzenia na kwestię życia po śmierci. DOKTOR JIM B. TUCKER, profesor psychiatrii i nauk neurobehawioralnych na Uniwersytecie Wirginii. Jest dyrektorem Wydziału Nauk Poznawczych na Uniwersytecie Wirginii i następcą Iana Stevensona, który rozpoczął zbieranie raportów wspomnień z poprzednich żyć. Napisał również książkę Życie sprzed życia. Mieszka wraz z żoną Charlottesville w stanie Wirginia. „Jim Tucker jest godnym następcą doktora Iana Stevensona. Przedstawia fascynujące przypadki dzieci, które zdają się pamiętać poprzednie życia, z inteligentną ciekawością, trzeźwym osądem i rzadką umiejętnością opowiadania historii”. – Tom Shroder, laureat nagrody Pulitzera i autor książki Old Souls

Życie zewnętrzne

Annie Ernaux

Życie zewnętrzne nie jest reportażem ani rozprawą z socjologii miasta, lecz próbą uchwycenia poprzez zbiór migawek ze zbiorowej codzienności realiów pewnej epoki. Co można dostrzec w podparyskiej kolejce czy przy kasie w nowoczesnym supermarkecie? O czym rozmawiają wracające z pracy kobiety? W tych drobnych szczegółach, kawałkach z oka i ucha, Ernaux dostrzega znaki przemian społecznych, podziałów klasowych i drobnomieszczańskich aspiracji. Udowadnia przy tym, że dzięki czujnej obserwacji anonimowi ludzie, spotkani w metrze czy w poczekalni, budząc w nas zainteresowanie, gniew lub wstyd, ożywiają naszą pamięć i pozwalają odkryć prawdę o nas samych.   Dlaczego to opowiadam, opisuję tę scenę i inne, które pojawiają się na tych stronach? Czego ze wszystkich sił szukam w rzeczywistości? Znaczenia? Owszem, często, choć nie zawsze, z (wyuczonego) intelektualnego nawyku, by nie poddawać się po prostu wrażeniom, by wznieść je na wyższy poziom. Może notując działania, postawy i słowa ludzi, których spotykam, ulegam złudzeniu, że się do nich zbliżam. Nie rozmawiam z nimi, po prostu na nich patrzę, po prostu ich słucham. Jednak emocje, jakie we mnie budzą, są prawdziwe. A może szukam w nich jakiejś wiedzy o sobie samej w tym, jak się zachowują, jak rozmawiają. (Powracające pytanie: Dlaczego nie jestem tą kobietą?, która siedzi naprzeciw mnie w metrze) Fragment książki   Na tom składają się: Dziennik zewnętrzny (Journal du dehors), Życie nieosobiste (La vie extérieure), Spójrz na te światła, kochanie (Regarde les lumieres mon amour).

Dieta SIRT na cztery pory roku

Agata Lewandowska

Dzięki tej książce dowiesz się, że zdrowa dieta nie musi być koszmarem, ale smaczną i przyjemną kulinarną przygodą. Dieta SIRT stała się słynna na całym świecie po tym, jak brytyjska piosenkarka Adele schudła ponad 40 kilogramów, jedząc posiłki oparte na założeniach tej diety. Jej spektakularna przemiana zainspirowała wiele osób do zawalczenia o zgrabną sylwetkę i zdrowie. Dieta SIRT opiera się na prozdrowotnych i pysznych produktach takich jak np. truskawki, kakao, czerwona cebula, kawa, orzechy włoskie czy oliwa. Dzięki tej książce dowiesz się, że zdrowa dieta nie musi być koszmarem, ale smaczną i przyjemną kulinarną przygodą, która z czasem staje się stałym elementem życia. W książce nie znajdziesz złudnych nadziei i obietnic bez pokrycia. Za to możesz liczyć na racjonalne podejście do diety SIRT i rzetelną analizę faktów. Dowiesz się z niej między innymi: ·        Jakie są naukowe podstawy diety SIRT i czy warto liczyć na spektakularne efekty ·        Czy rzeczywiście jest tak zdrowa i skuteczna, jak się o niej mówi ·        Jak dostosować ją do polskich warunków i sezonowości produktów ·        W jaki sposób komponować swoje posiłki i czym zastąpić niektóre produkty ·        Jak zaadaptować dietę SIRT do swoich potrzeb i stosować ją bezpiecznie przez cały rok W dziale z przepisami znajdziesz ponad 80 propozycji na wiosnę, lato, jesień, zimę, a także takich, które sprawdzą się niezależnie od pory roku. Przekonaj się, jak łatwe i szybkie mogą być zdrowe posiłki! 

Bliscy

Annie Ernaux

Czy da się uciec od swojego pochodzenia? Jak pragnienie awansu społecznego wpływa na kolejne pokolenia? I czy nasze życie mogą kształtować ci, którzy odeszli, zanim się urodziliśmy? Wokół tych pytań krążą rozważania noblistki Annie Ernaux w trzech autobiograficznych prozach składających się na zbiór Bliscy. Zbierając słowa, gesty i wydarzenia z życia ojca, matki i siostry, rekonstruuje ich losy i odbija je w lustrze własnych doświadczeń. Opowiada o ojcu, który w dzieciństwie zamiast chodzić do szkoły, musiał pomagać w żniwach, a w dorosłości zajął miejsce wśród ludzi prostych i milczących. O matce pełnej gwałtowności i dumy, marzącej o pozycji, dorobieniu się i szacunku otoczenia. O przedwcześnie zmarłej siostrze, której odejście rzuciło długi cień na relacje rodzinne i zdefiniowało życie Ernaux. Ta, niczym archiwistka pamięci, opisuje dziedzictwo swoich najbliższych, łącząc kobietę, którą jest teraz, z dzieckiem, którym była w przeszłości. I choć twierdzi, że beznamiętna opowieść przychodzi jej naturalnie, opisane przez nią brzemię pamięci porusza czytelnika do głębi.   Literacki Nobel dla Ernaux to nagroda za odwagę i chirurgiczną precyzję, z jaką odkrywa korzenie, wyobcowanie i zbiorowe ograniczenia osobistej pamięci. Z uzasadnienia Akademii Szwedzkiej Ernaux dokonała niezwykle ważnej rewolucji formalnej w literaturze, z dala od metafor, ładnych zdań i wyrazistych bohaterów. Nie próbowała wpisać się w ustalone ramy literatury ani tego, co uznawane jest za piękne. Zdefiniowała się sama. Édouard Louis Annie Ernaux jest nie tylko pisarskim wzorem dzięki niej możemy też w końcu mówić o przemocy i traumie związanych z pochodzeniem klasowym. Ernaux w jednym zdaniu potrafi zawrzeć to, czego mnie nie udałoby się opisać na całej stronie. Nobel dla niej to wspaniała wiadomość, a jej dzieła wyznaczają czas odrodzenia francuskiej literatury. Didier Eribon

"Drobiny, odpryski, resztki"... Formy diafaniczne

praca zbiorowa

Nawiązując do tytułu jednego z artykułów Antoniny Lubaszewskiej Śmierć w tekście - przeciw śmierci tekstu, można by powiedzieć, że cała książka to tekst - przeciw śmierci, w tym przypadku oczywiście przeciw śmierci zmarłej w roku 2022 badaczki. Ona sama jest obecna w tym tomie tekstowo, gdyż poprzez tekst własny, zatytułowany Psalm 91 (90) "Kto się w opiekę..." (Qui habitat in adiutorio Altissimi) w przekładzie Jana Kochanowskiego. Ślady obecności - kultura pamięci - "łączność ludzi ze sobą poprzez wieki...". (...) Tym, co najmocniej uderzyło mnie w artykułach zgromadzonych w tomie "Drobiny, odpryski, resztki"... Formy diafaniczne, jest jedność w różnorodności. Mowa o różnorodności, gdyż znajdują się w nim rozprawy historycznoliterackie, teoretycznoliterackie, polonistyczne, komparatystyczne, literaturoznawcze, muzykologiczne, edytorskie, takie, które wykorzystują bardziej tradycyjne perspektywy badawcze, jak i takie, w których zaznaczają się perspektywy najnowsze (ekokrytyka). Mowa o jedności, ponieważ wszystkie teksty, choć oczywiście na różne sposoby i w różnym stopniu, zawierają refleksję na temat tytułowych drobin, odprysków i resztek. Ta spójność pokazuje rozległość i nośność poruszanej przez Antoninę Lubaszewską problematyki literackiej "mikrologii" na przestrzeni co najmniej dwustu lat, od romantyzmu poczynając, a kończąc na najnowszych zjawiskach w literaturze, sztuce i kulturze. dr hab. Andrzej Zawadzki, prof. UJ

Las we mnie

Jowita Kosiba

Po kilkunastu latach Sara, uznana psychoterapeutka, porzuca wygodne mieszkanie w mieście i powraca do rodzinnego domu, położonego na skraju lasu i będącego na przestrzeni lat świadkiem wielu niepokojących, tragicznych zdarzeń. Szybko aklimatyzuje się i zaczyna żyć w zgodzie z rytmem natury, co zaskakuje nawet ją samą. Wkrótce jedną z jej pacjentek zostaje Jaśmina - młodziutka dziewczyna, której życie naznaczył tajemniczy wypadek w lesie. Pomiędzy kobietami wytwarza się więź, która niepokoi Sarę, tak samo jak powrót koszmarów, które dręczą ją każdej jesieni i które tym razem stają się zaskakująco rzeczywiste.

Urzeczenie Caravaggiem. Relacyjna obecność obrazu w edukacji polonistycznej

Karolina Kwak Karolina Kwak

W życiu tworzymy wielowymiarowe sieci połączeń - z ludźmi, innymi żywymi organizmami, artefaktami, tekstami, ze wszystkim. Nadajemy obrazom znaczenia, dzięki którym zbliżamy się do ich poznania. Z kolei one wiążą nas z autorem, epoką i miejscem, w których powstały. Tworzymy wielowymiarowe więzi i wspólnoty urzeczonych. Odkrycie przestrzeni interpretacyjnej, otwartej na ten nieograniczony relacyjny potencjał, wydaje się szansą dla współczesnej edukacji, próbą z ćwiczenia empatii, umiejętności odkodowywania własnych uczuć oraz emocji innych, bycia w relacji ze światem. W proponowanych w książce działaniach polonistycznych obrazy czasem są inspiracją do zadawania pytań, poszukiwania powiązań międzytekstowych, najczęściej literackich lub malarskich, albo prowokują ważny temat. Często stają się podmiotem, wtedy cała uwaga skupia się wokół zamkniętego w nich potencjału narracyjnego, znaczeniowej wielopoziomowości, a wszystko inne (np. teksty literackie) dookreśla tylko sens dzieła, uwypuklając jego uniwersalność. Zdarza się, że dopełniają znaczenie, zajmując w rozważaniach miejsce równoległe, albo pełnią funkcję dopowiedzenia. Warto pamiętać, że rodzaje obecności obrazu oraz sposobów wykorzystywania jego potencjału zależą od wielu różnych czynników, np. poziomu receptywności odbiorców.